Οι πρώτοι προημιτελικοί του Champions League ολοκληρώθηκαν με Barcelona, Juventus, Tottenham και Liverpool να έχουν μικρό ή μεγάλο προβάδισμα για τετράδα. Ο Νίκος Στρατής αναλύει στο Kingsport.gr αυτά που είδαμε την εβδομάδα που μας πέρασε στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση…
Να ξεκινήσουμε από την πιο δημιουργική ομάδα των τελευταίων ετών στην Ευρώπη και leader στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες του φετινού Champions League Manchester City: Καλύτερη επίθεση με 26 (τα …21 μέσα από την περιοχή!) γκολ ως τώρα (κι ας μη σκόραρε προχτές!), 62 “on target” τελικές (και δεύτερη σε συνολικές τελικές με 61, έξι λιγότερες από την κατά τη πιο …άστοχη Barca!), περισσότερα δοκάρια (9) ενώ διαθέτει και τους κορυφαίους σε assist (πρώτος με πέντε ο Sane, τέσσερις o Mahrez). Κι όμως πάλι κινδυνεύει να μείνει εκτός ημιτελικών, για τρίτη σερί χρονιά μέσα στην τριετία Guardiola κι ενώ αμέσως πριν είχε πάει ημιτελικό με τον Pellegrini (2016)! Και κινδυνεύει να το πάθει ξανά κόντρα σε αντίπαλο που παίζει σε μεγαλύτερη ένταση από εκείνη. Όπως δηλαδή η “ταχυδυναμική” Liverpool πέρσι κι η Monaco του …σπρίντερ Mbappe πρόπερσι. Ο Guardiola θέλει να πάρει την κούπα με τον δικό του τρόπο αλλά αυτή η διοργάνωση ειδικά εδώ που φτάσαμε επιβραβεύει πολύ περισσότερο τη μία βραδιά παρά τη διάρκεια και το θέαμα!
Η Τότεναμ την Τρίτη στο Λονδίνο βάσει πλάνου Pochettino δεν κλείστηκε πίσω έστω κι αν ήξερε ότι δύσκολα θα είχε ίση κατοχή μπάλας. Κατέβηκε με 4-2-3-1 (χωρίς τον δυναμικό αλλά και …γκελαδορο Κολομβιανό στόπερ Davidson Sanchez) αντί για 3-5-2 για να μην δώσει πολλά εύκολα επιθετικά μέτρα στη City η οποία αν κατάφερνε να πιάσει τον δικό της ρυθμό συνδυασμένο με κατοχή μπάλας στην επίθεση, θα ήταν θέμα χρόνου να βρει το εκτός έδρας γκολ αλλά ο Aguero … έχασε το πέναλτι! Παράλληλα η Tottenham πίεζε από την πρώτη πάσα της City η οποία αμέσως άλλαξε σε 4-2-3-1 με τον Gundogan να γυρίζει πιο πίσω για να παίρνει την πρώτη πάσα της άμυνας του (στην αρχή προσπάθησε να το κάνει με τον …Delph!) και να αποφύγει τα αντίπαλα κλεψίματα. Επίσης λειτούργησε άψογα το πλάνο διαγώνιας κάλυψης του Pochettino με τα αμυντικά ντουμπλαρίσματα στις πτέρυγες αφού ο Mahrez δεν έβγαλε ούτε ένα σουτ με το καλό του αριστερό πόδι και την γνωστή …αγαπημένη του κίνηση συγκλίνοντας από δεξιά προς τα μέσα. Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Sterling κι ενώ η City δεν κατάφερε το ίδιο στο γκολ του Son με τον Gundogan να αργεί ένα κλικ να κλείσει το διάδρομο του σουτ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πέντε από τους επτά παίκτες που έτρεξαν περισσότερο ήταν από την Tottenham (111.1 – 106.9 km συνολικά) με τη City να μην εξαργυρώνει τελικά το 60% κατοχής και τις περίπου 180 παραπάνω ολοκληρωμένες πάσες (4-2 on target σουτ η Tottenham!) Kαι κάτι άλλο: De Bruyne και Sane να μπουν στο 88′ , δεν το κατάλαβα ειλικρινά! Εμμονές έχουν όλοι οι προπονητές του πλανήτη. Ακόμα κι ο Guardiola!
Οι …λύσεις του Klopp
Η Liverpool την ίδια ώρα κατακτούσε “επαγγελματική” νίκη αλλά είναι γεγονός πως και κούραση και νεκρά σημεία έβγαλε στο παιχνίδι της. Εν μέρει δικαιολογημένο αυτό αν σκεφτεί κανείς ότι κυνηγάει και πρωτάθλημα και πρέπει να κάνει δύο …σπριντ ταυτόχρονα στο τέλος μίας ακόμα επίπονης σεζόν. Το καλό για τον Klopp είναι ότι φέτος παίρνει πολλά πράγματα από τα χαφ του, ακόμα και γκολ που συμπληρώνουν τα κενά της επιθετικής … Αγίας τριάδας Salah, Mane, Firmino (πέρσι είχαν από δέκα γκολ ο καθένας στο Champions League!). Naby Keita, Hendesron έχουν αρχίσει να βρίσκουν δίκτυα και να προσφέρουν πολύτιμες λύσεις σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού και στα δύο μισά του τερέν (ακόμα κι ο Fabinho που έχει βοηθήσει και στο κέντρο της άμυνας). Θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση αν δε σκοράρουν οι “κόκκινοι” στο Dragao. Εκεί που πάντως η Porto δεν θα καταθέσει εύκολα τα όπλα ακόμα κι αν δεχτεί γκολ (εκτός να “φάει” …πέντε όπως πέρσι στους 16!)
Barca by …Ernesto
Πάμε και στα ματς της Τετάρτης. Η ….made in Valverde, Barcelona είναι γνωστό πως έχει αλλάξει DNA: Κυνική, επαγγελματική, με πολλή αμυντική σκέψη και υψηλή προτεραιότητα στο μηδέν παθητικό χωρίς να απαρνείται την κατοχής μπάλας και της υπομονετικής δημιουργίας, αλλά χωρίς ίχνος περιττής βιασύνης. Καθόλου θεαματική είναι αλήθεια (sorry, ο Ernesto δεν ήρθε για να δημιουργήσει ελκυστική ομάδα αλλά για τίτλους) αλλά κυρίως αποτελεσματική που με οποιοδήποτε τρόπο θέλει να εκπληρώσει το φετινό στόχο της επιστροφής στην ευρωπαϊκή κορυφή. Η Barca που ξέρει πλέον να “υποφέρει” αμυντικά, να αντέχει σε αυτό το καθεστώς και να λειτουργεί και χωρίς τη μπάλα και πίσω από αυτήν. Μία “compact” ομάδα που κλείνει τις γραμμές της και δυσκολεύει συνειδητά και χωρίς ενοχές τη ζωή του αντιπάλου όπως της έκαναν οι …άλλοι επί χρόνια! Που κρατάει τη μπάλα στα πόδια της όσο περισσότερο μπορεί (67% στο Old Trafford) όχι για να απειλήσει περισσότερο (μόλις πέντε τελικές!) αλλά για να αμυνθεί όσο λιγότερο γίνεται. Είδαμε πως όταν ο Messi δεν υποδεχόταν τη μπάλα όπως ήθελε στην επίθεση (κι όταν δεν τον …κοπανoύσε ο Smalling!) γύριζε για να γίνει τέταρτος χαφ και να μεγαλώσει το ποσοστό κατοχής μπάλας της Barca και να προσφέρει έξτρα δράση ανάμεσα στις συμπαγείς αντίπαλες γραμμές. O ανίκητος Pique έδειχνε κυρίαρχος τόσο χαμηλά όσο και στον αέρα στο … δεύτερο σπίτι του (όπως χαρακτήρισε το Old Trafford). Ο Busquets (τέσταρε διαρκώς την υπομονή και την ανοχή του Gianluca Rocchi) δεν έκοβε εν τη γενέσει μονάχα τις αντίπαλες υποσχόμενες ευκαιρίες, αλλά έβγαζε και τη μεγάλη μπαλιά (αύξων αριθμός …46 στην παραπάνω από δίλεπτη κυκλοφορία μπάλας των Καταλανών) στο Messi στη φάση του 0-1!
H United του Solskjaer δεν ήταν δυνατό να μην εμφανιστεί ρεαλιστικά και απολύτως προσαρμοσμένη στη θεωρητική και πρακτική ανωτερότητα της Barca με σκοπό να της χαλάσει αρχικά το παιχνίδι (με την πίεση και τη διπλή ζώνη άμυνας) και μετά το μυαλό (με τα …βρετανικά physical μαρκαρίσματα). Εξαιρετικός ο McTomminay κάλυψε όλους τους χώρους του γηπέδου έστω κι αν δεν έχει τη δημιουργία και κυρίως την ισορροπία του απόντα Ander Herrera κυρίως και μετά του Matic. Πρώτο ματς μετά από 14 χρόνια που οι “κόκκινοι διάβολοι” δεν είχαν “on target“ τελική στο Champions League αλλά θα την… αναζητήσουν σε έξι βράδια στο Camp Nou. Θέλοντας και μη! Με πρόσφατες τις μνήμες από το “έπος” του Παρισιού στους 16 (και με μία ενδεκάδα απόντων τότε!) κόντρα στην Pari SG.
“Καταιγίδα Ajax – “κυνική” Juve!
Το Ajax – Juventus ήταν σαφώς καλύτερο με γρήγορο ρυθμό και περισσότερες “απειλές” στις δύο εστίες. Με 18 τελικές προχτές, ο “Αίαντας” προσπέρασε τη Juve στον συνολικό πίνακα τελικών προσπαθειών από τις οκτώ ομάδες που συνεχίζουν στη διοργάνωση (πάντα πίσω φυσικά από Barca, City). Μία ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις να έχει τη μπάλα. Απέναντι σε κλειστή άμυνα, σε κατάσταση κόντρα επίθεσης, χωρίς καθαρό εννιάρι (ο Tadic είναι ένας …περιφερόμενος εξτρέμ που βάσει πλάνου Ten Hag παίζει “false nine” όπως η Barca του Guardiola), σε κάθε περίπτωση και συνθήκη. Η πιο νεανική παρέα της τελικής οκτάδας που επιτίθεται κατά μέτωπο σαν να μην υπάρχει …αύριο! Η ομάδα που στέλνει το μήνυμα ότι …έρχεται στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο! Μέχρι να έρθουν οι …κατάλληλες προτάσεις από τα πλούσια κλαμπ για τα νέα της αστέρια. Ήδη ο Frenkie De Jong (117 επαφές με τη μπάλα από 22χρονο σε νοκ άουτ προημιτελικό ή ημιτελικό είχαμε να δούμε από τον Busquets στο Inter – Barca το 2010!) έκλεισε στη Barcelona για να φανεί ο νέος “Μπούσι”. Αν δουλέψει και δυναμώσει το κορμί του, ώστε να ανταποκρίνεται και σε physical μάχες στη μεσαία γραμμή, έχει τις προοπτικές να πετύχει!
Να κλείσουμε και με τη Juventus: H “Vecchia Signora” φέτος είναι ο ορισμός του ποδοσφαιρικού κυνισμού. Ο Ronaldo σκοράρει κατά ριπάς (125 γκολ στο Champions League, 17 μακριά από τον δεύτερο Messi ενώ είναι ο απόλυτος γκολτζής στα νοκ άουτ!) ενώ για τα επιθετικά “mismatch” που δημιουργούν τα ψηλά κορμιά των Bernardeschi, Mandzukic τα έχουμε ξαναπεί. Είναι μεγάλος μπελάς για κάθε αντίπαλη άμυνα και οποιονδήποτε προπονητή σχεδιάζει πλάνα εξουδετέρωσης τους. Όταν μάλιστα οι …απαλλαγές τους είναι της κλάσης Douglas Costa (μεγάλο ματς στο Άμστερνταμ) και Dybala, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι καμία ομάδα της οκτάδας δεν έχει αυτή τη στιγμή τέτοια επιθετικά back up! Κάνω λάθος;
