Εβίνα Μάλτση στο Kingsport.gr: «Η Εθνική ομάδα ήταν το απόλυτο κίνητρο για μένα!»
Η Εβίνα Μάλτση, η μεγαλύτερη Ελληνίδα παίκτρια του γυναικείου μπάσκετ, μιλάει αποκλειστικά στο Kingsport.gr και στους Στέλιο Καλογερά και Γιάννη Δρόσο.
Η κορυφαία σκόρερ όλων των εποχών με τα χρώματα της εθνικής Ελλάδας γυναικών (3.225 πόντοι) ανοίγει την καρδιά της, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και αναφέρεται στην πλούσια καριέρα της.
H έμπειρη γκαρντ μιλάει (φυσικά) για την μεγάλη της αγάπη το μπάσκετ και ειδικά την Εθνική ομάδα, θυμάται πώς ξεκίνησε την καριέρα της από την Γουμένισσα Κιλκίς και πώς έφτασε να αγωνιστεί στην Αμερική και στο WNBA με τις Κονέκτικατ Σαν, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά και για τις μεγάλες διακρίσεις, τρόπαια και βραβεύσεις στη μεγάλη παρακαταθήκη της.
Η “Greek Killer” αναφέρεται στο μέλλον και στις διαφορές του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ, τόσο με το ευρωπαϊκό, όσο και της Αμερικής, στην Εθνική ομάδα ανδρών και στο Μουντομπάσκετ της Κίνας, όπως και στον τεράστιο Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον οποίο έχρισε μεγάλο πρεσβευτή της χώρας μας.
Επίσης, αποκαλύπτει ποιο παιχνίδι θα ήθελε να ξαναπαίξει, την διάδοχό της και τον δάσκαλο που θεωρεί στην μπασκετική της πορεία, τον coach Κώστα Μίσσα. Επιπλέον, τονίζει τον ρόλο των social media και πόσο επηρεάζει τη νέα γενιά αθλητών και τη συγκρίνει με τη δικιά της (γενιά), καθώς έχουν αλλάξει οι καιροί.
Αναλυτικά, η αποκλειστική συνέντευξή της στο Kingsport.gr:
«Στα αυτιά όλων ακουγόταν πολύ περίεργο να ασχοληθώ με το μπάσκετ»
Πως αποφάσισες να ξεκινήσεις να παίζεις μπάσκετ;
«Κατάγομαι από μία κωμόπολη η οποία είναι ‘’μπασκετομάνα’’, οπότε είχα την τύχη να έχουμε κλειστό γυμναστήριο, να έχουμε ομάδα μπάσκετ ανδρών και γυναικών. Είχα τις πρώτες μου παραστάσεις από ένα κλειστό γυμναστήριο, όπου με έπαιρναν μαζί τους τα αδέρφια μου, για να με απασχολήσουν με το μπάσκετ. Είχαμε δηλαδή το μικρόβιο και οικογενειακώς αλλά και μέσω των φίλων μου. Μετά ήρθε η Εθνική του ‘87 και η εποχή του Άρη και του Γκάλη. Χτίστηκαν χιλιάδες γήπεδα σε όλη την Ελλάδα, βγήκαμε όλοι στους δρόμους και παίζαμε μόνο μπάσκετ. Μετά ήταν και το θέμα ότι έπαιζα παντού μπάσκετ, στο σχολείο στο διάλειμμα, έξω από το σπίτι μου είχαμε βάλει σε ένα κυπαρίσσι μία ζάντα από ένα ποδήλατο, όπου είχαμε βγάλει τις ακτίνες και το είχαμε ως καλάθι. Παίζαμε όλη μέρα και όλη νύχτα μπάσκετ. Στο σπίτι όπου έβρισκα, πέταγα χαρτάκια σε κάδους και η μαμά μου επειδή φώναζε λόγω της φασαρίας που έκανα, βρήκα έναν άλλο τρόπο, έκανα τις κάλτσες μου μπάλα και τις έβαζα πίσω από τη ντουλάπα, μέχρι που κάποια στιγμή βρήκε όλες τις κάλτσες και με πήρε χαμπάρι. Γενικά είχα το μικρόβιο».
Πόσο δύσκολο ήταν να πρωταγωνιστείς σε ένα άθλημα το οποίο παλαιότερα ειδικά θεωρούταν ανδροκρατούμενο;
«Κοίταξε επειδή μιλάμε για πολλά χρόνια πριν, ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι τώρα. Σκέψου ο πατέρας μου όταν του είπα ότι θέλω να παίξω μπάσκετ, μου είπε «Τι εννοείς θέλεις να παίξεις μπάσκετ, δεν υπάρχει αυτό!». Οπότε έπρεπε να μεσολαβήσουν τα αδέρφια μου, να του μιλήσουν, να τον πείσουν. Ήταν πολύ διαφορετικά από ότι τώρα, αλλά ευτυχώς υπήρχε ήδη η γυναικεία ομάδα εκεί που ήμασταν και τουλάχιστον δεν μας «κλείδωναν» μέσα στο σπίτι. Πάντως ήταν πολύ πιο δύσκολο το να σκεφτείς ότι θα κάνεις όλο αυτό το ταξίδι, καθώς στα αυτιά όλων ακουγόταν πολύ περίεργο. Ακόμα και τα αδέρφια μου που έπαιζαν μπάσκετ, ποτέ δεν είχαν σκεφτεί ότι θα το ακολουθήσουν πιο σοβαρά, το έβλεπαν απλά ως ένα χόμπι».
«Η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή έχει κλείσει αρκετά τη ψαλίδα με το WNBA – Δεν δείχνουμε στις γυναίκες την ίδια προσοχή που δείχνουμε στους άντρες»
Έχοντας περάσει τόσο από το ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ, όσο και από την Αμερική, ποιες είναι οι διαφορές που αντιμετώπισες;
«Η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή έχει κλείσει αρκετά τη ψαλίδα με το WNBA. Καταρχήν, όλες οι ξένες είναι από το WNBA, άρα το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Οι ομάδες οι οποίες πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη, έχουν τη νοοτροπία σε όλο το σύλλογο πολύ κοντά στο WNBA, όπως είναι τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις, ο τρόπος διεξαγωγής των αγώνων και όλα αυτά. Από εκεί και πέρα κατεβαίνοντας βαθμίδα στην Ευρωλίγκα, στο EuroCup και ερχόμενοι και στην Ελλάδα, η ψαλίδα ανοίγει πολύ και το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Στην Ελλάδα δεν έχουμε γήπεδα και αυτά που έχουμε είναι από ελάχιστα έως και μη διαθέσιμα. Ο Ολυμπιακός (γυναικείο) αυτή τη στιγμή κάνει μία πολύ καλή προσπάθεια και παίζει στην Ευρωλίγκα και το στηρίζει αυτό. Είναι ότι πιο θετικό και φωτεινό υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Ελπίζαμε να υπάρξουν και άλλες ομάδες που θα μπορούν να μπουν στο κομμάτι του ανταγωνισμού, χωρίς όμως να έχουμε δει κάτι πέρα από αναλαμπές.
Σε προσωπικό επίπεδο;
Τώρα όσον αφορά το προσωπικό κομμάτι, όταν ένας άνθρωπος φεύγει από την Ελλάδα και μετακομίζει στο εξωτερικό, αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που μεταναστεύει, μέσα στο κομμάτι του αθλητή πάντα. Μου ήταν πολύ περίεργα όλα. Στην αρχή φοβήθηκα να φύγω. Μπορούσα να είχα φύγει νωρίτερα αλλά στην αρχή έκανα πίσω, κάτι το οποίο ήταν καθαρά ψυχολογικό. Βρίσκεσαι μόνος, δεν έχεις τους φίλους σου να μιλήσεις, να κάνεις μια δραστηριότητα μαζί τους. Σε μία ξένη χώρα επίσης δεν μιλάς καλά τη γλώσσα ή δεν την καταλαβαίνεις, με αποτέλεσμα στην αρχή να παθαίνεις ένα πολιτισμικό σοκ σε όλους τους τομείς. Και τώρα για να «παντρέψω» όλα αυτά που είπα, μιλάμε για την Ελλάδα που το επίπεδο είναι άκρως ερασιτεχνικό και φεύγεις στο εξωτερικό, όπου τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Είσαι όντως επαγγελματίας. Το καταλαβαίνεις αυτό από την πρώτη στιγμή που φτάνεις εκεί, από τις συνθήκες, από τον τρόπο που σου φέρονται, από τις απαιτήσεις που έχουν από εσένα, από τις εγκαταστάσεις, από την προβολή που έχει το γυναικείο μπάσκετ, είσαι με λίγα λόγια επαγγελματίας. Ευτυχώς πριν φύγω από την Ελλάδα, είχα συνεργαστεί με προπονητές που είχανε απαιτήσεις από εμένα, οπότε όταν πήγα εκεί είχα τη δυνατότητα να αντεπεξέλθω».
«Ο Κώστας Μίσσας ήταν δάσκαλος στη μπασκετική μου πορεία – Οι διαφορές με τις άλλες Εθνικές ομάδες, ήταν τεράστιες, χάναμε για 30 και 40 πόντους!»
Δίνουν την απαραίτητη προσοχή στα γυναικεία τμήματα στην Ελλάδα;
«Εξαρτάται τον σύλλογο και πόσο τους ενδιαφέρει. Ξέρετε πολύ καλά ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, έχουμε ανδροκρατούμενη νοοτροπία. Δεν δείχνουμε στις γυναίκες την ίδια προσοχή που δείχνουμε στους άντρες. Η αλήθεια είναι ότι το γυναικείο μπάσκετ δεν είχε ποτέ προβολή. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια αυτό άλλαξε, είναι μια επιτυχία της δικιάς μας γενιάς, χάρη στις επιτυχίες που φέραμε. Όπως έλεγε και ο Κώστας Μίσσας, του οποίου οφείλω να αναφέρω το όνομα καθώς ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος στη μπασκετική μου πορεία, αν θέλετε να σας προσέξουν πρέπει να βγείτε από την αφάνεια για να γίνει αυτό. Αυτό ήρθε μαζί με τις επιτυχίες με την Εθνική, όταν συμμετείχαμε στις διοργανώσεις. Στην αρχή θυμάμαι οι διαφορές με τις άλλες Εθνικές ομάδες, ήταν τεράστιες καθώς χάναμε για 30 και 40 πόντους. Κάποια στιγμή όμως γίναμε ομάδα πεντάδας, κάτι το οποίο είναι τεράστιο και έφερε την προβολή. Γενικότερα δεν υπάρχει προβολή και το πρωτάθλημα είναι υποβαθμισμένο».
Πιστεύεις ότι το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ έχει μέλλον;
«Ο Ολυμπιακός έχει κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, έχει προσπαθήσει να προωθήσει το προϊόν του, δείχνει τα παιχνίδια του η τηλεόραση, είναι στην Ευρωλίγκα, ο κόσμος ξαφνικά έχει εικόνα από ευρωπαϊκό επίπεδο και αρχίζει και καταλαβαίνει, βλέποντας και την Εθνική ομάδα με τις παίκτριες που αγωνίζονται σε αυτή. Ο κόσμος επίσης αρχίζει και καταλαβαίνει τα μεγέθη, τι γίνεται, γιατί εμείς όχι ενώ αυτοί ναι. Η τηλεόραση είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα, όπως και όλα τα μέσα, όσον αφορά την προβολή. Είναι ο τρόπος που κινητοποιείς τα νέα παιδιά, να δούνε κάτι και να θέλουν να το ακολουθήσουν. Είναι ο τρόπος να μάθει ο κόσμος το τι κάνεις. Μπορεί τα μεγέθη να είναι διαφορετικά, αλλά ειλικρινά κάνουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα που κάνουν οι άντρες. Ακριβώς την ίδια προπόνηση, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, έχουμε τους ίδιους τραυματισμούς συνεπώς και τις ίδιες αποθεραπείες. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι δεν έχουμε την ίδια αναγνωσιμότητα, την ίδια προβολή αλλά και τις ίδιες απολαβές».
«Η ποιότητα του αθλήματος έχει υποβαθμιστεί – στην Ελλάδα δεν έχουμε αθλητική παιδεία, το μόνο που θέλουμε, είναι να βλέπουμε θετικά αποτελέσματα και την ομάδα μας να κερδίζει»
Το κοινό στην Ελλάδα, έχουμε παρατηρήσει ότι γεμίζει το γήπεδο μόνο σε μεγάλα ματς. Γιατί συμβαίνει και πως μπορεί να αλλάξει αυτό;
«Η ποιότητα του αθλήματος έχει υποβαθμιστεί. Τι φταίει ακριβώς δεν μπορώ να το γνωρίζω. Σίγουρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε αθλητική παιδεία, είμαστε ένας λαός που το μόνο που θέλουμε είναι να βλέπουμε θετικά αποτελέσματα και την ομάδα μας να κερδίζει. Στο εξωτερικό δεν είναι έτσι και γι’ αυτό γεμίζουν τα γήπεδα. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι αγκαλιάζουν τα σωματεία τα οποία υποστηρίζουν, ακολουθούν και στηρίζουν την προσπάθεια. Έχω φύγει από γήπεδο ηττημένη και καταχειροκροτημένη. Σέβονται τον αθλητή σαν αθλητή. Υπάρχει μια αθλητική παιδεία, κάτι που στην Ελλάδα δεν έχουμε. Και αν θέλετε τη γνώμη μου για το τι πρέπει να αλλάξει, πρέπει η αλλαγή να γίνει από τη βάση, δηλαδή από το σχολείο. Στην Ελλάδα δεν είσαι φίλαθλος, είσαι οπαδός. Δεν πας να δεις μπάσκετ, πας να δεις την ομάδα σου που θες να κερδίσει. Αν τυχόν χάσει η ομάδα σου, θα τα σπάσεις, θα βρίσεις τους παίκτες, θα τα βάλεις με τη διοίκηση, θα θυμώσεις και δεν θα ξαναπάς στο γήπεδο. Τώρα στο πιο γενικό κομμάτι, όταν ζεις σε μία χώρα με οικονομική κρίση, το μπαλάκι παίρνει και τον αθλητισμό. Όσο λοιπόν αποδυναμώνεται οικονομικά ένας σύλλογος, αρχίζουν τα προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά περνάνε στην ποιότητα που προσφέρει η ίδια η ομάδα. Γενικότερα έχουμε την τάση να πηγαίνουμε να βλέπουμε καλό μπάσκετ. Οπότε μπορεί να φταίει ότι έχει υποβαθμιστεί η ποιότητα. Σαφώς η οικονομία παίζει μεγάλο ρόλο.
Ο Αθηναϊκός το 2010 κατέκτησε το EuroCup. Είναι εφικτό να επαναλάβει αυτό το κατόρθωμα κάποια άλλη ελληνική ομάδα ή ακόμα και σε επίπεδο Εθνικής, να ξαναφτάσουμε να διεκδικήσουμε μετάλλιο;
«Όλα είναι εφικτά στη ζωή και η ιστορία είναι για να ανανεώνεται, τα ρεκόρ είναι για να σπάνε και ούτω καθεξής. Πιστεύω ότι είναι πολύ εφικτό μία ομάδα να το καταφέρει. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα έχει όλα τα μέσα για να φέρει μια επιτυχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο. Η ομάδα του Ολυμπιακού είναι πολύ καλά στημένη οργανωτικά, οπότε δεν του λείπει κάτι, όπως και για τον Παναθηναϊκό αλλά και μερικές ακόμα ομάδες, το θέμα είναι καθαρά το οικονομικό και οι διαφορές με τις υπόλοιπες ομάδες. Αν αποφασίσει για παράδειγμα αύριο ο Παναθηναϊκός να βάλει παραπάνω λεφτά, μπορεί να πάρει παίκτες και να πρωταγωνιστήσει. Οι δύο μεγάλες ομάδες έχουν τις γνώσεις οργανωτικά και από τις ανδρικές ομάδες, έχουν το brand name, αλλά το θέμα είναι το οικονομικό και δεν ξέρω αν τους συμφέρει να το κάνουν».
«Η Εθνική ομάδα ήταν το απόλυτο κίνητρο για μένα- Τεράστια στιγμή η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες»
Πόσο σημαντικό είναι για εσένα το γεγονός ότι φόρεσες την γαλανόλευκη φανέλα για πάνω από 20 χρόνια;
«Καταρχήν είναι σημαντικό ότι κατάφερα έστω και για μία φορά να είμαι μέλος της Εθνικής ομάδας. Έτσι ξεκίνησα εξάλλου. Η Εθνική ομάδα ήταν το απόλυτο κίνητρο για μένα. Όταν έπαιζα μπάσκετ σε μικρή ηλικία και θεωρούμουν ταλέντο, δεν ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω και πως ήθελα να το κάνω. Ήταν πολύ διαφορετικά τα χρόνια. Δεν υπήρχε ότι μία γυναικά θα κάνει ότι θέλει και θα κάνει αυτό το πράγμα. Σας είπα ότι ο πατέρας μου, μου έλεγε «Τι εννοείς;», όταν του έλεγα τι θέλω να κάνω. Το κίνητρο λοιπόν για να ασχοληθώ με αυτό περισσότερες ώρες αρχικά, ήταν η Εθνική ομάδα. Κάποτε ένας προπονητής μου είπε ότι μπορώ να παίξω στην Εθνική και εγώ τον αμφισβητούσα. Ήξερα την τότε Εθνική ομάδα, οι οποίες ήταν στην ηλικία μου και τις θαύμαζα. Έβλεπα το χάσμα ανάμεσα μας και έλεγα ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό. Όταν λοιπόν όμως κατάφερε να με πείσει ότι αυτό μπορεί να γίνει, ήταν ο λόγος που μπήκα μέσα στο γήπεδο και ο λόγος που έκανα ότι έκανα. Δηλαδή η Εθνική ομάδα για μένα ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο».
Ήσουν μέλος της ομάδας που αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Τι σημαίνει αυτό για έναν αθλητή και ποιο ήταν το κλίμα στην ομάδα;
«Απίστευτη στιγμή γενικά οι Ολυμπιακοί αγώνες για έναν αθλητή. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί θέλουν να συμμετάσχουν όλοι και «κατεβαίνουν» οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου. Τεράστια στιγμή η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες, τρομερή εμπειρία, φανταστικό όλο αυτό που είχε στηθεί και πολύ όμορφο το όλο σκηνικό. Παίζαμε για τη χώρα μας μέσα στη χώρα μας, με τους φιλάθλους μας. Ότι καλύτερο έχω ζήσει μακράν. Όταν παίζεις πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει, επειδή είσαι επικεντρωμένος στην καθημερινότητα σου και στη ρουτίνα σου. Πρέπει πολλές φορές να το σκεφτείς να το δεις λίγο απέξω».
«Συναισθηματικά με την Εθνική ομάδα ήμουν τόσο πολύ «δεμένη»
Καθαρά αγωνιστικά ποια είναι η σημαντικότερη στιγμή με την Ελληνική ομάδα;
«Κοίταξε με την Εθνική ομάδα μου έχουν μείνει οι περισσότερες στιγμές χαραγμένες στο μυαλό, είτε καλές είτε κακές. Συναισθηματικά με την Εθνική ομάδα ήμουν τόσο πολύ «δεμένη», που τα θυμάμαι όλα, καλό παιχνίδι, κακό παιχνίδι, ήττα που θα άλλαζα. Σίγουρα οι Ολυμπιακοί αγώνες, το 2009 η κατάκτηση της 5ης θέσης και φυσικά το 2017 όπου καταφέραμε και διεκδικήσαμε μετάλλιο, δηλαδή αυτό είναι κάτι το οποίοι ζεις για να το καταφέρεις».
Δίνεται η απαραίτητη βοήθεια στην Εθνική γυναικών;
«Η Εθνική γυναικών από πλευρά ομοσπονδίας έχει όλα τα μέσα τα οποία χρειάζεται. Από εκεί και πέρα το πρόβλημα υφίσταται στην παραγωγική διαδικασία και στον τρόπο που λειτουργούν τα σωματεία και το τι δουλειά γίνεται σε αυτά. Σίγουρα παίζει ρόλο και το τι δουλειά κάνουν οι αθλήτριες από μόνες τους, εκεί όμως ξεκινάει το πρόβλημα. Γι’ αυτό λέμε και εμείς οι μεγαλύτερες, ότι είναι στο χέρι των αθλητριών το πόσο σκληρά θα δουλέψουν για να φτάσουν και αυτές στο δικό τους ταβάνι. Όταν λοιπόν η ατομική δουλειά ενταχθεί στο σύνολο, μπορούν να φτάσουν όσο ψηλά αυτές αποφασίσουν»
«Η ομάδα αυτή πρέπει να πλαισιωθεί από όλους μας με πολύ αγάπη και νομίζω ότι είναι να έρθει θα έρθει»
Βλέποντας την Εθνική μας, κυρίως στο τουρνουά «Ακρόπολις», ποια είναι η άποψη σου για την ομάδα; Τι είναι αυτό που μπορεί να καταφέρει στην Κίνα;
«Καταρχάς δεν κάνω ποτέ προβλέψεις. Αυτό που θα ήθελα είναι να είναι η ομάδα υγιής και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Να διεκδικήσει και να κατακτήσει αυτό που της αξίζει. Αν η ομάδα αξίζει να βγει πρώτη, να βγει πρώτη. Θέλουμε όλοι να πάρουμε ένα μετάλλιο, καθώς έχει περάσει πολύς καιρός, το ζητάει το άθλημα, το έχουμε ανάγκη όλοι για να ξαναγυρίσουν τα παιδιά στο μπάσκετ και να πάρει το μπάσκετ τα πάνω του. Από εκεί και πέρα, δεν πρέπει την πίεση όλη αυτή να τη φορτώσουμε στους παίκτες, καθώς ήδη κουβαλάνε τα απωθημένα όλων των Ελλήνων ώστε να γυρίσουν με ένα μετάλλιο. Αυτό που είδα μου άρεσε πάρα πολύ, είναι ένα πολύ υγιές σύνολο πολύ καλών παικτών. Τα παιδιά έχουν πολλή δίψα και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Προφανώς όμως δεν παίζουν μόνοι τους, δεν είναι η σούπερ ομάδα, αλλά και το 2006 δεν περίμενε κανείς ότι θα κερδίσουμε τους Αμερικανούς. Η ομάδα αυτή πρέπει να πλαισιωθεί από όλους μας με πολύ αγάπη και νομίζω ότι είναι να έρθει θα έρθει. Μακάρι να έχουμε τις καλές μας μέρες στα νοκ-άουτ παιχνίδια, διότι είναι πολύ σημαντικό έτσι όπως έχει γίνει το πρόγραμμα μπορεί να είσαι το φαβορί και να σε πετάξουν έξω λόγω μιας κακής ημέρας ή ενός τραυματισμού. Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη, πιστεύω πάρα πολύ τα παιδιά και από εκεί και πέρα το τι μπορούν να κάνουν θα μας το δείξουν μέσα στο παρκέ».
Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή (όπως π.χ. ο Γιάννης Αθηναίου) να επανέλθει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά στο ίδιο επίπεδο, έπειτα από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό;
«Το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν αθλητή είναι η περίοδος που είναι τραυματίας. Ο Γιάννης τώρα μιας και είναι η αφορμή, είναι πολύ δύσκολο αλλά αυτό είναι που κάνει τους μεγάλους αθλητές να ξεχωρίζουν. Δηλαδή προσωπικά παρακολουθούσα τον Σέρχιο Γιούλ τα τελευταία δύο χρόνια που είχε πάθει χιαστούς. Παρακολούθησα όλη την αποκατάσταση του γιατί με ενδιέφερε το κομμάτι της αποκατάστασης και της εκγύμνασης το οποίο έκανε και γύρισε και έπαιξε στο Φάιναλ Φορ και ήταν τρομερός. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, επίπονο, αλλά είναι η διαφορά των πρωταθλητών με τους ερασιτέχνες. Ο Γιάννης θα γυρίσει πιο δυνατός. Κάθε φορά που κάποιος αθλητής παθαίνει έναν τραυματισμό πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Σίγουρα το σώμα έχει μνήμη ειδικά αν έχει δουλέψει πολύ το σώμα αντιδράει διαφορετικά, αλλά κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν».
«Ο Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της χώρας μας – Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλος αθλητής είναι!»
Πες μας δύο λόγια για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
«Είναι τεράστιος. Είναι τεράστιος και το λέω συνέχεια, όπου βρεθώ και όπου σταθώ ότι στην Ελλάδα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλος αθλητής είναι. Στην Αμερική αυτή τη στιγμή είναι το νούμερο ένα brand, επηρεάζει τα πάντα, μάλλον επειδή πουλάει η αλήθεια είναι, αλλά επηρεάζει τα πάντα. Επηρεάζει τη συνείδηση, τον τρόπο σκέψης και βλέπετε τι ιδρύματα έχουν γίνει μετά την έλευση του Γιάννη για τους φτωχούς και τα παιδιά που δεν έχουν σπίτι ή φαγητό. Τώρα όσον αφορά το μπασκετικό, το παιδί αυτό είναι πάρα πολύ προικισμένο προφανώς, όπως και τα αδέρφια του, από εκεί και πέρα όμως δεν είναι μόνο το ταλέντο του ο λόγος που έχει φτάσει εκεί που είναι. Η δουλειά του φαίνεται μέσα από τις φωτογραφίες με την πάροδο του χρόνου. Ένας αθλητής χωρίς να έχει ταλέντο ίσως να μην μπορεί να φτάσει εκεί, αλλά ένας αθλητής που δεν έχει δουλέψει σίγουρα δεν μπορεί να φτάσει εκεί. Η πορεία του Γιάννη είναι χτισμένη με πάρα πολύ δουλειά. Ξέρω ότι υπήρχαν φορές όπου κοιμόταν μέσα στο γήπεδο, βέβαια αυτό έχει να κάνει με τη νοοτροπία του».
Μπορεί να αλλάξει ο Γιάννης (Αντετοκούνμπο) τα στερεότυπα που έχουμε στην Ελλάδα;
«Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφήσει το φαινόμενο Γιάννη Αντετοκούνμπο να φύγει έτσι. Είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της χώρας μας, αλλά και αυτά που πρεσβεύει γενικότερα σαν άνθρωπος αξίζει να «χτίσουμε» πάνω του, αξίζει να γίνει πρότυπο. Για εμένα δεν θα χρειαζόταν να γίνει μια επιτυχία, ώστε ο Έλληνας να ταυτιστεί με την ομάδα και τον Γιάννη. Έχουμε ένα πολύ καλό παράδειγμα, το παιδί αυτό δουλεύει πάρα πολύ, έχει μείνει ταπεινός μέχρι στιγμή, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι επίσης πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό το γεγονός της νοοτροπίας που έχει ο Γιάννης. Εγώ προσωπικά τον θαυμάζω, εύχομαι να μείνει ο ίδιος και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί, γιατί δεν έχει φτάσει ούτε στο 20% από αυτό που μπορεί. Θα δούμε μεγάλα πράγματα από τον Γιάννη και εύχομαι να είναι υγιής».
«Παίζει σημαντικό ρόλο ότι έχει αλλάξει η γενιά, καθώς τώρα πλέον τα παιδιά είναι με ένα κινητό στο χέρι!»
Είδαμε φέτος, ειδικά στην Εθνική ομάδα της Αμερικής, πως πολλοί ήταν οι παίκτες που απέρριψαν την ομάδα και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πως το βλέπεις εσύ αυτό;
«Αυτό έχει να κάνει με την εθνική συνείδηση. Έχει να κάνει με το τι διδάσκεσαι αρχικά στο σπίτι σου και στη συνέχεια στο σχολείο. Έχει να κάνει με την πολιτική κατάσταση της χώρας, όπως βλέπουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα επειδή έχουμε θέμα με έναν πολιτικό απομυθοποιούμε τα πάντα και ξεχνάμε πολλά πράγματα. Δεν είναι όμως έτσι, διότι έχουμε ρίζες, έχουμε ιστορία και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτά. Τώρα όσον αφορά την Αμερική, επειδή είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα, δεν νομίζω πως είναι τυχαίο που έχει συμβεί αυτό επί Trump. Πιστεύω πως παίζει ρόλο και αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να εκπροσωπείς τη χώρα σου. Το 2006 η Αμερική είχε κατεβεί με πολλή υπεροψία και όταν χάσανε το χρυσό μετάλλιο, τέθηκε ολόκληρο θέμα το οποίο ξεκίνησε από τα «ψηλά» επίπεδα ηγεσίας. Για το λόγο αυτό έδωσαν περισσότερη προσοχή στις Εθνικές τους ομάδες, επειδή γενικότερα θέλουν να πρεσβεύουν ότι είναι οι καλύτεροι αθλητές του κόσμου. “Απαγορεύτηκε” να μη δίνουν ιδιαίτερη βάση, κάτι το οποίο τώρα ξαναγίνεται και δεν τους νοιάζει απ’ ότι φαίνεται τόσο. Κάποιοι από τους αθλητές είναι ενάντια στον Trump και ίσως το κάνουν και γι’ αυτό τον λόγο. Ίσως προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να ασκήσουν και πιέσεις για ορισμένα ζητήματα. Θα τους στοιχίσει αν δεν πάρουν μετάλλιο και θα ξανά αλλάξει η κατάσταση».
Έχει κάνει κακό στη νέα γενιά η ανάδειξη και η γρήγορη φήμη που παίρνουν μέσω των social media;
«Πιστεύω ακράδαντα ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου υπάρχει το εύκολο, το γρήγορο και το χωρίς κόπο και αυτό δεν βοηθάει κανέναν. Είναι και αυτός ένας τρόπος να πλησιάζουν τα παιδιά από πάρα πολύ μικρή ηλικία, μιλώντας για μεταγραφές και χρήματα, πράγματα δηλαδή που στα 14 σου δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Υπάρχει ένα λάθος που ξεκινάει από πολύ μικρές ηλικίες και έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλοι πιστεύουν πως θα κάνουν τη μεγάλη μεταγραφή και θα βγάλουν πολλά λεφτά. Γενικά το σύστημα πάει πολύ λάθος. Αρχικά οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους σαν κερδοφόρα επιχείρηση, τα παιδιά έχουν πίεση που δεν θα έπρεπε να την έχουν πριν τα 18-19, το παιχνίδι έχει πάει αλλού και τα παιδιά έχουν ξεχάσει να παίζουν, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αν δείτε τη γενιά 2005-2006 που πήραν το Πανευρωπαϊκό και τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτά τα παιδιά έπαιζαν, τους ενδιέφερε απλά να παίξουν μπάσκετ, τίποτα άλλο έξω από αυτό. Παίζει σημαντικό ρόλο ότι έχει αλλάξει η γενιά, καθώς τώρα πλέον τα παιδιά είναι με ένα κινητό στο χέρι. Τα παιδιά τώρα μεγαλώνουν εύκολα. Εμείς για να πάρουμε ένα ζευγάρι παπούτσια, κρατάγαμε το χαρτζιλίκι ή έπρεπε να το κερδίσουμε με κάτι που θα κάναμε. Δεν ήταν ότι οι γονείς μας, μας διδάσκανε το κομμάτι της ανταπόδοσης, αλλά το κομμάτι της επιβράβευσης. Κοπιάζαμε για να καταφέρουμε κάτι, οπότε εκτιμάγαμε τον κόπο μας και τη αξία των πραγμάτων. Η γενιά μου, η οποία είναι γονείς τώρα, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πολύ διαφορετικό τρόπο. Ζητάει το παιδί κάτι και το έχει. «Γιατί; Γιατί είσαι εσύ.». Τα παιδιά έτσι χάνουν τον δρόμο τους. Δεν μαθαίνουν τα παιδιά ότι για να πάρεις κάτι πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, ώστε να το αξίζεις. Για να πάρεις κάτι στην τότε εποχή, έπρεπε να το πάρεις με κόπο».
«Αξίζουν συγχαρητήρια και στα παιδιά που είναι στην Εθνική και θυσιάζουν τις διακοπές τους και την προετοιμασία με την ομάδα τους»
Πόσο αρνητικά μπορεί να επιδράσει τελικά ο πολύ μεγάλος αριθμός αγώνων στους παίκτες;
«Καταλαβαίνω το λόγο που προσπαθούν να ανεβάσουν τους αριθμούς των αγώνων, διότι είναι το προϊόν και προσπαθούν να το προβάλλουν, επειδή κερδίζουν από αυτό. Ο ανθρώπινος οργανισμός όμως έχει όριο, υπάρχει μεγάλη καταπόνηση. Αξίζουν συγχαρητήρια και στα παιδιά που είναι στην Εθνική και θυσιάζουν τις διακοπές τους και την προετοιμασία με την ομάδα τους. Θεωρώ ότι οι πολλοί αγώνες είναι ένας λόγος που βλέπουμε παίκτες να τελειώνουν νωρίς την καριέρα τους ή να τραυματίζονται πολύ πιο συχνά.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Κάποιο πόστο στο μπάσκετ, προπονητική όπως οι Καλτσίδου, Καλέντζου και Κωστάκη, ή κάτι άλλο;
«Τα σχέδια για το μέλλον δεν θα τα αποκαλύψω. Οτιδήποτε μένει να ανακοινωθεί, θα το μάθετε τις επόμενες ημέρες.
«Θα ήθελα πολύ να ξανά έπαιζα το παιχνίδι με το Βέλγιο, που ήταν για την 3η-4η θέση του Ευρωπαϊκού, λόγω μεταλλίου»
Ποιο παιχνίδι θα ξαναέπαιζες;
«Θα ήθελα πολύ να ξανά έπαιζα το παιχνίδι με το Βέλγιο, που ήταν για την 3η-4η θέση του Ευρωπαϊκού, λόγω μεταλλίου. Προφανώς είχαμε «αδειάσει», δεν πιστεύω ποτέ ότι παίξαμε καλύτερα και χάσαμε. Απλά θα ήθελα να δω αν είχαμε τη δυνατότητα ή αν θα ξανά χάναμε, για να πω εντάξει. Επειδή εμείς είχαμε κουραστεί και το Βέλγιο ήταν σε εκπληκτική ημέρα, κυρίως στην ευστοχία, θα ήθελα να δω αν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε σε μία άλλη μέρα. Ειλικρινά το μετάλλιο το ήθελα πάρα πολύ. Το Βέλγιο ήταν σαφώς καλύτερο από εμάς, αλλά εκείνο το ματς θα ήθελα να το ξαναπαίξω».
Υπάρχει κάποια παίκτρια που θεωρείς διάδοχό σου;
«Η Άρτεμις (Σπανού). Υπάρχουν ωστόσο κάποια παιδιά που έρχονται, αν το αποφασίσουν και δουλέψουν σκληρά, περισσότερο απ’ όσο εγώ, μπορούν να φτάσουν ψηλότερα από εμένα».
«Να τα παρατήσω το σκέφτηκα πάρα πολλές φορές, αλλά να μετανιώσω που ασχολήθηκα με το μπάσκετ ποτέ και θα έκανα τα ίδια ξανά και ξανά»
Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Ή που μετάνιωσες που ασχολήθηκες με το μπάσκετ;
«Να τα παρατήσω το σκέφτηκα πάρα πολλές φορές, αλλά να μετανιώσω που ασχολήθηκα με το μπάσκετ ποτέ και θα έκανα τα ίδια ξανά και ξανά. Αν μπορούσα να σταματήσω τώρα και να ξαναέκανα από την αρχή ότι έχω κάνει, θα το έκανα. Όσο για να τα παρατήσω το σκέφτηκα πολλές φορές. Κάθε φορά που πάθαινα έναν τραυματισμό, έλεγα ότι δεν μπορώ άλλο. Πάντα έμπαινε στο μυαλό μου να τα παρατήσω, χωρίς ποτέ αυτό να γίνει πράξη και νομίζω πως αυτό είναι που έχουμε εμείς οι αθλητές και συνεχίζουμε. Για παράδειγμα, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ή η Στέλλα Καλτσίδου. Υπήρξαν πολλές φορές που έλεγα δεν μπορώ ή που έβαλα τα κλάματα. Όλες αυτές τις φορές λες «θέλω να τα παρατήσω», αλλά δεν τα παρατάς ποτέ».
Αν είχες μπροστά σου τη μικρή Εβίνα την ώρα που ξεκινούσε, τι θα τη συμβούλευες;
«Αυτά που τη συμβούλευα και τότε. Θα άλλαζα πολλά από αυτά που έκανα, καθώς τότε δεν είχα την εμπειρία. Τώρα μπορώ να σου πω τα λάθη μου στις προπονήσεις, στους αγώνες. Σαφέστατα κυνήγησα το όνειρο μου και μάλιστα με θράσος, για την τότε εποχή. Ήταν θράσος το να πάω σε περίοδο πανελληνίων να πω στον πατέρα μου ότι εγώ θα παίξω μπάσκετ. Είπα θέλω να κάνω αυτό και θέλω να πετύχω. Δεν ήξερα αν μπορώ, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην δικαιωθείς γιατί κάνεις κάτι που αγαπάς. Όλες τις επιτυχίες μου να μου έπαιρνε κάποιος, εμένα με ενδιαφέρει ότι έκανα αυτό που αγαπούσα. Άρα στη μικρή Εβίνα θα έλεγα απλά να σοβαρευτεί λίγο πιο νωρίς!».
