26 χρόνια συμπληρώθηκαν από τους θανάτους του Βραζιλιάνου Αϊρτον Σένα και του Αυστριακού Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους το 1994, το “μαύρο” διήμερο τις 30 Απριλίου και τις 1 Μαΐου, στο πλαίσιο του γκραν πρι του Σαν Μαρίνο που διεξήχθη στην πίστα της Ίμολα στην Ιταλία.
Το γκραν πρι του Σαν Μαρίνο ήταν ο τρίτος αγώνας στο πρόγραμμα του 1994. Ο (τρις παγκόσμιος πρωταθλητής) Σένα είχε εκκινήσει από την “pole position” στα γκραν πρι Βραζιλίας και Ειρηνικού, αλλά δεν είχε συγκεντρώσει ακόμη βαθμούς, καθώς εγκατέλειψε και τους δύο αγώνες.
Ο νεαρός Γερμανός οδηγός της Benetton, Μίκαελ Σουμάχερ, στην τρίτη πλήρη σεζόν του στην ομάδα, είχε πάρει τη νίκη στα πρώτα δύο γκραν πρι του 1994.
Στα δοκιμαστικά της Παρασκευής 29 Απριλίου, ο νεαρός Βραζιλιάνος Ρούμπενς Μπαρικέλο -στη δεύτερη σεζόν του με την Jordan- χτύπησε σε ένα κερμπ και το μονοθέσιο «απογειώθηκε» στη στροφή Variante Bassa, με αποτέλεσμα να χτυπήσει την κορυφή του προστατευτικού τείχους ελαστικών και να «προσγειωθεί», τελικά, ανάποδα. Ο Μπαρικέλο είχε χάσει τις αισθήσεις του και διακομίσθηκε στο νοσοκομείο. Υπέστη κάταγμα στη μύτη και τέθηκε «νοκ άουτ» από τον αγώνα.
«Όταν το ελικόπτερο απογειώθηκε για να μεταφέρει τον Ρούμπενς στο νοσοκομείο, ήμασταν όλοι σίγουροι ότι θα ήταν εντάξει. Η διάθεση ήταν εξαιρετική, τα συγχαρητήρια στο ιατρικό επιτελείο ήταν ευπρόσδεκτα. Το σύστημα είχε δουλέψει και το αποτέλεσμα ήταν χαρμόσυνο». Αυτό έγραψε ο αείμνηστος ιατρικός επικεφαλής της Φόρμουλα Ένα, Σιντ Γουάτκινς, στενός φίλος του Σένα, στο βιβλίο του «Ζωή στο όριο» που εκδόθηκε το 1996.
Μία ημέρα μετά, στις 30 Απριλίου , ήταν η τελευταία περίοδος δοκιμαστικών, πριν από τον αγώνα. Ο Αυστριακός «ρούκι», Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ, έχασε τον έλεγχο της Simtek που οδηγούσε και το μονοθέσιο συγκρούστηκε μετωπικά με έναν τσιμεντένιο τοίχο στη στροφή Villeneuve. Η εμπρός πτέρυγα του μονοθεσίου του είχε πάθει ζημιά, όταν χτύπησε σε ένα κερμπ στον προηγούμενο γύρο, και στη συνέχεια αυτή αποκολλήθηκε ενώ το αυτοκίνητο κινείτο με ταχύτητα περίπου 315 χιλιομέτρων/ώρα, με αποτέλεσμα ο Ρατσενμπέργκερ να μην μπορέσει να στρίψει στη στροφή. Υπέστη κάταγμα στο κρανίο και ο θάνατός του διαπιστώθηκε μόλις διακομίσθηκε σε νοσοκομείο της Μπολόνια.
Ο Σένα, ο οποίος είχε πάει στον τόπο του δυστυχήματος, εμφανίστηκε στο ιατρικό κέντρο της πίστας και ήταν συντετριμένος. Ήταν ο πρώτος θάνατος οδηγού στη Φόρμουλα 1 σε σχεδόν 12 χρόνια.
«Ο Αϊρτον ήταν συγκλονισμένος: Δεν είχε βρεθεί στο παρελθόν κοντά στο θάνατο σε μια πίστα… Τόσα πολλά ατυχήματα στα προηγούμενα 12 χρόνια, τόσοι πολλοί σοβαροί τραυματισμοί, αλλά κανείς δεν είχε χαθεί… Ο Αϊρτον “έσπασε” κι έκλαψε πάνω στον ώμο μου». – Γουάτκινς.
Ο Γουάτκινς διηγείται πώς μίλησε στον Σένα μετά τον θάνατο του Ρατσενμπέργκερ: «Αϊρτον, γιατί δεν αποσύρεσαι από τον αγώνα αύριο; Δεν νομίζω ότι πρέπει να τρέξεις. Στην πραγματικότητα, γιατί δεν τα παρατάς εντελώς; Τι άλλο πρέπει να κάνεις;… Παράτα τα και πάμε για ψάρεμα».
Ο Βραζιλιάνος απάντησε: «Υπάρχουν ορισμένα πράγματα, πάνω στα οποία δεν έχουμε κάποιον έλεγχο. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω, πρέπει να συνεχίσω».
Πριν από τον αγώνα είχε συμφιλιωθεί με τον παλιό αντίπαλό του, Αλέν Προστ (σ.σ. ο οποίος είχε τότε αποχωρήσει από την ενεργό δράση). «Μου λείπεις» του είπε ο Σένα.
Στη συνέχεια ο Βραζιλιάνος πήρε θέση στην εκκίνηση, έχοντας την “pole position”, ενώ δίπλα του στην πρώτη σειρά βρισκόταν ο Σουμάχερ.
Η Benetton του Φινλανδού Τζέι Τζέι Λέχτο μένει σταματημένη στην εκκίνηση. Οι περισσότεροι από τους οδηγούς που βρίσκονται πίσω του καταφέρνουν να αποφύγουν το μονοθέσιο, αλλά η Lotus του Πορτογάλου Πέδρο Λάμι χτυπά την Benetton στο πίσω μέρος της. Κανείς οδηγός δεν έπαθε κάτι, αλλά εννέα άτομα τραυματίστηκαν από τα συντρίμμια της σύγκρουσης.
Το αυτοκίνητο ασφαλείας, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ξανά στη Φόρμουλα Ένα την προηγούμενη χρονιά, βγήκε στην πίστα για πέντε γύρους, με αποτέλεσμα να πέσουν οι θερμοκρασίες των ελαστικών, και στη συνέχεια ο αγώνας άρχισε ξανά, με τον Σένα στην πρωτοπορία.
Στον δεύτερο γύρο μετά την επανέναρξη, η Williams του Σένα βγήκε από την πίστα στη στροφή Tamburello με ταχύτητα περίπου 310 χιλιομέτρων/ώρα και χτύπησε σε έναν τσιμεντένιο τοίχο. Ο αγώνας σταμάτησε αμέσως και τα μονοθέσια επέστρεψαν στα πιτς.
Ο Σένα απεγκλωβίστηκε από το μονοθέσιό του, έχοντας τραυματιστεί πολύ σοβαρά στο κεφάλι, και διακομίσθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο. Ο αγώνας άρχισε εκ νέου 37 λεπτά μετά το συμβάν και τη νίκη πανηγύρισε ο Σουμάχερ. Δεν υπήρξε άνοιγμα σαμπάνιας στο βάθρο.
Στις 18:40 ώρα Ιταλίας, σχεδόν 2,5 ώρες αργότερα, ανακοινώθηκε ότι ο Σένα είχε πεθάνει…
Ο Αυστριακός Νίκι Λάουντα συνόψισε το «μαύρο» Σαββατοκύριακο: «Ο Θεός είχε το χέρι του πάνω από τη Φόρμουλα Ένα για πολύ καιρό. Αυτό το Σαββατοκύριακο, απομάκρυνε το χέρι του».
Για την ιστορία το ματς, το οποίο παρακολούθησαν 10 χιλιάδες φίλαθλοι, έληξε 5-5, με τα έσοδα να πηγαίνουν στο Ίδρυμα του Βραζιλιάνου. Τέλος, το 1993 δημιουργήθηκε και ο χαρακτήρας καρτούν «Σενίνια», με σκοπό να δείξει το έργο του Άιρτον για τα παιδιά στη Βραζιλία. Κάπως έτσι, λοιπόν, ολοκληρώνουμε τον δικό μας φόρο τιμής στον Άιρτον Σένα 22 χρόνια μετά τον άδικο χαμό του στην Ίμολα του Σαν Μαρίνο την Πρωτομαγιά του 1994, αφού δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Η καριέρα του σε αριθμούς
162 Γκραν Πρι (161 εκκινήσεις)
41 νίκες
80 πόντιουμ
65 pole position
19 ταχύτεροι γύροι
3 τίτλοι (1988, 1990, 1991)
610 βαθμοί καριέρας
Τα ρεκόρ του
Περισσότερες νίκες ως οδηγός της κούρσας σε κάθε γύρο σε Γκραν Πρι: 19 (1 το 1985, 5 το 1988, 5 το 1989, 3 το 1990 και 5 το 1991)
Περισσότερες σερί pole position: 8 (Γκραν Πρι Ισπανίας 1988-Γκραν Πρι ΗΠΑ 1989)
Περισσότερες σερί εκκινήσεις από την πρώτη σειρά: 24 (Γκραν Πρι Γερμανίας 1988-Γκραν Πρι Αυστραλίας 1989)
Περισσότερες σερί νίκες στο ίδιο Γκραν Πρι: 5 (Μονακό 1989-1993)
Περισσότερες pole position στο ίδιο Γκραν Πρι: 8 (Σαν Μαρίνο 1985-1991, 1994)*
Περισσότερες σερί pole position στο ίδιο Γκραν Πρι: 7 (Σαν Μαρίνο 1985-1991)
Υψηλοτερο ποσοστό εκκινήσεων από την πρώτη σειρά σε μία σεζόν: 100% (1989)**
*Το ίδιο ρεκόρ κατέχει και ο Μίκαελ Σουμάχερ, που κατέκτησε 8 pole position στην Ιαπωνία.
**Το ίδιο ρεκόρ κατέχουν και οι Αλέν Προστ (1993), Ντέιμον Χιλ (1996).