Ρικ Πιτίνο: “Όσοι καπνίζουν ας το κάνουν μόνοι τους”
Ο Ρικ Πιτίνο ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος μετά τη νίκη της ομάδας του Παναθηναϊκού επί του Περιστερίου.
Ακόμη, σχολίασε και την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι φίλοι των γηπεδούχων, καυτηριάζοντας μία ακόμα άσχημη εικόνα από τις πολλές που έχει συναντήσει στη χώρα μας.
Αναλυτικά, όσα δήλωσε:
«Πολλοί θεωρούσαν ότι θα ήμασταν σκουριασμένοι, επειδή δεν έχουμε αγωνιστεί για 26-27 μέρες, αλλά εγώ ένιωθα το αντίθετο, γιατί προπονηθήκαμε πολύ καλά και αυτό είναι το σημαντικό. Ένα μπράβο στους παίκτες μου γιατί αυτές τις τρεις εβδομάδες έμειναν συγκεντρωμένοι και βελτιώθηκαν. Είχαμε 21 deflections στο πρώτο μέρος. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με τους παίκτες μου γιατί έχουν αντιμετωπίσει κάποιες ιδιαίτερες καταστάσεις τον τελευταίο καιρό. Η ομάδα μου έχει χαρακτήρα, δεν προσποιείται ότι έχει τραυματισμούς, απλά δουλεύει σκληρά και βελτιώνεται. Κάθε φορά που παίζεις εκτός έδρας, μία ομάδα που είναι καλά προπονημένη μπορεί να βρει ένα σημείο μέσα στο ματς και να παίξει καλά. Αυτό έκανε και το Περιστέρι, αλλά καταφέραμε να αντιδράσουμε».
Για την ατμόσφαιρα στο «Α. Παπανδρέου», τα καπνογόνα και τα τσιγάρα: «Αν θέλετε να είμαι ειλικρινής, όχι δεν μου άρεσε η ατμόσφαιρα. Οι φίλαθλοι ανάβουν καπνογόνα και δημιουργούν αυτήν την ατμόσφαιρα. Θα σας πω ένα αστείο που είπα στους βοηθούς μου. Οι οπαδοί αυτοί, αν είναι ειλικρινείς δεν μπορούν να απαντήσουν στους γονείς τους για το αν τους άρεσε το ματς ή όχι, γιατί είχαν γυρισμένη την πλάτη ανάβοντας καπνογόνα. Οι φίλαθλοι πρέπει να βοηθούν την ομάδα. Στην Νέα Υόρκη ακούγοντας αυτούς τους ήχους κάποιος θα ήταν νεκρός, οπότε τουλάχιστον δεν συμβαίνει αυτό εδώ.
Όπως έχω ξαναπεί, για τρεις μέρες μετά το παιχνίδι με τη Ρεάλ δεν μπορούσα να μιλήσω λόγω του καπνού στο γήπεδο. Είναι χειρότερο να είσαι παθητικός καπνιστής και όταν είναι έτσι η ατμόσφαιρα δεν είναι καλή για τους παίκτες και τα παιδιά. Όποιοι καπνίζουν, ας καπνίσουν έξω. Κι εγώ καπνίζω πούρα, αλλά μόνος μου, χωρίς κόσμο γύρω μου.
Το 1960 περίπου 18.000 άτομα κάπνιζαν σε μία συγκέντρωση που είχα πάει, αλλά το 1980 άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα είμαστε στο 2019. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα όταν ξανάρθω. Το πάτωμα δίνει την ίδια αξία σε αυτά που λέω όπως οι άνθρωποι».