Το τρόπαιο του νέου πρωταθλητή Ευρώπης βρίσκεται ήδη στο Λίβερπουλ και ο Νίκος Στρατής αναλύει στο Κingsport.gr τους μεγάλους πρωταγωνιστές της φετινής πορείας των “κόκκινων” του Jürgen Klopp που εκτός από την κούπα με τα… μεγάλα αυτιά πήρε και την προσωπική του ρεβάνς, για όσα γράφονταν για αυτόν, αλλά και για την επιλογή ονόματι… Alisson Becker!
Τελικά το περίφημο πρωτάθλημα Αγγλίας που λείπει… απελπιστικά από την τροπαιοθήκη της Λίβερπουλ από το μακρινό 1990, δεν ήρθε ούτε φέτος, παρά τους 97(!) κερδισμένους βαθμούς. Ήρθε όμως το έκτο “δακτυλίδι” Champions League για να μας θυμίσει πως η ομάδα του Anfield είναι μακριά από τον δεύτερο, η πιο επιτυχημένη βρετανική ομάδα στα κύπελλα Ευρώπης. Μα καλά, πως… γκενεν αυτό; Αφού ο Γιούργκεν Κλοπ είναι… ηττοπαθής (εδώ γελάνε)! Από το 2015 που ανέλαβε τους ρεντς πρόλαβε να την πάει σε τρεις τελικούς Ευρώπης! Ήττα 3-1 από Σεβίλλη στη Βασιλεία το ’16 (Europa), ίδιο σκορ και στη περσινή αποτυχία στο Κίεβο από τη Ρεάλ με τον Σαλάχ να τραυματίζεται από τον Ράμος στα πρώτα λεπτά και τον Κάριους να μοιράζει… δώρα στους μερένχες. Και μετά από όλα αυτά αντί η ομάδα (που οικονομικά δεν είναι σε καμία περίπτωση ισοδύναμη με Ρεάλ, Μπάρσα, Μπάγερν, Σίτυ, Παρί κλπ) να κλατάρει ψυχολογικά, ξαναπάει φέτος τελικό και το σηκώνει!!! Α ρε Κλοπ… ηττοπαθή!
Η διαφορά φέτος βέβαια είναι η άμυνα. Όχι μόνο η τετράδα. Γενικά ο αμυντικός μηχανισμός. Φέτος στο Champions League οι Salah, Firmino, Mane δεν έβαλαν από δέκα γκολ όπως πέρσι.
Η ομάδα λειτούργησε συνολικότερα, στηρίχτηκε πιο πολύ στο ανασταλτικό κομμάτι στο Champions League, αφου βιολογικά ήταν αδύνατο να παίζει σε φουλ ρυθμούς Τετάρτη Κυριακή. Ο Ματιπ “κόλλησε” πιο καλά με τον… Superman Φαν Ντάικ (σε σχέση με τον πιο αργό Λόβρεν) στην άμυνα, ενώ οι ακραίοι Αλεξάντερ Άρνολντ και Ρόμπερτσον με περισσότερη εμπειρία, θάρρος κι ωριμότητα από πέρσι βοήθησαν τους ‘’κόκκινους’’ να γίνουν πιο πληθωρικοί στον τρόπο που απειλούν τον αντίπαλο τους. Συν την απίστευτη άνοδο φυσικά του αρχηγού Τζόρνταν Χέντερσον από το Γενάρη και μετά και τους Φαμπινιο – Κεϊτά που αποδείχτηκαν τεράστια εργαλεία του κόουτς. Για τον Ορίγκι τι να πούμε; Ήταν το… αφύσικα κρυφό όπλο του Κλοπ: Τρείς τελικές έκανε φέτος στη διοργάνωση και οι τρεις έγιναν γκολ! Δύο με τη Μπαρσελόνα στον ημιτελικό και μια στον τελικό της Μαδρίτης. Με τέτοιο… λαγό από το καπέλο του ο Κλοπ πως να μην πάρει την κούπα;
Στο τελευταίο ερώτημα παραλίγο να απαντήσει ο …Μιλικ! Ναι! Σωστά διαβάσατε! Ο Αρκαντιους Μιλικ της Νάπολι! Στις 11 του περασμένου Δεκεμβρίου ο Άλισον έβγαλε το ανεπανάληπτο τετ α τετ με τον Πολωνό στο φινάλε του Λίβερπουλ – Νάπολι 1-0 που έστελνε τους ‘’κόκκινους’’ στους 16 της διοργάνωσης και τη Νάπολι στο Γιουρόπα! Γιατί αν ο Μιλικ νικούσε τον Άλισον η Λίβερπουλ το πολύ πολύ να πήγαινε μέχρι το… Μπακού! Σε καμία περίπτωση όμως στη Μαδρίτη! Από τις λεπτομέρειες που ενίοτε γράφουν ή αλλάζουν την ιστορία. Ο Άλισον Μπέκερ αποκτήθηκε ακριβώς για αυτόν τον λόγο πέρσι το καλοκαίρι έναντι 67 εκ. λιρών. Για να γλυτώνει τη Λίβερπουλ από τέτοιες καταστάσεις. Και να κάνει οκτώ αποκρούσεις (ισοφάριση ρεκόρ αποκρούσεων του Φαντερ Σάαρ στο Μπάρσα – Μαν. Γιουνάιτεντ 3-1 το 2011) στον τελικό της Μαδρίτης το Σάββατο απέναντι στην πιο δημιουργική στο τερέν Τότεναμ (αντίθετα η Λίβερπουλ με μόνο τρεις on target έκανε δύο γκολ!). Και επιπλέον ο Άλισον έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που δεν δέχτηκε γκολ στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ από τον αντίστοιχο τελικό 2010 με τον επίσης Βραζιλιάνο Ζούλιο Σέζαρ να κατεβάζει τότε τα ρολά στη … Μαδρίτη! (Ίντερ- Μπάγερν 2-0)
Με όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι φέτος η Λίβερπουλ στηρίχτηκε περισσότερο στην άμυνα για να πάρει το ευρωπαϊκό στέμμα στο… σπίτι της. Ο Σαλάχ ήταν στο πενήντα τοις εκατό του περσινού …υπεραθλητή που θαυμάσαμε, ο Φιρμινο με τραυματισμούς κι ο Μανέ κουρασμένος στο τέλος της επίπονης σεζόν, αφού ως το Μάρτιο πήγαινε… τούρμπο! Συνέχισε όμως αυτή η επιθετική τριάδα να είναι… Κακός μπελάς για κάθε ομάδα που θέλει να βγάλει σωστά και με ασφάλεια τη μπάλα από την άμυνα της και να αναγκάζει τη Τότεναμ προχτές να παίζει με βαθιές μπαλιές. Και με τον Κέιν ανέτοιμο για τέτοιο ματς. Αποδείχτηκε αυτό που γράφαμε πριν τον τελικό ότι χωρίς αυτόν, η Τότεναμ ήταν περισσότερο απρόβλεπτη επιθετικά με Σον, Λούκας, Αλι, Έρικσεν, ακόμα και… Γιορεντε! (καθοριστική η συμβολή του στις ρεβάνς με Σίτυ και Άγιαξ). Αυτή η Τότεναμ όμως είναι άξια συγχαρητηρίων κι ας μην έχει ενισχυθεί από τον Ιανουάριο του ’18! Θα επανέλθουμε σε αυτήν σύντομα!
ΥΓ. Και δυο λόγια για το πέναλτι που έδωσε ο… συμπατριώτης του Τσεφεριν στα 23″ του τελικού: Κι εγώ πιστεύω ότι κακώς δίνονται αυτά τα πέναλτι, αλλά η οδηγία της UEFA (κακώς) έχει αλλάξει. Από την ώρα που ο ίδιος ο Skomina έδωσε το πέναλτι στον Kimpembe (Pari SG – Man United round 16) δεν θα μπορούσε τώρα να κάνει κάτι άλλο. Γνώμη μου…