Ο Παγκόσμιος πρωταθλητής με την Εθνική ομάδα της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1982, Giuseppe Bergomi, μίλησε στον Νίκο Στρατή και στο Kingsport.gr, αναφερόμενος μεταξύ άλλων στην μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του (ακριβώς 35 χρόνια πριν!) που ήταν η κατάκτηση του μουντιάλ της Ισπανίας το 1982, ενώ μίλησε και για την μεγάλη του αγάπη, την Ίντερ, καθώς και για το “ποδοσφαιρικό θαύμα” της Ελλάδας του 2004…
Μουντιάλ 1982. Δευτέρα 5 Ιουλίου, στάδιο “Sarria” Βαρκελώνης. Η Ιταλία του Εντσο Μπεαρζότ προηγείται 2-1 της Βραζιλίας (μεγάλο φαβορί για εκείνο το μουντιάλ) στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου με τον Πάολο Ρόσι να κάνει μεγάλο ματς και να έχει παραβιάσει ήδη δύο φορές την εστία του Βαλντίρ Πέρεζ. Στο 33ο λεπτό ο αμυντικός της Ιντερ Φούλβιο Κολοβάτι τραυματίζεται και ο Μπεαρζότ με μία αμήχανη κίνηση γυρίζει το κεφάλι του προς τον πάγκο: “Μικρέ σήκω!” προστάζει τον 18χρονο Τζουζέπε Μπέργκομι που περίμενε υπομονετικά την ευκαιρία του στο τουρνουά. “Tocca a te!” (είναι στο χέρι σου) του λέει και τον ρίχνει στη μάχη. Η Ιταλία επικρατεί 3-2 και περνάει στον ημιτελικό αφήνοντας έξω την “σελεσάο” και προκαλώντας την παγκόσμια έκπληξη αλλά και συνάμα θαυμασμό. Ο Μπέργκομι που δύο χρόνια νωρίτερα είχε χάσει τον πατέρα του, δεν απογοήτευσε τον …δεύτερο πατέρα του, τον Εντσο Μπεαρζότ αντικαθιστώντας επάξια τον έμπειρο συμπαίκτη του στους “νερατζούρι” ως στόπερ δίπλα στον αείμνηστο Γκαετάνο Σιρέα. Στον ημιτελικό του “Καμπ Νοου” έπαιξε δεξί μπακ αντί του τιμωρημένου Κλαούντιο Τζεντίλε στη νίκη 2-0 επί της Πολωνίας ενώ στον τελικό του “Σαντιάγο Μπερναμπέου” κόντρα στην Δυτική Γερμανία που ο Μπεαρζότ χρησιμοποίησε σχήμα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς για πρώτη φορά στη διοργάνωση, τον τοποθέτησε στόπερ δίπλα στον Κολοβάτι (λίμπερο ο Σιρέα). Ο “zio” του Ιταλικού ποδοσφαίρου με το πάθος αλλά και την – δυσανάλογη για την ηλικία του – ωριμότητα που τον διέκρινε, δικαίωσε 100% τον Μπεαρζότ κατακτώντας τον μεγαλύτερο τίτλο στην καριέρα του στα 18 του χρόνια. Μόνο ο ανεπανάληπτος Πελέ είχε καταφέρει στο παρελθόν να κατακτήσει το εν λόγω τρόπαιο σε νεότερη ηλικία!
Αυτός πάντως δεν ήταν ο μοναδικός μεγάλος τίτλος που πανηγύρισε αφού σήκωσε τρία κύπελλα ΟΥΕΦΑ με την Ιντερ, τα δύο πρώτα ως αρχηγός (1991, 1994 και το τρίτο το ’98 όπου δεν αγωνίστηκε στο τελικό) ενώ ήταν και βασικό στέλεχος των “νερατζούρι” (756 επίσημα παιχνίδια, τον …ξεπέρασε αρκετά χρόνια αργότερα ο “ρέκορντμαν” πλέον Χαβιέρ Σανέτι) του Τζιοβάνι Τραπατόνι που κατέκτησε το “σκουντέτο” του 1989. Παράλληλα πέρα από τον θρίμαβο του 1982, ως αρχηγός της εθνικής Ιταλίας πήρε την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 1990, ενώ ο …τσακωμός του με τον μετέπειτα ομοσπονδιακό τεχνικό Αρίγκο Σάκι του στέρησε τη δυνατότητα να συμμετέχει σε πέντε τελικές φάσεις παγκοσμίου κυπέλλου καθώς δεν κλήθηκε στο μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, μένοντας σε αυτή τη …συλλεκτική λίστα πίσω μονάχα από τον Τζίτζι Μπουφόν (πέντε τελικές φάσεις) και δίπλα στους “μύθους” Ριβέρα, Αλμπερτόζι, Τζοφ, Μαλντίνι και Καναβάρο (τέσσερα μουντιάλ).
Ο γεννημένος στο Μιλάνο στις 22 Δεκεμβρίου 1963 “Μπέπε” Μπέργκομι μετά από 20ετή παρουσία στην Ιντερ εργάστηκε ως προπονητής σε ομάδες νέων ενώ τα τελευταία χρόνια είναι σχολιαστής στο SKY ITALIA δίπλα στο …νέο Μπρούνο Πιτσούλ (επι σειρά ετών μεγάλο τηλεσχολιαστή) της Ιταλικής τηλεόρασης και κορυφαίο πλέον εκφωνητή αγώνων ποδοσφαίρου στη γειτονική χώρα Φάμπιο Καρέσα.
Συναντήσαμε τον “Zio” (“θείος” όπως ήταν το παρατσούκλι του λόγω του ιδιαίτερου παρουσιαστικού του με …πλούσια φρύδια και μουστάκι!) στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου βρέθηκε με την ομάδα παλαιμάχων της Ιντερ (Inter forever), η οποία αναμετρήθηκε σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα αγώνα με την Ελλάδα του 2004. Με …περίσσια Ιταλική φινέτσα και ευγένεια δέχτηκε καλωσυνάτα να μας μιλήσει και να θυμηθεί μαζί μας την μοναδική βραδιά που βίωσε ως ποδοσφαιριστής.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΜΠΕΡΓΚΟΜΙ:
Ο τελικός του μουντιάλ 1982 ήταν η σπουδαιότερη βραδιά της καριέρας και ίσως και της της ζωής σας;
– Βέβαια! Το 1982 κερδίσαμε το παγκόσμιο κύπελλο στην Ισπανία. Σίγουρα ήταν η πιο μεγάλη βραδιά για μένα η 11η Ιουλίου (σ.σ. τελικός με Δ.Γερμανία). Όταν φοράς την φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας σου, νιώθεις μοναδικά συναισθήματα που δεν μπορεί καμία άλλη φανέλα να σου προσφέρει. Επρόκειτο σίγουρα για μία πραγματικά απίστευτη εμπειρία!
Στεφτήκατε Παγκόσμιος πρωταθλητής σε ηλικία μόλις 18,5 ετών. Πώς το ζήσατε τότε;
– Σε αυτή την ηλικία το να κατακτήσεις το μουντιάλ είναι κάτι το πρωτόγνωρο και το ξεχωριστό. Ευχαριστώ τους τότε συμπαίκτες μου που με βοήθησαν πολύ εκείνες τις ημέρες. Δεν ήταν μόνο μεγάλοι παίκτες αλλά παράλληλα και σπουδαίοι άνθρωποι. Είχα θυμάμαι τότε αυτό που λέμε “άγνοια κινδύνου”. Όταν είσαι πολύ νέος δεν σκέφτεσαι και πολλά, απλά μπαίνεις μέσα και παίζεις. Περνώντας τα χρόνια και ωριμάζοντας ποδοσφαιρικά άρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ τί ακριβώς πετύχαμε εκείνο το καλοκαίρι στο παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας.
Είχατε όμως και έναν πολύ μεγάλο προπονητή (Εντσο Μπεαρζότ)
– Ο Μπεαρζότ ήταν κάτι σαν πατέρας για μένα. Είχε την τόλμη και το θάρρος να με καλέσει στην αποστολή 18,5 χρονών και στη συνέχεια να με βάλει να παίξω κόντρα σε ομάδες όπως Βραζιλία, Πολωνία και στον τελικό με την Δυτική Γερμανία! Πραγματικά θέλει κουράγιο να κάνεις κανείς κάτι τέτοιο, ο Μπεαρζότ είχε πολλή δύναμη μέσα του. Ηταν ένας άνθρωπος που πρόσφερε πολλά στο Ιταλικό ποδόσφαιρο και σε μένα προσωπικά.
Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, κατακτήσατε ένα πρωτάθλημα Ιταλίας και τρία κύπελλα ΟΥΕΦΑ μεταξύ άλλων με τους “νερατζούρι”. Δεν είναι και μικρό πράγμα έτσι;
– Όταν είσαι τόσα πολλά χρόνια σε μία ομάδα, είναι σημαντικό να τελειώνεις την καριέρα σου και να έχεις αφήσει πίσω σου τίτλους και επιτυχίες. Όλα τα πέτυχα μαζί με την ομάδα, όχι μόνος μου. Η Ιντερ εκείνα τα χρόνια ήταν σε υψηλό επίπεδο και στην Ιταλία, αλλά και στην Ευρώπη. Έδωσα πολλά αλλά και πήρα και πολλα από την ομάδα.
Τελευταίο σημείο αναφοράς στην σύγχρονη ιστορία της Ίντερ είναι η κατάκτηση του Champions League το 2010 με τον Ζοσέ Μουρίνιο;
– Σίγουρα ναι! Ο Μουρίνιο ήταν εξαιρετικός! Δημιούργησε ένα σύνολο με ιδανικό κλίμα στα αποδυτήρια με τον κάθε παίκτη να δίνει το 100% των δυνατοτήτων του για την ομάδα και στο τέλος να κατακτά το τρεμπλ. Το αποτέλεσμα στα αλήθεια μας …τρέλανε όλους στο κλαμπ! Όλοι μαζί ενωμένοι έφτασαν στο όνειρο τους καταφέρνοντας κάτι πολύ μεγάλο στην ιστορία του συλλόγου.
Με την τωρινή Ιντερ τί γίνεται κ.Μπέργκομι; Η διοίκηση Μοράτι έχει αντικατασταθεί από τους Κινέζους ιδιοκτήτες και η ομάδα ψάχνεται…
– Πιστεύω πως χρειάζεται λίγη παραπάνω υπομονή. Όταν υπάρχει αλλαγή εποχής (σ.σ διοίκηση) σε μία ομάδα, χρειάζεται να δείχνουμε υπομονή ώστε να δημιουργηθεί κάτι από την αρχή. Όταν όμως δεν έρχονται τα αποτελέσματα και αντί για υπομονή, υπάρχει βιασύνη, τότε μπορεί να έρθουν απανωτά λάθη και να μην παρατηρείται βελτίωση στην ομάδα. Μετά το 2010, σιγά σιγά ο Μοράτι άρχισε να αποσύρεται από το κλαμπ. Με τη νέα διοίκηση τα πράγματα ως τώρα δεν έχουν εξελιχθεί καλά. Όμως ο όμιλος Suning έχει μεγάλη δύναμη και προοπτική και με την κατάλληλη δουλειά και υπομονή, η Ίντερ θα ξαναγίνει μεγάλη και στην Ευρώπη.
Ποιά είναι η άποψη σας για την επιτυχία της Ελλάδας στο Euro 2004 αλλά και για το σύγχρονο Ελληνικό ποδόσφαιρο;
– Θεωρώ πως αυτό που πέτυχαν οι Έλληνες διεθνείς το 2004 να κατακτήσουν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν άθλος, ήταν μία αναπάντεχη επιτυχία, ένα γεγονός εξωπραγματικό για την Ελλάδα. Για μένα όποιος καταφέρνει κάτι τέτοιο είναι εθνικός ήρωας, αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια.
Για τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θεωρώ πως δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Νομίζω πως και πάλι το μυστικό είναι η υπομονή. Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός αντανακλούν την γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας. Και η Ελλάδα αλλά και η Ιταλία έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση και αυτό φαίνεται σε όλα τα επίπεδα. Το ποδόσφαιρο πάσχει από πολλές “αρρώστιες” και θέλει χρόνο για να βρει τον δρόμο του. Όμως όλα μπορούν να γίνουν κάτι που φαίνεται από το μπάσκετ όπου έχετε ομάδες υψηλού επιπέδου. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ότι καλύτερο στην Ελλάδα
Και ένα σχόλιο για τη φετινή χρονιά στο Champions League;
– Πριν τον τελικό του Κάρντιφ θεωρούσα πως η Γιουβέντους λόγω της άμυνας και της χημείας της, πως είχε παραπάνω πιθανότητες για το τρόπαιο. Όμως η Ρεάλ με διέψευσε, με εντυπωσίασε πραγματικά. Δεν έχω λόγια για αυτή την ομάδα έχει πάρει τρία Champions League την τελευταία τετραετία.