Πριν από 26 χρόνια η τύχη δεν ήταν με το μέρος της τότε μπασκετικής διάνοιας που άκουγε στο όνομα Ντράζεν Πέτροβιτς.
Ο “γιος του διαβόλου” δεν μπήκε ποτέ στο αεροπλάνο και προτίμησε να πάρει την διαδρομή που θα του έκοβε για πάντα το νήμα της ζωής. Ο “Μότσαρτ” του μπάσκετ είχε λάβει αυτό το παρατσούκλι, καθώς ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόταν ήταν τόσο καθηλωτικός για τους θεατές, όσο και η μουσική του πασίγνωστου συνθέτη της κλασσικής μουσικής. Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθούν να αγωνίζεται έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια, καθώς ήταν ένας παίκτης μοναδικός με τρομερή έφεση στο σκοράρισμα και όχι μόνο.
Το να… χάσει, το θεωρούσε αμαρτία και ήταν η μοναδική αμαρτία που δεν ήθελε να κάνει στην ζωή του. Το ταλέντο του ήταν άπλετο και έδωσε στον κόσμο να το καταλάβει από πολύ νωρίς. Ήρθε στη γη με μοναδική του αποστολή να “κατακτήσει” τον κόσμο και να αποδείξει πως ήταν γεννημένος για να παίζει μπάσκετ. Κατάφερε να κάνει πράγματα που άλλοι δεν μπορούν να κάνουν σε ολόκληρη τη ζωή τους.
«Υou fly, you die…»
Ο επίλογος αυτός είναι τόσο τραγικός. Η μοίρα έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο στον Πέτροβιτς και έμελλε να μην τον λυπηθεί. Ο χρόνος για εκείνον σταμάτησε στις 17:20 της 7ης ημέρας του Ιούνη του 1993. Το κόκκινο Golf έπεσε πίσω από μια νταλίκα και ο Ντράζεν άφησε ακαριαία και βίαια την τελευταία του πνοή. Το 29χρονο καμάρι της… Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας, του κόσμου ολόκληρου βύθισε το μπάσκετ στο απέραντο σκοτάδι. Τα φώτα είχαν σβήσει και μόνο η μουσική ακουγόταν.
«Υou fly, you die…», είχε πει, αφού σιχαινόταν τα αεροπλάνα. Δεν μπήκε ποτέ με την υπόλοιπη αποστολή, μέσα σε αυτό που θα μετέφερε την Κροατία. Η προειδοποίηση ακούστηκε ασήμαντη στα αυτιά του… Ο Ντίνο Ράτζα το αισθάνθηκε, είχε προαίσθημα, αλλά ο Ντράζεν ήταν δυνατός, ένοιωθε άτρωτος, ήταν μαχητής και ο φόβος δεν τον επηρέαζε.
Ο θάνατος του ήταν ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα της εποχής και όχι άδικα. Στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ το δράμα κορυφώθηκε και άφησε για πάντα ένα αναπάντητο γιατί και ένα τι θα είχε συμβεί αν…
Η Κροατία δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω. Δυσκολεύεται να βγάλει την σκιά από πάνω της. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά έχουν χάσει το τελευταίο μεγάλο νικητή τους. Σε αυτόν που πίστεψαν και αυτός φρόντισε να τους δικαιώσει. Εκείνος μπορούσε, ήταν το καμάρι τους, ήταν ο μαχητής τους και δεν πρόλαβε να κάνει όσα μπορούσε. Αν η μοίρα του δεν ήταν γραμμένη πάνω σε μία βρεγμένη άσφαλτο…
Μια ιστορία με ένα άδοξο τέλος
Ο Ντράζεν ήρθε στον κόσμο στις 22 Οκτωβρίου του 1964 και ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας. Το γεγονός πως ήταν ο μικρός αδερφός ίσως έπαιξε ρόλο στην εξέλιξη του, καθώς ξεκίνησε το μπάσκετ με σκοπό να καταφέρει να ανταγωνιστεί τον μεγάλο του αδερφό.
Το ταλέντο του ήταν μια ευλογία. Μέχρι τα 15 του ολόκληρη η τότε Γιουγκοσλαβία είχε μάθει το όνομα του. Το ταλέντο του Ντράζεν τον… ξεπερνούσε. Από ηγέτης της Σιμπένκα, στην οποία το πρώτο πράγμα που έκανε, όταν βρέθηκε εκεί ήταν να ζητήσει το αντικλείδι από τον επιστάτη, στα 3 Ευρωπαϊκά (1985, 1986, 1987) που κέρδισε με την Τσιμπόνα παρέα με τον αδελφό του Αλέξάνταρ.
Με τους αριθμούς του να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί (37,7 πόντοι στην Γιουγκοσλαβία και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) τα εγχώρια παρκέ άρχισαν να μην χωρούν την έκρηξη του. Η συνέχεια ήταν εκείνη που οι περισσότεροι φαντάζονταν και είχε και λογική. Οι Μπλέιζερς τον επέλεξαν στον τρίτο γύρο του ντραφτ του 1986, αλλά εκείνος περίμενε και φόρεσε τελικά την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, με το ποσό υπογραφής του να φαντάζει αστρονομικό (4 εκ. δολάρια).
Η χρονιά του στην Ισπανία ήταν μία και μοναδική. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά κατέκτησε το Κύπελλο και το Κυπελλούχων με τον Ντράζεν να κάνει «μαγικά» πράγματα. Το τέλος στην Ισπανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι άκομψο, αφού έσπασε το συμβόλαιο του και ταξίδεψε άμεσα για την Αμερική. Κακία κανείς δεν του κράτησε. Όλοι ήξεραν ότι ο Ντράζεν άξιζε να είναι στην κορυφή.
Puro carácter. Puro talento.
26 años sin Drazen Petrovic. pic.twitter.com/m8dGJCxM5w— Liga Endesa (@ACBCOM) June 7, 2019
«Γιατί έφυγα από τη Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω στην Ευρώπη; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; ‘Και τι έγινε’, θα έλεγε ο κόσμος, ‘το έχεις κερδίσει ήδη’. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA».
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τον ήθελαν και τον ήθελαν άμεσα. Έτσι λοιπόν και μετακόμισε στον μαγικό κόσμο του NBA, για χάρη των Μπλέιζερς. Οι Αμερικάνοι του είχαν βάλει την ταμπέλα του ατομιστή, οι Ευρωπαίοι καριέρα στο ΝΒΑ δεν έκαναν και τα πάντα ήταν εναντίον του. Οι δύο σεζόν που ακολούθησαν ήταν οι χειρότερες που θα μπορούσε να φανταστεί. Του φέρθηκαν όπως στον οποιοδήποτε νεαρό παίκτη που έκανε το ταξίδι για την Αμερική, με την μόνη διαφορά ότι ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ήταν ο… οποιοσδήποτε.Ο χρόνος του έγινε ελάχιστος και το μυαλό του γέμισε με πάθος για το παιχνίδι. Οι Νετς θα είναι αυτοί που έκαναν τα όνειρα του Πέτροβιτς πραγματικότητα. Τον έκαναν μέλος τους το 1991 και εκεί βρήκε τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν για να πετύχει. Οι χρονιές που πέρασε εκεί τον βοήθησαν να βελτιωθεί ως παίκτης.
Ήταν πλέον απίστευτος. Άρχισε να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό και αυτή την φορά το έκανε κόντρα στους καλύτερους. Εξαιρετικά ποσοστά, σπουδαίος χρόνος συμμετοχής, αλλά η πρόσκληση για το All Star Game του 1993 δεν ήρθε ποτέ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ ο «Πέτρο». Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα του Ντράζεν. Δεν πρόλαβε να δείξει όλο του το μεγαλείο και πάντα το… what if των Αμερικανών θα τον συνοδεύει.
Στην τελευταία του χρονιά στο ΝΒΑ με τους Νετς μέτρησε 22,3 πόντους με σχεδόν 45% ευστοχία έξω από την γραμμή του τρίποντου. “Μάγος”.
Το συμβόλαιο του με τους Νετς δεν είχε ανανεωθεί μέχρι το θάνατο του και ο Ντράζεν που ένιωθε να μην αναγνωρίζεται έκανε δεύτερες σκέψεις για να επιστρέψει στην Ευρώπη.
Οι συγχωρεμένοι, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος είχαν καταφέρει να τον πείσουν να έρθει να παίξει στον Παναθηναϊκό! Μιλάμε για έναν κορυφαίο σκόρερ στην ακμή της σύντομης όπως αποδείχτηκε αλλά ήδη πολυσήμαντης καριέρας του. Κρίμα για όλους μας, κρίμα γενικώς γιατί χάθηκε αδόκητα ένα μπασκετικό θαύμα…
