Με το θρίαμβο που πέτυχε στο Πόρτο η Chelsea του Thomas Tuchel ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά την ιστορία της με “θύμα” αυτή τη φορά τη Manchester City του Pep Guardiola. Ο Νίκος Στρατής αναλύει στο Kingsport.gr τις σκέψεις του για το μεγάλο ματς του “Dragao” και τον τρόπο που το αντιμετώπισαν οι δύο προπονητές
Το πρώτο εντυπωσιακό συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η Chelsea και στους τρεις τελικούς Champions League που έχει φτάσει (2008, 2012, 2021), νωρίτερα μέσα στη σεζόν είχε αλλάξει προπονητή. Το 2007-08 ο ιδιοκτήτης Roman Abramovich είχε απομακρύνει τον Jose Mourinho στους πρώτους μήνες εκείνης της σεζόν και τελικά ο Ισραηλινός Avram Grant την οδήγησε μέχρι τον τελικό της Μόσχας, όπου από ένα αναπάντεχο γλίστρημα του John Terry στη διαδικασία των πέναλτι έχασε το τρόπαιο από τη Manchester United. To 2012 ο Ιταλός Roberto Di Matteo έκανε το… θαύμα κατακτώντας στον πάγκο των “μπλε” το κύπελλο (πάλι στα πέναλτι!) απέναντι στην Bayern και μάλιστα μέσα στο Μόναχο! Λίγους μήνες πριν είχε αντικαταστήσει τον Andre Villas Boas στον πάγκο των Λονδρέζων! Φέτος η αλλαγή σκυτάλης ήταν από τον Frank Lampard στον περσινό φιναλίστ του Champions League (με την PSG), Thomas Tuchel. Και φυσικά αποδείχτηκε απολύτως… ευεργετική!
Προσαρμοστικοί Γερμανοί!
Από την εποχή που o Tuchel κοουτσάριζε την Mainz 05 (Holtby, Schürrle, Szalai, Fuchs κλπ) και την έβγαλε Ευρώπη τερματίζοντας στην 5η θέση(!) του εγχώριου πρωταθλήματος το 2010-11, έδειξε πως πρόκειται για χαρισματικό προπονητή. Οδήγησε τη Dortmund στο Champions league, όπου το 2016-17 έμεινε εκτός από τη Monacο του Mbappe (κι ενώ νωρίτερα στον όμιλο είχε τερματίσει πρώτη και πάνω από τη Real) εξαιτίας της περίφημης ιστορίας με τη βόμβα στο πούλμαν της BVB πριν τον πρώτο προημιτελικό με τους Μονεγάσκους. Στην PSG ήταν το ίδιο επιδραστικός κι έφτασε μια ανάσα από το Champions league, χάνοντας πέρσι στον τελικό από τη Bayern στη Λισαβόνα. Η Πορτογαλία κάτι του… χρωστούσε και του το έδωσε πίσω φέτος στον τελικό του Πόρτο! O Thomas Tuchel μέσα σε λίγους (μόλις τέσσερις!) μήνες μετέτρεψε την Chelsea από… promissing project σε πρωταθλήτρια Ευρώπης, νικώντας στον τελικό των μετρ της δημιουργίας, του ποδοσφαίρου υπεροχής και κατοχής μπάλας της σύγχρονης εποχής, Pep Guardiola που όμως το Σάββατο θαρρείς πως ξέμεινε από ιδέες απέναντι στο ασταμάτητο πρέσινγκ του Tuchel. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο Γερμανός τεχνικός ανήκει στο πρώτο επίπεδο των προπονητών του πλανήτη! Κι ενώ ήδη είχε γίνει ο πρώτος που φτάνει σε τελικό δεύτερη σερί σεζόν με διαφορετική ομάδα, κατάφερε να συνεχίσει την παράδοση των Γερμανών κόουτς που κερδίζουν τη μεγάλη κούπα (2019 Klopp, 2020 Flick, 2021 Tuchel). Παλιότερα, προτού μας… επισκεφθεί η οικονομική κρίση, οι Ισπανοί προπονητές κατακτούσαν ότι διεθνή τίτλο κυκλοφορούσε (Rafa Benitez, Juante Ramos, Luis Aragones, Pep Guardiola, Quique Flores, Vicente Del Bosque κλπ κι αργότερα Unai Emeri με την πολύ πιο… μνημονιακή Sevilla του χαμηλωμένου προϋπολογισμού, αλλά και των τριών σερί κατακτήσεων Europa League), τώρα στο προσκήνιο βγαίνουν οι πιο ρεαλιστές και προσαρμοστικοί Γερμανοί…
Kante MVP και… ανακάτεμα Guardiola!
Πολυτιμότερος του τελικού του “Estadio do Dragao” ο απροσπέλαστος Ngolo Kante. Ακόμα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο ο Didier Deschamps που έπαιξε χωρίς το “Νο.6” στον τελικό του Euro 2016 (Γαλλία – Πορτογαλία 0-1 στην παράταση με τον Kante να μην αγωνίζεται καθόλου!) και δέχτηκε το γκολ από τον Eder στην παράταση. Παρόμοιο κενό στην ίδια θέση το Σάββατο και από τη City με τον Guardiola να μην ξεκινάει κλασικό αμυντικό χαφ (Rodri – Fernandinho πάγκο), με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτη στις αντεπιθέσεις των Λονδρέζων που ξεδιπλώνονταν με δυο τρεις μπαλιές! Συν τοις άλλοις, μάλλον αποδείχτηκε ατυχής η επιλογή να βάλει Sterling (τον… έσβησαν James – Azpilicueta) στην αρχική ενδεκάδα και να “χαλάσει” τα κλασικά άκρα Foden αριστερά, Mahrez δεξιά που είχαν βρει ισορροπία το τελευταίο διάστημα. Ανακάτεψε τόσο πολύ την… τράπουλα (οπισθοχώρηση Gundogan, μπέρδεμα ρόλων και χώρων Foden – De Bruyne, αργότερα Aguero – Jesus μαζί κλπ) που στο τέλος αντί για τον αντίπαλο μπέρδεψε την ίδια του την ομάδα! Σε έναν τελικό πρέπει να βάζεις τα πιο σίγουρα και δοκιμασμένα σχήματα και πρόσωπα. Νόμος!
Η βασική σκέψη του Pep να γεμίσει την ενδεκάδα με χειριστές – δημιουργούς για να ελέγξει την κατοχή της μπάλας, έφερε την υπερβολή και τελικά την ανισορροπία με αχίλλειο πτέρνα τη θέση του “κόφτη”. Επέλεξε με λίγα λόγια να δώσει έμφαση στην προσέγγιση “διατηρώ τη μπάλα στα πόδια μου κι έτσι δεν κινδυνεύω” παρά στο “ξέρω τι να κάνω, όταν θα χάνω την κατοχή”. Η φάση του γκολ του Havertz και κυρίως η έκβαση του τελικού δεν δικαίωσε το “concept” του. Στη “μοιραία” στιγμή του 42’ λοιπόν, ούτε ο Mount μαρκάρεται δυναμικά έχοντας όλη την άνεση και το χώρο να γυρίσει και να βγάλει τη μεγάλη μπαλιά στον Havertz που επίσης έχει ξεφύγει από την προσοχή της άμυνας εκμεταλλευόμενος την μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα μπακ της City. Και βέβαια όλα στράβωσαν μετά τον τραυματισμό του Kevin de Bruyne, όπου πλέον χάθηκε κι ο παίκτης που αποτελεί το μυαλό και την υπομονή στο δημιουργικό παιχνίδι της City και στο οποίο πόνταρε ο Guardiola. Φτάσαμε μάλιστα να δούμε και… γιόμες από την ομάδα που δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα βλέπαμε και κάπως έτσι το 0-1 δεν βρήκε ποτέ απάντηση από μια ομάδα που νωρίτερα στα νοκ άουτ είχε κάνει ανατροπές κόντρα σε Dortmund και PSG.
Το μέλλον είναι …εδώ!
Όσο για το πλάνο Tuchel, λειτούργησε ιδανικά. Δεν έδωσε… σχεδόν ποτέ χώρο στον Guardiola για να τρέξει το συνδυαστικό του παιχνίδι. Ούτε στη μεσαία γραμμή και φυσικά ούτε στην άμυνα. Το 3-4-3 προσέφερε την καλύτερη δυνατή κάλυψη ολόκληρου του πλάτους του γηπέδου, απαγορεύοντας στους ακραίους της City να κάνουν πλαγιοκόπηση. Ο… εκκολαπτόμενος “megastar” του αγγλικού ποδοσφαίρου Mason Mount μπορεί να φάνηκε πως υστέρησε δημιουργικά, έκανε όμως εκπληκτικό ματς τακτικά και ανασταλτικά (πλην της 30αρας ασίστ του 1-0) μην επιτρέποντας την εύκολη ανάπτυξη στη City. Εντελώς ατυχείς οι επιλογές του Timo Werner που νόμιζε κανείς πως κάποια στιγμή θα μπορούσε να αποδειχτεί… μοιραίος! Ο Tuchel ξέρει πως του χρόνου πρέπει να πάρει φορ… killer που θα του δώσει τους 10-20 βαθμούς που του λείπουν για να διεκδικήσει τον εγχώριο τίτλο από τη City, την οποία φέτος νίκησε τρεις φορές! H τρίτη από αυτές στο πιο σημαντικό ματς της σεζόν! Έχω ξαναγράψει φέτος πως η Chelsea του Tuchel με ένα ποιοτικό “number 9” είναι η ομάδα του μέλλοντος. Τελικά το… μέλλον ήρθε λίγο νωρίτερα!