Ο Γιάννης Δρόσος γράφει στο Kingsport.gr για τα δύο τελευταία παιχνίδια του Ολυμπιακού κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου και την ΑΕΚ, την αγωνιστική προσέγγιση αλλά και τα εξωποδοσφαιρικά του χθεσινού αγώνα.
Νίκησε λοιπόν ο Ολυμπιακός την ΑΕΚ στο ντέρμπι της αγωνιστικής. Και μάλιστα ύστερα από έναν αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ, μια συνθήκη που δυσκολεύει τους Πειραιώτες. Να παίζουν δηλαδή παιχνίδι ελληνικού πρωταθλήματος και δη ντέρμπι, ύστερα από ευρωπαϊκό ματς.
Τι είδαμε σε αυτά τα δύο παιχνίδια; Έναν Ολυμπιακό ο οποίος δεν σκεφτόταν την ήττα. Που έμπαινε στο γήπεδο με σκοπό να κερδίσει. Την περασμένη Τρίτη κόντρα στους Βαυαρούς δεν του βγήκε και ήρθε η ήττα. Όχι όμως φυσιολογικά. Με βάση την εικόνα του ματς, η πιθανότητα για κάθε αποτέλεσμα ήταν ανοιχτή, ακόμα και για νίκη του Ολυμπιακού. Εκεί όμως, μπορεί να έπαιξε καλά, μπορεί σε μεγάλα διαστήματα του αγώνα να ήταν καλύτερος «πνίγοντας» τη Μπάγερν, ωστόσο όταν έπρεπε μίλησε η κλάση των Γερμανών που με λίγες φάσεις αλλά μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα πήραν τους 3 βαθμούς. Αλλά στο τέλος έμεινε αυτή η πίκρα. Γιατί όλοι ηξεραν ότι οι Πειραιώτες μπορούσαν. Και ειδικά όταν μετά το 1-3 δεν τα παράτησαν αλλά βγήκαν μπροστά ψάχνοντας γκολ.
Στο ματς κόντρα στην ΑΕΚ τώρα. Αρχικά, άσχετα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται καθεμιά από τις ομάδες, ένα ντέρμπι είναι πάντα ένα ντέρμπι. Έτσι και χθες. Αγωνιστικά, τη φετινή χρονιά ως τώρα, ο Ολυμπιακός είναι αντικειμενικά καλύτερος από την ΑΕΚ, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για να δώσει τη νίκη. Μην ξεχνάμε ότι τον Παναθηναϊκό δεν τον κέρδισε, παρά τη διαφορά μεταξύ τους. Τη χθεσινή νίκη την έδωσε η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο για να καταστήσει σαφές το ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Οι παίκτες παρουσιάστηκαν σοβαροί, συγκεντρωμένοι στο στόχο τους, έχοντας αφήσει πίσω την ήττα από τη Μπάγερν.
Όπως συνήθως κάνει στα ντέρμπι στο γήπεδό του τις δύο αυτές χρονιές του Μαρτίνς, μπήκε στο γήπεδο με ενέργεια, να κλείσει την αντίπαλό του και να πάρει το πάνω χέρι από τα πρώτα λεπτά. Και του βγήκε, μιας και προηγήθηκε στο 9ο λεπτό. Με έναν Σεμέδο ο οποίος μετά τον τραυματισμό του φαίνεται πως έχει κάνει μια κάμψη στην απόδοσή του, ωστόσο ακόμα και έτσι παραμένει ο κορυφαίος της άμυνας. Και με ένα τέτοιο γκολ, αν μη τι άλλο παίρνει ψυχολογία.
Η ΑΕΚ από το 60’ πήρε μέτρα μέσα στο γήπεδο και βγήκε μπροστά προσπαθώντας να κάνει ευκαιρίες. Η άμυνα του Ολυμπιακού επενέβη όποτε χρειάστηκε μέχρι το 77’ όταν ήρθε το πολύ ωραίο γκολ του (MVP χτες) Καμαρά, σήμανε το τέλος και την εδραίωση της νίκης.
Σε αυτά τα δύο παιχνίδια, ο Μαρτίνς άφησε για λίγο στην άκρη το 4-2-3-1 που είχαμε συνηθίσει, για να δοκιμάσει το 4-3-3. Και του βγήκε, μιας και δούλεψε το σχήμα με τους 3 χαφ. Καθώς είναι ένα σύστημα που και δίνει καλύψεις στην άμυνα, αλλά και επιθετικές λύσεις, κυρίως από τους εξτρέμ.
Η αλήθεια είναι ότι από πέρυσι, βλέπουμε ένα Ολυμπιακό που αρέσει. Που ακόμα και όταν λείπουν οι δύο καλύτεροι παίκτες του, ο Κώστας Φορτούνης και ο Ματιέ Βαλμπουενά, η ομάδα δεν βραχυκυκλώνει, αλλά έχει πάντα τις λύσεις. Να κοιτάξει στα μάτια τη Μπάγερν και να νικήσει την ΑΕΚ. Και πάνω από όλα να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Όλο αυτό που βλέπουμε από το καλοκαίρι του 2018 μέχρι και σήμερα έχει ονοματεπώνυμο: Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος έχει ήδη βάλει το όνομά του δίπλα σε μεγάλους τεχνικούς που πέρασαν από τον «ερυθρόλευκο» πάγκο, αφήνοντας το στίγμα τους, όπως ο Ερνέστο Βαλβέρδε και ο Μάρκο Σίλβα. Το θέμα τώρα είναι να γίνει αυτό το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη.
Στα εξωαγωνιστικά τώρα, όλοι όσοι παρακολούθησαν τόσο τον αγώνα, όσο και τις ειδήσεις γύρω από αυτόν, είδαν την απαράδεκτη και παιδαριώδη συμπεριφορά του Βράνιες. Δεν έχει νόημα να σταθούμε στα ίδια τα γεγονότα, όσο στο ότι παίκτες που αγωνίζονται στις μεγάλες ομάδες, αποτελούν πρότυπο για μικρά παιδιά. Πρέπει λοιπόν ως επαγγελματίες, ως άνθρωποι, αλλά και ως πρότυπα να δείχνουν μια καλή εικόνα και όχι τα όσα κάνει ο συγκεκριμένος.
Και τέλος, θα πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι η ΠΑΕ Ολυμπιακός φιλοξένησε στο «Καραϊσκάκη» τιμώντας την Μυρτώ, φίλαθλο της ΑΕΚ, που η ιστορία της έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Όταν βλέπεις ένα ολόκληρο γήπεδο, με 33.000 και πλέον κόσμο να είναι όρθιο και να χειροκροτά, καταλαβαίνεις ότι τελικά υπάρχει ελπίδα. Καλές οι διαφορές μεταξύ των ομάδων, αρκεί φυσικά να μην ξεπερνούν τα όρια, αλλά όλοι χτες έδειξαν ότι πάνω από την ανθρώπινη ζωή και την υγεία δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα. Γιατί στην τελική ο σκοπός του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα είναι να ενώνει και όχι να διχάζει.