Αναμνήσεις από τα πρώτα χρόνια του ενασχόλησης με το μπάσκετ μεταφέρει ο Ντέιβιντ Μπλατ στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας και τη γωνιά του προπονητή.
Αναλυτικά:
«Η πρώτη ανάμνηση που έχω είναι από πολύ μικρή ηλικία, περίπου 6-7 ετών. Πήγαινα στο γήπεδο που έπαιζαν τα παιδιά κι εκεί έκανα τα πρώτα μου σουτ. Απλά ήταν στη λάθος μπασκέτα. Αυτομάτως πήρα πολλά μαθήματα από αυτό το λάθος μου.
Έπρεπε να καταλαβαίνεις τι κάνεις. Δεν είναι μόνο να κάνει το σωστό πράγμα. Πρέπει να κάνει το σωστό πράγμα τη σωστή στιγμή και στο σωστό μέρος.
Επίσης δεν μπορείς να επιτρέψεις στην απογοήτευση να επηρεάσει την αγάπη σου για οτιδήποτε.
Το δεύτερο πράγμα ΄χει να κάνει με τις μεγαλύτερες αδερφές μου, που έπαιζαν μπάσκετ. Έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού και πήγαινα κι εγώ να τις δω να προπονούνται.
Πολύ γρήγορα έγινα ανταγωνιστικός, γιατί ήθελα να γίνω καλύτερος από αυτές.
Σαν παιδί ασχολήθηκα με πολλά αθλήματα. Η Βοστώνη φημίζεται για τα σπορ. Ακουγα στο ραδιόφωνο τους Σέλτικς να παίζουν στην σπουδαία εποχή του Μπιλ Ράσελ. Ερωτεύτηκα τα σπορ, έπαιξε μπάσκετ αμερικάνικο ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, χόκεϊ… Στο Λύκειο κατέληξα στο μπάσκετ. Είχα επιτυχίες και έγινα αναγνωρίσιμος οπότε αυτομάτως μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πιο σοβαρά μήπως έβρισκα κάποια υποτροφία σε Πανεπιστήμιο.
Ο προπονητής μου στο Λύκειο, Φιλ Μόρεσι με προπονούσε από τα 14 έως τα 18 μου. Υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή για μένα. Μου έμαθε το παιχνίδι και τα βασικά του αθλήματος. Ήταν ο μέντορας μου και μία πατρική φιγούρα για μένα διότι ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει το σπίτι μας όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα ανάγκη αυτή την επίδραση πάνω μου.
Όταν ξεκίνησα στα 22 μου την επαγγελματική μου καριέρα, στη Μακάμπι Χάιφα, παράλληλα προπονούσα μία εφηβική ομάδα. Αυτό το έκανα κάθε χρόνο. Το ζητούσα από την εκάστοτε ομάδα που αγωνιζόμουν να μου έδινε ένα τμήμα υποδομής. Στα 33 μου τραυματίστηκα στον αχίλλειο τένοντα και ολοκληρώθηκε η καριέρα μου ως παίκτης.
Τότε ξεκίνησα επαγγελματικά την προπονητική. Μέχρι τότε δεν το σκεφτόμουν σοβαρά, δεν το είχα στα σχέδια μου, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου όμως το μπάσκετ επικράτησε».