Ο Γιάννης Δρόσος παίρνει θέση στο Kingsport.gr για την Eurovision, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα ποδοσφαιρικά.
Μπορεί κάποιος να συνδυάσει το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision με… το ποδόσφαιρο; Και γιατί όχι;
Γιατί όλα τα τραγούδια που έχουμε στείλει, μπορούν με λίγη φαντασία και λίγες αλλαγές να προσαρμοστούν άψογα σε αυτό!
Όλοι οι φίλαθλοι, υποστηρίζουν μια ομάδα. Και θέλουν να τη βλέπουν συνέχεια. Ακόμα και με… λίγο κρασί, λίγο θάλασσα… κατά περίπτωση το έτερον ήμισυ και φυσικά την ομάδα! Αυτό ισχύει τόσο για «το αγόρι μου», όσο και για «το κορίτσι μου», έτσι; Διότι και οι γυναίκες παρακολουθούν μπάλα, ορισμένες εξ αυτών φανατικά. Και αυτές τις αγαπάμε λίγο παραπάνω.
Η μπάλα όμως και γενικά το γήπεδο δυστυχώς έχουν και τα έκτροπά τους… Παναγιά μου! Θα αναφωνήσει κάποιος βλέποντάς τα. Όμως μόνο στα επεισόδια. Γιατί όταν οι οπαδοί περιορίζονται σε ένα μάθημα σολφέζ με τα συνθήματα, αυτό μπορεί να έχει και την πλάκα του.
Και μιας και το συζητάμε… όταν ακούμε το όνομα Σωκράτης, τι μας έρχεται στο μυαλό; Πρώτον, ο αρχαίος Σωκράτης, ο μεγάλος εκείνος δάσκαλος και στη συνέχεια… ο σύγχρονος Σωκράτης. Που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και συνεχίζει ακόμη… Γιατί είναι… Σωκράτης, σούπερ σταρ!
Αλήθεια… μιας που λέγαμε για οπαδούς. Όλοι θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους, ακόμα και αν χρειάζεται να πάνε εκεί που παίξει με ωτοστόπ. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια και ειδικά στα ντέρμπι, αυτό είναι αδύνατο. Σαν όνειρο θερινής νυχτός… με ένα φεγγάρι καλοκαιρινό.
Μου λες ότι πρέπει να αλλάξει αυτό. Πρέπει να αρχίσουμε να μοιάζουμε με τις εξελιγμένες αθλητικά χώρες. Να πούμε πια stop! στους ανεγκέφαλους. Γιατί μοιάζουμε πια με κλόουν. Και όμως, δεν πρέπει να τα παρατάμε. Ποδοσφαιρικά αυτή η χώρα με λίγη προσοχή μπορεί να λάμψει σαν αστέρι. Σαν… το δικό σου αστέρι! Όχι τίποτα άλλο, να μην πούμε ότι όλες οι προσπάθειες γίνονται χωρίς σκοπό… να έρθει μια άνοιξη. Υπάρχει όλου του κόσμου η ελπίδα εδώ.
Γιατί εδώ είμαστε Ελλάδα.. χώρα του φωτός. Όταν οι άλλοι πάνε με τα υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια, εμείς δεν τα έχουμε ανάγκη αυτά. Ένα… τρεχαντήρι μας φτάνει.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Ποια προσευχή λοιπόν να κάνουμε για να δούμε μια ελληνική ομάδα να κατακτά έναν ευρωπαϊκό τίτλο; Τουλάχιστον μας φτάνει που οι ομάδες μας προχωρούν και μετά την αλλαγή του χρόνου. Μας φτάνει που εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα. Να πούμε στους εαυτός μας «χόρεψε» στο ρυθμό της κερκίδας. Είναι μια κρυφή ευαισθησία αυτό.
Κάποιοι στο βωμό της νίκης θα πουν «die for you» για τις ομάδες τους. Εντάξει παιδιά, καλή η αγάπη, όχι όμως και ο φανατισμός. Ένα απλό S.A.G.A.P.O. αν πούμε είναι αρκετό. Αλλά φυσικά πρέπει πάντα να είμαστε δίπλα στην ομάδα μας, να της πούμε «never let you go». Ε… και όσο η κερκίδα δίνει τον παλμό στην ομάδα, ο κόσμος είναι σε μια shake it φάση.
Θα έρθει και για εμάς η πρωτιά, το number one μας. Θα κάνουμε τα πάντα… «everything» που λένε και στο… χωριό μου. Αν η πρωτιά βρε παιδί μου είναι… μια Μαρία, να της πούμε ένα «γεια σου Μαρία»! Θέλει έναν secret combination. Και εκείνη την ημέρα θα πούμε πια… This is our night.
Και θα στηθεί χορός τρικούβερτος. Και δώσ’ του τα «όπα». Και θα πούμε σε όλους τους άλλους «watch my dance».
Θα έρθει αυτό, αλλά το θέμα είναι άλλο. Είναι πως το ότι τα τελευταία χρόνια το θέαμα έχει πέσει. Δεν είναι καθόλου aphrodisiac. Θα το ρίξουμε στα απαγορευμένα, μιας και όπως λένε κάποιοι… alcohol is free. Φυσικά δεν το συνιστούμε.
Για rise up λίγο ρε παιδιά! Γιατί έτσι όπως πάμε, το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και το μπάσκετ, θα δώσουν την one last breath τους.
Τελικά είναι δυνατόν όλο αυτό να αλλάξει; Μπορεί. Ίσως είναι ουτοπικό, αλλά ίσως και να χρειαστεί να κάνουμε τα πάντα για μια utopian land. Η ελπίδα δεν πεθαίνει. Αν αγαπήσουμε την ιδέα αυτή και πούμε ξανά αγγλιστί «This is love» θα γίνει το όνειρό μας αυτό. Better love guys!