Γιώργος Κυριαζής στο Kingsport.gr: «Μεγάλη τιμή η Εθνική Γυναικών – Δεν βλέπω ταβάνι για αυτή την ομάδα»

Ο νέος προπονητής της Εθνικής Ελλάδος Ποδοσφαίρου Γυναικών, Γιώργος Κυριαζής, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Kingsport.gr και στους Θάνο Φωτόπουλο και Γιάννη Δρόσο.

Ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής, Γιώργος Κυριαζής μίλησε για τη νέα πρόκληση της καριέρας του να αναλάβει τον πάγκο της Εθνικής Γυναικών, ποιο είναι το όραμά του, καθώς και το τι μπορεί να καταφέρει η ομάδα.

Μίλησε για την προπονητική του καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τόνισε διαφορές που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο, ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική. Παράλληλα, πρότεινε πιθανές λύσεις, σχετικά με την ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα.

Επιπλέον, έκανε μια αναδρομή στα χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, μιλώντας για την ομάδα του Ηρακλή.

Αναλυτικά η συνέντευξή του στο Kingsport.gr:

Κατ’ αρχάς ευχαριστούμε για τη συνέντευξη. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το «ναι» στην πρόταση της ΕΠΟ για την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Γυναικών;

«Ποδόσφαιρο γυναικών δεν ξεκινάει για εμένα τώρα με την πρόταση της ΕΠΟ, είναι ο όγδοος χρόνος που ασχολούμαι με το γυναικείο. Η πρώτη επαφή με το γυναικείο ήταν πριν επτά χρόνια στην Αμερική. Οπότε δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Εντάξει, η πρόταση της ΕΠΟ για να αναλάβεις την Εθνική Γυναικών, αν μη τι άλλο είναι μεγάλη τιμή. Και ο κάθε προπονητής αισθάνεται υπερηφάνεια να αναλάβει αυτό το πόστο. Άσχετα αν είναι γυναίκες, κορασίδες, νεάνιδες, ή αν είναι στα αγόρια. Οπότε, εννοείται με μεγάλη μου χαρά είπα το «ναι» και αποφάσισα και να έρθω από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να εγκατασταθώ εδώ για τις υποχρεώσεις της Εθνικής».

Έχεις μια πρώτη εικόνα από την ομάδα;

«Βέβαια, όχι μια πρώτη εικόνα, παρακολουθώ την Εθνική μας ομάδα γυναικών τα τελευταία τουλάχιστον 4-5 χρόνια. Οπότε έχω δει αγώνες και φιλικούς και επίσημους. Ευτυχώς υπάρχουν και τα DVD και τα media για να δούμε λίγο παραπάνω. Γνωρίζω αρκετές από τις κοπέλες από την τωρινή Εθνική γυναικών, σχεδόν τις περισσότερες θα έλεγα. Έχω παρακολουθήσει και το ελληνικό πρωτάθλημα τα τελευταία 4-5 χρόνια, όταν και ερχόμουν εδώ για δουλειές και είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω αγώνες. Οπότε δεν είναι κάτι άγνωστο, μου είναι αρκετά γνώριμο. Και σαν πρόσωπα και σαν οργάνωση».

Άρα σου ήταν πιο εύκολο να πεις το «ναι», γνωρίζοντας και πολλά πράγματα.

«Ναι, να είμαι ειλικρινής μου ήταν πολύ εύκολο, διότι ήταν οικείο για εμένα. Κατανοώ ότι παρά το ότι μένω τα τελευταία εννέα χρόνια στην Αμερική, αλλά και ταξίδευα και έβλεπα και γνώριζα άτομα και αυτό μου ήταν πιο εύκολο για να πω το ναι».

 

«Υπάρχει ταλέντο στην Εθνική- Δεν είμαστε έτοιμοι για άλματα, αλλά σίγουρα βήματα μπροστά»

 

Αναλαμβάνεις την ομάδα σε μια περίοδο που κάνει άλματα βελτίωσης. Τι μπορεί να καταφέρει αυτή η ομάδα;

«Δεν βλέπω ταβάνι για αυτή την ομάδα και θα σας εξηγήσω γιατί. Κατ’ αρχάς για να μην το βάλουμε μόνο για τη συγκεκριμένη ομάδα, γιατί η Εθνική είναι ένα μεγάλο ρόστερ. Δεν είναι μόνο οι 23 παίκτριες που καλούμε εδώ, υπάρχουν πάρα πολλές άλλες που αγωνίζονται είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Έχουμε πάρα πολλές κοπέλες στο εξωτερικό που είναι πολύ καλό και αυτό. Οπότε αν βάλουμε όλες αυτές τις υποψήφιες για την Εθνική ομάδα, υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο. Το πιο ελπιδοφόρο που έχω δει εγώ, είναι ότι υπάρχει πολύ νέο ταλέντο. Στις μικρότερες ηλικίες υπάρχουν πάρα πολύ καλές παίκτριες, γίνεται και καλή δουλειά και εδώ στις νεάνιδες και στις κορασίδες. Και αυτό μόνο ενθαρρυντικό μπορεί να είναι, ότι θα έρθουν καινούργιες κοπέλες με αρκετό ταλέντο να πλαισιώσουν τη γυναικεία ομάδα, για να κάνουμε τα… δεν θα έλεγα άλματα, δεν είμαστε έτοιμοι για άλματα, αλλά σίγουρα βήματα μπροστά. Το ταλέντο σίγουρα είναι το πρώτο συστατικό για να πάμε μπροστά. Από ‘κει και πέρα, άμα μπορέσουμε με κάποιες επιτυχές να φέρουμε και κόσμο δίπλα μας, που θα κατανοήσει ότι όντως υπάρχει μέλλον εδώ και μπορούμε να το στηρίξουμε, νομίζω τότε θα είμαστε έτοιμοι και για άλματα».

Και αν δούμε ότι μια κοπέλα βλέπει ποδόσφαιρο, βλέπει την Εθνική να προχωράει, θα ασχοληθεί, θα πάει και εκείνη να παίξει ποδόσφαιρο. Και ανακαλύπτουμε ότι τελικά υπάρχουν περισσότερα ταλέντα.

«Αυτό συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα, σε όλο τον κόσμο. Έτσι ακριβώς, υπάρχει πάρα πολύ ενδιαφέρον από νέες κοπέλες, αλλά νομίζω ότι αυτό που είπες είναι και το βασικό, ότι εάν ως επί το πλείστον οι Εθνικές μας ομάδες είναι πετυχημένες και στις διοργανώσεις που πάμε φέρουμε επιτυχίες, νομίζω μετά και οι οικογένειες και οι γονείς θα βοηθήσουν. Είναι το δεδομένο ότι τα κορίτσια το θέλουν. Νομίζω ότι οι τριγύρω είναι που πρέπει να το αποδεχτούν και να πουν “ναι όντως, να βοηθήσουμε, να στηρίξουμε το παιδί μας, τη γνωστή μας, ούτως ώστε να το πάμε όλοι μαζί παραπάνω”».

Ναι γιατί υπήρχε η νοοτροπία από κάποιους ότι “το ποδόσφαιρο δεν είναι για κοπέλες”.

«Καλά δεν ισχύει αυτό, παγκοσμίως αυτό ήταν μια νοοτροπία που την είχαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα και σε κάποιες άλλες χώρες. Αλλά οι χώρες που δεν το βλέπουν έτσι, έχουν πάει πολύ μπροστά στο ποδόσφαιρο των γυναικών».

 

«Για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, όλα καταλήγουν και στα χρήματα»

Μιας και αναφερθήκαμε σε Ελληνίδες που παίζουν στο εξωτερικό. Πόσο βοηθάει στη συνοχή της ομάδας ότι υπάρχουν παίκτριες που παίζουν στο εξωτερικό; Που έρχονται φορτωμένες με την εικόνα, την εμπειρία, τη νοοτροπία.

«Αυτό νομίζω ότι σε κάθε Εθνική, και δεν έχει να κάνει με ανδρικό ή γυναικείο ποδόσφαιρο, κατανοείς ότι όταν έχεις παίκτριες, παίκτες, που παίζουν σε διαφορετικά πρωταθλήματα, έχει και τα καλά του, έχει και τις προκλήσεις. Το καλό είναι αυτό, ότι αν παίζουν σε ανεπτυγμένα πρωταθλήματα, θα έχουν άλλες εντυπώσεις, θα έχουν άλλες εμπειρίες, δουλεύουν σε διαφορετικά standards, το οποίο μπορείς να το εκμεταλλευτείς σαν ομάδα και να βοηθήσεις και τις υπόλοιπες κοπέλες. Από ‘κει και πέρα, είναι πάντοτε η δουλειά μας να δημιουργήσουμε τη χημεία, γιατί αυτό, καταλαβαίνετε ότι αν υπάρχουν παίκτριες από διαφορετικά μέρη, η χημεία παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο για να δημιουργηθεί».

Το γεγονός ότι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι δυνατό, έχει αντίκτυπο και στην Εθνική.

«Αυτό παντού συμβαίνει, ακόμα και στους άνδρες. Εάν το πρωτάθλημα δεν είναι ανταγωνιστικό, το πρόβλημα θα φανεί, είτε στα σωματεία τα οποία παίζουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είτε στην Εθνική ομάδα όταν πάει σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση και πλέον αντιμετωπίζουμε παίκτριες και ομάδες από διαφορετικό επίπεδο. Εκεί σίγουρα είναι δύσκολο».

Τι πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει για να ανέβει το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος;

«Πολλά πρέπει να γίνουν. Για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, όλα καταλήγουν και στα χρήματα, κακά τα ψέματα. Δηλαδή αν δεν υπάρχουν οι πόροι για να φτιάξουμε τις εγκαταστάσεις, να παρέχουμε στα κορίτσια αυτά που χρειάζονται, και στους προπονητές και στα σωματεία για να λειτουργούν σε ένα υγιές περιβάλλον, θα δυσκολέψει στο να δημιουργηθεί μια ανταγωνιστική ομάδα, τουτέστιν θα δυσκολέψει να δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Όταν αυτά σιγά σιγά βελτιωθούν, νομίζω και το πρωτάθλημα θα γίνει πιο ανταγωνιστικό. Επαναλαμβάνω, γιατί νομίζω αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Υπάρχει πάρα πολύ ταλέντο και εγώ είμαι πεπεισμένος ότι στα επόμενα χρόνια και, όταν λέω επόμενα, δεν μιλάω για δεκαετίες, στο κοντινό μέλλον, θα αναβαθμιστεί και το πρωτάθλημά μας, θα είναι πιο ανταγωνιστικό και νομίζω ότι σιγά σιγά θα το πάμε εκεί που πρέπει να είναι».

Σε μια πρώτη φάση, θα βοηθούσε αν οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ κάνουν και γυναικείο τμήμα;

«Αυτό εννοείται, νομίζω ξέρουμε ότι η ΟΥΕΦΑ λέει στις ομάδες μας στη Σούπερ Λιγκ να ξεκινήσουν γυναικεία τμήματα, νομίζω αυτό είναι και το σωστό. Νομίζω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο να γίνει επαγγελματικό, να υπάρχουν τα έσοδα, να μπορούν οι κοπέλες να ζήσουν από αυτό, για να μπορέσουν και να χτιστούν γυναικείες ομάδες, οι οποίες θα είναι υπό την αιγίδα των ΠΑΕ της Σούπερ Λιγκ».

 

«Σημαντικό είναι το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Αμερική- Οι επιτυχίες είναι αυτές που προσελκύουν κόσμο»

Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια στην Αμερική. Εκεί ποια είναι η προσέγγιση του παιχνιδιού συγκριτικά με την Ευρώπη;

«Αγωνιστικά, είναι και γνωστό ότι οι Αμερικανοί θέλουν να έχουν αθλητές, τοπ αθλητές. Τι σημαίνει αυτό… Ανεξάρτητα από το σπορ, μπορεί να είναι τένις, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Θέλουν από άποψη φυσικής κατάστασης, δύναμης, ταχύτητας, θέλουν να είναι τοπ. Νομίζω ότι οι Αμερικανίδες και η Εθνική Αμερικής, ως επί το πλείστον, υπερτερούν πάρα πολύ σε αυτόν τον τομέα. Αν και πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια και η Ευρώπη εκτός από τις γνώριμες δυνάμεις της Ευρώπης που ήταν οι Σκανδιναβικές χώρες, τώρα αρχίζουν και όσο πηγαίνουμε και προς τα νότια. Ένα παράδειγμα είναι η Ιταλία, που στο πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πήγε πάρα πολύ καλά, όπως και η Ισπανία άρχισε να έχει τρομερή εξέλιξη. Προσπαθούν να βελτιωθούν και εκεί. Απλά πιστεύω ότι στη νότια Ευρώπη δεν είναι τόσο στην κουλτούρα μας. Ίσως γίνει γιατί και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και στο ανδρικό, κατανοούν πλέον ότι οι ομάδες, οι προπονητές και οι ομοσπονδίες, δεν είναι αρκετό πλέον να υπάρχει ταλέντο και μόνο τεχνική κατάρτιση. Πλέον το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί τόσο που πρέπει όλοι να είναι υπεραθλητές. Εκεί η Αμερική υπερτερεί, τουλάχιστον για τώρα, επειδή δημιουργούν υπεραθλητές και στο ποδόσφαιρο των γυναικών».

Μάλιστα η Εθνική της Αμερικής έχει πολύ καλύτερη πορεία στις γυναίκες παρά στους άνδρες.

«Ναι. Θα σας πω κάτι που είναι τα τελευταία 1-2 χρόνια που το έμαθα και εγώ και έμεινα πραγματικά έκπληκτος. Ενώ γνώριζα το πόσο σημαντικό είναι το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Αμερική, όταν μου είπαν ότι σε όλη την Αμερική, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, η ομάδα που πουλάει τις περισσότερες φανέλες είναι η Εθνική ομάδα γυναικών ποδοσφαίρου. Και περίμενα να είναι πχ μια ομάδα του NBA… και είναι η Εθνική ποδοσφαίρου γυναικών. Και έμεινα έκπληκτος».

Αυτό πού οφείλεται;

«Στις επιτυχίες. Κακά τα ψέματα, οι επιτυχίες είναι αυτές που προσελκύουν κόσμο, προσελκύουν ενδιαφέρον, το ξέρουμε αυτό».

Και αντίστοιχα η Εθνική μπάσκετ γυναικών της Αμερικής είναι σε τοπ επίπεδο.

«Όχι όμως σαν το ποδόσφαιρο. Και νομίζω κιόλας ότι το ποδόσφαιρο το ξέρουμε. Ναι μεν μιλάμε για την Αμερική, αλλά παγκοσμίως το ποδόσφαιρο δεν το λέμε αδίκως τον “βασιλιά των σπορ”. Οπότε με νούμερα να το πάρουμε, υπάρχει περισσότερος φίλαθλος κόσμος. Γι’ αυτό και τα νούμερα μεγαλώνουν στο ποδόσφαιρο».

 

«Πολύ επικίνδυνο παιχνίδι με την Ουκρανία – Το κολεγιακό για την Αμερική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι»

Πάμε τώρα στο επερχόμενο ματς κόντρα στην Ουκρανία. Τι να περιμένουμε από αυτόν τον αγώνα;

«Εντάξει, είναι πολύ επικίνδυνο παιχνίδι. Για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος είναι η απραξία τόσων μηνών, 6-7 μηνών που έχει η δική μας ομάδα και όχι μόνο σαν Εθνική, αλλά και οι κοπέλες, μέχρι να ξεκινήσουν τα πρωταθλήματά τους και τις προετοιμασίες τους. Κάθε κοπέλα εδώ βρίσκεται σε διαφορετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης και αυτό δυσκολεύει λίγο τη δουλειά μας. Από την άλλη η Ουκρανία, σε αυτό το επίπεδο για δύο λόγους. Πρώτον, όταν άνοιξε το θέμα του κορωνοϊού, συνέχισαν και τελείωσαν το πρωτάθλημά τους και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν κάνει 3 αγωνιστικές από το καινούργιο πρωτάθλημα, είναι πιο έτοιμες. Επίσης, την Παρασκευή το βράδυ είχαn και το πρώτο τους επίσημο παιχνίδι για τη διοργάνωση. Έπαιξαν με το Μαυροβούνιο, κέρδισαν 3-1 εκτός έδρας. Όπως καταλαβαίνετε είναι πιο μπροστά από εμάς. Τώρα τι να περιμένουμε από αυτό. Δουλεύουμε με τα κορίτσια, προλάβαμε και έχουμε κάνει κάποιες προπονήσεις, έχουμε ένα πλάνο, μια στρατηγική, όπως και κάθε φορά άλλωστε. Εγώ πιστεύω ότι εάν μείνουμε σε αυτό το πλάνο και τη στρατηγική και τα ακολουθήσουμε κατά γράμμα, αυτή τη διαφορά που έχουμε στη φυσική κατάσταση θα μπορέσουμε να την καλύψουμε. Δεν θα είναι εύκολο καθόλου, παίζουμε εκτός έδρας. Η Ουκρανία είναι ούτως ή άλλως πολύ καλή ομάδα, αλλά εμείς θα πάμε εκεί με ένα πλάνο όπως σας είπα και μια στρατηγική για να πάμε να χτυπήσουμε το παιχνίδι».

Έρχεται η στιγμή που η Εθνική Ελλάδας θα προκριθεί στην τελική φάση μιας διοργάνωσης;

«Νομίζω πως έρχεται. Δεν θα είναι πολύ κοντινό, αλλά εγώ δεν το κρύβω ότι ήδη στόχος, τουλάχιστον προσωπικός δικός μου για την επόμενη διοργάνωση που θα ξεκινήσει, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Επειδή δεν έχουμε περάσει ποτέ, νομίζω ότι αυτό θα είναι ο πρώτος μας και πιο κοντινός στόχος. Εάν μπορέσουμε και το πετύχουμε αυτό, εννοείται ότι μετά αρχίζεις και βλέπεις για κάτι παραπάνω. Να μην κάνουμε όμως τρελά όνειρα, τα όνειρα είναι τέλεια και θα τα κάνουμε πάντα, γιατί και εμένα μου αρέσουν. Αλλά έχω μάθει στη ζωή μου ότι τα όνειρα μπορούν να εκπληρωθούν με σκληρή δουλειά. Και νομίζω ότι εκεί θα συγκεντρωθούμε να κάνουμε αυτό».

Να πούμε λίγα πράγματα και για εσένα, για να σε μάθει ο κόσμος καλύτερα. Η εμπειρία της Αμερικής πώς ήταν; Ως παίκτης και ως προπονητής.

«Σαν παίκτης έπαιξα για κάποια χρόνια, εκεί έκλεισα την καριέρα μου επί της ουσίας. Τώρα το ποδόσφαιρο το ανδρικό στην Αμερική αναπτύσσεται. Αυτή τη στιγμή μόνο το MLS θεωρώ ότι αρχίζει και πλησιάζει αρκετά στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ακόμα δεν είναι εκεί αλλά πλησιάζει. Και οι κατηγορίες από κάτω, 2^η, 3^η, 4^η, σιγά σιγά κάνουν και εκεί βήματα μπροστά. Προπονητικά τώρα, η εμπειρία μου ήταν φανταστική έχω να πω. Ήταν τρομακτικό σχολείο για εμένα. Είναι πολύ χαρούμενος που ασχολήθηκα με το γυναικείο και γνώρισα το γυναικείο εκεί και το έμαθα. Γιατί έχει ένα διαφορετικό ενδιαφέρον από το ανδρικό. Προπόνησα διάφορες ηλικίες, κάτι για το οποίο νιώθω ευλογημένος, γιατί νομίζω ένας προπονητής όταν περνάει από όλα τα στάδια και τις ηλικίες, παίρνει διαφορετικά εφόδια. Οπότε γνωρίζω πώς μπορεί να αντιμετωπίσεις ένα κορίτσι που είναι 13-14 χρονών και πώς μπορεί να αντιμετωπίσεις τις γυναίκες. Το κολεγιακό με το οποίο ασχολήθηκα για πέντε χρόνια, είναι το άλλο επίπεδο, το οποίο για την Αμερική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Όχι μόνο στο γυναικείο ποδόσφαιρο, αλλά γενικώς στον αθλητισμό εκεί. Νομίζω ότι πήρα πάρα πολλά εφόδια, γι’ αυτό και νιώθω πάρα πολύ σίγουρος ερχόμενος εδώ στην Εθνική μας».

Ποια ήταν η πιο σημαντική εμπειρία από όσες αποκόμισες εκεί;

«Η γνωριμία μου με την Amy Wambach, η οποία τυχαίνει να έχει καταγωγή από την πόλη που μένω τα τελευταία 9 χρόνια (σ.σ. το Rochester) και είχαμε μια προσωπική γνωριμία. Και εντυπωσιάστηκα από τα αθλητικά της προσόντα, από τον τρόπο που μιλούσε… Αυτό νομίζω δεν είναι και τυχαίο, μια τέτοια παίκτρια να κάνει και μια τέτοια καριέρα. Νομίζω ότι ένα από τα πιο εντυπωσιακά που έζησα είναι η γνωριμία μου με την Amy Wambach».

 

Μπήκαν άτομα στον Ηρακλή που λειτούργησαν με προσωπικό συμφέρον και όχι με το συμφέρον της ομάδας

Η επόμενη ερώτηση αφορά μια ομάδα με την οποία έχεις συνδεθεί άρρηκτα, με τον Ηρακλή. Πώς και μια τόσο σπουδαία ομάδα, με επιτυχίες, με μεγάλους ποδοσφαιριστές σαν τον Βασίλη Χατζηπαναγή να φτάσει εκεί που είναι, στα τοπικά; Τι πήγε λάθος;

«Πολλά, συνήθως πάνε πολλά λάθος. Συνήθως ξεκινάνε από τη διαχείριση, κακά τα ψέματα. Μπορεί κάποιοι να ρίξουν ευθύνες στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι την υγεία σε ένα σωματείο, ξεκινάει από τη διαχείριση. Νομίζω εκεί έγιναν πάρα πολλά λάθη, μπήκαν άτομα στον Ηρακλή που λειτούργησαν με προσωπικό συμφέρον και όχι με το συμφέρον της ομάδας. Και αυτό σταδιακά, δεν θέλει και πολύ. Και το πιο βασικό είναι τα χρέη. Όταν ξεκινήσεις να δημιουργείς χρέη και αυτά δεν αποπληρώνονται, το μόνο που κάνουν είναι να στοιβάζονται, να μεγαλώνουν και μετά να γίνονται δυσβάσταχτα. Μην ξεχνάμε ότι η κάθε ΠΑΕ και η κάθε ομάδα είναι επιχείρηση. Μια επιχείρηση με πολλά χρέη δεν μπορεί να λειτουργήσει».

Ποιον θεωρείς καλύτερο συμπαίκτη σου;

«Συμπαίκτη… δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, έχω πολλούς. Γιατί ο καθένας είχε κάτι διαφορετικό. Έναν όμως, τολμάω να το πω και να με συγχωρήσουν οι άλλοι μου οι συμπαίκτες. Κάτι που ξεχώρισα σε έναν συμπαίκτη μου, μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ίσως επειδή ήμουν και σε πιο μικρή ηλικία τότε και τον έβλεπα σαν πρότυπο σε αυτόν τον τομέα ειδικά. Ο Άκης Στολτίδης. Ο επαγγελματισμός, η ένταση και η αφοσίωση δουλειάς, δεν μπορούν σε έναν νεαρό σαν και εμένα να τον αφήσουν αδιάφορο. Τον έβλεπα, ο τρόπος που δούλευε, ο τρόπος που συμπεριφερόταν, ο τρόπος που λειτουργούσε μέσα στα αποδυτήρια, προσωπικά εμένα μου προκαλούσε δέος. Και εκεί νομίζω είναι που μου έβαλε και το “μικρόβιο” του επαγγελματισμού σαν ποδοσφαιριστή, να προσπαθήσω να το ακολουθήσω».

Πιο δύσκολος αντίπαλος;

«Πάλι δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, αλλά ο Κριστόφ Βαζέχα ήταν ένας αντίπαλος, ο οποίος νομίζω, γιατί έχω μιλήσει με πολλούς φίλους μου αμυντικούς, κανένας δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Ήταν απίστευτος επαγγελματίας, απίστευτο ήθος, δεν το συζητάμε. Παικτικά όμως, πάρα πολύ δύσκολος αντίπαλος. Μου έχει μείνει».

Χρησιμοποιούσε και τα δύο πόδια.

«Αυτό που είχε διαφορετικό πάρα πολύ από άλλους, ήταν η ένταση της δουλειάς του μέσα στο παιχνίδι. Έτρεχε ασταμάτητα. Ήταν μια εδώ, μια εκεί, μια παραπέρα, ήταν πολύ κουραστικό για έναν αμυντικό να τον ακολουθήσει και βέβαια μετά είχε όλα τα άλλα τα προσόντα που δεν χρειάζεται εγώ να τα αναφέρω».

Δίδυμο στην άμυνα έπαιζες με τον αείμνηστο Γιώργο Ξενίδη.

«Ναι, έπαιξα με τον Γιώργο Ξενίδη, έπαιξα με πολλούς δίδυμο, έτυχε επίσης να παίξω και δεξί μπακ, έπαιξα αρκετές θέσεις, αλλά ναι με τον Γιώργο τον συγχωρεμένο παίξαμε μαζί. Ήμασταν συμπαίκτες για αρκετά χρόνια, δεν ήταν 1-2. Δυστυχώς “έφυγε” νωρίς…»

Ποια στοιχεία του ποδοσφαιριστή Γιώργου Κυριαζή τα έχεις πάρει και ως προπονητής;

«Δύο θα πω, ένα είναι παικτικό, είναι ο ανταγωνισμός. Δεν είναι τεχνικο-τακτικό στοιχείο, αλλά σίγουρα είναι παικτικό, από την άποψη ότι δεν μπορούσα να χάνω. Ακόμα και στις προπονήσεις, όταν παίζαμε ένα οικογενειακό διπλό, όταν θα κάναμε ένα παιχνίδι κατοχής. Αυτόν τον ανταγωνισμό λοιπόν, τον έχω και σαν προπονητής και προσπαθώ να τον μεταδώσω στις παίκτριές μου. Γιατί νομίζω χωρίς ανταγωνισμό, θα μείνεις flat. Ο ανταγωνισμός είναι αυτός που δίνει και το έξτρα κίνητρο να γίνεις καλύτερος. Είναι ομαδικό άθλημα και όταν ήδη από τον συμπαίκτη σου, αυτός ο υγιής ανταγωνισμός που λέμε, σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος. Η πειθαρχία είναι πολύ σημαντική, προσπαθώ να το περάσω και αυτό στις κοπέλες μου. Νομίζω αυτά τα δύο είναι πυλώνες για να χτίσεις ένα πακέτο που θα σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος ή καλύτερη παίκτρια».

 

«Πήρα πολλά πράγματα από τον Άγγελο Αναστασιάδη και με βοήθησε όχι μόνο στο άθλημα, αλλά και στη ζωή μου»

Έχεις συνεργαστεί με δύο πολύ σημαντικούς προπονητές, τον Άγγελο Αναστασιάδη και τον Γιάννη Κυράστα. Τι στοιχεία πήρες από αυτούς;

«Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν πρέπει να την πάρω σαν σημάδι την ερώτηση, πριν κατέβω στην Αθήνα, έτυχε να δω ένα βίντεο από τον συγχωρεμένο τον Γιάννη Κυράστα, που μιλούσε αμέσως μετά τον αγώνα μας για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, τότε που περάσαμε για πρώτη φορά τον γύρο. Κερδίσαμε τη Ζινιόν και ετοιμαζόμασταν να παίξουμε με την Καϊζερσλάουτερν. Είχε μια συνέντευξη που μιλούσε για αυτό. Δύο εντελώς διαφορετικοί προπονητές, διαφορετικό προπονητικό στυλ. Και οι δύο τρομεροί γνώστες του αθλήματος, με τρομερές εμπειρίες και σαν ποδοσφαιριστές και σαν προπονητές. Και όπως όλοι μας, πλέον συγκαταλέγω και τον εαυτό μου όντας προπονητής, έχουμε τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μας. Προτερήματα είχαν και οι δύο προπονητές, πήρα όμως και από τους δύο πολλά πράγματα. Από τον Άγγελο Αναστασιάδη πήρα περισσότερα, διότι συνεργάστηκα περισσότερο χρόνο μαζί του. Είχε και δεύτερη θητεία στον Ηρακλή. Το ένα που πήρα, που νομίζω με έχει βοηθήσει στην εξέλιξή μου ως ποδοσφαιριστής, ως προπονητής, αλλά πάνω από όλα ως άνθρωπος, ήταν το πώς θα μείνεις προσγειωμένος στην πραγματικότητα, πώς θα είσαι ειλικρινής, πώς θα σέβεσαι πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου και τους γύρω σου και να προσηλωθείς στη δουλειά σου.  Αυτό είναι προσωπικά αυτό που εγώ πήρα από τον Άγγελο Αναστασιάδη και με βοήθησε όχι μόνο στο άθλημα, αλλά και στη ζωή μου».

Από τα παιχνίδια που έχεις παίξει, είτε σαν παίκτης είτε σαν προπονητής, ποιο θυμάσαι πιο έντονα και ποιο θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

«Ποιο θα ήθελα να ξαναπαίξω… αυτό είναι το πιο εύκολο. Τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, το φημισμένο 5-4 στο Ολυμπιακό Στάδιο, που δυστυχώς είχα δεχθεί εκείνη τη δεύτερη κίτρινη κάρτα και δεν μπόρεσα να τελειώσω τον αγώνα και δεν μπόρεσα ίσως, το πιστεύω αυτό ακόμα και τώρα, να συμμετέχω σε μια ιστορική πρόκριση του Ηρακλή στον τελικό, γιατί νομίζω σε εκείνο το παιχνίδι δικαιούμασταν πολλά περισσότερα. Βέβαια είχαμε κάποιες καταπληκτικές εμφανίσεις από τον Τζιοβάνι και γενικώς από τον Ολυμπιακό, αλλά νομίζω η ομάδα μας εκείνη τη χρονιά το δικαιούταν. Και νομίζω εκείνη η άδικη κόκκινη έπαιξε σημαντικό ρόλο να μας το στερήσει. Εκείνο το παιχνίδι θα ήθελα πάρα πολύ να το ξαναπαίξω. Και βέβαια να το ξαναπαίξω χωρίς να έχω φάει την κόκκινη κάρτα, τελειώνοντας όλο εκείνο το παιχνίδι. Τουλάχιστον ήταν ένα χορταστικό παιχνίδι, το χάρηκε ο κόσμος».

Το παιχνίδι που θυμάσαι περισσότερο; Το πρώτο σου ίσως;

«Άμα σου πω την αλήθεια, δεν το θυμάμαι. Ίσως επειδή ήμουν τόσο μικρός, ήμουν 16 και κάτι. Τον θυμάμαι εκείνο τον αγώνα, είχα την τιμή, την τύχη, δεν ξέρω πώς να το πω. Έπαιζα σαν σέντερ μπακ και μάρκαρα τον τεράστιο για εμένα Όλεγκ Προτάσοφ. Τώρα, είσαι 16 χρονών και παίζεις ένα τέτοιο παιχνίδι… το θυμάμαι εκείνο το ματς. Ηρακλής-Βέροια στο Καυτανζόγλειο, Σεπτέμβριος του 1996».

Και για το κλείσιμο, θα θέλαμε μια ευχή.

«Θα ήθελα να ευχηθώ, τελειώνοντας με τον κορωνοϊό επιτέλους, να μπούμε στην πραγματικότητα η οποία υπήρχε και πιο πριν, αν όχι καλύτερη. Και θέλω αυτό το ξεκίνημά μου σαν Ομοσπονδιακός προπονητής των γυναικών, να είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα για όλους μαζί σαν ομάδα και για τα κορίτσια, παρότι βρισκόμαστε στα μέσα μιας διοργάνωσης, αλλά να είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα για κάτι καλύτερο, για κάτι θετικό, για κάτι από αυτά που προαναφέραμε. Για το ξεκίνημα της ανάπτυξης του γυναικείου μας ποδοσφαίρου. Ένα ξεκίνημα που θα έχει και συνέχεια και να έχει επιτυχίες».

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Κυριαζή στο Facebook.