Το 2020 έχει μπει σε τελική ευθεία και φεύγοντας αφήνει πίσω του συντρίμμια, όμως στον… πλανήτη Άρη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γράφει στο Kingsport.gr ο Βασίλης Πολυχρονόπουλος.
Το 2020 οδεύει προς το τέλος του και οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- ευχόμαστε να φύγει και να μην ξανάρθει. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη χρονιά, καθώς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την πανδημία του covid 19, η οποία έφερε πρωτόγνωρες καταστάσεις στην καθημερινότητα μας, τις οποίες βιώσαμε, βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για αρκετό καιρό απ’ ότι φαίνεται.
Ωστόσο, τώρα δεν είναι ώρα για… μαυρίλα. Ας κάνουμε μια στάση λοιπόν στον πλανήτη Άρη, όπου εκεί τα πράγματα είναι κιτρινόμαυρα και οι λέξεις όπως χαρά,νίκη, δικαίωση, ελπίδα, αισιοδοξία κλπ. έχουν την τιμητική τους.
Η ομάδα της Θεσσαλονίκης αποχαιρετά αυτή την άσχημη χρονιά, ούσα δεύτερη στον βαθμολογικό πίνακα της Super League και έχοντας γνωρίσει μόλις μια ήττα σε 12 παιχνίδια. Επίσης, με συμπληρωμένο το πρώτο μισό της κανονικής περιόδου έχει 9 νίκες, δηλαδή περισσότερες από ότι είχε σε ολόκληρη την περσινή σεζόν.
Ο Άρης έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ την φετινή σεζόν και συνεχίζει. Αρχικά, έκανε το καλύτερο εκτός έδρας ξεκίνημα από το 1973, φτάνοντας τις τέσσερις διαδοχικές νίκες μακριά από το σπίτι του και μάλιστα χωρίς να δεχτεί γκολ.
Επίσης, κατάφερε να κερδίσει τα επτά από τα εννέα παιχνίδια του στο πρωτάθλημα, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια. Τελευταία φορά που είχε πετύχει κάτι ανάλογο ήταν τη σεζόν 1980-81. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή η επιτυχία του συνδυάστηκε με την πρώτη του νίκη στη Λάρισα (Αλκαζάρ) για το πρωτάθλημα, έπειτα από 30 ολόκληρα χρόνια.
Ο συνδυασμός όλων αυτών των ρεκόρ που έχει καταρρίψει, με την βαθμολογική του θέση, αλλά και την αγωνιστική του εικόνα δείχνουν ότι ο Άρης έχει αλλάξει status και πως είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Δεν πρόκειται για ένα πυροτέχνημα, αλλά για ένα project που αν όλα πάνε κατ’ ευχήν θα μοιράσει πολλές χαρές.
Πολλοί θεωρούν – θέλουν να πιστεύουν πως όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης, κάποιοι άλλοι βλέπουν… φαντάσματα και μουρμουρίζουν ακόμα για την διαιτησία του Ολλανδού ρέφερι στο ντέρμπι της πόλης, μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτά. Ένα είναι το σίγουρο, ο Άρης «μεγαλώνει» και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.
Υ.Γ: Τα όσα έχει καταφέρει ο Άρης μέχρι στιγμής φέρουν και την υπογραφή του Άκη Μάντζιου και είναι άδικο να μην του το καταλογίζουμε. Μέσα σε λιγότερο από 3 μήνες ο 51χρονος τεχνικός έχει καταφέρει να συνεννοηθεί άψογα με την ομάδα του. Έχει «χτίσει» πάνω στην καλή ενδοεπικοινωνία των ποδοσφαιριστών που παίζουν καιρό μαζί και σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, αρχίζει να εισάγει τα δικά του στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας. Έχει αποδείξει πως διαβάζει αρκετά καλά το παιχνίδι του εκάστοτε αντιπάλου, ενώ και οι αλλαγές τακτικών που πραγματοποιεί κατά την διάρκεια ενός 90λεπτου είναι απόλυτα στοχευμένες.
Υ.Γ 2: Τα όσα ακούστηκαν και ακούγονται ακόμη από μια συγκεκριμένη -και γνωστή σε όλους- πλευρά μετά το “Άρης – ΠΑΟΚ” είναι μια ανούσια απόπειρα υπονόμευσης. Ο “Δικέφαλος του βορρά” θέλοντας να κρύψει κάτω από το χαλάκι την κατωτερότητα του απέναντι στον συμπολίτη του, αποφάσισε να αναλωθεί σε ένα μίζερο επικοινωνιακό σήριαλ που αφορά τα σφυρίγματα του Νόιχαους. Εν ολίγοις αποφάσισε να χρεώσει την ήττα του στον Ολλανδό, παρόλο που τον άφησε να τελειώσει το παιχνίδι με 11 παίκτες, ενώ με έναν φυσιολογικής ανεκτικότητας διαιτητή θα είχε μείνει με 9 από το πρώτο 45λεπτο. Θα χρησιμοποιούσα την έκφραση “γελάει και το παρδαλό ερίφιον” αλλά πλέον γελάει όλο το ζωικό βασίλειο.