Αν υπάρχει ένας σύλλογος στον πλανήτη που δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι παρέδωσε την απόλυτη ποδοσφαιρική κληρονομιά στους φίλους της στρογγυλής θεάς είναι ο Αγιαξ του “total Football” και ο Νίκος Στρατής αναπολεί στο Kingsport,gr τις προηγούμενες σημαντικές φουρνιές του “Αίαντα” που άφησαν εποχή στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο…
Η πρώτη ομάδα που εφάρμοσε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που γνωρίσαμε ευρέως πολλά χρόνια αργότερα και στο οποίο δεν υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις και ακάλυπτοι χώροι μέσα στο τερέν. Η τέλεια οργανωμένη ποδοσφαιρική αναρχία που έκανε τον “Αίαντα” παντοδύναμο σε πολλές ξεχωριστές εποχές με αποκορύφωμα φυσικά την ομάδα του αείμνηστου Ρίνους Μίχελς που την ανέβασε για πρώτη φορά στην Ευρωπαϊκή κορυφή στον τελικό του Ουέμπλεϊ απέναντι στον Παναθηναϊκό (2-0) στις 2 Ιουνίου 1971. Ο Ρουμάνος Στέφαν Κόβατς πήρε στη συνέχεια τη σκυτάλη κατακτώντας ακόμα δύο κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης (1972 2–0 την Ιντερ, 1973 1-0 την Γιουβέντους). Πρωτοπαλίκαρο της ομάδας ήταν ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών, ο ανυπέρβλητος Γιόχαν Κρόιφ που ξεχώριζε από ένα ρόστερ γεμάτο αστέρια: Νέεσκενς, Κάιζερ, Ρεπ, Κρολ, Μιούρεν, Χααν Χουλσόφ και …πάει λέγοντας!
Ο Κρόιφ μετά το τέλος της καριέρας του (με …νταμπλ το 1984 στην “μισητή” Φέγενορντ!) ανέλαβε και προπονητής στον Άγιαξ των οποίων μεταξύ άλλων (και προτού οδηγήσει την Μπαρσελόνα στην κορυφή της Ευρώπης το 1992) οδήγησε και στην κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων στην Αθήνα με αστέρια της εποχής τους Φαν Μπάστεν, Βάουτερς, Ααρον Βίντερ (τωρινός βοηθός του Τεν Χαχ), Φαν Σιπ, Ράικαρντ κλπ.
Η νέα “χρυσή” εποχή του Αίαντα όμως ήρθε στην δεκαετία του ’90 με τον μεγάλο Λουίς Φαν Χααλ (αποσύρθηκε πρόσφατα από την προπονητική με …δεκαπέντε χρόνια καθυστέρηση συγκριτικά με την υπόσχεση που είχε δώσει στη γυναίκα του!) υπό τις οδηγίες του οποίου η ομάδα του Άμστερνταμ κατέκτησε πρώτα το κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992 (0-0, 2-2 κόντρα στην Τορίνο πανηγυρίζοντας λόγω των εκτός έδρας γκολ) και στη συνέχεια πάτησε και την ψηλότερη κορυφή: Ο λόγος για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στη Βιέννη το 1995 όπου επικράτησε 1-0 της Μίλαν την οποία και εκθρόνισε! Σκόρερ ήταν ο 19χρονος τότε Πάτρικ Κλάιφερτ, ένας από τους κορυφαίους στράικερ που φόρεσαν τη φανέλα του συλλόγου που όμως και στους δύο τελικούς που αγωνίστηκε, (την επόμενη σεζόν ο Αίαντας έχασε στα πέναλτι από την Γιούβε στη Ρώμη) μπήκε αλλαγή. Οι παίκτες που ξεχώρισαν από το άκρως ποιοτικό υλικό που είχε στη διάθεση του ο Φαν Χααλ ήταν οι αδερφοί Ντε Μπουρ, ο αρχηγός Ντάνι Μπλιντ (πατέρας του Ντάλεϊ που παίζει τώρα) Ντάβιντς, Λιτμάνεν, Σέεντορφ, Όφερμαρς, Φαν Ντερ Σαρ (οι δύο τελευταίοι είναι τωρινοί διευθυντές της ομάδας) και ο 33χρονος το ’95 Φρανκ Ράικαρντ στα …τελειώματα του!
Η τελευταία φορά που βρέθηκε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ ήταν το 1997. Μετά από δύο συγκλονιστικούς προημιτελικούς απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης του Μίλινκο Πάντιτς, ο “Αίαντας” ξαναβρήκε στο δρόμο του την Γιουβέντους του Μαρσέλο Λίπι από την οποία είχε χάσει στον τελικό της προηγούμενης περιόδου. Μόνο που η “Μεγάλη Κυρία” ήταν ενισχυμένη με έναν εκ των κορυφαίων της εποχής, τον μεγάλο Ζιντάν, ενώ ο Αγιαξ ήταν αναμφίβολα αποδυναμωμένος συγκριτικά με τις περασμένες σεζόν με αποτέλεσμα να γνωρίσει δύο ήττες και με συνολικό γκολ 6-2 να μείνει εκτός τελικού…
Και η φουρνιά των αρχών της περασμένης δεκαετίας ήταν χαρισματική και με προοπτικές να φτάσει μέχρι τελικό, δεν είχε όμως την τύχη με το μέρος της και έφαγε και εκείνη …Ιταλική πόρτα! Στους προημιτελικούς του 2003 ο Αγιαξ του Ρόναλντ Κούμαν (Ιμπραϊμοβιτς, Φαν Ντερ Φααρτ, Σνέιντερ, Χάιτινχα, Λιτμάνεν, Νάιζελ Ντε Γιονγκ, Φαν Ντερ Μέιντε κλπ) βρέθηκε μία ανάσα από τους ημιτελικούς του Τσάμπιονς λιγκ καθώς στα 90 λεπτά του επαναληπτικού στο Σαν Σίρο το σκορ ήταν στο 2-2 (0-0 στο πρώτο ματς του Άμστερνταμ). Όμως το γκολ του Δανού Γιον Νταλ Τόμασον (ασίστ από … Πίπο Ινζάγκι!) στο 90+1′ εκτροχίασε τη νεανική ομάδα του Κούμαν που αποτέλεσε σε σημαντικό βαθμό τη βάση της εθνικής Ολλανδίας των επόμενων ετών (φιναλίστ μουντιάλ Ν.Αφρικής, 2010).
Ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες που σιγά σιγά θα γίνουν απαιτήσεις αφήνει στους φίλους των “οράνιε” και η τωρινή γενιά: Φρένκι Ντε Γιονγκ, Ντόνι Φαν ντε Μπέεκ, Ματάις Ντε Λιχτ, Χακίμ Ζιγιές (Μαροκινός) κλπ. Με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας που έχουμε δει ποτέ σε τελικό Ευρώπης (22 ετών και 282 ημερών, τελικός Γιουρόπα λιγκ 2017 στη Στοκχόλμη) αποδείχτηκε ακόμα “άγουρη” πέφτοντας ηρωικά, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σπεσιαλίστα των τελικών Ζοσέ Μουρίνιο (και του Ντάλεϊ Μπλιντ που έχει επιστρέψει στον “Αίαντα”!). Μάλιστα στον πάγκο καθόταν ο γιός Κλάιφερτ, Τζάστιν που μάλλον τώρα μετανιώνει την βιαστική επιλογή του να πάει στη Ρόμα το περασμένο καλοκαίρι.
Η φετινή ομάδα ενισχυμένη όχι μόνο με τον Μπλιντ που γύρισε στο …σπίτι του, αλλά και με τον απίστευτο Σέρβο Ντούσαν Τάντιτς (από Σαουθάμπτον με 13,5 εκατομμύρια) έχει την δυναμική και την ποιότητα να φτάσει στην κορυφή και το πέμπτο Τσάμπιονς λιγκ της ιστορίας του. Αν διαθέτει και την εμπειρία και το χαρακτήρια να αντέξει την πίεση ενός ημιτελικού κόντρα στην πιο “περπατημένη” σε υψηλό επίπεδο Τότεναμ και στη συνέχεια και τελικού θα φανεί σύντομα. Στα νοκ άουτ πάντως κόντρα σε μεγαλύτερα ονόματα έχει δείξει ότι δεν φοβάται αυτή την πρόκληση…