Με αφορμή το σημερινό αγώνα προς τιμήν του Βίνσεντ Κομπανί, ο εμβληματικός πρώην αρχηγός της Μάντσεστερ Σίτι παραχώρησε συνέντευξη και αναφέρθηκε σε ότι πέρασε εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.
Η Σίτι κατέκτησε τέσσερις Πρέμιερ Λιγκ και πολλά κύπελλα έχοντας στο ρόστερ της, τον Βέλγο αμυντικό. Η προηγούμενη σεζον ήταν και η τελευταία του με σκοπό να γίνει παίκτης-προπονητής στην σημαντική για τον ίδιο Άντερλεχτ. Ο 33χρονος αναφέρθηκε σε πολλά θέματα, ξεκινώντας από το ντεμπούτο του με την φανέλα της ομάδας του Μάντσεστερ το 2008 μέχρι το πολύ σημαντικό γκολ για την κατάκτηση της περσινής Πρέμιερ Λιγκ κόντρα στην Λέστερ.
Τα πρώτα χρόνια στη Μάντσεστερ Σίτι:
«Έζησα τη μετάβαση στη Σίτι, χάσαμε όλους αυτούς τους τίτλους τα πρώτα χρόνια, και έπειτα οι δυσκολίες σε ότι αφορά τις προσδοκίες, η αποτυχία μας, οι προσδοκίες που υπήρχαν ξανά, η αποτυχία ξανά, και έπρεπε να συνεχίσουμε. Όταν κοιτάω πίσω, είναι καλύτερα που τα καταφέραμε με αυτό τον τρόπο, τουλάχιστον για εμένα. Γνωρίζω ότι έπαιξα ένα ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας του συλλόγου, και πιθανώς και του μέλλοντος του συλλόγου, και αυτό σημαίνει πολλά. Δεν υπάρχουν πολλοί σύλλογοι όπου μπορεί να το κάνεις με αυτό τον τρόπο. Ήταν ένα ιδιαίτερο ταξίδι».
«Ήρθαν οι ιδιοκτήτες, και πρόκειται για ιδιοκτήτες που σου δίνουν χρόνο για να δημιουργήσεις, οι ιδανικού τύπου ιδιοκτήτες για το σύλλογο. Πάρα πολλοί έρχονται και λένε ότι θα βάλουν λεφτά, θα γίνουμε επιτυχημένοι, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν αυτό. Αυτό το ιδιοκτησιακό γκρουπ ήρθε και είπαν ότι θα έφτιαχναν ένα πλάνο και ένα όραμα, και μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι το κατάφεραν αυτό; Δεν ήταν όλα τα πράγματα άσχημα όταν έφτασα, έπρεπε να αλλάξουμε μερικούς από τους παίκτες για να γίνουμε μία winner ομάδα, αλλά επρόκειτο για ένα μεγάλο σύλλογο με μία φανταστική ιστορία και πιστεύω ότι αυτό είναι το πράγμα που προσπάθησα να μοιράζομαι συνέχεια».
Για το αν είχε προτάσεις από άλλους συλλόγους:
«Θα μπορούσα να είχα καταλήξει σε κάποιο άλλο σύλλογο, και αντί για τέσσερα πρωταθλήματα μπορεί να είχα οχτώ, αναλόγως του συλλόγου που πηγαίνεις και πόσο επιτυχημένος είναι. Η Σίτι πρόκειται για έναν ανταγωνιστικό σύλλογο. Δεν είναι ότι μπορείς να καθίσεις πίσω για ένα χρόνο και να περιμένεις για το τι θα συμβεί γύρω σου. Σε κάθε μεταγραφικό παράθυρο, κάθε έξι μήνες, ανταγωνίζεσαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμη και ο καλύτερος στον κόσμο, έχει την ευθύνη να συνεχίζει να βελτιώνει την ομάδα, οπότε κανείς δε σου δίνει το δώρο της παραμονής στη Σίτι για 11 χρόνια, πρέπει να το κερδίζεις εσύ για 11 χρόνια. Το ότι το πέτυχα αυτό, ενώ παράλληλα το ίδιο μου το σώμα με εμπόδιζε, είναι κάτι για το οποίο η μάνα μου θα ήταν περήφανη για εμένα».
Για το πως έγινε Mancunian:
«Έγινα Manc ως το τέλος της θητείας μου. Είχα όλες αυτές τις σημαντικές αξίες πριν γίνω ένας Manc, οπότε όταν απλώς υπέγραψα, είναι σαν τις μετέφερα μαζί μου στο πέρασμα των χρόνων. Στο τέλος, ακόμη πιστεύω ότι η δυνατή ταυτότητα του Μάντσεστερ παραμένει μέσα σε κάποιον που δεν προέρχεται από το Μάντσεστερ. Αν κάποιος χτυπήσει μέσα στο γήπεδο, απλώς σηκώνεσαι και προχωράς. Βρίσκεσαι στο Μάντσεστερ. Δεν έχει σημασία αν είσαι όμορφος, παίκτης 100 εκατομμυρίων £, επειδή βρίσκεσαι στο Μάντσεστερ, πρόκειται να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Αυτή είναι η πλευρά του Μάντσεστερ που προσπάθησα να κρατήσω όλα αυτά τα χρόνια, και πιστεύω ότι η ομάδα διαμορφώθηκε κάπως έτσι λόγω εμένα αλλά και των υπολοίπων. Τι εννοώ, η Κάρλα (η σύζυγος του Κομπανί) και η οικογένεια της είναι τεράστιοι φίλαθλοι της Σίτι. Υπάρχει και το αλλόκοτο κόκκινο, το οποίο ακόμη έρχεται στα σπίτια μας τα Χριστούγεννα! Αλλά ήρθα σε ένα μέρος που πάντα σήμαινε πολλά για εμένα, περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο μέρος».
Η στιγμή του Αγκουέρο!:
«Η φράση «Typical City» τότε απέκτησε ένα διαφορετικό νόημα. Το τυπικό «Typical City» θα σήμαινε να χάσουμε το ματς και να πετάγαμε τον τίτλο. Αυτό σήμαινε αυτή η φράση, εκείνες τις ημέρες. Τώρα, η «Typical City» καθορίζεται από τη στιγμή του Κουν Αγουέρο, δεν τα παρατάς, επανέρχεσαι και κερδίζεις αγώνες. Ήταν το δικό μου απέναντι στη Λέστερ περισσότερο σημαντικό; Το δικό του γκολ ήταν πιο σημαντικό! Το δικό μου, εντάξει, μοιάζει καλύτερο, κάτι στο οποίο ποτέ δεν πίστευα ότι θα τον ξεπερνούσα. Αλλά το δικό του γκολ ήταν κρίσιμο. Τα κατάφερε να περιμένει ως εκείνη την ώρα, επειδή έκανε τα χειρότερα 93 λεπτά της καριέρας του, και θα του έλεγα κάποιες κουβέντες σχετικά με αυτό μετά το ματς αν δεν σκόραρε, αλλά αυτή είναι η ομορφιά της δουλειάς του! Ένα δευτερόλεπτο, πάντα μπορεί να γυρίσει την κατάσταση».
Και η δική του στιγμή, η στιγμή του Κομπανί!:
«Δεν είμαι ο συναισθηματικός τύπος άνδρα. Αλλά έφτασα στα όρια μου συναισθηματικά όταν σκόραρα το γκολ, και πιθανότατα δεν μπορούσατε να με δείτε επειδή όλοι πήδηξαν πάνω μου. Αλλά σκέφτηκα: «Αν καταφέρουμε να κρατήσουμε το μηδέν στα μετόπισθεν ως το τέλος του αγώνα, και αν αυτό είναι το γκολ που μας δίνει τον τίτλο. Ο αγώνας τελείωσε 1-0, τα παιδιά μπήκαν στο γήπεδο, τεχνικά το τελευταίο μου εντός έδρας ματς για το σύλλογο και ήδη γνώριζα ότι έφευγα. Οπότε υπήρξε συναισθηματική φόρτιση γι’ αυτό το λόγο. Αλλά πρόκειται για μία στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ, οι φίλαθλοι της Σίτι δε θα ξεχάσουν ποτέ. Το ότι δεν ανακοίνωσα τη φυγή μου τότε, ήταν αυτό που θεώρησα σωστό. Το ματς δεν αφορούσε εμένα, ήταν για να κερδίσουμε αυτό που έπρεπε να κερδίσουμε, και αφού γίνει αυτό, τότε πάντα υπάρχει χρόνος για αντίο».
«Ήταν δύσκολο να συγκρατήσω τα συναισθήματα. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω αυτό το εμβληματικό στάδιο για εμένα, βλέπω 57.000 ανθρώπους προς τους οποίους είμαι πραγματικά ευγνώμων, και δίπλα μου οι 11 συμπαίκτες μου, με μερικούς από τους οποίους συγκεκριμένα όπως οι Κουν Αγουέρο και Νταβίντ Σίλβα, με τους οποίους περάσαμε μαζί τα πάντα, να σκέφτονται: «Στεκόμαστε ακόμη και τα καταφέρνουμε μαζί»! Ήταν μία νύχτα συναισθημάτων. Γι’ αυτό το λόγο, θα παραμείνω πάντα αρκετά ταπεινός στη ζωή μου επειδή πιστεύω ότι αυτού του είδους τα πράγματα συμβαίνουν μόνο όταν παραμένεις ταπεινός, συγκεντρωμένος και έχοντας κίνητρο. Τελικά, κάποιος σου λέει «Εδώ είσαι, πάρε την ανταμοιβή σου».