Τα πρώτα παιχνίδια της προημιτελικής φάσης του Champions League ολοκληρώθηκαν και ο Νίκος Στρατής παρουσιάζει στο Kingsport.gr τις παραμέτρους που οδήγησαν Liverpool, Real, Bayern και Barcelona στο μεγάλο πλεονέκτημα για πρόκριση στην τελική τετράδα της μεγάλης διοργάνωσης που για άλλη μία φορά επιβεβαιώνει ότι …αγαπάει τη μια βραδιά περισσότερο από τη διάρκεια και τη συνέπεια μέσα στη σεζόν…
Η «κατηφόρα» του Anfield Road γίνεται πιο …απότομη όταν φιλοξενούμενη ομάδα είναι η Manchester City. Εκτη σερί ήττα για τους «πολίτες» στο συγκεκριμένο γήπεδο, μόνο δύο νίκες στα 50 (!) πρόσφατα παιχνίδια στο Anfield, ο μόνος προπονητής στον κόσμο που έχει νικήσει έξι φορές τον Guardiola στις μάχες των πάγκων είναι ο Jurgen Klopp. Πολλά τα αρνητικά δεδομένα που για άλλη μία φορά δεv κατάφεραν να αντιστρέψουν οι επίδοξοι πρωταθλητές Αγγλίας.
Ο Guardiola έβαλε ακόμα έναν play maker στην αρχική ενδεκάδα του «θυσιάζοντας» τον Raheem Sterling που έμεινε στον πάγκο. Ο Ilkay Gundogan μπήκε στην εξίσωση με σαφή την πρόθεση του Καταλανού κοουτς να χειριστεί με μεγαλύτερη ασφάλεια τη μπάλα πάνω στην αναμενόμενη πίεση των «κόκκινων». Ο Γερμανός ξεκίνησε δεξιά στα χαφ (υποτίθεται στη θέση του Sterling) με τους David Silva και Leroy Sane να συμπληρώνουν την τριάδα πίσω από τον Gabriel Jesus που απόντος του Sergio Aguerro, ξεκίνησε βασικός. Ο κορυφαίος της ομάδας φέτος Kevin De Bruyne άρχισε το ματς ως δεύτερο εξάρι για να βοηθάει τον Fernandinho στο κατέβασμα της μπάλας. Την ίδια ώρα η τριάδα στο αντίστοιχο κέντρο των “Reds” ήταν Henderson (deep lying play maker που όμως πίεζε ακόμα κι αυτός την αντίπαλη κυκλοφορία!) Milner και Chamberlain (για άλλη μία φορά εξαιρετικός, ο μόνος που είχε ξεκινήσει στην αντίστοιχη τριάδα χαφ στη νίκη του πρωταθλήματος επί της City το Γενάρη δίπλα σε Can, Wijnaldum και μάλιστα είχε ανοίξει και το σκορ ενώ τώρα έκανε το 2-0!)
Γρήγορα ο Pep Guardiola διαπίστωσε ότι ο De Bruyne χρειαζόταν πιο μπροστά καθώς το κέντρο της Λίβερπουλ με την συνεισφορά των ακραίων (καταπληκτικός Alexander Arnold!)της προκαλούσε νέα ασφυξία στη «γαλάζια» κυκλοφορία και ανάπτυξη παιχνιδιού. Εφερε τον Βέλγο πιο μπροστά στέλνοντας τον Σίλβα πιο πίσω (το είχε κάνει και πέρσι στα νοκ-άουτ με τη Μονακό) αλλά και πάλι …προκοπή δεν είδε. Οι ταχύτατες κόντρα επιθέσεις των γηπεδούχων σε συνδυασμό με τον …ακατάλληλο Λαπόρτ που ξεκίνησε αριστερό μπακ και αδυνατούσε πλήρως να καλύψει τις επελάσεις των Salah και Αrnold και με τον Sane να βρίσκεται σε επιεικώς μέτρια βραδιά, δημιούργησαν έξτρα μπελάδες στα μετόπισθεν των φιλοξενούμενων. Το 3-0 στο ημίωρο αποτύπωνε συν τοις άλλοις και την συνήθως μπερδεμένη τοποθέτηση των αμυντικών της City.
Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε πολύ πιο συντηρητικό και σετ παιχνίδι μιας και η Liverpool ήταν αδύνατο να βγάλει όλο το ματς στην ίδια ένταση πίεσης με αυτή του πρώτου μέρους, γύρισε πίσω, έκλεισε τους χώρους ανάμεσα στις γραμμές αξιοποιώντας παράλληλα και τις γνωστές …εμμονές του Guardiola που δεν εγκαταλείπει το πλάνο του προσπαθώντας να παίξει σταθερά από τον άξονα έχοντας πλέον μεγαλύτερο πλάτος στην επίθεση με την παράλληλη παρουσία Sterling και Sane αλλά χωρίς βοήθεια και υπερφόρτωση από τους ακραίους αμυντικούς του δεν δημιουργούσε ρήγματα στις αμυντικές πτέρυγες των ‘reds”. Και κάπως έτσι η Liverpool «έσβησε» το ματς χωρίς να δεχτεί ούτε ένα σουτ (!) στην εστία της (στο ματς πρωταθλήματος στο Anfield τον Ιανουάριο είχε δεχτεί το 4-3 στο ένα και μοναδικό σουτ που δέχτηκε μέσα στην περιοχή της!) και καλείται τώρα να αντέξει στη ρεβάνς του Etihad, εκεί όπου τον Σεπτέμβρη δέχτηκε πέντε γκολ στο πρωτάθλημα (αλλά με αποβολή Mane στο 1-0).
Real …παντός καιρού!
Πάμε τώρα και στο …ποδοσφαιρικό φαινόμενο που λέγεται Real. Την μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που όχι μόνο δεν φοβάται ποτέ την συγκεκριμένη διοργάνωση αλλά μάλλον προκαλεί στην ίδια τον φόβο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από τα έξι τελευταια Champions League που έχει πάρει (1998-2017) από τα δώδεκα συνολικά που διαθέτει, μόνο το περσινό το σήκωσε ως πρωταθλήτρια Ισπανίας! Τα άλλα ήρθαν μετά από μέτριες χρονιές στις οποίες απλά ….αναρωτήθηκε από μέσα της «δεν πάω να το πάρω μια και δεν μου έχουν πάει καλά τα πράγματα φέτος;». Πραγματικά εντυπωσιακό!
H Real πρέπει να παραδεχτεί κανείς όμως πως έχει περάσει σε άλλη διάσταση: Δεν είναι μόνο ότι έχει «galacticos» στην ενδεκάδα της, δεν είναι μόνο o …αφιονισμένος και γεμάτος δίψα και κίνητρο στα 33 του χρόνια (!) CR7. Μαζί με όλα αυτά προκαλεί εντύπωση η άνεση κι η ευελιξία της ανάμεσα σε σχήματα 4-3-3 και 4-4-2 (Asensio-Lucas) ή 4-3-1-2 με τρείς χειριστές-δημιουργούς όπως απόψε ((Modric, Kroos, Isco) η με κανέναν εκ των τριών όπως στο Παρίσι. Oμαδα παντός καιρού και … πάσης τακτικής! Credits to Zinedine Zidane…
Προχτές ήταν όμως κι η λάθος προσέγγιση του Αllegri ένα από τα tips της αναμέτρησης στο Allianz Stadium. Σχήμα 4-4-2 όπως στο δεύτερο ημίχρονο με την Τottenham στο Wembley, τότε όπου όμως κυνηγούσε το σκορ κι επρεπε να «απλώσει» το παιχνίδι και να δημιουργήσει. Τώρα που κλήθηκε πρώτα από όλα να κρατήσει το μηδέν στην έδρα της και να ρισκάρει πιο πολύ στη Μαδρίτη, δεν της βγήκε. Στο 3′ τρώει το 0-1 γιατί κανείς ακραίος (De Sciglio – Douglas Costa) δεν πάει στον … ελευθέρας βοσκής Isco που βγάζει τη σέντρα απο αριστερά κι εν συνεχεία αδυνατεί όπως και στο (3ο γκολ στο) Cardiff να μαρκάρει σωστά την κίνηση του Ronaldo στο πρώτο δοκάρι (σκριν από Benzema!). Κάπου εδώ σκέφτεσαι πως έφυγε ο λάθος στόπερ του … πάλαι ποτέ κραταιού BBC της άμυνας (Bonucci) για τη Milan…
Στο 0-2 πέρα από το λάθος του Chiellini και τη γκολάρα του Cristiano (οι υπολογισμοί των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ εκτιμούσαν ότι η επαφή του Πορτογάλου με τη μπάλα στο «μαγικό» ανάποδο ψαλίδι έγινε σε ύψος από 2.10 ως 2.38!), η Juve αμύνεται λάθος σε πρώτο και δεύτερο χρόνο (σουτ Isco, ψαλίδι Ronaldo) αντί να παίξει ενεργητική άμυνα και να διώξει αποφασιστικά τη μπάλα μακριά από την περιοχή της. Στα δύο τελευταία γκολ των merengues, η ένταση της επίθεσης διατηρείται ψηλά λόγω των κορυφαίων ίσως ακραίων μπακ του κόσμου (Carvajal-Marcelo) ενώ όταν χρειάστηκε Keylor-Ramos-Varane καθαρισαν τα πάντα στα μετόπισθεν. Ομάδα με τέτοια ισορροπία δεν υπάρχει στην Ευρώπη τα τελευταία τέσσερα χρόνια..
Συμπέρασμα: Αυτή η Real του …σεληνιασμένου και φέτος Ronaldo έτσι όπως την είδαμε στο Τορίνο μεσοβδόμαδα, πραγματικά δεν ξέρεις πώς μπορεί να μην πάει στο Κίεβο. Για Barcelona και Bayern δεν έχουμε να πούμε και πολλά έτσι όπως πήγαν τα δικά τους πρώτα προημιτελικά παιχνίδια. Κάθε μία έχει τα δικά της …γνωστά όπλα και με αυτά πορεύεται. Η Barca του Valverde ποντάρει πολλά στο κίνητρο του Messi που έχει …επιθυμήσει το τρόπαιο και η Bayern νιώθει μεγάλη ασφάλεια όταν έχει στον πάγκο τον Heynches. Περισσότερα θα πούμε μετά τις ρεβάνς και πολύ περισσότερο μετά την κλήρωση των ημιτελικών…