Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν στην ΑΕΚ, που γνώρισε την ήττα σε ένα ακόμη ντέρμπι και πλέον οφείλει να γυρίσει σελίδα… πραγματικά. Γράφει στο Kingsport.gr ο Βασίλης Πολυχρονόπουλος
Φανταστείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος θέλει να δει αλλαγές στο σώμα του και την φυσική του κατάσταση και ξεκινάει εντατικό πρόγραμμα γυμναστικής, αλλά τρώει κάθε μέρα junk food και καπνίζει δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Αυτό είναι η ΑΕΚ. Προσπαθεί να αλλάξει την τραγική αγωνιστική εικόνα της εδώ και δυόμισι χρόνια, κάνοντας μισές δουλειές.
Ας ξεκινήσουμε όμως από το παιχνίδι στο Φάληρο, όπου η Ένωση προσέφερε για άλλη μια φορά στιγμές ντροπής στον κόσμο της και θα φτάσουμε και στην ουσία. Δεν πρόκειται για μια αναμέτρηση, που μπορούμε να εμβαθύνουμε σε αναλύσεις και στατιστικά. Άλλωστε, ούτε το τελικό αποτέλεσμα αποτελεί έκπληξη, ούτε το πως εμφανίστηκε η ομάδα.
Απλά, εγώ προσωπικά περίμενα να δω μια πιο ψυχωμένη ΑΕΚ με τον Μανόλο Χιμένεθ στο… 4ο ντεμπούτο του. Δεν περίμενα τον Μπακάκη να μεταμορφωθεί σε Αλεξάντερ Άρνολντ, τον Τσιγκρίνσκι σε Σέρχιο Ράμος, τον Μάνταλο σε Τόνι Κρος και τον Λιβάγια σε… παλιό καλό Λιβάγια. Αλλά τουλάχιστον 11 παίκτες να “σκυλιάζουν”, δείχνοντας την ψυχολογική αλλαγή που φέρνει πάντα η έλευση ενός νέου προπονητή.
Αυτό φυσικά δεν έγινε ποτέ. Οι “κιτρινόμαυροι” μπήκαν (ξανά) με νοοτροπία ηττοπάθειας, περίμεναν την πρώτη τελική του Ολυμπιακού ώστε να βρεθούν πίσω στο σκορ (τελικά δεν έγινε στην πρώτη, αλλά στην δεύτερη) και μετά έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Δηλαδή το να μην βγάλουν αντίδραση.
Τώρα, το να σταθώ στην τεράστια διπλή χαμένη ευκαιρία του Μάνταλου, που θα μπορούσε να είχε αλλάξει το παιχνίδι αν είχε ευστοχήσει ο αρχηγός θα είναι μια προσπάθεια να κοροϊδέψω τόσο τον εαυτό μου όσο και τον κάθε Ενωσίτη, κάτι το οποίο δεν συνηθίζω να κάνω. Εξάλλου, αν υπάρχει κάποιος που θα πόνταρε εκείνη την στιγμή ότι ο Μάνταλος θα σκόραρε, ας του δώσουμε βραβείο ρίσκου.
Τώρα, κοιτάζοντας και λίγο πιο μακριά, αλλά και υποθετικά, ακόμα και να το έβαζε δεν νομίζω πως η Ένωση θα μπορούσε να βγάλει αντίσταση στην πίεση που θα ασκούσε ο Ολυμπιακός σε ενδεχόμενη ισοφάριση. Εξάλλου, θυμίζω ότι στην ακριβώς επόμενη φάση η Ένωση δέχθηκε το 2ο γκολ, με την αμυντική της λειτουργία, αλλά και την αντίδραση του Τσιντώτα να έχουν άρωμα ερασιτεχνικού σωματείου. Αυτά λοιπόν ως προς το ματς.
Πηγαίνοντας στην ουσία και συνεχίζοντας αυτό που ανέφερα πιο πάνω, το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι πως φοβάται να γυρίσει πραγματικά σελίδα. Και δεν αναφέρομαι στην επιστροφή Χιμένεθ, αλλά στην ελπίδα που συνεχίζει να έχει να δει… “φως στο τούνελ”, επενδύοντας σε παίκτες, οι οποίοι είναι ταυτισμένοι με την αποτυχία και συμβιβασμένοι με την ήττα.
Δεν νοείται να γίνεται σίριαλ η ανανέωση του συμβολαίου του Λιβάγια και μάλιστα προτείνοντας του αυξημένες απολαβές, την ώρα που ο Κροάτης εμφανίζεται σε κάθε ματς χειρότερος από το προηγούμενο. Δεν νοείται να γίνεται πάνω-κάτω το ίδιο και με τον Ολιβέιρα. Δεν νοείται να συζητάμε ακόμα για το αν είναι ανάγκη η απόκτηση ενός ποιοτικού δεξιού οπισθοφύλακα και ενός στόπερ ηγέτη.
Γενικότερα, δεν είναι φυσιολογικό η διοίκηση να εθελοτυφλεί και να μην βλέπει τα αυτονόητα. Μπήκαμε στο 2021, την χρονιά που η Ένωση θα μπει στο “σπίτι” της. Σίγουρα είναι αργά πλέον, αλλά… κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ας πάρει την απόφαση ο ένας και μοναδικός υπεύθυνος της όλης αυτής κατάστασης, Δημήτρης Μελισσανίδης, να γίνει ένα ολικό restart. Ο σύλλογος πρέπει να επενδύσει σε ένα νέο πρότζεκτ και όχι μέσω του θλιβερού “χθες” να θέλει να φτιάξει ένα καλύτερο “αύριο”.
Η μισή δουλειά έχει γίνει ήδη. Έχουν έρθει κάποιοι ποδοσφαιριστές που σε αντίθεση με κάποιους άλλους, δείχνουν να έχουν την διάθεση να προσφέρουν. Οι Λιβάι, Τάνκοβιτς, Σιμάνσκι, Σάκχοφ, Ανσαριφάρντ και Νεντελτσεάρου δεν είναι φθαρμένοι ψυχολογικά και μπορούν να γίνουν η βάση για μια (πραγματική) νέα αρχή αν το θέλει η ΑΕΚ. Αν δεν το θέλει και δεν κινηθεί σωστά, θα τους “κάψει” και αυτούς αλλά και τις ελπίδες όλων μας να δούμε να αλλάζει αυτή η τραγική κατάσταση των τελευταίων δυόμιση χρόνων.