Αγγελική και Σταυριανή Βιντσιλαίου στο Kingsport.gr: “Δώστε μεγαλύτερη προβολή στο γυναικείο μπάσκετ”

Θεωρούνται και όχι άδικα δυο από τις μεγαλύτερες ελπίδες του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας με τις ίδιες να υπηρετούν από πολύ μικρές το άθλημα. Φέτος η μπασκετική τους μοίρα τους ένωσε ξανά στα Χανιά σε ένα κοινό ταξίδι με μόνη πυξίδα την πορτοκαλί μπάλα.

Οι Αγγελική και Σταυριανή Βιντσιλαίου μίλησαν στο Kingsport.gr και στους Θάνο Φωτόπουλο και Γιάννη Δρόσο για τα πρώτα τους βήματα στο μπάσκετ,τους στόχους τους, την Εθνική ομάδα, ενώ τονίζουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του γυναικείου μπάσκετ είναι η έλλειψη προβολής. Τέλος μας αποκαλύπτουν ποιες παίκτριες έχουν πρότυπα και πώς ήταν όταν έπαιξαν για πρώτη φορά αντίπαλες.

Αναλυτικά η συνέντευξη τους στο Kingsport.gr:

Κατ’ αρχάς ευχαριστούμε για τη συνέντευξη, είναι ιδιαίτερη τιμή για το σάιτ.

Πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το μπάσκετ;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εμείς ξεκινήσαμε να παίζουμε τελείως τυχαία μπάσκετ. Αρχικά θέλαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε γυναικεία ομάδα στο Γαλάτσι. Μας βρήκε εκεί ένας άνθρωπος, μπήκαμε σε ένα γήπεδο και από τότε «κολλήσαμε» με την πορτοκαλί μπάλα. Και δεν σταματήσαμε ποτέ. Τις πρώτες δύο εβδομάδες απ’ ότι θυμάμαι ήμασταν στο τμήμα των προ-μίνι, μετά μπήκαμε κατευθείαν στα αγωνιστικά τμήματα και από ‘κει και ύστερα παίζουμε για 8 χρόνια ακατάπαυστα μπάσκετ. Έτσι ξεκινήσαμε, ήταν πολύ τυχαίο».

Ποια ήταν η πρώτη, η οποία παρακίνησε και την άλλη;

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Μαζί νομίζω ξεκινήσαμε. Εμείς παίζαμε κυνηγητό με τα αγόρια ενόσω η μητέρα μας μιλούσε με τον άνθρωπο για να πάμε για ποδόσφαιρο. Και ήταν ανοιχτά στο γήπεδο, δεν είχε κλιματισμό, είχε ανοιχτές τις πόρτες για να παίρνουν αέρα οι παίκτριες που έκαναν προπόνηση. Τις είδαμε να παίζουν, είχε μπάλα, μας άρεσε η μπάλα γενικότερα και αρχίσαμε να τρέχουμε και οι δύο μαζί, δεν υπήρχε κάποιος παρακινητής. Και οι δύο… το ίδιο ερέθισμα μας οδήγησε στο μπάσκετ».

Γιατί μπάσκετ μόνο; Επειδή δεν υπήρχε ομάδα ποδοσφαίρου ή σας άρεσε αυτό;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εμείς είχαμε δει σαν πρώτη επαφή το Ευρωμπάσκετ του 2005 με τον πατέρα μας στην τηλεόραση. Και επειδή ο πατέρας μας είχε ζήσει στην Αμερική, ήξερε κάποιες ορολογίες, όχι ότι είχε ασχοληθεί. Και εμείς βλέπαμε, δεν ξέραμε τους όρους, αλλά χαιρόμασταν όταν έμπαινε το καλάθι, είχαμε μάθει και 2-3 παίκτες οπότε μας άρεσε. Δεν είχαμε κάτι άλλο, πχ το βόλεϊ, μόνο μπάσκετ».

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Με κάλυψε απολύτως! Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο».

Είχατε κάποιον παίκτη ή παίκτρια πρότυπο όταν ξεκινήσατε το άθλημα;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εγώ όταν ξεκίνησα, τα πρώτα 2 χρόνια όχι τόσο, γιατί δεν είχα ασχοληθεί πολύ σοβαρά. Όταν με είχαν πάρει στη μικτή ΕΣΚΑ, θυμάμαι είχαν έρθει στο γήπεδο η Εβίνα Μάλτση και η Άρτεμις Σπανού να μας επισκευθούν και να ας μιλήσουν. Από τότε μπασκετικό μου πρότυπο είναι η Μάλτση, πραγματικά είναι ο πυλώνας της Εθνικής Ομάδας αυτή τη στιγμή, είναι μια αθλήτρια πρότυπο για όλους μας και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να κάνω έστω και το ένα εκατοστό από αυτά που έκανε εκείνη».

Σταυριανή Βιντσιλαίου .: «Εμένα όσον αφορά το μπάσκετ γενικότερα, επειδή η πρώτη μου επαφή έγινε με το ανδρικό μπάσκετ, από τους άνδρες πρότυπό μου είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Όχι επειδή το λένε όλοι, αλλά επειδή ήταν ένας παίκτης που τα έκανε όλα μέσα στο γήπεδο. Ήταν ταπεινός και όλα… τα σχετικά που ξέρουμε για τον Διαμαντίδη. Και από γυναίκες εμένα προσωπικά μου αρέσει η Στέλλα Καλτσίδου, γιατί είναι μια παίκτρια που τα κάνει όλα, είναι πάρα πολύ καλή, είναι χαμηλών τόνων και πρότυπο για όλες τις μικρές».

Όταν ξεκινήσατε το μπάσκετ, οι φίλοι σας πώς το αντιμετώπισαν; Τι σας έλεγαν;

Αγγελική Βινσιλαίου.: «Εντάξει, όταν ξεκινήσαμε το μπάσκετ κάναμε περισσότερο παρέα με αγόρια, γιατί ταιριάζανε περισσότερο τα γούστα μας, ήμασταν παιδιά που μας άρεσε ο αθλητισμός από πολύ μικρές. Οπότε το αντιμετώπισαν πάρα πολύ καλά, παίζαμε μαζί, στη συνέχεια τους άρεσε που προοδεύαμε εμείς και ερχόντουσαν στο γήπεδο και μας βλέπανε. Γενικά το αντιμετώπισαν πολύ καλά οι παρέες μας θεωρώ».

Θυμάσαι κάποιο περίεργο/αστείο περιστατικό;

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Αυτό που θυμάμαι είναι που εμείς κάναμε μπάσκετ στο Γαλάτσι και τα αγόρια από το σχολείο κάνανε στο Δημοτικό. Που ήταν η δραστηριότητα του Σαββατοκύριακου. Και βάζαμε στοιχηματάκια. Και όταν τους είχαμε κερδίσει πρώτη φορά δεν ήθελαν να πληρώσουν το στοίχημα και είχαμε παίξει ξύλο (σ.σ. γελάνε)!»

Ποιος κέρδισε;

«Εμείς κερδίσαμε».

Τι στοιχεία έχει υιοθετήσει η μια από την άλλη;

Σταυριανή Βιντσιλαίου: “Εγώ απ’ την Αγγελική προσπαθώ το μαχητικό της πνεύμα και το πείσμα!”

Αγγελική Βιντιλαίου: “Εγώ από την Σταυριανή κρατάω το πως διαχειρίζεται τις καταστάσεις μέσα στο παιχνίδι και την ψυχραιμία που επιδεικνύει”

Πάμε στα φετινά. Αγγελική σε μία πολύ καλή χρονιά με τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, ήρθε και η άνοδος. Ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εντάξει, η φετινή χρονιά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά δυστυχώς κατά τη διάρκειά της είχαμε πάρα πολλά προβλήματα, τα έχουμε ξαναπεί, δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Είχαμε απουσίες παικτριών, είχαμε τραυματισμούς ,αλλά ευτυχώς είχαμε πάρα πολύ καλό κλίμα σαν ομάδα. Είχαμε έναν προπονητή που μας στήριξε πάρα πολύ (σ.σ. τον Σταύρο Νανάκο), ήταν πάρα πολύ έμπειρος και καταφέραμε και αντεπεξήλθαμε. Ήταν πάρα πολύ επιτυχημένη η χρονιά και είμαι ευγνώμων για αυτά που έζησα στον Κρόνο».

Σταυριανή εσείς με τα Μελίσσια, φτάσατε μια ανάσα από τα μπαράζ, ήσασταν και η μοναδική ομάδα που κέρδισε τον Παναθηναϊκό.

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Ναι ναι, το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό είναι κάτι που εμείς θα το κρατήσουμε σαν παίκτριες για πάντα, θα το λέμε δηλαδή «είμαστε η μόνη ομάδα», γιατί είχε πολύ ποιοτικό ρόστερ ο Παναθηναϊκός. Όσον αφορά τώρα τα Μελίσσια σαν ομάδα, είναι ένας σύλλογος με ανθρώπους που είναι πάντα δίπλα σου, ένα σωματείο πρότυπο και μακάρι όλοι να ήταν έτσι. Η χρονιά για εμένα δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένη γιατί εγώ προσωπικά ήθελα την άνοδο, τη χάσαμε για ένα τρίποντο. Δεν πειράζει και του χρόνου θα προσπαθήσουμε».

Και του χρόνου θα είστε ξανά μαζί, μετά την κοινή πορεία στα Καλύβια. Πώς ήρθε η πρόταση και αποφασίσατε να πάτε Χανιά;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Καταρχάς δεν είναι εύκολο για καμία παίκτρια που ζει στην Αθήνα μόνιμα να κάνει αυτό το βήμα. Τα Χανιά μας προσέγγισαν με πάρα πολύ ωραίο τρόπο και κυρίως ο κ. Γιάννης Τσουγκράκης. Έχει ένα πάρα πολύ ωραίο πλάνο στο μυαλό του για αυτή την ομάδα, στοχεύει πάρα πολύ ψηλά και για εμάς, θα μιλήσω και για την αδερφή μου, νομίζω το ίδιο θέλει να πει και εκείνη, νομίζω ότι μας εκφράζει αυτό το πράγμα. Θέλουμε να πηγαίνουμε σε ομάδες που πρωταγωνιστούν και κοιτάνε ψηλά. Και τα Χανιά ήταν η καλύτερη λύση για τη συνέχεια της καριέρας μας».

Αγγελική ποιο ήταν το κίνητρο που σε έκανε να αφήσεις μια ομάδα που αγωνιστικά ανέβηκε στην Α1 για να παίξεις πάλι στην Α2;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Από τις ομάδες της Α2, η μόνη που θα αγωνιζόμουν και το είχα πει κιόλας εάν τελικά κατάφερνα να παίξω στην Α2 θα ήταν τα Χανιά. Θεώρησα ότι είναι το καλύτερο στην ηλικία που είμαι και στη φάση της καριέρας μου, γιατί προέρχομαι από μια δύσκολη χρονιά με εξετάσεις και Πανελλήνιες και θεωρώ ότι τα Χανιά θα μου δώσουν την ευκαιρία να βελτιωθώ και ατομικά και αθλητικά, κάτι το οποίο δεν μπόρεσα φέτος 100%, να δώσω την ενέργειά μου, γιατί είχα και τα διαβάσματα μου. Και πιστεύω ότι ήταν μια καλή επιλογή. Τώρα θα δείξει στην πορεία».

Σταυριανή θα ήθελα και από εσένα ένα σχόλιο για τη νέα σου ομάδα;

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εντάξει, είναι μια ομάδα που όντως στοχεύει πολύ ψηλά, έχει ένα όραμα. Μας προσέγγισε με πάρα πολύ ωραίο τρόπο, θα έχουμε πολύ ποιοτικές συμπαίκτριες, έναν πάρα πολύ καλό προπονητή και έμπειρο, που εγώ πρώτη φορά θα συνεργαστώ. Και νομίζω καλύτερη συνθήκη για την ηλικία που είμαστε αυτή τη στιγμή είναι να παίζουμε και όχι να μην έχουμε αγωνιστικά λεπτά. Και γι αυτό επιλέξαμε την Α2».

Πώς είναι να είστε συμπαίκτριες στην ίδια ομάδα;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εντάξει, έχουμε να το δούμε πολύ καιρό αυτό, δεν ξέρω πώς θα είναι πλέον. Όσο παίζαμε μαζί συνεργαζόμασταν με κλειστά τα μάτια, είναι λογικό, ξεκινήσαμε μαζί, έχουμε παίξει 7 χρόνια συμπαίκτριες, έχουμε χωριστεί μόνο για δύο χρόνια, ξέρουμε η κάθε μία πώς κινείται μέσα στο γήπεδο, ξέρει την άλλη. Οπότε πιστεύω ότι θα είναι πάρα πολύ εύκολη η προσαρμογή, δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα. Νομίζω ότι θα μας βοηθήσει κιόλας».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Και εγώ πιστεύω ότι υπάρχει μια άλλη συνεννόηση λόγω της αδερφικής ιδιότητας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η Αγγελική είναι μια πραγματικά πάρα πολύ καλή παίκτρια, η οποία για οποιαδήποτε συμπαίκτρια αποτελεί λύση και της λύνει τα χέρια γενικότερα. Είναι μια σκόρερ, είναι πολλά πράγματα που σε διευκολύνουν σαν συμπαίκτρια, δεν είναι μόνο το αδερφικό κομμάτι δηλαδή. Την εμπιστεύεσαι, σου εμπνέει κάτι».

Λένε ότι τα δίδυμα αδέρφια, ακόμα και χωρίς να επικοινωνούν, ξέρουν τι σκέφτεται ο άλλος.

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Αυτό είναι λίγο ένας μύθος. Αυτό που λένε “χτυπάει η μία, πονάει η άλλη”, όχι, είναι ένας μύθος το συγκεκριμένο. Αλλά το ότι τα δίδυμα αδέρφια είναι πιο κοντά από τα «συμβατικά» αδέρφια είναι γεγονός. Γιατί έχουμε ακριβώς την ίδια ηλικία, ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες, ακριβώς την ίδια στάση ζωής, ακριβώς τα ίδια ενδιαφέροντα, τουλάχιστον εγώ με τη Σταυριανή, οπότε έχει μια λογική αυτό».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εγώ πιστεύω ότι είναι αυτό, ότι είμαστε κάθε μέρα μαζί, από μικρές, από την κοιλιά της μάνας μας. Με ένα βλέμμα καταλαβαίνεις τι θέλει η άλλη, τι ανάγκες έχει. Όχι ίσως από μακριά, αλλά καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, αυτά που δεν φαίνονται στους άλλους, εσύ τα καταλαβαίνεις. Για εμένα, η Αγγελική δεν ξέρω τι καταλαβαίνει (σ.σ. γελάνε)».

Πώς ήταν όταν παίξατε για πρώτη φορά αντίπαλες;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Ήταν σε ένα ματς Ηλιούπολη με Άρη Πετρούπολης στη πρώτη φάση του Κυπέλλου Ελλάδας παίξαμε. Εντάξει, ήταν μια πολύ πρωτόγνωρη εμπειρία, μπήκαμε στο γήπεδο μαζί, ξεκινήσαμε από το σπίτι μαζί και χωριστήκαμε μόνο για να πάμε στα αποδυτήρια. Εντάξει, μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο τα ξεχνάς αυτά, αν και εγώ ήμουν λίγο «κουμπωμένη» στην αρχή. Βέβαια μόλις μου έκανε η αδερφή μου το αντιαθλητικό φάουλ , κάπως κάτι «έσπασε» μέσα μου (σ.σ. γελάει), δεν λογάριαζε τίποτα μάλλον. Αλλά εντάξει, ήταν πολύ ωραία εμπειρία, ήταν κάτι συγκλονιστικό. (σ.σ. νίκησε η Ηλιούπολη 87-70, με την Σταυριανή να πετυχαίνει 12 πόντους και την Αγγελική 18)»

Πώς ήταν μετά;

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: Η Αγγελική είναι ένα άτομο που δύσκολα διαχειρίζεται την ήττα γενικά. Δηλαδή άμα χάσει την Κυριακή, μέχρι την Τρίτη, είμαστε στους δρόμους να περπατάμε όλη την Αθήνα για να το ξεπεράσει. Αλλά χάρηκε γιατί είχα παίξει καλά. Ήταν μια καινούργια αρχή, καλά ήταν δεν μπορώ να πω, γελάσαμε, είχαμε και τα «πειράγματα» στο σπίτι, ποιος κέρδισε και ποιος έχασε. Εντάξει καλά ήταν, ωραία περάσαμε».

Θα ξαναχωριζόσασταν αθλητικά;

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Αν σε κάποια παρουσιαστεί κάτι καλύτερο μακροπρόθεσμα, ή χρειαστεί να χωρίσουμε για κάποιο λόγο, δεν νομίζω ότι δεν θα χωρίσουμε. Εγώ πρώτα πλέον θέλω να συνεργαστώ με την Αγγελική επειδή μπασκετικά είναι καλή παίκτρια και μετά γιατί είναι αδερφή μου. Δηλαδή θεωρώ θα το ξαναέκανα, θα έφευγα αν ήταν κάτι καλό».

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εντάξει δεν το συζητάμε, έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν, γιατί ακούγεται γενικά ότι θέλουμε να είμαστε μαζί, όπως και τα αδέρφια, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ο κάθε αθλητής κοιτάει πού είναι το καλύτερο για εκείνον. Πού είναι το καλύτερο για να παίζει και να έχει το ρόλο που θέλει να έχει ουσιαστικά. Οπότε σίγουρα θα το ξανακάναμε και κάποια στιγμή στο μέλλον θα συμβεί σίγουρα».

Ένα σχόλιο για τον κόουτς Νανάκο, ένας αρκετά καλός προπονητής που πήγε φέτος στα Χανιά και εσύ δούλεψες μαζί του. Ήταν και αυτό ένα από τα κίνητρά σου για να πας στα Χανιά;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εντάξει, όπως είπαμε θα ήταν πολύ δύσκολο, δεν ξέρω αν θα το σκεφτόμουν αν δεν πήγαινε ο κόουτς Νανάκος γιατί φέτος είχαμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία, με εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, με κέρδισε σαν παίκτρια. Δεν έχω να σκεφτώ πολλά με αυτόν τον προπονητή, τον θεωρώ αυτή τη στιγμή στην ελίτ του γυναικείου μπάσκετ. Τον ευχαριστώ καταρχάς για όλα αυτά που μου έδωσε όλη τη χρονιά και φυσικά ήταν πολύ εύκολη η απόφασή μου όταν είδα ότι και εκείνος έκλεισε στα Χανιά, δεν το σκέφτηκα και πολύ».

Σταυριανή θα ήθελα και το δικό σου σχόλιο

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Εγώ θα συνεργαστώ πρώτη φορά με τον συγκεκριμένο προπονητή, αλλά εντάξει, οι περγαμηνές του μιλάνε από μόνες τους. Φέτος είχε μια ομάδα η οποία αποτελείτο από νεαρές παίκτριες, τις οποίες αξιοποίησε στο έπακρο και κατάφερε και την άνοδο. Με έχει προδιαθέσει πολύ καλά η αδερφή μου, έχω δει και εγώ κάποια πράγματα. Εντάξει, θεωρώ ότι είναι κάτι καινούργιο το οποίο όμως θα μου προσφέρει πολλά πράγματα».

Ποια στοιχεία έχετε κρατήσει από τις προηγούμενες ομάδες που έχετε αγωνιστεί;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Κάθε χρόνο το βλέπεις σαν κάτι διαφορετικό, κρατάς εν έχεις κάποιον τίτλο, εννοείται είναι πολύ σημαντικό αυτό για κάθε αθλητή. Από ‘κει και πέρα εγώ θα κρατήσω τη χρονιά μου στην Πετρούπολη, που ξεκίνησα να παίζω στην Α2 ουσιαστικά και με ενεργό ρόλο. Ήταν εκεί που μου έδωσε το πάτημα η ομάδα για να μπορέσω να συνεχίσω και να έχω καλούς ρόλους σε αυτή την κατηγορία. Οπότε εκεί θεωρώ ότι ουσιαστικά ξεκίνησα να παίζω καλό μπάσκετ, από την Πετρούπολη και μετά».

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Εγώ από την Ηλιούπολη κρατάω ότι ήμουν σε έναν νεανικό σύνολο, ήμασταν πολλές παίκτριες που ήμασταν μαζί στις Εθνικές ομάδες, είχαμε έναν πολύ καλό και έμπειρο προπονητή, ο οποίος μας βοήθησε να προχωρήσουμε, μας εμπιστεύθηκε στην εθνική κατηγορία και μας έδωσε το έναυσμα για τις επόμενες χρονιές».

Αν και είστε αρκετά μικρές ακόμα, μέχρι στιγμής ποια είναι η καλύτερη στιγμή στην καριέρα σας;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Είναι πάρα πολλές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που κλήθηκα στην Εθνική ομάδα, ήμουν 14 χρονών, ήταν μια πάρα πολύ δυνατή στιγμή. Και η φετινή άνοδος νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει, γιατί ήταν ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα το φετινό, υπήρχε ο Παναθηναϊκός που γνωρίζαμε εξαρχής ότι θα είναι πρώτος. Οπότε ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία και η φετινή. Αυτές τις δύο στιγμές θα έβαζα περισσότερο».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εγώ μακράν θα έβαζα την άνοδο με την Εθνική, από τη Β’ κατηγορία στην Α’. Αλλά αν και είχα πολλές ωραίες στιγμές και με ομάδες και με συμπαίκτριες, δεν είναι τόσο οι τίτλοι, όσο οι άνθρωποι που κρατήσαμε μετά το μπάσκετ. Οπότε ναι, θα ‘λεγα την Εθνική σαν επιτυχία, την άνοδο στη Βοσνία. Είχαμε περάσει ωραία και ανεβήκαμε, ήταν ωραία».

Πώς κρίνετε το επίπεδο του γυναικείου μπάσκετ στη χώρα μας;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Είναι κοινώς αποδεκτό ότι τα τελευταία χρόνια το επίπεδο είναι πεσμένο και υπάρχει εξήγηση για αυτό. Πλέον τα κορίτσια τα έχει κερδίσει περισσότερο το βόλεϊ παρά το μπάσκετ. Είναι πιο δύσκολο μια κοπέλα να την κερδίσει το μπάσκετ. Βέβαια δεν είμαι εγώ και ειδήμων για να μπορέσω να κρίνω αν η άλλη είναι καλή παίκτρια ή όχι. Από αυτά που ακούω και από αυτά που βλέπω από το παρελθόν, σίγουρα υπάρχουν πάρα πολύ καλές νεαρές αθλήτριες, που αγωνίζονται σε ομάδες που θα μπορούσαν να αγωνιστούν σε υψηλότερο επίπεδο θεωρώ… και σε Α1 και να έχουν και καλύτερους ρόλους. Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο πεσμένο, αλλά σίγουρα είναι πιο πεσμένο σε σχέση με το παρελθόν».

Στααυριανή Βιντσιλαίου: «Εγώ θεωρώ ότι είναι μια σχέση δόσης-ανταπόδοσης. Ό,τι δώσεις σε μια κοινωνία, σε ένα θέμα θα στο ανταποδώσει και το ίδιο.  Όσο δεν υπάρχει επένδυση και δεν ασχολείται πολύς κόσμος με το γυναικείο μπάσκετ , είναι και δύσκολο να προβληθεί, να ανέβει, να αναπτυχθεί γενικότερα. Θεωρώ και εγώ ότι όντως υπάρχουν άτομα τα οποία μπορούν να αγωνιστούν σε πολύ υψηλό επίπεδο και να ανταπεξέλθουν και να οδηγήσουν και την Εθνική ομάδα που αυτό είναι το ζητούμενο για όλους τους Έλληνες, στις επιτυχίες στο μέλλον. Αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί εφόσον δεν υπάρχουν τα χρήματα δεν υπάρχουν και οι υποδομές, δεν ασχολείται και κόσμος, δεν υπάρχει εξασφάλιση γενικότερα. Οπότε τα παιδιά είναι μοιρασμένα σε πολλά πράγματα και δεν μπορούν να αφοσιωθούν 100% στο μπάσκετ όπως γινόταν παλιότερα».

Αν είχατε απέναντί σας έναν υπεύθυνο της ΕΟΚ, τι θα του λέγατε; Ποιο είναι το Νο ΕΝΑ πρόβλημα που αντιμετωπίζει το γυναικείο μπάσκετ;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει ανθρώπους να το αγαπάνε, πιστεύω. Ή τουλάχιστον αυτοί που το αγαπάνε είναι πάρα πολύ λίγοι. Άμα τον είχα μπροστά μου θα του έλεγα να προσπαθήσει να το προωθήσει το προϊόν ουσιαστικά, γιατί πραγματικά πρόκειται για κάτι πάρα πολύ αξιόλογο. Δηλαδή είδαμε τώρα επιτυχίες της Εθνικής ομάδας των γυναικών που πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες. Μπήκε η Ελλάδα στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο… πήγαν 1-2 δημοσιογράφοι να δουν τα κορίτσια. Που κάτω από αντίξοες συνθήκες κατάφεραν μια τέτοια επιτυχία. Θεωρώ ότι είναι θέμα διαφήμισης καθαρά το θέμα του γυναικείου μπάσκετ. Αν ασχοληθεί περισσότερος κόσμος θα πάνε όλα τα πράγματα καλύτερα».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Και εγώ αυτό θα έλεγα, ότι “δώστε περισσότερη προβολή στο άθλημα, δώστε του μια ουσιαστική ευκαιρία”. Όχι ότι δεν προσπαθούν, δεν θεωρώ ότι κάποιος δεν προσπαθεί να προβάλλει το γυναικείο μπάσκετ, προς Θεού. Απλά θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο να γίνει πιο έντονα».

Ο κόσμος είναι δίπλα στο άθλημα

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Κοιτάξτε, φίλαθλοι στο γυναικείο… Εντάξει, όταν η ομάδα είναι μεγάλη και η φανέλα είναι βαριά, όπως του Παναθηναϊκού, έχει κόσμο. Όταν είναι ο Πανιώνιος ή ο ΠΑΟΚ έχει κόσμο. Όταν είναι ομάδες, ακόμα και επαρχιακές, όπως τα Χανιά, συσπειρώνεται ο κόσμος, πηγαίνει στο γήπεδο να στηρίξει την ομάδα της περιοχής του. Αλλά υπάρχουν και ομάδες, όπως ήμουν εγώ στα Μελίσσια ή του Ζωγράφου, είναι ομάδες που δεν έχουν το μεγάλο “brand name”, παρότι είναι σε εθνικές κατηγορίες, όπως είναι και η Δάφνη Αγίου Δημητρίου, που τερμάτισε 3^η φέτος στην Α1, δεν έχουν κόσμο. Γιατί δεν προβάλλεται, οπότε και ο μέσος φίλαθλος, ο μέσος γείτονας που θα γίνει φίλαθλος στην περιοχή δεν προσκαλείται στο πράγμα αυτό. Δεν ξέρω, δεν είναι εύκολο να γίνω κοινωνός στην όλη προσπάθεια που κάνει η οποιαδήποτε ομάδα».

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εγώ φέτος είδα δύο σκηνικά που έχουν αλλάξει λίγο το μυαλό μου. Πρώτον μέσα στον “Τάφο του Ινδού” με τον Παναθηναϊκό, το γήπεδο είχε 3.000 άτομα. Και 3.000 καλούς φιλάθλους, αξιόλογους που μας χειροκρότησαν και τους χειροκροτήσαμε, ήταν μια πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα, που κάθε παίκτης φυσικά και θέλει να παίζει σε τέτοια γεμάτα γήπεδα. Και το μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννενα (σ.σ. στην Πάτρα) που είχαν κατέβει 600 φίλαθλοι από τα Γιάννενα με δικά τους έξοδα για να στηρίξουν την ομάδα τους και να παρακολουθήσουν γυναικείο μπάσκετ. Οπότε ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν φίλαθλοι, απλά αυτό που είπε και η αδερφή μου ότι είναι περισσότερο στις ομάδες τις επαρχιακές και στα μεγάλα brand names, όχι τόσο στις ομάδες της γειτονιάς».

Κεφάλαιο Εθνική Ελλάδας. Πώς νιώθετε όταν φοράτε το εθνόσημο;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εντάξει, η Εθνική είναι κάτι πολύ μεγάλο για κάθε αθλητή. Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία κάθε χρονιά που πηγαίνεις προσπαθείς να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Και παρά τις αντιξοότητες που συναντά και η Εθνική, γιατί κακά τα ψέματα, όταν έχεις τα διαβάσματα, έχεις μια χρονιά δύσκολη, έχεις κάποιον τραυματισμό, αλλά θεωρώ κάθε παίκτης, άνδρας ή γυναίκα, όποτε σε καλεί η Εθνική πρέπει να είσαι “στρατιώτης”, γιατί είναι πραγματικά απίστευτο το συναίσθημα. Δεν μπορώ να πω πολλά, είναι κάτι πολύ μεγάλο».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Ναι, είναι τιμή. Αυτό το κλισέ που λένε όλοι, είναι τιμή να είσαι στην Εθνική, γιατί εκπροσωπείς ένα ολόκληρο έθνος, σε έχει διαλέξει η χώρα σου να την εκπροσωπήσεις, εντάξει έχεις προσπαθήσει και εσύ προφανώς. Όταν ακούς τον εθνικό ύμνο ανατριχιάζεις. Είναι πάρα πολύ ωραίο το συναίσθημα, έχεις ένα ολόκληρο έθνος πίσω σου. Είναι ωραίο συναίσθημα».

Θυμάστε την πρώτη φορά που κληθήκατε στην Εθνική;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εγώ κλήθηκα το 2013 πρώτη φορά σε Εθνική ομάδα. Με είχε καλέσει τότε ο κόουτς Μελετιάδης θυμάμαι. Ήμουν 14 χρονών στα 15, δεν είχα καθόλου εμπειρία, έπαιζα μόνο δύο χρόνια μπάσκετ, αλλά άρπαξα την ευκαιρία να ζήσω αυτή την πολύ μεγάλη εμπειρία και γενικώς ευχαριστώ όλους μου τους προπονητές των Εθνικών ομάδων, και τον κ. Μελετιάδη, τον κ. Σόφτση, τον κ. Γερεουδάκη και την κόουτς Καφαντάρη, όλοι ήταν ξεχωριστοί και μου έδωσαν πολλά πράγματα μπασκετικά».

Σε πήρε τηλέφωνο ή ήρθε φαξ;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Όχι, όχι. Τότε ήμασταν στο Πανελλήνιο Κορασίδων στα Γρεβενά και εγώ μάλιστα δεν τον ήξερα τον κόουτς τότε, γιατί πραγματικά δεν είχα ασχοληθεί τόσο έντονα. Και με είχε πλησιάσει και μου είχε πει ότι έχω κληθεί στην δεκαπεντάδα την Εθνικής Κορασίδων. Και τον ρώτησα, το θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό, του λέω «εσείς κύριε ποιος είστε;» και μου λέει είναι ο κόουτς Μελετιάδης, τον ήξερα σαν όνομα φυσικά, απλά δεν τον ήξερα φυσιογνωμικά. Και είχα χαρεί πάρα πολύ, εντάξει, δεν μπορούσα να συγκρατήσω το μυαλό μου».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εγώ κλήθηκα πιο αργά, κλήθηκα ως νεάνιδα, που γενικά δεν είναι κάτι σύνηθες στην Ελλάδα, συνήθως τα κορίτσια είναι από παγκορασίδες και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου συνεχίζουν και μέχρι Εθνική νέων γυναικών. Εγώ κλήθηκα ως νεάνιδα από τον κόουτς Γερεουδάκη και τον ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία όσον αφορά τις Εθνικές ομάδες. Εντάξει, ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη, ανακουφίστηκα για δικούς μου λόγους, αλλά ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη. Και ο κόουτς μου έδωσε ουσιαστική ευκαιρία στην Εθνική ομάδα. Εγώ με μήνυμα το πήρα, μου έστειλε μήνυμα και μου λέει «είναι ο κόουτς Γερεουδάκης, έχεις κληθεί στην Εθνική ομάδα» και το είδαμε βέβαια και στο σάιτ της ΕΟΚ μετά, οπότε ήταν και πιο επίσημο. Ήμουν πολύ χαρούμενη, εγώ χοροπηδούσα από τη χαρά μου γιατί δεν το περίμενα».

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Ούτε εγώ το περίμενα, φυσικά και χαιρόμουν πάρα πολύ. Θέλω να μιλήσω για κάτι που με σημάδεψε από την Εθνική όλες αυτές τις χρονιές. Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ την κόουτς Ελένη Καφαντάρη, η οποία τώρα είναι στο εξωτερικό και μας κάνει όλους περήφανους, είναι στη Δανία και προπονεί. Φέτος δεν θα είναι στις Εθνικές ομάδες, φαντάζομαι λόγω βεβαρημένων υποχρεώσεων, αλλά πραγματικά μου έδωσε πολύ μεγάλη ευκαιρία και θέλω να την ευχαριστήσω»!

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Εγώ τον κόουτς Γερεουδάκη είχα, εννοείται ότι τον ευχαριστώ, γιατί μου έδωσε μεγάλη ευκαιρία πραγματικά. Εντάξει, τα έχουμε πει και κατ’ ιδίαν, αλλά τον ευχαριστώ και δημόσια και τον ευγνωμονώ για αυτό. Όσον αφορά τις Εθνικές ομάδες, ήμουν στην Ηλιούπολη και εκεί γνωριστήκαμε από τις Εθνικές, ήταν μεγάλη ευκαιρία. Και με πίστεψε και τον πίστεψα και έχουμε μια εξαιρετική σχέση με τον κόουτς, είναι πολύ καλός».

 Πιστεύετε ότι η νέα φουρνιά, μπορεί να επαναλάβει μια επιτυχία σαν αυτή πριν από 2 χρόνια στο Ευρωμπάσκετ (σ.σ. 4^η θέση); Και ρωτάμε εσάς, γιατί έχετε υπηρετήσει την Εθνική από όλα τα κλιμάκια, οπότε έχετε σφαιρική άποψη.

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Πιστεύω ότι υπάρχει το ταλέντο, υπάρχουν οι παίκτριες, υπάρχει η διάθεση. Τώρα ανέλαβε και ο κόουτς Μασλαρινός, θα δει κάποια πράγματα, πιστεύω ότι θα κληθούν και νέες παίκτριες τώρα στην προετοιμασία. Σίγουρα και με την εμπειρία των μεγαλύτερων θα κάνουν πολύ μεγάλα πράγματα και εμείς ήμαστε πάντα κοντά στην Εθνική, όλοι που αγαπάνε το γυναικείο μπάσκετ. Πιστεύω ότι ναι, μπορούν να επαναληφθούν οι επιτυχίες, αν και εμείς συνεχίσουμε, όλες οι παίκτριες να δουλεύουμε και να φτάσουμε τις παίκτριες που έχουν εκπροσωπήσει στο παρελθόν την Εθνική ομάδα, σίγουρα θα επαναληφθούν οι επιτυχίες, γιατί όχι;»

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Και εγώ θεωρώ ότι, όχι σιγά σιγά πλέον, αλλά με το να προωθούν το νέο αίμα στην Εθνική, ναι θεωρώ ότι οι παίκτριες μπορούν να ανταπεξέλθουν, απλά θεωρώ ότι πολλές περιμένουν απλά την ευκαιρία για να το κάνουν. Δηλαδή πρέπει να δοθεί η ευκαιρία σε νέες παίκτριες για να συνεχίσουν. Εντάξει, φυσικά θα έχουν παίκτριες όπως η Μάλτση, η Λύμουρα, η Σπανού, να βλέπουν και να τις βάζουν σε ένα κλίμα. Αλλά εντάξει, θεωρώ ότι με τα χρόνια μπορούν να μπουν, όχι απόλυτα «στα παπούτσια τους», δεν θα βγει καινούργια Μάλτση, ούτε θα βγει καινούργια Καλτσίδου. Απλά μπορούν να βγουν κάπως αλλιώς και να είναι αποτελεσματικές και να φέρουν τη χώρα ψηλά πάλι».

Ένα σχόλιο για τις πρόσφατες προπονητικές κρίσεις στην Εθνική Ελλάδος; 

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Σίγουρα οι προπονητές που επιλέγονται, δεν επιλέγονται τυχαία. Θεωρώ ότι όλοι έχουν πορεία και στο χώρο του γυναικείου μπάσκετ και στο ανδρικό, γενικά το μπάσκετ ένα είναι. Εγώ προσωπικά δεν έχω κάποιο παράπονο να εκθέσω για κάποιον προπονητή, ίσα ίσα μάλλον, που είχαμε με όλους τους προπονητές εξαιρετική σχέση και έχουμε ακόμα. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει ανανέωση των προπονητών, για πολλούς λόγους τους οποίους δεν μπορώ να τους κρίνω εγώ, αλλά σίγουρα όλοι είναι αξιόλογοι προπονητές που είδα ότι έχουν αναλάβει και πιστεύω ότι θα πάνε πολύ καλά».

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Και εγώ θεωρώ ότι όλοι οι προπονητές που είναι στους Εθνικές ομάδες είναι άξια εκεί. Είναι η προώθηση των παλιών παικτριών, όπως η Καλέντζου που είναι βοηθός και στον Παναθηναϊκό, ή η Αναστασία Κωστάκη που ήταν η πρώτη WNBAer. Είναι πολύ σημαντικό, τουλάχιστον για τις γυναικείες εθνικές να βλέπουν μικρές κοπέλες αυτές οι παίκτριες. Εντάξει, θεωρώ ότι επάξια βρίσκονται εκεί. Σίγουρα πολλοί μπορούν να λένε «γιατί είναι εκεί, γιατί δεν είναι εκεί», ο καθένας έχει μια άποψη και μια γνώμη. Εγώ θεωρώ ότι σωστά βρίσκονται εκεί, όλοι οι προπονητές που βρίσκονται σε εθνικές ομάδες έχουν τα δικά τους «χιλιόμετρα» στους πάγκους και έχουν κάνει το δικό τους έργο στο γυναικείο και το ανδρικό αντίστοιχα μπάσκετ, οπότε σίγουρα δει είναι τυχαία εκεί. Όλοι ξέρουν κάτι παραπάνω από εμάς που είμαστε απ’ έξω, ακόμα και από εμάς που παίζουμε, πόσο μάλλον από αυτούς που είναι σπίτια τους και κάθονται στον καναπέ, χωρίς να υποτιμάω κανέναν. Οπότε θεωρώ ότι είναι σωστό ότι είναι εκεί όλοι αυτοί που είναι. Και ότι οι αναδιαρθρώσεις γίνονται για το καλό του γυναικείου μπάσκετ, για να υπάρξει και μια «αφύπνιση» και για το ανδρικό».

Αν και είστε πολύ μικρές ακόμα, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Τώρα κάθε χρονιά με τη χρονιά, θα μιλήσω για τον εαυτό μου περισσότερο, κοιτάξω το καλύτερο που μπορώ να κάνω για τον εαυτό μου κάθε χρονιά και ποια ομάδα μπορεί να μου δώσει τη δυνατότητα να το καταφέρω αυτό. Σίγουρα ο μεγαλύτερος στόχος που έχω σαν αθλήτρια αυτή τη στιγμή είναι να παίξω στην Εθνική των γυναικών, είναι ένα όνειρο ζωής. Πραγματικά ζω για αυτή τη μέρα, αν έρθει ποτέ βέβαια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να γίνει. Αλλά μεγαλύτερος μου στόχος αυτή τη στιγμή είναι να παίξω στην Εθνική Γυναικών, εκεί έχω το μυαλό μου, εκεί έχω εστιάσει».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εμένα στόχος μου… Εγώ βάζω μικρούς στόχους μέρα με τη μέρα, να είμαστε πρώτα απ’ όλα υγιείς, ο πιο βασικός στόχος από όλους, για να μπορούμε να το ευχαριστιόμαστε. Από ‘κει και πέρα σίγουρα να βελτιωνόμαστε κάθε μέρα και να προσπαθούμε να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Αυτό που είπε και η αδερφή μου, σίγουρα η Εθνική Γυναικών είναι για όλες τις αθλήτριες ένα όνειρο. Μακάρι να μπορέσουμε να το πετύχουμε μακροπρόθεσμα, γιατί θέλουμε δουλειά ακόμα».

Έχετε σκεφτεί τον εαυτό σας μετά από 10 χρόνια;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Τον έχω σκεφτεί ναι. Ελπίζω αρχικά να παίζω ακόμα μπάσκετ, να είμαι καλά στην υγεία μου και να παίζω. Αλλά εντάξει, φυσικά και τον έχω ονειρευτεί, να έχω πετύχει τους στόχους μου σαν αθλήτρια και να έχω μπει στην Εθνική Γυναικών».

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Εγώ δεν τον έχω σκεφτεί για 10 χρόνια μετά, είναι λίγο μακρινό. Σκέφτομαι μέχρι τα 23-24, να έχω πάρει το πτυχίο μου, να έχω κάνει μια καλή πορεία, να έχω προοδεύσει στο μπάσκετ σίγουρα, να έχω αγωνιστεί στην Α1 και από’ κει και πέρα να είμαστε υγιείς».

Η προοπτική του εξωτερικού είναι στο μυαλό σας;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Εντάξει, γιατί όχι, άμα παρουσιαστεί μια καλή ευκαιρία, ουσιαστική, νομίζω ότι κάθε αθλητής θα ήθελε να ζήσει την εμπειρία του εξωτερικού. Να δεις άλλα πράγματα, να πάρεις νέες εμπειρίες, να δεις πώς δουλεύουν οι αθλήτριες στο εξωτερικό. Σίγουρα αν παρουσιαστεί μια καλή ευκαιρία, γιατί όχι;»

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Και εγώ αυτής της άποψης είμαι, δεν νομίζω ότι θα έλεγε κάποιος όχι σε μια πρόταση εξωτερικού, ανάλογα και το τι πρόταση είναι. Ναι, θεωρώ ότι όλοι θα θέλαμε να πάμε, να δοκιμαστούμε, να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε για το έξω. Αυτό. Γιατί εκεί είναι καθαρά επαγγελματικά τα πράγματα. Βέβαια και στα Χανιά έτσι έχω καταλάβει ότι θέλουν να δουλέψουν, δηλαδή άκρως επαγγελματικά, είναι πολύ οργανωμένοι άνθρωποι. Μακάρι να μη χρειαστεί να πάω πουθενά και να μείνω στα Χανιά και να είναι έτσι όπως πιστεύω εγώ ότι θα είναι».

Εκτός από το μπάσκετ σπουδάζετε κιόλας;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Ναι, εγώ σπουδάζω γυμναστική ακαδημία. Φέτος ξαναέδωσα και Πανελλήνιες για να αλλάξω λίγο τα σχέδιά μου όσον αφορά στο ακαδημαϊκό κομμάτι, θέλω να περάσω σε κάποια άλλη σχολή. Από ‘κει και πέρα ναι, εννοείται πως σπουδάζουμε, πάντα είναι πολύ χρήσιμο να έχεις κάποιο πτυχίο».

Συνδυάζονται εύκολα προπόνηση με διάβασμα;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Δεν συνδυάζεται καθόλου εύκολα, θέλει πάρα πολλές θυσίες. Θυσιάζεις πολύ από τον προσωπικό σου χρόνο, ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει. Αλλά άμα κάτι το ευχαριστιέσαι, τον βρίσκεις το χρόνο και τα πετυχαίνεις όλα νομίζω. Αυτή είναι η δική μου άποψη, αυτό ακολουθώ τόσα χρόνια, έτσι πιστεύω».

Σταυριανή Βιντσιλαίου «Εγώ σπουδάζω παιδαγωγικά, για να γίνω δασκάλα σε δημοτικό. Συνδυάζεται διάβασμα με προπόνηση. Άμα θέλεις κάτι βρίσκεις τον τρόπο, για φίλους, για σπουδές, για μπάσκετ, για όλα μπορείς να βρεις το χρόνο άμα το θέλεις. Και άμα είσαι συγκεντρωμένος 100%, μπορείς να είσαι και απόλυτα αποδοτικός σε ό,τι και να κάνεις. Συνδυάζεται, δεν θα πω είναι δύσκολα ή είναι εύκολα, συνδυάζεται».

Πολλοί γονείς που τα παιδιά τους είναι σε ηλικία για να δώσουν Πανελλήνιες, τους λένε να σταματήσουν τον αθλητισμό για να αφοσιωθείς στο διάβασμα. Η άποψή σας για αυτό ποια είναι;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Εντάξει, δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Γιατί τα παιδιά έχουν συνηθίσει σε ένα πρόγραμμα, έχουν το μπάσκετ, εκτονώνονται, διασκεδάζουν, οπότε μετά είναι πολύ δύσκολο να μαζέψεις το μυαλό σου και να συγκεντρωθείς. Θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι το καλύτερο φάρμακο για αυτές τις περιπτώσεις. Μπορείς να παίζεις και να διαβάζεις ταυτόχρονα και άμα είσαι καλός στο ένα, συνήθως είσαι και καλός στο άλλο».

Σταυριανή Βιντσιλαίου.: «Εγώ δεν μπορώ να «κακίσω» τους γονείς στο ότι λένε στα παιδιά τους «κόψτε το μπάσκετ». Είναι αυτό που λέμε, είναι λίγο θολή η προοπτική στην Ελλάδα τουλάχιστον, οπότε ο γονιός θέλει για το παιδί του το καλύτερο. Και το καλύτερο θεωρεί ότι είναι ένα πτυχίο, το οποίο στο μυαλό του προσφέρει και μια εξασφάλιση μακροπρόθεσμα. Οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω τους γονείς. Βέβαια εντάξει, δεν μπορούν να καταλάβουν, ιδίως αν δεν ήταν αθλητές, το παιδί το οποίο αθλείται και το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ ή οτιδήποτε, είναι μια εκτόνωση για εκείνο. Δηλαδή θεωρώ ότι το καλύτερο αγχολυτικό είναι ο αθλητισμός στη συγκεκριμένη περίπτωση, το οποίο σε αποτρέπει και από πολλά. Αυτό πιστεύω, δεν ξέρω αν είναι λάθος ή σωστό, πάντως μπορώ να καταλάβω και τη σκοπιά των γονιών και τη σκοπιά των παιδιών».

Και πολλοί γονείς είναι που θέλουν να «αντικαταστήσουν» το ρόλο του προπονητή και το βλέπουμε αυτό σε πολλές κερκίδες. Φαντάζομαι το έχετε συναντήσει…

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Βέβαια το έχουμε συναντήσει, υπάρχουν σε όλα τα γήπεδα αυτού του είδους οι γονείς. Εντάξει, τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά σε αυτές τις περιπτώσεις. Το ότι ο γονιός έχει κάποια άποψη για το παιδί του ή κάποια γνώμη πάνω στο μπάσκετ, καλό είναι να την κρατάει για τον εαυτό του, γιατί προπονητές υπάρχουν και αυτοί οι γονείς κάνουν μεγάλο κακό. Και στο παιδί, αλλά και στην ομάδα. Πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού σε αυτή την περίπτωση, που το παιδί δηλαδή είναι σε κάποια ομάδα, είναι καθαρά του «ταξιτζή», να πηγαινοφέρνει το παιδί και να χαίρεται με τη χαρά του».

Σταυριανή Βιντσιλαίου «Και εγώ πιστεύω ότι ακόμα και πρώην παίκτης να είναι ο πατέρας σου, ή πρώην παίκτρια να είναι η μητέρα σου, είσαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος, σε μια τελείως διαφορετική ομάδα, με τελείως διαφορετικές προσωπικότητες και δεν θεωρώ ότι, ακόμα και αν η γνώση του πατέρα σου ή της μητέρας σου ξεπερνά κατά τη δική σου βούληση και σκέψη γενικότερα τη γνώση του προπονητή, δεν θεωρώ ότι ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να επεμβαίνουν, γιατί δεν μπορούν να είναι καθόλου αντικειμενικοί. Επηρεάζουν το παιδί αρνητικά. Ακόμα και καλά λόγια ν του λένε, ακόμα και κακά λόγια να του λένε, το επηρεάζουν αρνητικά γιατί του καλλιεργούν μια ιδέα, είτε καλή είτε κακή για τον εαυτό του και αυτό έχει αντίτυπο και στο ίδιο. Και όχι μόνο στο μπάσκετ, παντού. Και στο ίδιο και στον προπονητή και στην ομάδα. Πολλές φορές το παιδί καταλήγει να είναι απογοητευμένο και να έχει το ανικανοποίητο. Οπότε θεωρώ, καλό είναι ο γονιός να κάνει το χειροκροτητή, είτε είναι καλή η προσπάθεια, είτε είναι κακή η προσπάθεια, να μην σχολιάζει και να πηγαίνει εκεί που χαίρεται το παιδί, όπως έκαναν οι γονείς μας ας πούμε. Χαίρεσαι; Θέλεις να συνεχίσεις; Να σε ξαναγράψουμε την επόμενη χρονιά, δεν θέλεις; Πάμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Έτσι πρέπει να είναι οι γονείς».

Αν είχατε ένα μικρό κοριτσάκι, τι θα του λέγατε για να ξεκινήσει το μπάσκετ;

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Ωραία ερώτηση αυτή. Το συγκεκριμένο άθλημα έχει να σου προσφέρει πολλές λύπες και αντίστοιχα και πολλές χαρές βέβαια. Αλλά θέλει πάρα πολλή προσπάθεια όλο αυτό. Θα της έλεγα αν είχα μπροστά μου ένα μικρό κοριτσάκι, να δοκιμάσει αυτή την εμπειρία, να δοκιμάσει γενικά τον αθλητισμό, όχι μόνο το μπάσκετ, γιατί έχει να της προσφέρει πολλά πράγματα σε πολλούς τομείς της ζωής της, πέρα από το αν θα είναι καλή αθλήτρια ή όχι, θα γίνει σίγουρα καλύτερος άνθρωπος, αυτό είναι βέβαιο».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Και εγώ είμαι της άποψης ότι ένα παιδί ας πούμε 8 χρονών, ένα κοριτσάκι, πιο πολύ θα το δελεάσεις από την άποψη ότι «έλα στην ομάδα, θα είναι κι άλλα κοριτσάκια στην ηλικία σου, να κάνετε παρέα, να γίνετε φίλες», δηλαδή πρώτα πας στο ανθρώπινο κομμάτι και μετά πας στο μπασκετικό. Γιατί δεν ξέρεις, μπορεί να μην κάνει για το μπάσκετ, μπορεί να μην είναι κατάλληλη κατά τον προπονητή, ή να είναι πχ η επόμενη Κωστάκη. Δηλαδή δεν ξέρεις. Αλλά σίγουρα το παιδί έχει να κερδίσει από την ανθρώπινη πλευρά του, να συναναστραφεί κόσμο, να μπορέσει να συνυπάρξει, που είναι πάρα πολύ βασικό για τη σημερινή κοινωνία και για τη συνοχή της, οπότε ναι, νομίζω ότι θα το δελέαζες πιο πολύ με το έλα να κάνεις φίλους, παρέες, να τρέξεις, να έχεις και ωραίο σώμα, που ενδιαφέρει τα παιδάκια».

Μια ερώτηση λίγο χιουμοριστική. Έχετε αλλάξει ποτέ θέση στο γήπεδο; Έχει πάρει η μία τη θέση της άλλης για να μπερδέψει την αντίπαλη ομάδα;

Αγγελική Βιντσιλαίου: «Μπα, δυστυχώς όχι, γιατί έχουμε και μια υψομετρική διαφορά, οπότε δεν γινόταν. Η αλήθεια είναι ότι το έχουμε σκεφτεί, αλλά ποτέ δεν γινόταν, γιατί μια ζωή ήμουν πιο κοντή και πιο κοντή παρέμεινα, οπότε δυστυχώς δεν γινόταν».

Σταυριανή Βιντσιλαίου: «Εγώ είχα σκεφτεί να το κάνω, αλλά για να το κάνω έπρεπε να κάνω δίαιτα. Οπότε μετά αυτή η σκέψη έφυγε. Ήταν μια φευγαλέα σκέψη. Μοιάζαμε φυσιογνωμικά, αλλά μια ζωή η Αγγελική ήταν πιο μικροκαμωμένη, ήταν αδυνατούλα, αθλητική, εγώ ήμουν από την άλλη μεριά, οπότε προσπαθήσαμε κάνα-δυο φορές, αλλά μας κατάλαβαν (σ.σ. γελάνε)».

Ένα σχόλιο, για το τέλος, μια ευχή…

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Κατ’ αρχάς, θέλω να ευχαριστήσω και το σάιτ, τον Θάνο και τον Γιάννη για την τιμή που μας κάνατε και ελπίζουμε να συνεχίσετε με τον ίδιο ζήλο να παρακολουθείτε και να προωθείτε το γυναικείο μπάσκετ, γιατί σας έχουμε ανάγκη. Όλους τους έχουμε ανάγκη που αγαπάνε γενικότερα τον αθλητισμό. Μια ευχή… να έχουν υγεία όλες οι αθλήτριες και να γίνεται ό,τι καλύτερο και για την Εθνική μας ομάδα».

Σταυριάνη Βιντσιλαίου: «Εγώ γενικότερα, πρώτα θέλω να ευχαριστήσω εσάς, που μας δώσατε την ευκαιρία να σας μιλήσουμε και σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτό, ήταν τιμή μας. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και κάποια άτομα πίσω, λίγο παλιά. Θέλω να ευχαριστήσω τον πρώτο μας προπονητή, τον Άκη Χρυσικάκη, που πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση για εμάς στην καρδιά μας. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές που είχα όλα αυτά τα χρόνια, καλούς και «κακούς». Αυτούς δηλαδή που με πιέσανε και αυτούς που δεν με πιέσανε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, όλοι κάτι που πρόσφεραν. Όλες τις συμπαίκτριες μου. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ και φέτος την Δήμητρα Γιαννακοπούλου, που γυμναζόμασταν μαζί, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, που εν τέλει με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί κάναμε μαζί εξαιρετική δουλειά, ευχαριστώ πολύ».

Αγγελική Βιντσιλαίου.: «Και επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον κόουτς Στάθη Τσιαντή και την κόουτς Ανδριάνα Τσουμάνη που είναι προπονητές στον Άγιο Θωμά και έχουν αναλάβει όλη την ατομική μας προπόνηση εδώ και δύο χρόνια».