Εικοσιένα χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο ενός από τους μεγαλύτερους κόουτς της ποδοσφαιρικής ιστορίας και ο Νίκος Στρατής αναπολεί στο Kingsport.gr τον πρώτο παιδικό του …έρωτα με την Λίβερπουλ του ανεπανάληπτου Μπομπ Πέισλι.
Σάββατο 21 Μαϊου 1977. Είχα επιστρέψει από το σχολείο (ναι είχαμε ακόμα σχολείο τα Σάββατα!) και το μόνο που σκεφτόμουν μέχρι τις πέντε το απόγευμα ήταν πως θα περάσει η ώρα για το μεγάλο ματς! Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο πολυδιαφημισμένος από τα μεγάλα αδέρφια των συμμαθητών μου τελικός του κυπέλλου Αγγλίας. Μας είχαν κάνει …πλύση εγκεφάλου στο διάλλειμα ότι πρόκειται για μεγάλη ματσάρα και δεν έπρεπε να το χάσουμε για να δούμε …κινούμενα σχέδια.
Προσωπικά δεν ήθελα και πολύ για να ακολουθήσω την προτροπή τους, σχεδόν έτοιμος ήμουν! Είχα μία ανάμνηση από τελικό κυπέλλου Αγγλίας μόλις ένα χρόνο νωρίτερα όταν η Σαουθάμπτον νικούσε με γκολ στα τελευταία λεπτά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0. Στα παιδικά μου μάτια ήταν απλά μία νίκη των «άσπρων» επί των «μαύρων» (ασπρόμαυρη τηλεόραση γαρ!) όμως μερικά χρόνια αργότερα μάθαινα πως το γκολ εκείνο του Μπόμπι Στόουκς που έδινε το κύπελλο στους «άγιους» του Λόρι Μακμένεμι συνιστούσε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ιστορίας του FA Cup.
Ευρωπαϊκή κορυφή
Back to …1977 όμως! Ο Γιάννης Διακογιάννης που έκανε την περιγραφή στην κρατική τηλεόραση τόνιζε συχνά πυκνά ότι η Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα και δεν πήγαινε απλά για το νταμπλ αλλά για ..τρεμπλ αφού τέσσερις ημέρες μετά οι ραγδαία ανερχόμενοι και στην Ευρώπη τότε «κόκκινοι» έπαιζαν στη Ρώμη τελικό πρωταθλητριών (ο πρώτος της ιστορίας τους!) απέναντι στη Γερμανική Μπορούσια Μενχεν Γκλάντμπαχ. Σε έναν τελικό που η Λίβερπουλ αγωνιζόταν με λευκές εμφανίσεις και μαύρο σορτσάκι (πράγμα που πλέον το λες και …ντοκουμέντο για τη συγκεκριμένη ομάδα!) έγινε το …παράδοξο! Νίκησε με 2-1 η (εκτη του πρωταθλήματος εκείνο το χρόνο) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σκωτσέζου προπονητή Τόμι Ντόχερτι με τα τρία γκολ να μπαίνουν μέσα σε τέσσερα λεπτά στις αρχές του β’ μέρους!
Τέσσερις μέρες μετά στη Ρώμη η «αρμάδα» του Πέισλι (και των Χιουζ, Νιλ, Κλέμενς, Κίγκαν, Χάιγουει, Σμιθ κλπ) νικούσε με 3-1 την Γκλάντμαχ χωρίς να έχει επηρεαστεί από την ήττα στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» για να στεφτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ήταν το τετραήμερο που πρωτόμαθα τον μεγάλο Μπομπ Πέισλι, τον αναμοφρωτή νούμερο δύο της ομάδας του Μερσεϊσαϊντ (μετά τον ανεπανάληπτο Μπιλ Σάνκλι). Τον …ήρεμο γεράκο που χαμογελούσε το ίδιο συμπαθητικά και το Σάββατο όταν παρηγορούσε τους παίκτες του για το χαμένο κύπελλο και την Τετάρτη ήταν τους ανέβαζε στην Ευρωπαϊκή κορυφή. Ο πρώτος παιδικός μου …έρωτας είχε μόλις εμφανιστεί: Η Λίβερπουλ του Πέισλι. Του ανθρώπου που στα εννέα χρόνια θητείας στον πάγκο της μοναδικής ομάδας που υπηρέτησε ως παίκτης και αργότερα σε όλα τα προπονητικά πόστα, κατέκτησε έξι πρωταθλήματα Αγγλίας! Τα μόνα που έχασε ήταν το 1975 (η πρώτη του σεζόν ως πρώτος προπονητής) τερματίζοντας δεύτερη στο -2 από την μεγάλη Ντέρμπι Κάουντι του αείμνηστου Ντέιβ Μακάι, το 1978 πάλι στην δεύτερη θέση μετά το …θαύμα της Νότιγχαμ Φόρεστ του μοναδικού Μπράιαν Κλαφ και το 1981 οταν και τερμάτισε έκτη και στο -10 (τελευταία σεζόν της ιστορίας με 2-1-0 σύστημα βαθμολόγησης) από την πρωταθλήτρια Άστον Βίλα του σπουδαίου Ρον Σόντερς.
Εκείνη όμως τη χρονιά πανηγύρισε το κύπελλο πρωταθλητριών στο Παρίσι απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης του Βουγιαντίν Μποσκόφ. Είχε προηγηθεί το ιστορικό …back to back του «Γουέμπλεϊ» το 1978 όταν η Λίβερπουλ νικούσε την Βελγική Μπριζ του Ερνστ Χάπελ με 1-0. Άλλη μεγάλη παιδική απορία τότε: Πώς το ’77 στη Ρώμη έφτανε με αστέρι τον Κέβιν Κίγκαν (Νο 7 στην φανέλα) στην Ευρωπαϊκή κορυφή και ένα χρόνο μετά με Νο 7 και πρωτοπαλίκαρο τον …αντι-Κίγκαν (πουλήθηκε στο Αμβούργο) Σκωτσέζο Κένι Νταλγκλίς, παρέμεινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα αστέρια άλλαζαν αλλά ο …πάτερ φαμίλιας (ιδιαίτερα αγαπητός στους παίκτες τους περισσότερους από τους οποίους γνώριζε από μικρά παιδιά όταν ξεκινούσαν από τις ακαδημίες των «ρεντς») Πέισλι έμενε σταθερός. Από τις πιο γλυκές και οικείες φυσιογνωμίες που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Το γιατί δεν του απονομήθηκε ο τίτλος του “Sir” είναι μία άλλη μία απορία που άρχισα να έχω πολύ αργότερα. Και που ακόμα δεν έχει λυθεί…