Ο Γιάννης Δρόσος γράφει στο Kingsport.gr για το χθεσινό ντέρμπι του Ολυμπιακού, για τα αγωνιστικά και τα όσα ακολούθησαν.
Ισόπαλο 1-1 το ντέρμπι των «αιωνίων», με πολλά να συμβαίνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και πολλά περισσότερα εκτός.
Είδαμε έναν Ολυμπιακό, σε ένα ματς… σχεδόν «καρμπόν» με εκείνο απέναντι στον ΠΑΟΚ. Δηλαδή τους «ερυθρόλευκους» στο δεύτερο ημίχρονο να παίζουν τον αντίπαλό τους κυριολεκτικά στην περιοχή του (και σε αυτό βοήθησε ο Λάζαρος), με τον Παναθηναϊκό να βγαίνει μπροστά μόνο για ένα πεντάλεπτο, να βάζει το γκολ με τον Κάτσε (άπιαστο σουτ, είναι η αλήθεια) και αμέσως μετά να χάνει μεγάλη ευκαιρία με τον Ινσούα να διπλασιάσει τα τέρματά του.
Στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός είχε μεν την κατοχή της μπάλας, αλλά ως εκεί. Δεν έκανε ευκαιρίες και γενικά είδαμε ένα κακό ματς. Όλα άλλαξαν με την είσοδο του Λάζαρου αρχικά και του Μάνου αργότερα.
Ας περάσουμε και στην κριτική… Πώς ήρθε το γκολ; Από γέμισμα του κόφτη (Καμαρά), κατέβασμα του δεξιού μπακ (Ελαμπντελαουί) και σκόρερ τον κεντρικό αμυντικό (Σισέ). Και αμέσως μετά, ο Σισέ να είναι μέσα στη φάση που ο Φορτούνης βλέπει τον Κότσαρη να αποκρούει την προσπάθειά του και να στερεί από τον Ολυμπιακό την ανατροπή. Και γενικώς, οι Ομάρ και Σισέ ανέβηκαν (ειδικά ο δεύτερος στα τελευταία λεπτά) και βοήθησαν πολύ επιθετικά.
Ερωτηματικά ακόμη μία φορά για τον Μπουχαλάκη. Ο οποίος είναι ασταθής στην απόδοσή του. Ή θα κρατήσει όλο το κέντρο μόνος του (κάτι που είδαμε στα ματς του Αυγούστου-με Λουκέρνη, Μπέρνλι και Λεβαδειακό), ή που θα είναι σαν να παίζει η ομάδα με παίκτη λιγότερο (όπως στο ματς με τη Μπέτις στην πρεμιέρα του Γιουρόπα Λιγκ, ή χτες).
Ο Χασάν είναι πώς θα του «κάτσει» το παιχνίδι. Ο Ποντένσε μπορεί να κάνει άνω κάτω όλη την αντίπαλη άμυνα, ωστόσο όταν φτάσει στην περιοχή, ή ακόμα μπροστά στον γκολκίπερ, το πράγμα χαλάει…
Ο Νάτχο, τελικά είναι ο παίκτης που θα μπει στο δεύτερο μέρος για να δώσει λύσεις, κατά κύριο λόγο ως 8άρι. Χθες που τον είδαμε οργανωτή, δεν ήταν κακός, αλλά μαζί με τον Φορτούνη που έπαιζε αριστερά, δεν έδωσαν τόσα όσα θα μπορούσαν.
Ο Γκιλιέρμε (και όχι Γκιγέρμε όπως είπε ο ίδιος), έκανε τη δουλειά του όπως έπρεπε, έκοψε επιθέσεις, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο κουράστηκε.
Από τα πλάγια μπακ, ο Μαρτίνς και πάλι πήρε πολλά. Το ίδιο και από τον Σισέ. Ο Βούκοβιτς δεν έδειξε κάτι, ενδεχομένως επειδή δεν χρειάστηκε να δείξει.
Και πάλι φάνηκε ότι το μεγαλύτερο θέμα της ομάδας, είναι το σκοράρισμα. Πρέπει να βρεθεί τρόπος αντιμετώπισης της άμυνας του αντιάλου όταν παίζει “πούλμαν”
Η ουσία είναι πως με αυτό το ροτέισον σε κάθε ματς, ομάδα δεμένη δεν γίνεται. Πρέπει να υπάρχει ένας σταθερός κορμός και όχι πολύ διαφορετικές ενδεκάδες σε κάθε ματς.
Τα τελευταία 22 χρόνια, που ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε, αυτό γινόταν. Σταθερή ομάδα, όχι μόνο μέσα στη χρονιά, αλλά και στις επόμενες. Με πρωτεργάτη σε αυτό που λέμε, τον Μπάγεβιτς. Γιατί είναι κοινή λογική, αν παίζουν συνέχεια διαφορετικοί παίκτες, πώς θα μάθουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου και θα δέσουν; Δεν μιλάμε για την προπόνηση, στους αγώνες είναι το θέμα. Σταθερή ενδεκάδα και σωστή διαχείριση.
Ο Μαρτίνς δεν είναι κακός προπονητής. Όπως όλοι, έχει τα καλά του, έχει και τα στραβά του. Τα δύο μεγάλα καλά του, είναι το σωστό «διάβασμα» του αντιπάλου πριν το ματς, αλλά και η καλή φυσική κατάσταση των παικτών γενικά. Δεν βγαίνουν μυϊκοί τραυματισμοί. Όμως, όταν στραβώσει το παιχνίδι, δύσκολα επανέρχεται. Αυτό έγινε και με τον ΠΑΟΚ και με τον ΟΦΗ και χτες με τον Παναθηναϊκό.
Είχαμε και εξωαγωνιστικό παρασκήνιο, με τον Κώστα Καραπαπά να βάλλει εναντίον της διαιτησίας, που πράγματι σε πολλές περιπτώσεις ήταν λανθασμένη.
Είχαμε την πολύ σωστή συμπεριφορά της κερκίδας στον τραυματισμό του Διούδη. Μέχρι και πριν λίγη ώρα από τότε, είχε ακούσει κάποια «γαλλικά» από την κερκίδα. Ωστόσο όταν τραυματίστηκε και ο κόσμος κατάλαβε ότι ήταν κάτι σοβαρό (έσπευσαν μάλιστα τα ιατρικά επιτελεία και των δύο ομάδων), και ιδιαίτερα την ώρα της αποχώρησής του με το φορείο, ολόκληρο το γήπεδο τον χειροκρότησε. Δείχνοντας ακόμη και τώρα, εν έτει 2018, ότι το ποδόσφαιρο είναι αντιπαλότητα (και οτιδήποτε άλλο), μόνο όσο παραμένει σε ποδοσφαιρικά (θέλετε και πολιτικά; ας πούμε και πολιτικά) πλαίσια. Όταν όμως προκύπτει θέμα υγείας, εκεί δεν υπάρχουν ομάδες και χρώματα.
Και το πραγματικά δυσάρεστο γεγονός ήταν ο φίλαθλος του Ολυμπιακού, ο οποίος έπαθε καρδιακή ανακοπή και έχασε τη ζωή του στο τέλος του αγώνα. Και αυτό έρχεται να μας θυμίσει ποιες είναι η αληθινές τραγωδίες. Το να χάσει η ομάδα (η οποιαδήποτε ομάδα) ένα παιχνίδι ή έναν τίτλο, δεν είναι πραγματικά τίποτα μπροστά σε μια ανθρώπινη ζωή. Σε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο γράφτηκε: “Αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους, είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν”. Με τη σειρά μας, ας δώσουμε τα συλλυπητήριά μας στους οικείους του.