Η πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία, Δώρα Γκουντούρα μίλησε αποκλειστικά στο Kingsport.gr και στους Δημήτρη Μαγγανάρη και Αντώνη Μουστάκα.
Το next big thing της ελληνικής ξιφασκίας αποτελεί από τις μελλοντικές και σημαντικές ελπίδες της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς αγώνες. Όμως όπως δηλώνει η 23χρονη αθλήτρια βήμα-βήμα, με σκληρή δουλειά και πίστη κοιτάζει πρώτα την πρόκριση της στο Τόκιο και στην πρώτη της Ολυμπιάδα και στη συνέχεια για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια της ΑΕΚ βρίσκεται στο νο.13 της παγκόσμιας κατάταξης στο αγώνισμα της Σπάθης και έχοντας σημαντικές διακρίσεις και μετάλλια, τόσο σε επίπεδο νεανίδων, όσο και γυναικών, με πιο πρόσφατες την 8η θέση στο παγκόσμιο στο Σολτ Λέικ και την 6η θέση στο Παγκόσμιο που έγινε στην Ελλάδα στο Ακρόπολις και χάνοντας για μόλις για ένα χτύπημα την 4αδα και την είσοδο της στα μετάλλια!
Η ίδια μιλώντας στο Kingsport.gr αναφέρεται στους στόχους της, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην προσπάθειά της να φτάσει στην πρόκριση του Τόκιο, την προετοιμασία της, την πορεία της και τη συνεχή άνοδο στην εξέλιξή της.
Ακόμα μιλάει για τις θυσίες που έχει κάνει, την σχέση της με τον προπονητή της Θανάση Δελενίκα, για το επίπεδο και την προβολή της ξιφασκίας στην Ελλάδα και για το πώς ξεκίνησε την καριέρα της.
Αναλυτικά, η συνέντευξή της Δώρας Γκουντουρα στο Kingsport.gr:
”Ευχαριστήθηκα ότι μπορώ πλέον να ανταγωνίζομαι και να κοντράρω τέτοιες αθλήτριες”
8η στο Παγκόσμιο στο Σολτ Λέικ, 6η στο Ακρόπολις. Τι να περιμένουμε στο Βέλγιο από εσένα;
«Δεν μου αρέσει γενικά να κάνω δηλώσεις πριν τους αγώνες, με αγχώνει. Πάω για το καλύτερο αποτέλεσμα, δεν θέλω να βάζω ταβάνι σε τίποτα. Ξεκινάω τους αγώνες, θέλοντας να βγω πρώτη. Αυτό είναι το ταβάνι για μένα. Από κει και πέρα θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ».
Έχασες για ένα μόλις χτύπημα (15-14) από την χάλκινη Ολυμπιονίκη του Ρίο, Ολγα Κάρλαν την πρόκριση στα προημιτελικά την πρόκριση όπου θα διεκδικούσες ένα μετάλλιο. Τι συναισθήματα σου άφησε;
«Το συναίσθημα ήταν ‘’γλυκόπικρο’’, γιατί από τη μία σαφώς και στεναχωρήθηκα που για ένα χτύπημα έχασα και δεν μπήκα στα μετάλλια, δηλαδή έφτασα στη πηγή και δεν ήπια νερό. Από την άλλη είχα ένα αίσθημα χαράς ότι μπήκα στην 8αδα, αλλά πιο πολύ ευχαριστήθηκα ότι μπορώ πλέον να ανταγωνίζομαι τέτοιες αθλήτριες και βλέπω ξεκάθαρα ότι μπορώ να τις κοιτάω στα μάτια και να τις κοντράρω. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση και ας μην κέρδισα».
‘’Να γίνομαι καλύτερη – θέλω να εξελίσσομαι σε ότι κάνω’’
Βλέπουμε ότι έχεις συνεχή άνοδο στην πορεία σου. Ποιο είναι το μυστικό σου;
«Η σκληρή δουλειά, η προσπάθεια, η πίστη και οι άνθρωποι που με στηρίζουν».
Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου πιστεύεις ότι σε έχουν βοηθήσει στο άθλημα που ακολουθείς;
«Το πείσμα μου και η θέλησή μου να γίνομαι καλύτερη κάθε μέρα και όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικά πιστεύω το ότι το έχω σαν ανθρώπους αυτό, να θέλω να εξελίσσομαι σε ότι κάνω».
‘’Όνειρο ζωής οι Ολυμπιακοί αγώνες’’
Έχεις φέρει πολλές επιτυχίες στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες, τώρα συνεχίζεις και στη γυναικών. Ποιες διαφορές και ποιες δυσκολίες υπάρχουν;
«Κάθε μία κατηγορία που μπαίνεις, έχεις να αντιμετωπίσεις ακόμα καλύτερες παίκτριες, ανεβαίνει το επίπεδο, αλλά τώρα πλέον έχουμε μπει στην τελική ευθεία. Είμαστε στην κατηγορία που διεκδικούμε να πάμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι δυσκολίες είναι οι ίδιες με αυτές που ήταν όταν ήμουν πιο μικρή, δηλαδή οι οικονομικές δυσκολίες, οι υποδομές. Όσο μεγαλώνεις, αλλάζουνε και οι απαιτήσεις σου και από τον εαυτό σου και από τους γύρους σου. Μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνεις ότι θέλεις και εσύ περισσότερα πράγματα, όχι μόνο οικονομικά. Γενικά έχεις κουραστεί τόσα χρόνια να μην τα έχεις και πλέον έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο που τα απαιτείς.
Θεωρείσαι μία από τις σημαντικές ελπίδες της ελληνικής ξιφασκίας για το άμεσο μέλλον. Είναι κάτι που σε αγχώνει ή σου δίνει ώθηση;
«Προσπαθώ όταν έρχονται τέτοιες σκέψεις, να μην τα σκέφτομαι, γιατί γενικά με αγχώνει και με ρίχνει. Οπότε αυτό που έχω στο μυαλό μου, είναι ότι συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις τόσα χρόνια, δηλαδή να δουλεύεις και να προσπαθείς να γίνεις καλύτερη σε κάτι που αγαπάς. Από κει και πέρα, αν έρθει μία Ολυμπιάδα, προφανώς και το θέλω. Είναι όνειρο ζωής, δεν το συζητώ, αλλά προσπαθώ να μην αγχώνω τον εαυτό μου με το να έρθει. Θέλω να το αφήσω, να είναι η φυσική του εξέλιξη. Απλά θέλω κάποια στιγμή, να εξελιχθώ τόσο πολύ που θα φτάσω στην Ολυμπιάδα».
‘’Πρώτα η πρόκριση στο Τόκιο και αν καταφέρω να κάνω ένα αποτέλεσμα εκεί’’
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
«Να πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες! Η πρόκρισή μου πρώτα και αν καταφέρω μετά, να κάνω ένα αποτέλεσμα εκεί».
Η προετοιμασία σου πως κυλάει;
«Κυλάει πολύ καλά, υπάρχουν μικροτραυματισμοί, αλλά ευτυχώς έχουμε την ομοσπονδία που μας βοηθάει. Έχω τους προσωπικούς μου χορηγούς που είναι εκεί πέρα και με στηρίζουν για να ξεπερνάμε κάθε εμπόδιο και να συνεχίζουμε.
Ποιοι είναι δίπλα σου και σε στηρίζουν;
«Η ελληνική ομοσπονδία ξιφασκίας, η οποία κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Τον τελευταίο έναν χρόνο με στηρίζει η Bwin γιατί με βοηθάει να πηγαίνω ταξίδια, που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσα να πάω. Είναι ταξίδια που με βοηθάνε να πάρω βαθμολογία και να ανέβω ακόμα περισσότερο στη παγκόσμια κατάταξη και να διεκδικήσω την πρόκριση. Η Pbt είναι χορηγός μου ως προς τον αθλητικό μου εξοπλισμό ξιφασκίας και η macron που μου παρέχει αθλητικό ρουχισμό. Φυσικά στους μόνιμους χορηγούς η οικογένεια μου που είναι στους αυτονόητους (γέλια) και πάντα δίπλα μου!»
‘’Άριστες οι σχέσεις με τον προπονητή μου Θ. Δελενίκα – Η ενασχόλησή μου με την ξιφασκία ήταν εντελώς τυχαία!’’
Πως είναι η σχέση σου με τον προπονητή σου, Θανάση Δελενίκα; Σε έχει βοηθήσει στην εξέλιξή σου;
«Η σχέση μου με τον Θανάση, μπορώ να πω ότι είναι άριστη. Πραγματικά βλέποντας και συγκρίνοντας, τη σχέση άλλων αθλητών με τους προπονητές τους, μπορώ να πω ότι εγώ με τον προπονητή μου έχω το ‘’προνόμιο’’, που μερικές φορές έχει και τα κακά του, ότι είμαστε φίλοι και μπορούμε να συζητάμε πέρα από το προπονητικό κομμάτι. Αυτό πολλές φορές με έχει κάνει να ξαλαφρώσω, να βγάλω πράγματα από μέσα μου και να χαλαρώσω. Έχει και τα αρνητικά του, αλλά κυρίως έχει θετικά».
Πως αποφάσισες και τι σε κέρδισε για να ασχοληθείς με την ξιφασκία; Πως ξεκίνησες την καριέρα σου;
«Η ενασχόλησή μου με το άθλημα ήταν εντελώς τυχαία! Δηλαδή μία φορά που είχαμε πάει στο Άλσος ως εκδρομή με το σχολείο, εκεί πέρα διοργάνωνε ο Δήμος μία παρουσίαση με τα μη δημοφιλή αθλήματα, δηλαδή badminton , ξιφασκία, χόκεϊ κλπ. Ο έφορος της ομάδας με είδε ψηλό κορίτσι, μου είπε ‘’Έλα να δοκιμάσεις’’. Εγώ ήμουν πάρα πολύ αρνητική, δεν ήθελα καθόλου να πάω στην αρχή! Τέλος πάντων, πήγα εγώ εκεί. Αυτό που στην πραγματικότητα με κράτησε στην αρχή, ήταν οι παρέες που έκανα. Δεν μπορώ να πω ότι το άθλημα με ξετρέλανε στην αρχή, γιατί είναι ένα άθλημα πολύ εξειδικευμένο και τρώει πολύ χρόνο για να εξηγήσει σε ένα παιδάκι τα βασικά, του τύπου βήματα μπρος -πίσω και για ένα παιδί αυτό είναι αρκετά βαρετό. Δεν είναι όπως στο βόλεϊ ‘’πάρε την μπάλα και παίξε’’ και ξαφνικά έχει ενδιαφέρον. Στην ξιφασκία ‘’τρως’’ ένα συγκεκριμένο χρόνο για να μάθεις τον βηματισμό, μετά βαριέσαι. Οπότε αυτό που σε κρατάει στην αρχή, τουλάχιστον αυτό που κράτησε εμένα, ήταν οι παρέες, το καλό κλίμα και ο προπονητής φυσικά, ο οποίος ήταν πολύ καλός μαζί μας, προσπαθούσε να το κάνει όσο πιο διαδραστικό μπορούσε, για να περνάμε καλά και να μας ξαναφέρει, οπότε αυτό στην ουσία. Μετά όσο γνωρίζεις το άθλημα, αυτό σε κερδίζει».
‘’Η ξιφασκία είναι ένα άθλημα, στο οποίο κερδίζει, όποιος καταφέρει να κρύψει τα ελαττώματά του και να δυναμώσει τα προτερήματά του’’
Πριν από την ξιφασκία, έκανες τένις και ενόργανη, άσχετα μεταξύ τους. Πιστεύεις ότι αυτά τα αθλήματα σε έχουν βοηθήσει στην ξιφασκία;
«Άσχετα μεταξύ τους, το ένα με το άλλο. Δεν έκανα πρωταθλητισμό σε αυτά τα αθλήματα, γιατί ήμουν πολύ μικρή. Την ξιφασκία την ξεκίνησα 12 χρονών. Με έχουν βοηθήσει (τα αθλήματα) στο ότι ήμουν συνέχεια μέσα σε δραστηριότητες και ήξερα περίπου πως λειτουργεί το πράγμα, δηλαδή πρέπει να έχεις μια πειθαρχία, να ακούς τον δάσκαλό σου. Ως προς τον τρόπο σκέψης με βοήθησαν, όχι σωματικά».
Ποια χαρακτηριστικά χρειάζεται να έχει κάποιος, ώστε να ασχοληθεί με την ξιφασκία;
«Χαρακτηριστικά που χρειάζεται οποιοσδήποτε αθλητής για να κάνει πρωταθλητισμό. Θέλει πίστη, αφοσίωση, πείσμα, προσπάθειες, πολλές θυσίες, όπως σε όλα τα αθλήματα. Τώρα σε σωματικά προσόντα δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο, δηλαδή η ξιφασκία είναι ένα άθλημα, στο οποίο κερδίζει, όποιος καταφέρει να κρύψει τα ελαττώματά του και καταφέρει να δυναμώσει τα προτερήματά του. Δεν έχει σημασία αν θα είσαι ψηλός ή κοντός, μυώδης ή όχι. Σημασία έχει αν μπορείς να το εκμεταλλευτείς καλύτερα, είναι πολύ παιχνίδι μυαλού, έχει πολύ mind game η ξιφασκία. Οπότε και κάποιος που δεν μπορεί να έχει σωματικά προσόντα, μπορεί να φτάσει σε υψηλό επίπεδο πιστεύω. Έχει τα προτερήματα του ότι αν έχεις πιο μακριά άκρα, μπορείς να βγεις από πιο μακριά, αλλά έχει και κάποια μειονεκτήματα πχ δεν έχεις πολύ καλή ισορροπία, δεν είσαι πάρα πολύ γρήγορος, λιγότερα ελαστικός. Δεν υπάρχουν στάνταρ χαρακτηριστικά».
‘’Η μεγαλύτερη θυσία, να χάνεις πολύτιμες στιγμές με τους φίλους σου’’
Ο κόσμος θεωρεί πως το αγώνισμα σας είναι ακριβό. Χρειάζονται πολλά χρήματα να δαπανήσεις, ώστε να ασχοληθείς με αυτό;
«Θα έλεγα ότι χρειάζεται ένα αρκετά καλό μπάτζετ, αλλά μην τρελαίνουμε τον κόσμο (γέλια)! Εννοώ ότι όλοι υπερβάλλουν λίγο, εννοώ ότι ένα παιδάκι, το οποίο θα ξεκινήσει να κάνει ξιφασκία, τον πρώτο χρόνο ο σύλλογος του θα του παρέχει τα υλικά για να κατεβαίνει σε αγώνες. Στο δεύτερο χρόνο θα αρχίσει να πάρει την δική του μάσκα που ο καθένας χρησιμοποιεί την δικιά του, για λόγους υγιεινής. Μετά από ένα χρόνο αν συνεχίζει να ασχολείται, μπορεί να πάρει το δικό του σπαθάκι και σε ένα διάστημα τεσσάρων -πέντε χρόνων θα έχει μαζέψει τη στολή, η οποία όταν το κάθε κομμάτι μπορεί να κοστίζει 60 και 70 ευρώ, αλλά όταν είναι ένα κομμάτι το χρόνο, δεν σου φαίνεται ακριβό. Έχει να κάνει με το πώς συνεχίζει, αν φτάσει να κάνεις πρωταθλητισμό, ανεβαίνουν τα έξοδα. Αν το κάνεις απλά για ενασχόληση, δεν είναι ακριβό. Ο σύλλογος στην αρχή βοηθάει, δηλαδή δεν είναι απαγορευτικό για ένα παιδάκι αν θέλει να ξεκινήσει, δεν είναι λόγος να τον τρομάζει για να μην έρθει. Όσο για τις συνδρομές με τους συλλόγους, είναι ίδιες σαν να πάει ένα παιδάκι, να κάνει βόλεϊ, μπάσκετ, τένις. Δεν έχει κάποια μεγάλη διαφορά η συμμετοχή τον μήνα».
Τι θυσίες χρειάζεται και έχεις κάνει, για να είσαι σε τοπ επίπεδο;
«Η μεγαλύτερη Θυσία για μένα είναι, αυτό που νιώθεις, όταν είσαι στο εξωτερικό για μια βδομάδα για προπόνηση και προετοιμασία και σου στέλνουν φωτογραφία οι φίλοι σου και σε ρωτάνε ‘’-Που είσαι;’’. Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη θυσία! Με πονάει πιο πολύ από όλα. Δεν με πονάει αν κοιμάμαι νωρίς, δεν με ενοχλεί το να τρώω υγιεινά το να είμαι στην προπόνηση πολλές ώρες. Με ενοχλεί αυτό το αίσθημα του ότι χάνεις στιγμές πολύτιμες με τους φίλους σου».
‘’Αυτό που έχουμε καταφέρει σαν Ελλάδα, να έχουμε δύο αθλήτριες στην πρώτη 30αδα του κόσμου είναι θαύμα!’’
Σε σχέση με τις ξένες χώρες, συγκριτικά η Ελλάδα σε τι επίπεδο βρίσκεται;
«Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω, αυτό που κάνει η Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες, θα το έλεγα θαύμα! Αυτό που έχει καταφέρει η Ελλάδα είναι, αυτή τη στιγμή να βρίσκομαι εγώ στο νο13 της παγκόσμιας κατάταξης και η Δέσποινα Γεωργιάδου στο νο.22. Με όχι τα μισά, αλλά ούτε το 1/3 από αυτά που έχουν οι αθλήτριες στις άλλες χώρες. Να μιλήσουμε για υποδομές; Για οικονομική στήριξη; Για επίπεδο της Ελλάδας; γιατί είναι ένα άθλημα, το οποίο χρειάζεται εξίσου καλές παίκτριες για να ανέβεις, δηλαδή δεν είναι σαν τον στίβο που προπονείσαι για να πιάσεις ένα όριο μόνος σου. Δεν είναι εύκολο, δεν χρειάζεσαι την βοήθεια κάποιου άλλου. Η ξιφασκία είναι ένα άθλημα που πρέπει να παίζεις με καλούς, για να γίνεσαι καλύτερος και εμείς αυτό εδώ, δεν το έχουμε και χρειάζεται να βγαίνουμε στο εξωτερικό να παίζουμε με ξένους. Οπότε αυτό που έχουμε καταφέρει σαν Ελλάδα, να έχουμε δύο αθλήτριες στην πρώτη 30αδα του κόσμου είναι θαύμα».
Πιστεύεις πως στην Ελλάδα υπάρχει η προβολή (της ξιφασκίας) που αρμόζει, σε σχέση με το εξωτερικό;
«Καθόλου! Με πιο τρανταχτό παράδειγμα το Ακρόπολις, το παγκόσμιο κύπελλο που είχαμε το Σαββατοκύριακο και δεν είδα ούτε μία αφίσα στο δρόμο που να λέει στους πολίτες ‘Ελάτε να δείτε ξιφασκία, είναι παγκόσμιο πρωτάθλημα’’. Όταν πήγαμε στη Γαλλία, στην αρχή του χρόνου για το ίδιο Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν ένα στάδιο τεράστιο, το οποίο ήταν γεμάτο και μάλιστα ο κόσμος έκοβε εισιτήριο για να δει τους τελικούς(!). Εδώ εκτός από τους γονείς των παιδιών που κάνουν ξιφασκία και τους συγγενείς μας, δεν ήταν κανείς άλλος. Και αυτό είναι κάτι πολύ δυσάρεστο. Δεν έχει καθόλου προβολή το άθλημα δυστυχώς, αλλά αυτό είναι το αγκάθι όλων των ερασιτεχνικών αθλημάτων».
‘’Είμαστε καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μπορούμε να γίνουμε ακόμα καλύτερα και να μας βοηθήσουν περισσότερο’’
Η ελληνική Πολιτεία σας στηρίζει; Είναι δίπλα σας σε ότι χρειαστείτε;
«Η Ολυμπιακή επιτροπή προσπαθεί και μας βοηθάει όσο περισσότερο μπορεί με την Δέσποινα. Αυτό βέβαια πάει ανάλογα και με την κατάσταση της χώρας, δηλαδή όσο πιο πολύ βαθιά μπαίνει στην οικονομική κρίση η Ελλάδα, τόσα περισσότερα χρήματα θα πάνε για τον αθλητισμό, τόσο λιγότερα θα πάρουμε εμείς. Είναι κύκλος αυτά, πάει αλυσιδωτά. Είμαστε καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μπορούμε να γίνουμε ακόμα καλύτερα και να μας βοηθήσουν περισσότερο».
Είσαι και φοιτήτρια στην Κοινωνιολογία στο Πάντειο; Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις τον πρωταθλητισμό με τα μαθήματα;
«Είναι δύσκολο, αλλά νομίζω ότι μετά από ένα σημείο σου γίνεται ρουτίνα, γιατί το κάνεις αυτό που το σχολείο. Ξεκίνησα από δώδεκα χρόνων ξιφασκία, έκανα πρωταθλητισμό από δευτέρα-τρίτη γυμνασίου, οπότε όλο μου το λύκειο πήγε με αυτόν τον ρυθμό και με φροντιστήρια. Τώρα με τη σχολή μπορώ να πω, ότι μου φαίνεται πιο εύκολο συγκριτικά, με αυτό που περνούσα στο σχολείο, γιατί είναι η σχολή μου που με βοηθάει εμένα, είναι τελείως θεωρητική σχολή, έχει αμφιθέατρο, δεν έχει καθόλου υποχρεωτικές παρουσίες, οπότε φτιάχνω εγώ το πρόγραμμά μου και αν ένα μάθημα, δεν μπορώ ή δεν θέλω να το παρακολουθήσω, δεν το παρακολουθώ, ενώ στο σχολείο βρέξει χιονίσει 7 η ώρα έπρεπε να είσαι εκεί! (γέλια).
Ποια είναι τα χόμπι σου; Πως αξιοποιείς τον ελεύθερο σου χρόνο;
«Τον ελεύθερο μου χρόνο τον αξιοποιώ με τους φίλους μου, όσο περισσότερο μπορώ. Να κάνουμε πράγματα, να πηγαίνουμε θέατρο, σινεμά, να κουβεντιάζουμε, να βγαίνουμε βόλτες, να βλέπουμε μουσεία. Δεν είμαι καθόλου μοναχικό άτομο, δηλαδή τον ελεύθερο μου χρόνο, δεν θα προτιμούσα να κάτσω να διαβάσω ένα βιβλίο μόνη μου. Έχω ανάγκη να συναναστραφώ με άλλους ανθρώπους, αυτό με ανακουφίζει, με κάνει να νιώθω καλύτερα».
