Ο απεσταλμένος του ΑΡΤ στη Στοκχόλμη Νίκος Στρατής παρουσιάζει στο Kingsport.gr τους λόγους για τους οποίους η Manchester United του Jose Mourinho έφτασε εύκολα στη νίκη επί του Ajax στον τελικό του Europa League κερδίζοντας την απευθείας συμμετοχή της στο νέο Champions League.
Ούτως ή άλλως οι «κόκκινοι διάβολοι» ήταν φαβορί στον τελικό της Στοκχόλμης. Είχαν το πλεονέκτημα σε εμπειρία, σε προπονητή που δεν είχε χάσει ποτέ τελικό Ευρώπης αλλά και σε ισορροπία στην ενδεκάδα τους. Ο Άγιαξ από την άλλη ήταν η εκρηκτική ομάδα που σε έπιανε από τον …λαιμό και σε καθάριζε αν δεν τον …καθάριζες πρώτα εσύ. Με πολλά ταλαντούχα «πιτσιρίκια» αλλά και ιδιαίτερα αντιφατική συμπεριφορά ως τώρα στη διοργάνωση: 2-0 τη Σάλκε με …μπαλάρα στο Άμστερνταμ και …ασύλληπτο τον κορυφαίο ντριπλέρ φέτος στην Ευρώπη, Αμίν Γιουνές, «θαλασσοπνιγόταν» στη ρεβάνς του Γκεζελκίρχεν, ώσπου να βάλει τα δύο γκολ στην παράταση. «Χείμαρρος» και 4-1 τη Λιόν στον πρώτο ημιτελικό, «εκλιπαρούσε» να …λήξει η ρεβάνς στο “Parc Olympic” όπου πέρασε οριακά χάνοντας με 3-1. Η διαφορά ανάμεσα στην ισορροπία των Άγγλων (28 υπέρ και 8 κατά τα γκολ στη διοργάνωση) και την …ανισορροπία του «Αίαντα» (24-15) ήταν το πιο ισχυρό δεδομένο που περιέγραφε εύλογα την διαφορετικότητα των δύο φιναλίστ της Στοκχόλμης.
Άντε …βάλτου γκολ!
Μπαίνοντας στο αγωνιστικό μέρος του τελικού, η παρουσία του Μάτα αντί του Λίγκαρντ ήταν η …έκπληξη (περιμέναμε μία τέτοια από τον Πορτογάλο) στην ενδεκάδα των «κόκκινων διαβόλων» που μπορεί να στερούσε θεωρητικά ταχύτητα από την δεξιά πλευρά, έδινε όμως ποιότητα και τεχνική η οποία χρησίμευσε στην φάση του 1-0 όπου η Γιουνάιτεντ γύρισε γρήγορα τη μπάλα μεταφέροντας την στην …αδύναμη πλευρά (που λένε και στο μπάσκετ). Μπορεί το γκολ του εξαιρετικού σε άλλον έναν τελικό (μετά το σούπερ ματς που είχε κάνει στην ήττα της Γιουβέντους από την Μπαρσελόνα το 2015 στο Βερολίνο) Πολ Πογκμπά να ήταν τυχερό στην εκτέλεση (ο πρωταθλητής Λιμπερταδόρες 2016 Κολομβιανός στόπερ Ντάβινσον Σάντσες αλλάζει άθελα του την πορεία της μπάλας με το πόδι στήριξης και όχι με το δεξί που πήγε να μπλοκάρει το σουτ του Γάλλου!) , αποτέλεσε παρ’ όλα αυτά τον «καρπό» της ήδη υπάρχουσας ξεκάθαρης υπεροχής των παικτών του Μουρίνιο στο τερέν. Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν ιδανική για εκείνους που ήθελαν έναν θεαματικό τελικό με πολλά γκολ (σενάριο που σε μένα προσωπικά φάνταζε σχεδόν βέβαιο!), ήταν όμως «ταμάμ» για τον Μουρίνιο που όχι μόνο ολοκλήρωσε στο τέλος της βραδιάς το «τέσσερα στα τέσσερα» σε μεγάλους Ευρωπαϊκούς τελικούς (δύο με Πόρτο και έναν με Ιντερ) αλλά διατήρησε και την παράδοση να μην μένει ποτέ πίσω στο σκορ στα συγκεκριμένα ματς! Και μετά …άντε βάλτου γκολ του …μετρ των τελικών.
Ο Άγιαξ επί της ουσίας ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος χωρίς καθαρή ευκαιρία για γκολ (σε αντίθεση με την Γιουνάιτεντ που έφτασε πολύ κοντά στο 2-0 με τον Βαλένσια) καθώς ο Μουρίνιο του είχε κάνει τη ζημιά πολύ πριν σκοράρει ο Πογκμπά. Η πίεση που δημιούργησαν οι «κόκκινοι διάβολοι» στην ανάπτυξη του «Αίαντα» αλλά και η «τρομακτική» προσήλωση και συνέπεια των παικτών στο πλάνο του προπονητή ήταν το κλειδί για τη νίκη. Οι Άγγλοι δεν άφηναν αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές τους και εκτός από τον σκόρερ Πογκμπά, σπουδαία δουλειά σε αυτό το κομμάτι έκανε τόσο ο Μαρουάν Φελαϊνί (όχι φύσει δεκάρι αλλά στον τελικό σίγουρα …θέσει!) που πίεζε ακόμα και την πρώτη πάσα από τα στόπερ των παικτών του Πίτερ Μπος, όσο και ο απόλυτα δίκαια MVP του τελικού Άντερ Ερέρα που πήρε την προσωπική του ρεβάνς από το δικό του «φάντασμα» το οποίο τον κυνηγούσε μετά τον χαμένο τελικό της πρώην ομάδας του Αθλέτικ Μπιλμπάο του Μαρσέλο Μπιέλσα από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Σιμεόνε στο Βουκουρέστι το 2012. Ο («Βάσκος Πίρλο») Ερέρα δεν ήταν μόνο καλός στο να ξεκινάει ιδανικά την ανάπτυξη από την θέση «6», ήταν συγκλονιστικός και στις απαιτήσεις που υπήρχαν στο κομμάτι της δύναμης, της «σκληράδας» και των μονομαχιών με τους …ομόλογους του χαφ του Άγιαξ, κερδίζοντας τις περισσότερες από αυτές. Ιδανικό παιχνίδι που έδωσε στον Ζοσέ Μουρίνιο και κατ’ επέκταση στους συμπαίκτες του την ηρεμία του στυλ «μην φοβάστε, καθαρίζω εγώ απόψε»! Κι αν κυριαρχούσε ο Ερέρα στις σώμα με σώμα μονομαχίες στο κέντρο, φανταστείτε πόσο πιο εύκολα ήταν τα πράγματα για τους πιο σωματώδεις Πογκμπά και Φελαϊνί (και εξαιρετικός Νταρμιάν επίσης) που με το σώμα, τη δύναμη και τα …μακριά τους πόδια κέρδιζαν όχι μόνο τις μάχες, αλλά και τις κόντρες από τους αγχωμένους αντιπάλους τους.
Τελείωσε πριν …αρχίσει
Το γρήγορο 2-0 του Μχιταριάν εν ολίγοις τελείωσε το δεύτερο ημίχρονο πριν κάν αρχίσει. Και μαζί τις όποιες ελπίδες είχαν εναποθέσει οι Ολλανδοί για ανατροπή των δεδομένων στο δεύτερο μισό του τελικού. Ο Πίτερ Μπος δεν μπόρεσε να διορθώσει τα κακώς κείμενα του πρώτου μέρους αλλά …ας είμαστε ειλικρινείς: Με ποιους ακριβώς παίκτες να το έκανε; Οι Ντόλμπεργκ και Γιουνές (δεν βρήκε ουσιαστικά ποτέ την ευκαιρία να κάνει την αγαπημένη του κίνηση συγκλίνοντας από αριστερά προς τα μέσα και να σουτάρει με το δεξί) βρέθηκαν σε κακή βραδιά (9 Ολλανδικά σουτ «μπλόκαρε» το τείχος που έχτισε ο “Special One”!) αλλά παράλληλα βγήκαν και εκτός παιχνιδιού από την άμυνα της Γιουνάιτεντ. Με τον Μπερτραντ Τραορέ μόνο δραστήριο μπροστά και τους Κλάασεν και Ζιγιές να επηρεάζονται κι αυτοί από την «ασφυξία» και την έλλειψη ανοικτών χώρων, οι Ολλανδοί προσπαθούσαν να συνδυαστούν ή να παίξουν ακόμα και «σπόντες» ανάμεσα στους πολύ προσεγμένα κλεισμένους διαδρόμους αλλά ας μη γελιόμαστε, πρέπει να είσαι η …Μπαρσελόνα (με Τσάβι και Ινιέστα, όχι η τωρινή) για να το καταφέρεις. Δεν εκμεταλλεύτηκαν όλο το πλάτος του γηπέδου και γενικά ως νέα ομάδα που τώρα δημιουργείται δεν είχε την ωριμότητα, την υπομονή και τους αυτοματισμούς (ειδικά αυτοί απαιτούν χρόνο) για να βρει χώρους και καθαρές φάσεις για γκολ. Μεγάλο respect κόσμο που Άγιαξ που δεν επηρεάστηκε από την ήττα και συμπαραστάθηκε ως το τέλος ενθαρρύνοντας μία πραγματικά προικισμένη ποδοσφαιρικά φουρνιά που είναι προφανές ότι έχει λαμπρό μέλλον έχοντας πια στείλει το μήνυμα πως ….έρχεται στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.