Η πανδημία του Covid-19 μας έχει δημιουργήσει σύνδρομο στέρησης του αγαπημένου μας χόμπι, του ποδοσφαίρου. Ελλείψει ζωντανής αγωνιστικής δράσης, η κρατική τηλεόραση το τελευταίο διάστημα μας προσφέρει σε μαγνητοσκόπηση αγώνες από το πρόσφατο μουντιάλ της Ρωσίας και με αυτή την αφορμή ο Νίκος Στρατής μας θυμίζει σπουδαίους διεθνείς αμυντικούς που έχει πετύχει καθοριστικά γκολ σε παλιά μουντιάλ…
Βλέποντας το Γαλλία – Ουρουγουάη 2-0 και τον Varane να ανοίγει το σκορ και το δρόμο των ‘‘τρικολορ‘‘ του Didier Deschamps για τον προημιτελικό του FIFA World Cup 2018, θυμήθηκα ότι το καθοριστικό γκολ του ημιτελικού με το Βέλγιο στην Αγία Πετρούπολη το είχε βάλει ο Samuel Umtiti. Σε έναν ημιτελικό που κρίθηκε στις λεπτομέρειες και τελείωσε με 1-0 όλοι μπορούν να καταλάβουν πόσο υπερχρήσιμο και τελικά ιστορικό ήταν εκείνο το γκολ στην εξέλιξη εκείνου του τουρνουά. Κάπου εκεί σου έρχεται στο μυαλό ότι μόνο η Βραζιλία του κορυφαίου επιθετικού ‘‘τρίο‘‘ που έχουμε δει σε μουντιάλ της σύγχρονης εποχής (2002, Ronaldo, Rivaldo, Ronaldinho και οι τρεις Ballon d’Or winners!!!) δεν χρειάστηκε γκολ από τους αμυντικούς της σε νοκ άουτ παιχνίδι! Τι να τα κάνει θα μου πείτε, αφού το 100% του σκοραρίσματος από την φάση των 16 και μετά στο μουντιάλ της Απω Ανατολής είχε έρθει από την επιθετική τριάδα του Scolari που παίζοντας με 3-4-3, μάλλον δεν χρειάστηκε να ανησυχεί παρά μόνο για τα …υπόλοιπα.
Έχοντας ο ‘‘Felipao” την πικρή ανάμνηση από το Copa America της Κολομβίας ένα χρόνο πριν όπου αποκλείστηκε από την Ονδούρα (!), γύρισε σε σχήμα τριών στόπερ για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Στη φάση των ομίλων (Τουρκία, Κοστα Ρίκα και Κίνα το γκρουπ) οι αμυντικοί της Βραζιλίας σκόραραν. Τόσο ο Roberto Carlos όσο και οι Εdmilson και Junior. Στα εύκολα ματς νοκ άουτ δε χρειάστηκε γιατί μίλησαν τα τρία …‘‘Ρ‘‘! Η φιλοσοφία και το concept του κοουτς ήταν απλό: Θωρακίζουμε την άμυνα μας (από την οποία έχουμε …καεί σε παλιές διοργανώσεις) και μπροστά καθαρίζουν τα …υπερόπλα. Και μην ξεχνάμε πως στα άκρα είχε από full backs … “ιερά τέρατα” του είδους που σπάνια βρίσκει κανείς στην ίδια ενδεκάδα (Cafu, Roberto Carlos)
Από το 1982 και μετά όλες οι πρωταθλήτριες είχαν συνεισφορά σε γκολ από αμυντικό τους στα καθοριστικά νοκ άουτ: 1986 Αργεντινή (Brown άνοιξε το σκορ στον τελικό με Δ.Γερμανία), 1990 Δ.Γερμανία Andy Brehme σε τελικό, ημιτελικό και φαση ‘‘16‘‘ με Ολλανδία (στο καλύτερο ματς ενός κακού ποιοτικά μουντιάλ), 1994 Βραζιλία Claudio Branco (στο απίθανο δεύτερο ημίχρονο με Ολλανδία – 3-2, 0-0 ημίχρ.) στο ματς που όλοι μάθαμε τον πανηγυρισμό – νανούρισμα του Bebeto του οποίου η γυναίκα εκείνο τον καιρό περίμενε παιδι!
Συνεχίζουμε. 1998 Γαλλία διοργανώτρια χώρα και εν συνεχεία θριαμβεύτρια. Ο μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής Laurent Blanc σκοράρει λίγα λεπτά πριν οδηγηθούμε στη διαδικασία των πέναλτι στη Λανς σε ματς της νοκ άουτ φάσης των ”16” με την ηρωϊκή Παραγουάη του “θρυλικού” και ανίκητου ως εκείνη την ώρα Jose Luis Chilavert. Και βέβαια και τον πάντα επικίνδυνο για την αντίπαλη άμυνα Lilian Thuram που σημείωσε δύο γκολ στην ανατροπή του ημιτελικού του Παρισιού κόντρα στους Κροάτες του πρώτου σκόρερ εκείνου του μουντιάλ και τώρα προέδρου της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της χώρας Davor Suker.
Αλλά έχει και …συνέχεια: 2006 μουντιάλ Γερμανίας. Ιταλία και Marco Materazzi στον νικηφόρο τελικό με Γαλλία (πριν την αψιμαχία με τον Zidane και την περίφημη κουτουλιά του τελευταίου ο οποίος είχε αποβληθεί στην παράταση), Fabio Grosso ημιτελικό με οικοδέσποινα Γερμανία στο αξέχαστο ματς του Ντόρτμουντ, κερδισμένο πέναλτι – μισή πρόκριση με Αυστραλία στους ‘‘16‘‘ αλλά και το τελευταίο χτύπημα πέναλτι στον τελικό του Βερολίνου, Gianluca Zambrotta το ‘‘opener‘‘ στους οκτώ με Ουκρανία η οποία είχε τρία δοκάρια (!). Πάμε και στο 2010 στη Νότιο Αφρική: Ισπανία η νικήτρια τότε. Γκολ από Carles Puyol που πήρε ‘‘παραμάζωμα‘‘ τους Γερμανούς στον ημιτελικό του Ντέρμπαν.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; 2014 μουντιάλ Βραζιλίας: Η Γερμανία των Muller και Klose χρειάστηκε την κεφαλιά του Mats Hummels στον κρίσιμο προημιτελικό με τη Γαλλία (ίσως το κρυφό ματς – κλειδί εκείνης της κατάκτησης, κανείς δεν ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει η παρέα του Griezman αν είχε περάσει από εκείνο το ‘‘σταυροδρόμι‘‘, άλλωστε μάλλον θα θυμάστε πως στις δύο επόμενες διοργανώσεις έφτασε στον τελικό) που έκανε τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες. Το ματς εκείνο είχε γίνει στο ‘‘Maracana” στο οποίο η Γερμανία κατάφερε να βρεθεί και εννέα μέρες μετά, στον μεγάλο τελικό απέναντι στην Αργεντινή του Messi και να σηκώσει το τρόπαιο.
Ηθικόν δίδαγμα; Για να διεκδικήσεις το παγκόσμιο κύπελλο πρέπει να έχεις καλό και ποιοτικό σύνολο, αστέρια που θα σε σηκώσουν στις πλάτες τους και θα σε σπρώξουν στο σκοράρισμα. Βλέπε Maradona, Klinsmann, Klose, Villa, Embappe κλπ. Αν παράλληλα παίρνεις και σημαντικά γκολ από την άμυνα σου σε βραδιές που οι επιθετικοί σου ‘‘κολλάνε‘‘ τότε παραμένεις ‘‘ζωντανός‘‘ στο ραντεβού με την ιστορία και τελικά το σύμπαν …συνωμοτεί για να γίνεις ‘‘πλανητάρχης‘‘! Με μοναδική ισως εξαίρεση το ’86 (που και πάλι χρειάστηκαν γκολ από Brown, Valdano, Burruchaga στον τελικό του “Azteca” για τον …ουρανοκατέβατο “Pibe de Oro”) τα τρόπαια του μουντιάλ τα κατακτούν οι ομάδες, όχι τα αστέρια μόνα τους. Τόσο απλά!