Η Μπαρσελόνα δεν μπορεί να πλησιάσει τη Ρεάλ στην κούρσα της Primera Division και ο Νίκος Στρατής αναλύει στο Kingsport.gr τις αδυναμίες που ξεκινούν από τη μεσαία γραμμή, καταλήγουν στην αμυντική ανασφάλεια και κατά τα φαινόμενα θα της στερήσουν τον φετινό τίτλο…
Είχαμε γράψει πρόσφατα πως η Μπαρσελόνα έχει χτυπητές αδυναμίες έστω κι αν μιλάμε για μία ομάδα που μεσοεπιθετικά δεν απέχει πολύ από την …μικτή κόσμου! Η τριάδα Μέσι, Νεϊμάρ, Σουάρες δεν συγκρίνεται με καμία από τον Οκτώβριο του 2014 όταν άρχισε η συνύπαρξη τους στην ενδεκάδα της Μπάρσα.
Το φινάλε της ίδιας σεζόν τους βρήκε πρωταθλητές Ευρώπης και νταμπλούχους Ισπανίας. Στο ρόστερ όμως ακόμα υπήρχε ο Τσάβι αν και την θέση του στην ενδεκάδα έπαιρνε συνήθως ο …new entry τότε Ιβάν Ράκιτις ενώ την τριάδα στο κέντρο συμπλήρωναν Ινιέστα και Μπουσκέτς. Όταν ο Κροάτης μπήκε στο …κόλπο και όσο εμπέδωνε καλύτερα τους αυτοματισμούς, η ομάδα απογειώθηκε κατακτώντας όλες τις κορυφές.
Η κλάση του Ινιέστα και ο ρόλος του Μπουσκέτς
Κάθε χρόνο όμως τα δεδομένα αλλάζουν: Φέτος η ομάδα του Λουίς Ενρίκε αναγκάζεται να παίζει αρκετά ματς με άλλους παίκτες στα χαφ (τη μία ο Ράκιτιτς την άλλη …φευγάτος, τώρα οι Ινιέστα, Μπουσκέτς τραυματίες) και η χημεία έχει “χαλάσει” για τα καλά! Ειδικά η κλάση του “Αντρεσίτο” (επιστρέφει σύντομα, ίσως και την Τετάρτη με την Ατλέτικο στο κύπελλο) είναι τέτοια που μπορεί από μόνη της να αλλάξει τις ισορροπίες και να ανεβάσει τουλάχιστον …δύο επίπεδα την ποιότητα στις πάσες και γενικότερα στην ανάπτυξη και τον ρυθμό των “blaugrana” στο κέντρο. Ένας παίκτης που πάνω κάτω όλοι συμφωνούν πως θα έπρεπε να έχει μία (τουλάχιστον) χρυσή μπάλα στη συλλογή του και μετά την αποχώρηση του Τσάβι για το Κατάρ είναι χωρίς αμφιβολία το μυαλό της ενδεκάδας, ο μαέστρος που μοιράζει τους ρόλους μέσα στο χορτάρι.
Και από την άλλη ο …παρεξηγημένος από πολλούς (επειδή δεν είναι εφάμιλλος των Τσάβι-Ινιέστα, λες και τέτοιους παίκτες μπορείς να βρίσκεις κάθε μέρα!) Σέρχιο Μπουσκέτς ξέρει την θέση του “εξαριού” όσο κανένας στο “Καμπ Νου” κι όταν λείπει ο πονοκέφαλος του Λουίς Ενρίκε (με την Μπέτις έβαλε τον Ράκιτις που ήταν έξω από τα νερά του) μεγαλώνει. Believe it or not, o “Μπούσι” ήταν βασικός και στο “τρεμπλ” επί Γκουαρδιόλα το 2009. Αν δείτε μάλιστα την τριάδα των χαφ της Μπάρσα και στους δύο νικηφόρους τελικούς απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Αλεξ (2009 Ρώμη, 2011 Λονδίνο), η ίδια τριάδα χαφ παρούσα στο χορτάρι! Ο Μέσι εναλλασόταν στην επιθετική τριπλέτα (με Ετό-Ανρί το ’09, Βίγια, Πέδρο η …παρέα του το ’11) ο Μπουσκέτς όμως …ακούνητος (και βασικός με Ισπανία στο μουντιάλ του 2010 και Euro 2012 όπου πανηγύρισε και τα δύο τρόπαια!).
Χάλασε η …συνταγή
Αν για πολλούς η δύναμη της φετινής Μπάρσα είναι η επίθεση της (και έτσι είναι), πριν έρθουν στο Καμπ Νου οι Νεϊμάρ και Σουάρες το “φόρτε” των Καταλανών ήταν η μεσαία γραμμή. Εκεί που στο απώγειο της την τετραετία του Γκουαρδιόλα 2008-2012, κυκλοφορούσε τη μπάλα στο κέντρο (και με τον Μέσι να παίζει μερικές φορές κάτι ανάμεσα σε …περιφερόμενο φορ και “ψευτο-δεκάρι”) εκμεταλλευόμενη το κάθε τετραγωνικό …εκατοστό που άφηνε ελεύθερο ο αντίπαλος αλλά παράλληλα με την ίδια επιτυχία του προκαλούσε “ασφυξία”, πρεσάροντας ομαδικά και βάσει …σχεδίου για να ξανακερδίσει τη μπάλα και με δύο-τρεις πάσες να απειλήσει την …εχθρική εστία. Κάτι που στις …μέρες μας είναι δύσκολο να συμβεί όταν πχ παίζει ο Αρντά Τουράν (μαθημένος κυρίως να παίζει εξτρέμ σε σχήμα 4-4-2 τόσο στην Ατλέτικο όσο και στην Τουρκία) ή ο Αντρέ Γκόμες που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο στυλ της Μπάρσα και η ανάπτυξη σαφώς γίνεται πιο αργή όταν η μπάλα περνάει από τα πόδια του (όπως συνέβαινε και με τον Φάμπρεγας πριν φύγει για την Τσέλσι). Εαν σε όλα αυτά προσθέσουμε την αστάθεια του (προικισμένου αλλά ακόμα ανέτοιμου να γίνει ηγέτης) Ντένις Σουάρεθ θα καταλάβουμε εύκολα γιατί η Μπάρσα με 66% (ποσοτική αλλά όχι τόσο ποιοτική) κατοχή μπάλας απέναντι στην Μπέτις και με 575 πάσες έναντι 291 των Ανδαλουσιάνων (υπερδιπλάσιες κοντινές πάσες 504 έναντι 225) είχε λιγότερες καθαρές ευκαιρίες (10 έναντι 17 της ομάδας του πρώην κοουτς του Ολυμπακού Βίκτορ Σάντσεθ!), ασχέτως αν ο ρέφερι Ερνάντεθ της στέρησε ένα γκολ (του Τζόρντι Άλμπα) με τη μπάλα να έχει περάσει πάνω από ένα μέτρο τη γραμμή!
Οι αντίπαλοι πλέον ξέρουν: Αν κόψεις τη Μπάρσα στα δύο, μπορείς να της κάνεις ζημιά. Αν όχι, η μπάλα θα φτάσει εύκολα στην περιοχή σου και τότε …αλίμονο! Αναλαμβάνει δράση η “tridente”, έτοιμη να σε “σκοτώσει” με ευκολία. Η Μπάρσα της …μετα Τσάβι εποχής άλλωστε ποντάρει πολύ σε αυτό: Να πάει η μπάλα μπροστά και από εκεί και πέρα θα μιλήσει η ποιότητα των φορ. Αν όμως χαθεί, δεν υπάρχει ο … “alarm” μηχανισμός του παρελθόντος: Η Μπάρσα είναι πολύ πιο ευάλωτη στις κόντρα επιθέσεις αλλά και στις στημένες φάσεις αφού δεν έχει βρει τον …Κάρλες Πουγιόλ της επόμενης μέρας. Με Ματσεράνο ή Ουμτιτί στόπερ, ο Πικέ ψάχνει …απεγνωσμένα βοήθεια στις στημένες φάσεις και ενίοτε και συμπαράσταση κι από το πολυεργαλείο Μπουσκέτς. Είπαμε: Χτυπητές αδυναμίες που δεν καταφέρνει να βελτιώσει. Η ιστορία με τον …κοντό στόπερ βέβαια για να είμαστε και σωστοί δεν γίνεται τυχαία: Μία ομάδα που κρατάει τη μπάλα στα πόδια της από το 60 ως και περισσότερο από 70% ενός αγώνα, θέλει άμεσες επιστροφές και γρήγορα στόπερ να αναχαιτήσουν τις κόντρα επιθέσεις των …ταμπουρωμένων αντιπάλων. Είναι επιλογή του κλαμπ να παίζει έτσι με τα …καλά και τα άσχημα του…