96 χρόνια ζωής έκλεισε η Φιορεντίνα.
Πριν από 96 χρόνια ιδρύθηκε η Φιορεντίνα, στις 29 Αυγούστου 1926, με πρωτοβουλία του μαρκήσιου Λουίτζι Ριντόλφι, σημαίνοντος στελέχους του Φασιστικού Κόμματος της περιοχής, και προέρχεται από τη συγχώνευση δύο ομάδων της Φλωρεντίας, της Φιρέντσε (έτος ίδρυσης το 1870) και της Λίμπερτας (έτος ίδρυσης το 1912).
Στα 96 χρόνια ιστορίας η ομάδα της Φλωρεντίας τα έχει όλα, νίκες, ήττες, χαρές, απογοητεύσεις και υποβιβασμούς. έχει συμμετάσχει στα 79 από τα 85 πρωταθλήματα Ιταλίας, οι τίτλοι της είναι λιγοστοί, μόλις 2 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα. Καλύτερη είναι η παρουσία της στην Ευρώπη, με 1 Κύπελλο Κυπελλούχων στην τροπαιοθήκη της και συμμετοχή σε ακόμη τρεις τελικούς
Ο σύλλογος υιοθέτησε ως σήμα του το κόκκινο κρίνο, που είναι το έμβλημα της Φλωρεντίας. Ως χρώματα επέλεξε το κόκκινο και το λευκό που είναι τα επίσημα χρώματα της πόλης. Όσο για τις μωβ εμφανίσεις, με τις οποίες είναι γνωστή σήμερα η Φιορεντίνα, ο θρύλος θέλει να πλύθηκαν οι ερυθρόλευκες φανέλες σ’ ένα ποτάμι και βγήκαν χρώματος μωβ. Στην πραγματικότητα, το εν λόγω χρώμα το διάλεξε ο ίδιος ο Ριντόλφι, ύστερα από ένα φιλικό παιχνίδι το 1928 με τους «μωβ» της ουγγρικής Ουίπεστ. Το χρώμα άρεσε στους φιλάθλους και υιοθετήθηκε οριστικά από την ομάδα, που είναι γνωστή και με το προσωνύμιο «Βιόλα» (μωβ, βιολετί).
Το 1931 η Φιορεντίνα ανέβηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος και αγωνίστηκε στο νέο της γήπεδο, που ονομάστηκε «Τζιοβάνι Μπέρτα», από το όνομα ενός τοπικού φασίστα πολιτικού. Μεταπολεμικά ήταν γνωστό ως «Κομουνάλε», προτού ονομαστεί «Αρτέμιο Φράνκι», προς τιμή του παλαιού προέδρου της και σημαντικού ευρωπαίου ποδοσφαιρικού παράγοντα Αρτέμιο Φράνκι (1922-1983). Ύστερα από σειρά ανακαινίσεων, σήμερα έχει χωρητικότητα 43.147 θεατών.
Το 1940 ο σύλλογος κατέκτησε το πρώτο του τρόπαιο, το Κύπελλο Ιταλίας, αλλά οι μεγάλες διακρίσεις ήλθαν μεταπολεμικά για την ομάδα της Φλωρεντίας. Το 1956 ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας, τερματίζοντας 12 βαθμούς μπροστά από τη Μίλαν. Την επόμενη χρονιά έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που συμμετείχε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και συγκεκριμένα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε με 2-0 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η δεκαετία του ‘60 ήταν η πιο επιτυχημένη για τους «Βιόλα», με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1961), δύο ακόμη κυπέλλων Ιταλίας (1961 και 1966) και του δεύτερου πρωταθλήματος το 1969. Το 1962 συμμετείχε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου ηττήθηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης με 3-0 σε επαναληπτικό αγώνα (1-1 το πρώτο παιγνίδι).
Τα κατοπινά χρόνια η Φιορεντίνα δεν κατόρθωσε να επαναλάβει τις επιτυχίες του παρελθόντος. Κατέκτησε, πάντως, τρία Κύπελλα Ιταλίας (1975, 1996, 2001) κι έφθασε το 1990 στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασε τον τίτλο από τη Γιουβέντους (1-3, 0-0).
Η νέα χιλιετία, ενώ ξεκίνησε με τίτλο για την ομάδα της Φλωρεντίας, αποδείχτηκε καταστροφική στη συνέχεια. Το 2002 υποβιβάζεται στη Δ’ Κατηγορία, λόγω χρεοκοπίας και θα επανέλθει στη μεγάλη κατηγορία δύο χρόνια αργότερα με τη στήριξη της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Το 2006, παράγοντες της Φιορεντίνα θα αναμιχθούν στο σκάνδαλο στημένων αγώνων, που συγκλόνισε το ιταλικό ποδόσφαιρο και η ομάδα θα υποβιβασθεί στη Β’ Κατηγορία. Θα κερδίσει, όμως, την έφεση και θα τις αφαιρεθούν μόνο βαθμοί.
Από τις τάξεις της Φιορεντίνα στα 96 χρόνια ιστορίας που φόρεσαν την φανέλα της ομάδας παιχταραδες, από τον θρύλο Αντονιόνι, την σημαία της ομάδας Ντι Λίβιο, τον μαέστρο Ρούι Κόστα, τον μπομπερ Γκάμπριελ Μπατιστούτα μέχρι τον κιλερ Λουκά Τόνι, Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης, Αμαρίλντο, Ζουλίνιο, Τζιανκάρλο Αντονιόνι, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Λουτσιάνο Κιαρούτζι, Φραντσέσκο Γκρατσιάνι, Κλάουντιο Τζεντίλε, Πιέτρο Βιέρκοβοντ, Σόκρατες, Ντανιέλ Πασαρέλα, Άντζελο ντι Λίβιο (ο «πιστός στρατιώτης» της ομάδας, που δεν την εγκατέλειψε ούτε και όταν υποβιβάστηκε στην Δ’ Κατηγορία),Ριμπερί, Μπρίαν Λάουντρουπ, , Ντούνγκα, Αντρέι Καντσέλσκις, Ρικάρντο Μοντολίβο και Μάριο Γκόμεζ.