Ο Γιάννης Δρόσος γράφει στο Kingsport.gr για το νταμπλ του Ολυμπιακού, τις συνθήκες με τις οποίες ήρθε και τι μπορεί να έρθει στη συνέχεια.
Επίσημα πλέον, η σεζόν 2019-20 ολοκληρώθηκε. Η ομάδα του Ολυμπιακού έδωσε τον πρώτο της αγώνα στις 23 Ιουλίου 2019, όταν έφερε 0-0 στην Τσεχία κόντρα στη Βικτόρια Πλζεν για τον 2ο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Και τον τελευταίο αγώνα, στις 12 Σεπτεμβρίου 2020 με τον τελικό του Κυπέλλου. Μεσολάβησαν 417 ημέρες, ή 1 χρόνος, 1 μήνας και 20 ημέρες.
Μάλιστα, ο τελικός έγινε εν μέσω της προετοιμασίας για τη νέα σεζόν και ενώ αυτή έχει ήδη ξεκινήσει.
Τι έγινε σε όλο αυτό το διάστημα; Μέχρι τις αρχές Μαρτίου, είχε ολοκληρωθεί η κανονική διάρκεια της Σούπερ Λιγκ, διεξήχθη ο πρώτος ημιτελικός του Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟΚ, αλλά και το πρώτο ματς της φάσης των «16» του Γιουρόπα Λιγκ κόντρα στη Γουλβς. Έως τότε, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πρώτοι και αήττητοι στο πρωτάθλημα, στο Κύπελλο είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς με τους Θεσσαλονικείς μετά το 3-2 του πρώτου αγώνα (τελευταίο ματς που διεξήχθη με φιλάθλους), ενώ στην Ευρώπη ύστερα από 3 προκρίσεις (με Βικτόρια Πλζεν, Μπασάκσεχιρ, Κράσνονταρ), μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (με Τότεναμ, Μπάγερν Μονάχου και Ερυθρό Αστέρα), τερμάτισε 3ος και συνέχισε στο Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί, αφού έκαναν μια μεγαλειώδη πρόκριση επί της Άρσεναλ, με νίκη 1-2 στο Λονδίνο, έμεινε στο 1-1 με τη Γουλβς στο Καραϊσκάκη (σε ματς κεκλεισμένων των θυρών).
Η συνέχεα γνωστή. Η πανδημία του κορωνοϊού σταματά κάθε αγωνιστική δραστηριότητα. Και η αβεβαιότητα για τη συνέχεια τεράστια. Έως τα μέσα Ιουνίου, όταν οι διοργανώσεις επανεκκίνησαν. Με τα πλέι οφ της Σούπερ Λιγκ, με τον Ολυμπιακό να φτάνει στο 45ο πρωτάθλημα της ιστορίας του, με το Κύπελλο, τον επαναληπτικό ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ και τον τελικό με την ΑΕΚ σχεδόν 3 μήνες μετά για το 28ο Κύπελλο, αλλά και με το Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί που ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στο Γουλβερχάμπτον, ήταν καλύτερος συνολικά κόντρα στη Γουλβς, όμως αφενός το λάθος του Μπόμπι Αλέν, αφετέρου η μεροληπτική διαιτησία του Πολωνού ρέφερι, στέρησαν από τον Ολυμπιακό την πρόκριση στο Final 8. Μπορεί κάποιος να πει πως εκεί δεν θα είχε τύχη, μιας και θα έπαιζε με την μετέπειτα νικήτρια του θεσμού Σεβίλλη, όμως… η μπάλα είναι μπάλα.
Σε κάθε περίπτωση, η… περσινή σεζόν κρίνεται απολύτως επιτυχημένη για τον Ολυμπιακό. Κατέκτησε το 45ο πρωτάθλημα, το 28ο Κύπελλο και το 18ο νταμπλ της ιστορίας του, ενώ έφτασε στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας μια πρόκριση, που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της ιστορίας του.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτό το νταμπλ. Σε μια χρονιά που όλα ήταν εναντίον του, όσον αφορά τους διοικούντες το ελληνικό ποδόσφαιρο και έκαναν τα πάντα προκειμένου η ομάδα να μην φτάσει στην κορυφή. Όμως, όταν έχεις μια δυνατή ομάδα αγωνιστικά, δεν φοβάσαι τίποτα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο βραβείο του Πέδρο Μαρτίνς. Σε κάθε παιχνίδι, όσες απουσίες και αν είχε η ομάδα, παρουσίαζε μια σταθερότητα, ενώ είχε λύσεις για όλες τις θέσεις. Στον τελικό, χωρίς πολλούς βασικούς, καθώς Ελαμπντελαουί, Τσιμίκας, Γκιλιέρμε είχαν φύγει, ο Σα ήταν τραυματίας και οι Σεμέδο και Φορτούνης ήταν στον πάγκο και πέρασαν ως αλλαγή, έπαιξε με τερματοφύλακα τον Τζολάκη και δεξί μπακ τον Μπρούνο. Με το πρόσημο και για τους δύο να είναι θετικό. Ο νεαρός τερματοφύλακας έδειξε ότι έχει πολύ μέλλον. Με σωστή δουλειά σε λίγα χρόνια μπορεί να είναι αυτός ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Ο Βραζιλιάνος χαφ από την άλλη, αφενός ύστερα από το κακό παιχνίδι που έκανε στο εκτός έδρας ματς με την Μπασάκσεχιρ (πέρασε ως αλλαγή και έκανε δύο φορές χέρι-εκ των οποίων το ένα πέναλτι, που απέκρουσε ο Σα), αφετέρου με τον τραυματισμό του λίγο αργότερα, έδειξε πως μάλλον θα αποτελούσε παρελθόν. Ωστόσο, οι εμφανίσεις του μετά τη διακοπή λόγω της πανδημίας, έκαναν τον Μαρτίνς να το ξανασκεφτεί, κάτι που τόνισε και στις δηλώσεις του. Το αν θα μείνει ή όχι και τι αγωνιστικό ρόλο θα έχει στην ομάδα, θα το δούμε το επόμενο διάστημα.
Επιπλέον, στον τελικό αναγκάστηκε να παίξει με το περσινό ρόστερ και συνεπώς με μια ενδεκάδα ανάγκης, καθώς τα νέα αποκτήματα (Ραφίνια, Χολέμπας κλπ) δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής.
Ήταν ένα πανάξιο νταμπλ, από αυτά που ακόμη και αν έχεις τους πάντες απέναντί σου, εφόσον έχεις καλή ομάδα δεν έχεις να φοβάσαι. Και μάλιστα, αποδείχθηκε πως ήταν σωστή κίνηση το να μην διεξαχθεί το ματς αυτό στη Ριζούπολη. Καθώς αντιλαμβάνεται κανείς τι θα μπορούσε να έχει συμβεί, από τη στιγμή που ακόμη και στο Βόλο βρέθηκαν οπαδοί της ΑΕΚ με άγριες διαθέσεις.
Όσο για αυτούς που έλεγαν ότι… “ο Ολυμπιακός φοβάται να παίξει τον τελικό με την ΑΕΚ”; Από το 2018 που ανέλαβε ο Μαρτίνς, οι “ερυθρόλευκοι” έχουν σε 7 ματς (2 πρωταθλήματος του 18-19, 2+2 κανονικής διάρκειας και πλέι οφ του 19-20), συν τον τελικό του Κυπέλλου, 5 νίκες και 2 ισοπαλίες. Και τέρματα 13-3… Ποιος φοβάται λοιπόν;
Αυτό το Κύπελλο, όπως είπε και ο Πέδρο Μαρτίνς, είναι αφιερωμένο στον Σάββα Θεοδωρίδη που έφυγε από τη ζωή. Προσθέτουμε και τον Νίκο Αλέφαντο, δύο μεγάλους Ολυμπιακούς. Επίσης στον Βασίλη Τοροσίδη, ο οποίος είπε «αντίο» στην ενεργό δράση, σηκώνοντας ως αρχηγός το Κύπελλο. 4ο Κύπελλο που κατακτά, ενώ και το προηγούμενο, του 2012 το είχε σηκώσει επίσης ως αρχηγός. Και μαζί 7 πρωταθλήματα, 1 Σούπερ Καπ, πάνω από 100 συμμετοχές με το εθνόσημο και σημαντική καριέρα στην Ιταλία. Επιπλέον, είχε αναδειχθεί καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής της σεζόν 2009-10, αλλά και μέλος της καλύτερης 11άδας τόσο των προκριματικών, όσο και της τελικής φάσης του Euro 2012.
Ωστόσο, κάθε τίτλος μένει να θυμίζει και κάτι. Πώς κατακτήθηκε, με ποιες συνθήκες, σε ποια αγωνιστική κατάσταση, τι προηγήθηκε, τι ακολούθησε. Αυτός ο Ολυμπιακός απέδειξε ξεκάθαρα τα τελευταία 2 (και κάτι) χρόνια ότι έχει προπονητή. Που όσο κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει και ξέρει, η ομάδα μπορεί να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Σε λίγες μέρες ξεκινούν οι υποχρεώσεις για το νέο πρωτάθλημα, αλλά και η νέα ευρωπαϊκή πορεία. Και στόχος είναι η διατήρηση των κεκτημένων στην Ελλάδα και μια ακόμη καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία.