Τελικός Champions League ανάμεσα σε Μάντσεστερ Σίτι και Ίντερ και το Kingsport.gr παρουσιάζει το αποψινό ματς (10/6) και την ιστορία της διοργάνωσης.
Μάντσεστερ Σίτι και Ίντερ διεκδικούν απόψε (10/6, 22:00) στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης το τρόπαιο του Champions League και το Kingsport.gr κάνει μια αναδρομή στην ιστορία της διοργάνωσης.
Μάλιστα, οι δύο ομάδες θα παίξουν μεταξύ τους για πρώτη φορά, όχι μόνο σε τελικό, αλλά και γενικά στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, μιας και δεν έχουν συναντηθεί ξανά σε επίσημο αγώνα.
Από τη μία η Μάντσεστερ Σίτι που διεκδικεί το πρώτο της Champions League και τον Πεπ Γκουαρδιόλα το τρίτο του και πρώτο από το 2011.
Από την άλλη η Ίντερ που διεκδικεί το τέταρτό της και πρώτο από το 2010 και ο Σιμόνε Ιντζάγκι το πρώτο του.
Ο τελικός θα διεξαχθεί στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης. Ενώ χρειάστηκε μια… «περιπέτεια» έως ότου διεξαχθεί εκεί. Αρχικά, είχε οριστεί η Κωνσταντινούπολη να φιλοξενήσει τον τελικό του 2020. Όμως λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, η UEFA τον μετέθεσε στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας. Ορίστηκε πάλι για το 2021, αλλά για τον ίδιο λόγο μετατέθηκε στο «Ντραγκάο» του Πόρτο. Το 2022 ενώ αρχικά ορίστηκε εκεί, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία αποφάσισε να τον μεταθέσει για το 2023, και τον περσινό να τον ορίσει στο «Κρεστόφσκι» της Αγίας Πετρτούπολης. Όμως, λόγω του πολέμου που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία μετατέθηκε στο Παρίσι. Και έτσι, η τουρκική πόλη θα τον φιλοξενήσει φέτος. Στο συγκεκριμένο γήπεδο, θα είναι ο δεύτερος τελικός Champions League που θα διεξαχθεί εκεί, καθώς έχει διοργανώσει το 2005 το ανεπανάληπτο Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3, με την ιταλική ομάδα να προηγείται με 3-0 στο ημίχρονο, τους Άγγλους να ισοφαρίζουν και τελικά να το κατακτούν στα πέναλτι με 3-2.
Σε εκείνον τον ανεπανάληπτο τελικό του 2005, αναπληρωματικός τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ήταν ο Σκοτ Κάρσον (που εκείνη τη χρονιά είχε κάνει και μία συμμετοχή στον πρώτο προημιτελικό κόντρα στη Γιουβέντους). Φέτος βρίσκεται στο ρόστερ της ομάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα ως τρίτος γκολκίπερ. Ενώ είναι ο μοναδικός στο ρόστερ της Σίτι που έχει στην κατοχή του τον τίτλο του Champions League!
Μάντσεστερ Σίτι…
Η Μάντσεστερ Σίτι θα παίξει για δεύτερη φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (και τρίτο ευρωπαϊκό τελικό συνολικά), διεκδικώντας το πρώτο της τρόπαιο (και δεύτερο συνολικά). Έπαιξε ξανά το 2021, όταν έχασε την κούπα από την Τσέλσι με 1-0 στο Πόρτο. Ενώ το 1970 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων, νικώντας με 2-1 τη Γκόρνικ Ζάμπρζε στη Βιέννη. Στην Αγγλία, έχει κατακτήσει 9 πρωταθλήματα (1937, 1968, 2012, 2014, 2018, 2019, 2021, 2022, 2023), 6 Κύπελλα (1904, 1934, 1956, 1969, 2011, 2019)8 Λιγκ Καπ (1970, 1976, 2014, 2016, 2017, 2019, 2020, 2021) και 6 Κομιούνιτι Σιλντ (1937, 1968, 1972, 2012, 2018, 2019).
Στην πορεία της ως τον τελικό, τερμάτισε 1η στον όμιλο με 14 βαθμούς, απέναντι σε Μπορούσια Ντόρτμουντ, Σεβίλλη και Κοπεγχάγη. Με τους Γερμανούς έκανε μία νίκη 2-1 στην Αγγλία και μια ισοπαλία 0-0 εκτός έδρας. Με τη Σεβίλλη έκανε δύο νίκες με 0-4 εκτός και 3-1 εντός, ενώ με την Κοπεγχάγη νίκησε 5-0 εντός πριν το 0-0 στη Δανία. Στους «16» απέκλεισε τη Λειψία με 1-1 στη Γερμανία και νίκη 7-0 στην Αγγλία, στα προημιτελικά απέκλεισε τη Μπάγερν Μονάχου με νίκη 3-0 στο Μάντσεστερ και ισοπαλία 1-1 στη Βαυαρία, ενώ στα ημιτελικά άφησε εκτός της Ρεάλ Μαδρίτης με ισοπαλία 1-1 και νίκη 4-0 στην Αγγλία. Ενώ εάν το κατακτήσει, θα μπει στη λίστα των ομάδων που το κάνουν αήττητες.
Για τον αποψινό τελικό, ο Πεπ Γκουαρδιόλα αναμένεται να ξεκινήσει με τους Έντερσον, Γουόκερ, Ντίας, Ακάνζι, Στόουνς, Ρόδρι, Γκουντογκάν, Ντε Μπρόινε, Γκρίλις, Χάαλαντ.
…εναντίον Ίντερ
Η Ίντερ θα παίξει για 6η φορά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ (και 11ο ευρωπαϊκό συνολικά), διεκδικώντας το τέταρτο τρόπαιό της (και έβδομο συνολικά). Έχει στην τροποιοθήκη της 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ και ισάριθμα Κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Αρχικά, η «Grande Inter» της δεκαετίας του ’60, κατέκτησε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 και το 1965, νικώντας με 3-1 τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Βιέννη και 1-0 τη Μπενφίκα στο Μιλάνο αντίστοιχα. Ακολούθησαν δύο χαμένοι τελικοί, το 1967 και το 1972, όπου έχασε το τρόπαιο με 2-1 από τη Σέλτικ στη Λισαβόνα και με 2-0 από τον Άγιαξ στο Ρότερνταμ αντίστοιχα. Για να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης, έπρεπε να περιμένει 45 χρόνια, μέχρι το 2010, όταν νίκησε με 2-0 τη Μπάγερν Μονάχου στη Μαδρίτη. Παράλληλα, οι «νερατζούρι» κυριάρχησαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τη δεκαετία του ’90. Το 1991 κατέκτησαν το τρόπαιο επί της Ρόμα σε διπλό τελικό (νίκη 2-0 στο Μιλάνο, ήττα 1-0 στη Ρώμη), το 1994 επί της Καζινό Σάλτσμπουργκ με δύο νίκες με 1-0, αλλά και το 1998, όταν σε μονό τελικό (πρώτο μονό τελικό που διεξήχθη), όταν νίκησε με 3-0 τη Λάτσιο στο Παρίσι. Ενδιάμεσα, το 1997 έχασε την κούπα από τη Σάλκε, όταν κάθε ομάδα νίκησε με 1-0 στην έδρα της, αλλά στον επαναληπτικό του Μιλάνου οι Γερμανοί νίκησαν με 4-1 στα πέναλτι. Παράλληλα, η Ίντερ έχει κατακτήσει 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1964, 1964) και 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2010). Όσον αφορά την Ιταλία, μετρά 19 πρωταθλήματα (1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2021), 8 Κύπελλα (1939, 1978, 1982, 2005, 2006, 2010, 2011, 2022) και 7 Σούπερ Καπ Ιταλίας (1989, 2005, 2006, 2008, 2010, 2021, 2022).
Στην πορεία της ως τον τελικό, η Ίντερ τερμάτισε δεύτερη με 10 βαθμούς στον όμιλό της κόντρα σε Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα και Βικτόρια Πλζεν. Από τους Γερμανούς γνώρισε δύο ήττες αμφότερες με 2-0, νίκησε 1-0 τη Μπαρτσελόνα στο Μιλάνο πριν το μεταξύ τους 3-3 στη Βαρκελώνη, ενώ απέναντι στους Τσέχους έκανε δύο νίκες, με 0-2 στο Πλζεν και 4-0 στο Μιλάνο. Στους «16» απέκλεισε την Πόρτο με νίκη 1-0 στην Ιταλία και 0-0 στην Πορτογαλία, στα προημιτελικά απέκλεισε τη Μπενφίκα με νίκη 0-2 στο Λισαβόνα και ισοπαλία 3-3 στο Μιλάνο, ενώ στον ημιτελικό απέκλεισε τη συμπολίτισσα Μίλαν με δύο νίκες 0-2 (ως τυπικά φιλοξενούμενη) και 1-0 (ως τυπικά γηπεδούχος).
Για τον αποψινό τελικό, ο Σιμόνε Ιντζάγκι αναμένεται να ξεκινήσει με τους Ονάνα, Νταρμιάν, Ασέρμπι, Μπαστόνι, Ντάμφρις, Μπαρέλα, Μχιταριάν, Τσαλχάνογλου, Ντιμάρκο, Μαρτίνες, Τζέκο.
Διαιτητής της αναμέτρησης θα είναι ο Σίμον Μαρτσίνιακ, με βοηθούς τους Πάβελ Σοκολνίτσκι και Τόμας Λίστκεβιτς, Πολωνοί. Τέταρτος ο Ίστβαν Κόβατς, Ρουμάνος, VAR ο Τόμας Κβιατκόφσκι, Πολωνός και Assistant VAR ο Μπάρτοζ Φρανκόφσκι, Πολωνός.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η λαμπερή ποδοσφαιρική γιορτή;
Τον Δεκέμβριο του 1954, στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας «L’ Eqipe» ο διευθυντής της, Ζακ Γκοντέ, έχει παραλάβει την ανταπόκριση από την Αγγλία του απεσταλμένου ρεπόρτερ Γκαμπριέλ Ανό. Είχε πάει για να καλύψει τους φιλικούς αγώνες της Γουλβς με την ουγγρική Χόνβεντ και την (τότε) σοβιετική Σπαρτάκ Μόσχας, παραδοσιακές δυνάμεις της εποχής.
Η Γουλβς πέτυχε δύο πολύ σημαντικές νίκες και ο βρετανικός Τύπος είχε σπεύσει να τη χαρακτηρίσει «πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ο Ανό στο σχολιασμό του ανέφερε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς λάθος, καθώς θα πρέπει η Γουλβς να αγωνιστεί και στις έδρες των αντιπάλων της. Και πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν που θα μπορούσαν και εκείνες να χαρακτηριστούν ως ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες.
Στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, πρότεινε τη δημιουργία μιας διοργάνωσης, στην οποία θα παίρνουν μέρος σύλλογοι από όλον τον κόσμο, ή έστω από την Ευρώπη, όπως και με τις εθνικές ομάδες. (Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο ήταν ήδη υπό συζητήσεις).
Το επόμενο διάστημα, η γαλλική εφημερίδα με σειρά άρθρων της, είχε βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης. Βασικές παράμετροι ήταν οι εξής:
Κάθε ομοσπονδία θα εκπροσωπείται από μία ομάδα, την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς.
Οι αγώνες θα γίνονται στο μέσο κάθε εβδομάδας και θα είναι νυχτερινά.
Θα υπάρχει πανευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις, και αφού κάμφθηκαν και τα εμπόδια από πλευράς ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ οι οποίες διατηρούσαν επιφυλάξεις, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ήταν γεγονός. Και στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας έγινε ο πρώτος αγώνας. Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Παρτιζάν Βελιγραδίου ήρθαν ισόπαλες 3-3. Και στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρίσι έγινε ο πρώτος τελικός με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια επικρατώντας με 4-3 της Σταντ Ντε Ρεμς.
Αυτή η διοργάνωση συνεχίστηκε επί 36 χρόνια πριν αλλάξει, εκσυγχρονιστεί και γίνει η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 1992, η ΟΥΕΦΑ δημιουργεί το Τσάμπιονς Λιγκ ως μετεξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα πρώτα χρόνια του συνεχίζουν να μετέχουν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες, ενώ από το 1997, η διοργάνωση «ανοίγει» και παίζουν σε αυτή ομάδες που τερμάτισαν πίσω από τους πρωταθλητές.
Μικρά, ενδιαφέροντα
-Οι ομάδες που έχουν κάνει «τρεμπλ», δηλαδή πρωτάθλημα και κύπελλο στη χώρα τους και το Τσάμπιονς Λιγκ είναι: Σέλτικ 1967, Άγιαξ 1972, Αϊντχόφεν 1988, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1999, Μπαρτσελόνα 2009 & 2015, Ίντερ 2010, Μπάγερν Μονάχου 2013 & 2020.
-Οι ομάδες που το έχουν κατακτήσει αήττητες είναι: Ίντερ (1964), Άγιαξ (1972, 1995), Νότιγχαμ Φόρεστ (1979), Λίβερπουλ (1981, 1984), Μίλαν (1989, 1994), Ερυθρός Αστέρας (1991), Μαρσέιγ (1993), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999, 2008), Μπαρτσελόνα (2006), Μπάγερν Μονάχου (2020). Η Μάντσεστερ Σίτι θα μπει και εκείνη σε αυτή τη λίστα εφόσον το κατακτήσει.
-Οι ομάδες που το κατέκτησαν με τις λιγότερες νίκες ήταν την εποχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών η Αϊντχόφεν (1988) με 3 νίκες (και καμία από τα προημιτελικά και μετά) και στην εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999) με 5 νίκες. Στον αντίποδα, οι ομάδες που το κατέκτησαν κάνοντας τις περισσότερες ήττες είναι οι Ρεάλ Μαδρίτης (2000), Μίλαν (2003), Λίβερπουλ (2019), με 4 ήττες.
-Από το 1997 που συμμετείχαν στη διοργάνωση και μη πρωταθλήτριες ομάδες, υπήρξαν περιπτώσεις που το Τσάμπιονς Λιγκ κατέκτησε σύλλογος που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα στη χώρα του την προηγούμενη χρονιά. Πρόκειται για τις: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1999), Ρεάλ Μαδρίτης (2000, 2014, 2016, 2022), Μίλαν (2003, 2007), Λίβερπουλ (2005, 2019), Μπαρτσελόνα (2009, 2015), Τσέλσι (2012, 2021) και Μπάγερν Μονάχου (2013). Υπάρχει και η περίπτωση της Νότιγχαμ Φόρεστ, η οποία έπαιξε ως τροπαιούχος (όχι ως πρωταθλήτρια) και υπερασπίστηκε τον τίτλο της.
-Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι η μοναδική ομάδα που έχει περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1979, 1980), από πρωταθλήματα στη χώρα της (1978). Επιπλέον, η Μπάγερ Λεβερκούζεν το 2002 έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ομάδα που έφτασε στον τελικό, χωρίς να έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα στη χώρα της.
-Ο παίκτης με τις περισσότερες κατακτήσεις είναι ο Φρανσίσκο Χέντο με 6 (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966), όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (1995, Άγιαξ, 1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2003, 2007, Μίλαν). Ο Μπομπ Πέισλι και ο Κάρλο Αντσελότι είναι οι τεχνικοί με τρεις κατακτήσεις, το 1977, το 1978 και το 1981, όλες με τη Λίβερπουλ ο Πέισλι, 2003, 2007 (με τη Μίλαν) και 2014 (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) ο Αντσελότι.
– Έξι άνθρωποι έχουν κατακτήσει το τρόπαιο τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Αυτοί είναι: Μιγκέλ Μουνιόθ (παίκτης: 1956, 1957, προπονητής: 1960, 1966, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιοβάνι Τραπατόνι (παίκτης: 1963, 1969 με τη Μίλαν, προπονητής: 1985 με τη Γιουβέντους), Γιόχαν Κρόιφ (παίκτης: 1971, 1972, 1973 με τον Άγιαξ, προπονητής: 1992 με την Μπαρτσελόνα), Κάρλο Αντσελότι (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2003, 2007 με τη Μίλαν, 2014 με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Φρανκ Ράικαρντ (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2006 με την Μπαρτσελόνα), Πεπ Γκουαρντιόλα* (παίκτης: 1992, προπονητής: 2009, 2011, όλες με την Μπαρτσελόνα), Ζινεντίν Ζιντάν (παίκτης: 2002, προπονητής: 2016, 2017, 2018, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης). (*Ο Γκουαρντιόλα είναι φέτος ένας εκ των φιναλίστ).
– Πέντε προπονητές έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες. Πρώτος ήταν ο Ερνστ Χάπελ (1970, Φέγενορντ, 1983, Αμβούργο) και ακολούθησαν οι Ότμαρ Χίτσφελντ (1997, Ντόρτμουντ, 2001, Μπάγερν Μονάχου), Ζοζέ Μουρίνιο (2004, Πόρτο, 2010, Ίντερ), Γιουπ Χάινκες (1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2013, Μπάγερν Μονάχου) και Κάρλο Αντσελότι (2003, 2007, Μίλαν, 2014, Ρεάλ Μαδρίτης).
– Οι ομάδες που έχουν κατακτήσει και τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια, είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Υπάρχουν επίσης 10 ποδοσφαιριστές που κατάφεραν το ίδιο: οι Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Άρνολντ Μιούρεν, Σέρτζιο Μπρίο, Στέφανο Τακόνι, Σόνι Σιλόι, Ντάνι Μπλιντ, Τζιανλούκα Βιάλι, Βίτορ Μπαΐα.
– Μάλιστα, πλην των Ταρντέλι, Μπρίο και Μπαΐα, οι υπόλοιποι κατέκτησαν επιπλέον το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
– Οι προπονητές που κατάφεραν το ίδιο είναι ο Ούντο Λάτεκ (Πρωταθλητριών με τη Μπάγερν το 1974, ΟΥΕΦΑ με τη Γκλάντμπαχ το 1979, Κυπελλούχων με τη Μπαρτσελόνα το 1982), ο Τζιοβάνι Τραπατόνι (Πρωταθλητριών το 1985 με τη Γιουβέντους, Κυπελλούχων το 1984 με τη Γιουβέντους, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1977, 1993 με τη Γιουβέντους, 1991 με την Ίντερ) και ο Ζοζέ Μουρίνιο (Τσάμπιονς Λιγκ το 2004 με την Πόρτο και το 2010 με την Ίντερ, ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ το 2003 με την Πόρτο και το 2017 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Κόνφερενς Λιγκ το 2022 με τη Ρόμα και ως βοηθός Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 με τη Μπαρτσελόνα). Μάλιστα ο Τραπατόνι κατέκτησε και Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό Κύπελλο.
-Υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις πατέρα και γιου που κατέκτησαν το τρόπαιο. Μανουέλ Σαντσίς Μαρτίνες (1966) και Μανουέλ Σαντσίς Οντιγιουέλο (1998, 2000) με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τσέζαρε Μαλντίνι (1963) και Πάολο Μαλντίνι (1989, 1990, 1994, 2003, 2007) με τη Μίλαν. Κάρλες Μπουσκέτς (1992) και Σέρχιο Μπουσκέτς (2009, 2011, 2015) με τη Μπαρτσελόνα. Ζινεντίν Ζιντάν (2002) και οι δύο του γιοι Ένζο Ζιντάν (2017) και Λούκα Ζιντάν (2018) με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Οι τελικοί
| Χρονιά | Πόλη | Αγώνας |
| Κύπελλο Πρωταθλητριών | ||
| 1956 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 4-3 |
| 1957 | Μαδρίτη | Ρεάλ Μαδρίτης-Φιορεντίνα 2-0 |
| 1958 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν 3-2 |
| 1959 | Στουτγκάρδη | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 2-0 |
| 1960 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 |
| 1961 | Βέρνη | Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2 |
| 1962 | Άμστερνταμ | Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 |
| 1963 | Λονδίνο | Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 |
| 1964 | Βιέννη | Ίντερ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-1 |
| 1965 | Μιλάνο | Ίντερ-Μπενφίκα 1-0 |
| 1966 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Παρτιζάν Βελιγραδίου 2-1 |
| 1967 | Λισσαβώνα | Σέλτικ-Ίντερ 2-1 |
| 1968 | Λονδίνο | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 |
| 1969 | Μαδρίτη | Μίλαν-Άγιαξ 4-1 |
| 1970 | Μιλάνο | Φέγενορντ-Σέλτικ 2-1 |
| 1971 | Λονδίνο | Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0 |
| 1972 | Ρότερνταμ | Άγιαξ-Ίντερ 2-0 |
| 1973 | Βελιγράδι | Άγιαξ-Γιουβέντους 1-0 |
| 1974 | Βρυξέλλες | Μπάγερν Μονάχου-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 & 4-0 |
| 1975 | Παρίσι | Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0 |
| 1976 | Γλασκώβη | Μπάγερν Μονάχου-Σέντ Ετιέν 1-0 |
| 1977 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Γλάντμπαχ 3-1 |
| 1978 | Λονδίνο | Λίβερπουλ-Μπριζ 1-0 |
| 1979 | Μόναχο | Νότιγχαμ Φόρεστ-Μάλμε 1-0 |
| 1980 | Μαδρίτη | Νότιγχαμ Φόρεστ-Αμβούργο 1-0 |
| 1981 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 |
| 1982 | Ρότερνταμ | Άστον Βίλα-Μπάγερν Μονάχου 1-0 |
| 1983 | Αθήνα | Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 |
| 1984 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Ρόμα 1-1 (4-2 πεν) |
| 1985 | Βρυξέλλες | Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 |
| 1986 | Σεβίλλη | Στεάουα Βουκουρεστίου-Μπαρτσελόνα 0-0 (2-0 πεν) |
| 1987 | Βιέννη | Πόρτο-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 1988 | Στουτγκάρδη | Αϊντχόφεν-Μπενφίκα 0-0 (6-5 πεν) |
| 1989 | Βαρκελώνη | Μίλαν-Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0 |
| 1990 | Βιέννη | Μίλαν-Μπενφίκα 1-0 |
| 1991 | Μπάρι | Ερυθρός Αστέρας-Μαρσέιγ 0-0 (5-3 πεν) |
| 1992 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια 0-0 (1-0 παρ) |
| Τσάμπιονς Λιγκ | ||
| 1993 | Μόναχο | Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 |
| 1994 | Αθήνα | Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 |
| 1995 | Βιέννη | Άγιαξ-Μίλαν 1-0 |
| 1996 | Ρώμη | Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1 (4-2 πεν) |
| 1997 | Μόναχο | Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 |
| 1998 | Άμστερνταμ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 1-0 |
| 1999 | Βαρκελώνη | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 2000 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0 |
| 2001 | Μιλάνο | Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια 1-1 (5-4 πεν) |
| 2002 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1 |
| 2003 | Μάντσεστερ | Μίλαν-Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν) |
| 2004 | Γκελζενκίρχεν | Πόρτο-Μονακό 3-0 |
| 2005 | Κωνσταντινούπολη | Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πεν) |
| 2006 | Παρίσι | Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 |
| 2007 | Αθήνα | Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 |
| 2008 | Μόσχα | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν) |
| 2009 | Ρώμη | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 |
| 2010 | Μαδρίτη | Ίντερ-Μπάγερν Μονάχου 2-0 |
| 2011 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1 |
| 2012 | Μόναχο | Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1 (4-3 πεν) |
| 2013 | Λονδίνο | Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ 2-1 |
| 2014 | Λισσαβώνα | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ) |
| 2015 | Βερολίνο | Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους 3-1 |
| 2016 | Μιλάνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (5-3 πέν) |
| 2017 | Κάρντιφ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 4-1 |
| 2018 | Κίεβο | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1 |
| 2019 | Μαδρίτη | Λίβερπουλ-Τότεναμ 2-0 |
| 2020 | Λισαβόνα | Μπάγερν Μονάχου-Παρί Σεν Ζερμέν 1-0 |
| 2021 | Πόρτο | Τσέλσι-Μάντσεστερ Σίτι 1-0 |
| 2022 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 1-0 |
| 2023 | Κωνσταντινούπολη | Μάντσεστερ Σίτι-Ίντερ |
| Ομάδα | Κυπ. | Φιν. | Χρονιές Κατάκτησης | Χρονιές Φιναλίστ |
| Ρεάλ Μαδρίτης | 14 | 3 | 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018, 2022 | 1962, 1964, 1981 |
| Μίλαν | 7 | 4 | 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 | 1958, 1993, 1995, 2005 |
| Λίβερπουλ | 6 | 4 | 1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019 | 1985, 2007, 2018, 2022 |
| Μπάγερν Μονάχου | 6 | 5 | 1974, 1975, 1976, 2001, 2013, 2020 | 1982, 1987, 1999, 2010, 2012 |
| Μπαρτσελόνα | 5 | 3 | 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 | 1961, 1986, 1994 |
| Άγιαξ | 4 | 2 | 1971, 1972, 1973, 1995 | 1969, 1996 |
| Ίντερ | 3 | 2 | 1964, 1965, 2010 | 1967, 1972 |
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ | 3 | 2 | 1968, 1999, 2008 | 2009, 2011 |
| Μπενφίκα | 2 | 5 | 1961, 1962 | 1963, 1965, 1968, 1988, 1990 |
| Γιουβέντους | 2 | 7 | 1985, 1996 | 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017 |
| Τσέλσι | 2 | 1 | 2012, 2021 | 2008 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 2 | – | 1979, 1980 | |
| Πόρτο | 2 | – | 1987, 2004 | |
| Σέλτικ | 1 | 1 | 1967 | 1970 |
| Αμβούργο | 1 | 1 | 1983 | 1980 |
| Στεάουα Βουκουρεστίου | 1 | 1 | 1986 | 1989 |
| Μαρσέιγ | 1 | 1 | 1993 | 1991 |
| Μπορούσια Ντόρτμουντ | 1 | 1 | 1997 | 2013 |
| Φέγενορντ | 1 | – | 1970 | |
| Άστον Βίλα | 1 | – | 1982 | |
| Αϊντχόφεν | 1 | – | 1988 | |
| Ερυθρός Αστέρας | 1 | – | 1991 | |
| Ατλέτικο Μαδρίτης | – | 3 | 1974, 2014, 2016 | |
| Ρεμς | – | 2 | 1956, 1959 | |
| Βαλένθια | – | 2 | 2000, 2001 | |
| Άιντραχτ Φρανκφούρτης | – | 1 | 1960 | |
| Παρτιζάν Βελιγραδίου | – | 1 | 1966 | |
| Παναθηναϊκός | – | 1 | 1971 | |
| Φιορεντίνα | – | 1 | 1957 | |
| Λίντς | – | 1 | 1975 | |
| Σεντ Ετιέν | – | 1 | 1976 | |
| Γκλάντμπαχ | – | 1 | 1977 | |
| Κλάμπ Μπρίζ | – | 1 | 1978 | |
| Μάλμε | – | 1 | 1979 | |
| Ρόμα | – | 1 | 1984 | |
| Σαμπντόρια | – | 1 | 1992 | |
| Λεβερκούζεν | – | 1 | 2002 | |
| Μονακό | – | 1 | 2004 | |
| Άρσεναλ | – | 1 | 2006 | |
| Τότεναμ | – | 1 | 2019 | |
| Παρί Σεν Ζερμέν | – | 1 | 2020 | |
| Μάντσεστερ Σίτι | – | 1 | 2021 |
Τα γήπεδα των τελικών
Οι 68 (μαζί με τον φετινό) τελικοί, έχουν φιλοξενηθεί σε 31 γήπεδα από 23 πόλεις και 16 χώρες.
Τη μερίδα του λέοντος έχει, από χώρες η Ιταλία με 9 τελικούς, ενώ πόλεις το Λονδίνο με 7. Μάλιστα όλοι διεξήχθησαν στο Γουέμπλεϊ, που είναι το γήπεδο με τους περισσότερους τελικούς. Το Μόναχο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα και η Μαδρίτη έχουν φιλοξενήσει τελικούς σε 2 διαφορετικά γήπεδά τους. Ενώ η Γερμανία έχει φιλοξενήσει τελικούς σε 4 διαφορετικές πόλεις της (Μόναχο, Στουτγκάρδη, Γκελζενκίρχεν και Βερολίνο).
| Χώρα | Πόλη | Γήπεδο |
| Ιταλία (9) | Μιλάνο (4) | Σαν Σίρο: 1965, 1970, 2001, 2016 |
| Ρώμη (4) | Ολίμπικο: 1977, 1984, 1996, 2009 | |
| Μπάρι (1) | Σαν Νικολά: 1991 | |
| Αγγλία (8) | Λονδίνο (7) | Γουέμπλεϊ: 1963, 1968, 1971, 1978, 1992, 2011, 2013 |
| Μάντσεστερ (1) | Όλντ Τράφορντ: 2003 | |
| Ισπανία (8) | Μαδρίτη (5) | Σαντιάγο Μπερναμπέου: 1957, 1969, 1980, 2010. Γουάντα Μετροπολιτάνο: 2019 |
| Βαρκελώνη (2) | Καμπ Νου: 1989, 1999 | |
| Σεβίλλη (1) | Σάντσες Πιθχουάν: 1986 | |
| Γερμανία (8) | Μόναχο (4) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1993, 1997. Αλιάνζ Αρένα: 2012 |
| Στουτγκάρδη (2) | Νέκαρσταντιον: 1959, 1988 | |
| Γκελζενκίρχεν (1) | Αρένα Αουφ Σάλκε (Φέλτινς): 2004 | |
| Βερολίνο (1) | Ολυμπιακό Στάδιο: 2015 | |
| Γαλλία (6) | Παρίσι (6) | Παρκ ντε Πρενς: 1956, 1975, 1981. Σταντ ντε Φρανς: 2000, 2006, 2022 |
| Αυστρία (4) | Βιέννη (4) | Ερνστ Χάπελ (Πράτερ): 1964, 1987, 1990, 1995 |
| Βέλγιο (4) | Βρυξέλλες (4) | Χέιζελ: 1958, 1966, 1974, 1985 |
| Ολλανδία (4) | Άμστερνταμ (2) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1962. Άμστερνταμ Αρένα: 1998 |
| Ρότερνταμ (2) | Ντε Κάιπ: 1972, 1982 | |
| Πορτογαλία (4) | Λισαβόνα (3) | Νασιονάλ: 1967. Ντα Λουζ: 2014, 2020 |
| Πόρτο (1) | Ντραγκάο: 2021 | |
| Σκωτία (3) | Γλασκώβη (3) | Χάμπντεν Παρκ: 1960, 1976, 2002 |
| Ελλάδα (3) | Αθήνα (3) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1983, 1994, 2007 |
| Τουρκία (2) | Κωνσταντινούπολη (2) | Κεμάλ Ατατούρκ: 2005, 2023 |
| Ελβετία (1) | Βέρνη (1) | Βάνκντορφ: 1961 |
| Σερβία (1) | Βελιγράδι (1) | Στάδιο Ερυθρού Αστέρα: 1973 |
| Ρωσία (1) | Μόσχα (1) | Λουζνίκι: 2008 |
| Ουαλία (1) | Κάρντιφ (1) | Μιλένιουμ: 2017 |
| Ουκρανία (1) | Κίεβο (1) | Ολιμπίνσκι: 2018 |