Ο Νίκος Στρατής σχολιάζει μεταξύ άλλων στο www.Kingsport.gr τις ατομικές βραβεύσεις του Κριστιάνο Ρονάλντο για το 2016, την επικράτηση του Κλαούντιο Ρανιέρι επί του …Φερνάντο Σάντος αλλά και τις …ιστορικές αδικίες της χρυσής μπάλας…
Παραπάνω από αναμενόμενη ήταν η βράβευση του Κριστιάνο Ρονάλντο από την FIFA το βράδυ της Δευτέρας στη Ζυρίχη, με βάση την ψηφοφορία της διεθνούς ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, στην οποία ως γνωστόν συμμετέχουν οι ομοσπονδιακοί προπονητές και αρχηγοί όλων των εθνικών ομάδων, καθώς και δημοσιογράφοι αλλά και φίλαθλοι από όλο τον πλανήτη. Ο δις πρωταθλητής Ευρώπης (με Ρεάλ και Πορτογαλία) πριν τις γιορτές είχε βραβευτεί και με το βραβείο …αντίπαλο δέος αυτού της FIFA, την «Xρυσή μπάλα» του Γαλλικού περιοδικού “France Football”. Και τότε -όπως και τώρα- είχε αφήσει δεύτερο τον (απόντα από την εκδήλωση στη Ζυρίχη) Λιονέλ Μέσι και τρίτο τον Αντουάν Γκριζμάν.
Θαύμα Ρανιέρι vs θαύμα Σάντος
Ούτε εκείνη η βράβευση αποτέλεσε έκπληξη. Εδώ να συμπληρώσουμε (για να φύγουμε για λίγο από τον Ρονάλντο) οτι αμφότερες τις επιτυχίες του Πορτογάλου σταρ είχε πρόωρα αποκαλύψει ο αρθρογράφος της “Mundodeportivo” Πάκο Αγιλάρ με τον Ισπανό μάλιστα να έχει πέσει μέσα και στην εκτίμηση (;) του ότι ο Κλαούντιο Ρανιέρι θα έπαιρνε το αντίστοιχο βραβείο του κορυφαίου προπονητή του 2016 (λόγω του …θαύματος Λέστερ) αντί του άλλου πρώην «δικού μας» Φερνάντο Σάντος που οδήγησε πέρσι την Πορτογαλία στην κορυφή της Ευρώπης με την κατάκτηση του Euro. Οι όποιες …ενστάσεις απόλυτα σεβαστές: Ο Φερνάντο Σάντος κατέκτησε τον υπέρτατο διεθνή τίτλο ποδοσφαίρου του 2016 και μάλιστα με μία ομάδα που δεν τη λες και …μεγαθήριο του θεσμού, έστω κι αν η Πορτογαλία είναι η μόνη χώρα που συμμετείχε σε όλες τις νοκ-αουτ φάσεις Euro από το 1996 και μετά. Δεν μπορεί κανείς παρ’όλα αυτά να την βάλει δίπλα σε Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία ή Ολλανδία (κι ας έχει πλέον με τις δύο τελευταίες ισοδύναμη Ευρω…τροπαιοθήκη). Επιπλέον, ο πρώην προπονητής της εθνικής Ελλάδας υπήρξε πολύ πιο «παρεμβατικός» στην διάρκεια της διοργάνωσης του περασμένου καλοκαιριού στην ομάδα του, την οποία μετέτρεψε από μία ανασφαλή αμυντικά ομάδα σε μία …ψυχρή και κυνική επίδοξη (και τελικά εστεμμένη) πρωταθλήτρια Ευρώπης με μόλις ένα γκολ παθητικό (από τον Πολωνό Λεβαντόφσκι) στα τέσσερα νοκ-αουτ, από τους 16 ως και τον τελικό! Δεν θα αναλύσουμε παραπάνω τεχνικά τις αλλαγές που έκανε ο Σάντος στους Ίβηρες, κατάφερε ωστόσο να σηκώσει την κούπα έχοντας τον σούπερ σταρ Ρονάλντο τραυματία από τα πρώτα λεπτά του τελικού!
Ο Ρανιέρι από την άλλη χρησιμοποιούσε σχεδόν πάντα την ίδια ενδεκάδα (μερικές φορές μόνο άλλαζε τον παρτενέρ του top scorer Βάρντι στην επίθεση επιλέγοντας ανάμεσα σε Οκαζάκι και Ουγιόα), προσδίδοντας στις «αλεπούδες» κυρίως ηρεμία, χωρίς όμως να αμελεί να δίνει στους παίκτες κάθε εβδομάδα και το απαραίτητο κίνητρο, αυτοπεποίθηση αλλά και ένα σύνδρομο …ανωτερότητας απεναντι στους αστέρες της Σίτι, της Τσέλσι, της Άρσεναλ (η μόνη που της απέσπασε έξι βαθμούς) κλπ. Αν όμως συγκρίνουμε το ένα θαύμα με το άλλο, της Πορτογαλίας ας πούμε ότι γίνεται ένα στα …δώδεκα χρόνια (τόσα πέρασαν από το έπος της Ελλάδας στην …Πορτογαλία!) ενώ της Λέστερ ίσως να μην ξαναγίνει ποτέ! (Λιντς ’92 ή Μπλάκμπερν ’95 μοιάζουν πολύ μακρινά «θαύματα» όχι μόνο χρονικά, αλλά και κυρίως σε συνθήκες και επίπεδο συναγωνισμού ομάδων με …χαοτικά χαμηλότερο μπάτζετ κόντρα στα παραδοσιακά και πρωτίστως «ζάμπλουτα» φαβορί)
Επιστρέφουμε τώρα στον Ρονάλντο. Πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Πορτογαλία το ’16, πρώτος σκόρερ πέρσι στο Champions League, o μόνος που έχει σκοράρει σε τέσσερα διαφορετικά Euro (’04, ’08, ’12, ‘16), πρώτος σκόρερ τελικών φάσεων Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μαζί με τον Πλατινί με 9 γκολ (ο Γάλλος τα είχε βάλει όλα το ’84!). Δεν μπορούσε να μην ανακυρηχθεί κορυφαίος μετά από όλα αυτά. Αν όμως αναλύσει κανείς την προσφορά και την επιρροή του σε αυτές τις δύο κατακτήσεις, υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις. Ή έστω επαρκής αντίλογος. Στην Πορτογαλία είπαμε: Ο MVP δεν φορούσε ποδοσφαιρικά παπούτσια αλλά σακάκι, ήταν ο Σάντος. Ειδικά στα νοκ-άουτ, ο ρόλος του Ρονάλντο ήταν περιορισμένος με αποκορύφωμα την ουσιαστική απουσία του στον τελικό (αποχώρησε νωρίς τραυματίας). Στη φάση των ομίλων ωστόσο έκανε απίθανη ματσάρα στο 3-3 με την Ουγγαρία με δύο γκολ (το ένα …ποίημα με τακούνι) που οδήγησαν οριακά την ομάδα στα νοκ-άουτ. Με τη Ρεάλ πάλι, στον τελικό του Μιλάνου κόντρα στην Ατλέτικο δεν ήταν μέσα στους top διακριθέντες αλλά τα 16 γκολ στη διοργάνωση (τρία εκ των οποίων στο 3-0 απέναντι στην Βόλφσμπουργκ στη Μαδρίτη στη νίκη-ανατροπή του 0-2 στη Γερμανία στους προημιτελικούς ενώ είχε ανοίξει το σκορ με πανέμορφο γκολ και μέσα στο «Ολίμπικο» στους 16 με τη Ρόμα)
Οι «ρομαντικές» εποχές κι οι αδικίες
Η «χρυσή μπάλα» και το βραβείο της ΦΙΦΑ πλέον έχουν μετατραπεί σε …παράσημα επιβεβαίωσης στατιστικών και ρεκόρ σκοραρίσματος κλπ, ενώ παλιότερα η φιλοσοφία των δημοσιογράφων που ψήφιζαν ήταν πολύ διαφορετική. Για παράδειγμα το 2003 το “France Football” βράβευσε τον χαρισματικό Τσέχο μαχητή αλλά και …μέγα τεχνίτη χαφ Πάβελ Νέντβεντ που ήταν απών (λόγω τιμωρίας) στον χαμένο τελικό της Γιουβέντους από τη Μίλαν στο ‘Ολντ Τράφορντ, του αναγνωρίστηκε όμως η εντυπωσιακή χρονιά που έκανε με τους «μπιανκονέρι». Ή ένα χρόνο αργότερα η απίθανη σεζόν του Αντρέι Σεφτσένκο τον έφερε να φωτογραφίζεται με τη χρυσή μπάλα κι ας μην πήγε καν στον τελικό του Champions League με τον Ουκρανό αρχισκόρερ της Μίλαν (πανηγύρισε το πρωτάθλημα στην Ιταλία) να αφήνει δεύτερο τον Ντέκο της πρωταθλήτριας Ευρώπης 2004 Πόρτο (και φιναλίστ Euro ελέω …Ελλάδας). Παλιότερα ο Ζαν Πιέρ Παπέν της Μαρσέιγ βραβεύτηκε με «χρυσή μπάλα» το 1991 κι ας έχασαν οι «Φωκανείς» του Ραϊμον Γκούταλς το κύπελλο στα πέναλτι από τον Ερυθρό Αστέρα των Σαβίσεβιτς-Μπόμπαν, «πιστώθηκε» όμως περισσότερο από όλους τους συμπαίκτες του τον …εκτοπισμό της παντοδύναμης Μίλαν (πρωταθλήτρια Ευρώπης των δύο προηγούμενων σεζόν) από τον θρόνο κυρίως λόγω της ισοφάρισης μέσα στο Σαν Σίρο στον πρώτο προημιτελικό. Αν πάμε πέντε χρόνια πίσω θα δούμε τον «αντιεμπορικό» νικητή του βραβείου Ουκρανό Ιγκόρ Μπελάνοφ που είχε πανηγυρίσει το κυπελλούχων με την Ντινάμο Κιέβου του αείμνηστου Βαλερί Λομπανόφσκι.
Το ακόμα πιο μακρινό 1977 ο Δανός Άλαν Σίμονσεν ψηφίστηκε κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, έστω κι αν έχασε τον τελικό του πρωταθλητριών από την ανερχόμενη τότε στην Ευρώπη Λίβερπουλ.
Εποχές πολύ …απόμακρες από την σύγχρονη δυαρχία Μέσι-Ρονάλντο που από το 2007 (τότε νικητής «FIFA player», αλλά και «χρυσής μπάλας» ο Βραζιλιάνος πρωταθλητής Ευρώπης στην Αθήνα με την Μίλαν, Κακά) και μετά δεν έχουν αφήσει άλλον να …ακουμπήσει ποδοσφαιρικό βραβείο.
Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, εκτιμώ πως οι μεγαλύτερες αδικίες ήταν η νίκη του Μέσι το 2010 (πολλοί μιλούν για τον Ουέσλι Σνέιντερ της φιναλίστ του μουντιάλ Ολλανδίας και της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ίντερ αλλά για μένα ο «αδικημένος» εκείνης της χρονιάς ήταν ο ….διαστημικός Ντιέγο Φορλάν που έκανε …όργια με Ουρουγουάη και Ατλέτικο Μαδρίτης) αλλά και του Ρονάλντο το 2014, χρονιά που τουλάχιστον δύο συμπαίκτες του στην Ρεάλ (πανηγύρισε την “decima”) Σέρχιο Ράμος και Άνχελ Ντι Μαρία το άξιζαν περισσότερο αλλά πιο πολύ από όλους ίσως να το εδικαιούτο ο …λίμπερο με γάντια Γερμανός Μανουέλ Νόιερ που πανηγύρισε με τη Γερμανία το μουντιάλ.
ΥΓ.: Φιλότιμη (πλην αποτυχημένη) η προσπάθεια του Mαλαισιανού Φαϊζ Σουμπρι να ξεπεράσει με το ομολογουμένως υπέροχο (και πλέον βραβευμένο) γκολ του, την ομορφιά της εκτυφλωτικής συμπαρουσιάστριας της βραδιάς (πρώην κυρίας…Τόνι Πάρκερ για να μην ξεχνιόμαστε) Εύα Λογκόρια. Το σωστό να λέγεται…