Ruud Krol στο Kingsport.gr: “Το ’74 μιλούσαν πιο πολύ για τον φιναλίστ παρά για τον πρωταθλητή!“

Ο θρύλος του διεθνούς ποδοσφαίρου και παλιός αρχηγός της εθνικής Ολλανδίας και του Ajax, Ruud Krol που θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών όλων των εποχών, μίλησε αποκλειστικά στο Kingsport.gr και στον Νίκο Στρατή με αφορμή τη συμπλήρωση 48 χρόνων από τον ιστορικό τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου Δυτικής Γερμανίας – Ολλανδίας στις 07 Ιουλίου 1974…

Έχω αναφέρει κατά καιρούς ότι η πρώτη ποδοσφαιρική ανάμνηση της ζωής μου ήταν το τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου του 1974. Δύο σπουδαίες ομάδες διεκδίκησαν στο Μόναχο το παγκόσμιο κύπελλο στις 7 Ιουλίου εκείνου του έτους. Δεν είδα το ματς γιατί έπαιζα στην αυλή με φίλους, ήμουν ακόμα πολύ μικρός για να συνειδητοποιήσω την… ιστορικότητα της ημέρας! Μπαίνοντας όμως στο σπίτι εν μέσω φασαρίας και καλεσμένων που μου κίνησαν την περιέργεια (‘‘μα τι στο καλό βλέπουν όλοι αυτοί με τόσο ενδιαφέρον;‘‘) είδα τον τεράστιο Franz Beckenbauer να σηκώνει το κύπελλο με τον πατέρα μου να μου λύνει άμεσα τις παιδικές μου απορίες: ‘‘Τι κάνει αυτός μπαμπά, ποιοι έπαιζαν;‘‘. ‘‘Η Δυτική Γερμανία νίκησε την Ολλανδία και πήρε το κύπελλο‘‘. Την ώρα που εγώ έπαιζα έξω αμέριμνος …κρινόταν το παγκόσμιο κύπελλο! Αυτό ήταν! Από εκεί και έπειτα δεν ήθελα να χάνω οτιδήποτε ποδοσφαιρικό έδειχνε η τηλεόραση!

Τέσσερα χρόνια αργότερα στο μουντιάλ της Αργεντινής έβλεπα τους μπαμπάδες των φίλων μου να υποστηρίζουν Ολλανδία, λες και ήταν όλοι… συνεννοημένοι! Μεγαλώνοντας και ανατρέχοντας στο παρελθόν κατάλαβα ότι το “Totaalvoetbal” του Ajax των Rinus Michels, Johan Cruyff, Rep, Neeskens, Kaizer, Krol, Haan κλπ και εν συνεχεία της εθνικής Ολλανδίας κυρίως με την ομάδα που παρουσίασε στο μουντιάλ του 1974,  είχε καταφέρει να …μαγέψει την γενιά που εκείνη την εποχή παρακολουθούσε το διεθνές ποδόσφαιρο χάρη στο θεαματικό, γρήγορο, άμεσο αλλά και τεχνικό παιχνίδι της το οποίο συνδυαζόταν και με την τέλεια τακτική του… απόλυτου οραματιστή κόουτς Michels.  Παρά το γεγονός ότι οι Ολλανδικοί σύλλογοι είχαν προλάβει να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης λίγα χρόνια πριν (η Feyenoord to 1970 και ο Ajax τα τρία επόμενα χρόνια) σε επίπεδο εθνικών ομάδων οι “oranje” εκείνης της φουρνιάς δεν κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή. Όχι μόνο το ’74 στη Δυτική Γερμανία αλλά ούτε το 1976 στο κύπελλο εθνών Ευρώπης όταν έχαναν από τους Τσεχοσλοβάκους στον ημιτελικό, ούτε το 1978 που η …μοίρα τους ήθελε να γεύονται και νέα πίκρα χάνοντας από μία άλλη οικοδέσποινα χώρα στον τελικό (Αργεντινή).

Ένα από τα βασικά στελέχη εκείνης της εθνικής Ολλανδίας, ο 73χρονος πλέον Ruud Krol δέχτηκε με προθυμία να μας μιλήσει για εκείνο τον τελικό του “Olympiastadion” του Μονάχου. Η Ολλανδία με έχοντας αποδώσει εκπληκτικό ποδόσφαιρο στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου (κι ενώ στα προκριματικά είχαν αφήσει έξω τους …γείτονες Βέλγους για τους οποίος ακυρώθηκε πιθανότατα κανονικό γκολ στο φινάλε!), ειδικά στην δεύτερη φάση των ομίλων σε ένα πολύ δύσκολο γκρουπ κατάφερε να περάσει με τρία στα τρία σε νίκες με εντυπωσιακές παρουσίες (4-0 την Αργεντινή με τον Rudy Krol μάλιστα να σημειώνει το 2-0, 2-0 την Ανατολική Γερμανία και με το ίδιο σκορ την απερχόμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία). Εκείνες οι νίκες (στην πρώτη φάση ομίλων είχε επικράτησε με 2-0 και της Ουρουγουάης) την μετέτρεψαν στα μάτια του κόσμου ως το φαβορί για το τρόπαιο παρότι έπαιζε τον τελικό κόντρα στην εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης Δ.Γερμανία σε …Γερμανικό έδαφος! Παρά το γρήγορο 1-0 που προηγήθηκε η Ολλανδία με το πέναλτι (το κέρδισε ο σταρ των Ολλανδών Johan Cruyff από τον Uli Hoenes μετά από 16 πάσες που αντάλλαξαν οι “oranje” χωρίς οι αντίπαλοι να ακουμπήσουν τη μπάλα μετά το πρώτο σφύριγμα του Αγγλου Jack Taylor!) με τον πρώτο σκόρερ της στη διοργάνωση Johan Neeskens (5 γκολ) να ευστοχεί από τα 11 βήματα. Paul Breitner (πέναλτι) και Gerd Muller “γύρισαν” τον τελικό με τα δικά τους γκολ πριν το ημίχρονο με το 2-1 να μένει ως το φινάλε παρά την Ολλανδική εδαφική υπεροχή στο β’ ημίχρονο.

 

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ RUUD KROL ΣΤΟ KINGSPORT.GR

ΝΣ: Πολλοί λένε πως η ιστορία χρωστάει σε εκείνη την Ολλανδία των 70s. Συμφωνείτε;

RK: Στο μουντιάλ μπορεί μόνο μία ομάδα να νικήσει και το πήρε η Δ.Γερμανία που ήταν η… οικοδέσποινα χώρα. Όμως ήταν ενθαρρυντικό για μας ότι κόσμος μιλούσε περισσότερο για την ‘‘πορτοκαλί ομάδα‘‘, την ομάδα που ήρθε δεύτερη παρά την ίδια την πρωταθλήτρια!  Είμαστε σίγουρα απογοητευμένοι που δεν το πήραμε. Υπήρχε μεγάλη πίεση από τον κόσμο για να πάρουμε το κύπελλο ειδικά μετά το 2-0 επί της Βραζιλίας όπου περάσαμε οριστικά στον τελικό κάνοντας το καλύτερο ματς παιχνίδι. Είχαμε  αποδώσει πολύ καλό ποδόσφαιρο και όλοι έβλεπαν ότι μπορούμε να το πάρουμε. Στον τελικό προηγηθήκαμε νωρίς αλλά δεχτήκαμε το 1-1 με πέναλτι που δεν ήταν (σ.σ. Wim Jansen σε Holzenbein, στην εποχή μας θα το λέγαμε …VARίσιο!) αλλά αυτό γίνεται στο ποδόσφαιρο. Παρά την απογοήτευση του δεύτερου γκολ που δεχτήκαμε, στο β’ ημίχρονο κάναμε τα πάντα, προσπαθήσαμε, κάναμε ευκαιρίες αλλά το γκολ δεν ήρθε, η μπάλα δεν έμπαινε μέσα. Αξίζαμε πιστεύω το κύπελλο αλλά στο ποδόσφαιρο δεν νικάει πάντα ο καλύτερος, το ξέρουμε αυτό!

ΝΣ: Είναι αρκετά διαδεδομένη η άποψη ότι μετά το πρώτο γκολ που σημειώσατε, περισσότερο θέλατε να αλλάζετε τη μπάλα ώστε να… κοροϊδέψετε και να εκθέσετε τους Γερμανούς μέσα στο Μόναχο, παρά να κυνηγήσετε το δεύτερο γκολ ώστε να εδραιώσετε ένα σημαντικό αβαντάζ στο σκορ. Τι λέτε για αυτό;

RK: Σίγουρα δεν είχαμε αυτήν την πρόθεση. Δεν ήταν κάτι τέτοιο στο μυαλό μας, ασχέτως τι τελικά μας βγήκε στον αγωνιστικό χώρο. Η αλήθεια είναι ότι πλην μιας αντεπίθεσης με Cruyff και Rep δεν δημιουργήσαμε πολλές φάσεις, όσο βρισκόμασταν μπροστά στο σκορ. Θέλαμε σίγουρα να δείξουμε την ανωτερότητα μας στο γήπεδο…

ΝΣ: Το 1974 ήταν και μία …συμβολική αλλαγή σκυτάλης από την Ολλανδία στη Δυτική Γερμανία; Λίγες εβδομάδες νωρίτερα η Bayern κατακτούσε το κύπελλο πρωταθλητριών μετά από τέσσερις σερί χρονιές που το έπαιρναν Ολλανδοί και οι δύο χώρες συναντήθηκαν στον τελικό του μουντιάλ.

RK: Από το ’69 ως το ’74 οι Ολλανδικές ομάδες πήγαιναν σε τελικούς και τις περισσότερες φορές έπαιρναν το τρόπαιο. Σε επίπεδο συλλόγων πετύχαμε σημαντικά πράγματα αλλά το 1974 βάλαμε την Εθνική μας ομάδα στο χάρτη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου ως μία από τις μεγάλες ανερχόμενες δυνάμεις. Φέραμε κάτι καινούργιο, το “Totaal Voetbal” με το οποίο ο Rinus Michels ήθελε να βρεί το αντίδοτο στο Ιταλικό αμυντικό παιχνίδι και τις τακτικές τους (catenaccio). Τη διετία 1973-74 όμως έφυγαν σημαντικοί παίκτες για άλλους συλλόγους της Ευρώπης και ο Αγιαξ για παράδειγμα έπρεπε να ξαναχτιστεί από την αρχή!

ΝΣ: Ας επιστρέψουμε στην Ολλανδία. Μεγάλοι παίκτες όπως εσείς ή και οι Rep, Rensenbrink, Kaizer, Neeskens κλπ νιώθατε πως ζούσατε στη… σκιά του Cruyff;

RK: Ποτέ δεν το είδαμε έτσι, ότι δηλαδή είμαστε στη σκιά του Cruyff. Εντάξει , ξέραμε ότι είναι ο σουπερ σταρ,  το …κερασάκι στην τούρτα αλλά η ομαδική δουλειά είναι εκείνη που σου δίνει τη νίκη και τους τίτλους, χρειάζεσαι και τους έντεκα παίκτες για να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Ο Michels ασχολήθηκε πάρα πολύ με αυτό, για την ακρίβεια ήταν η πρώτου του προτεραιότητα, να είμαστε δηλαδή ομάδα, σύνολο, να υπηρετήσουμε το πλάνο και την τακτική του, δεν γινόταν με έναν μόνο παίκτη, ούτε αν λειτουργούσε ο καθένας για τον εαυτό του. Είχαμε … “team spirit”!

ΝΣ: Διδάξατε στον κόσμο το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο σε εκείνο το παγκόσμιο κύπελλο…

RK: Είναι γεγονός ότι το κάναμε αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο από την αρχή σε ότι αφορά στην εθνική ομάδα. Είχαμε πολλά προβλήματα στην προετοιμασία για το παγκόσμιο κύπελλο της Γερμανίας, δυσκολευτήκαμε και στους προκριματικά με το Βέλγιο (σ.σ. ακόμα προπονητής ήταν ο Frantisek Fadrhonc , αργότερα ήρθε στην Ελλάδα ως προπονητής της ΑΕΚ) και στα πρώτα φιλικά επίσης δεν παίζαμε καλά. Είχαμε και προβλήματα τραυματισμών αλλά και αποχωρήσεις παικτών που τελικά έχασαν το παγκόσμιο κύπελλο (σ.σ. Van Beveren, Hulshoff, Mansveld κλπ). Αργήσαμε να βρούμε χημεία αλλά περίπου 20 μέρες πριν την έναρξη της τελικής φάσης, νικήσαμε με 4-1 την Αργεντινή στο Αμστερνταμ και εκεί αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι πάμε για κάτι σπουδαίο στο μουντιάλ.

ΝΣ: Στο παιχνίδι της β’ φάσης ομίλων με την Αργεντινή πετύχατε ένα υπέροχο γκολ, τη θυμάστε τη φάση;   

RK: (Γέλια) Φυσικά! Έβρεχε έντονα στο Γκελζενκίρχεν και ήταν βαρύς ο αγωνιστικός χώρος. Η μπάλα μου ήρθε καλά μετά από μία απομάκρυνση της αντίπαλης άμυνας και σκέφτηκα με αυτό το βαρύ τερέν το καλύτερο θα ήταν να σουτάρω κάτι που έτσι κι αλλιώς συνήθιζα όταν έβρισκα την κατάλληλη ευκαιρία. Έκανα το 2-0, τελικά επικρατήσαμε 4-0 κάναμε ένα από τα καλύτερα μας ματς!

ΝΣ: Θα ήθελα ένα σχόλιο για τα δημοσιεύματα περί… σκανδάλου, για ένα πάρτι που έγινε στην πισίνα του ξενοδοχείου με μοντέλα, σαμπάνιες κλπ πριν τον μεγάλο τελικό με τη Δυτική Γερμανία.

RK: Τίποτα δεν έγινε! Υπήρχε ένα πάρτι στο ξενοδοχείο άσχετο με εμάς. Δεν επηρεαστήκαμε  καθόλου από αυτό. Μετά τον τελικό έγινε θέμα στα μέσα ενημέρωσης. Δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στο κλίμα και την προετοιμασία της ομάδας πριν τον τελικό. Την παραμονή του αγώνα (Σάββατο) πήγαμε στο Μόναχο πρώτα από όλα για να κάνει ο Rensenbrink εξετάσεις, είχε τραυματιστεί με τη Βραζιλία. Αυτό ήταν το μόνο που απασχολούσε την ομάδα, πιστέψτε με! Τίποτα άλλο. Δυστυχώς ο Robby δεν ήταν καλά. Στον τελικό ο  Rensenbrink δεν ήταν ο γνωστός Rensenbrink, δεν είχε φρεσκάδα , δεν είχε ξεπεράσει το πρόβλημα του και στο ημίχρονο βγήκε (σ.σ. τον αντικατέστησε ο Rene Van de Kerkhof που περίπου εννέα χρόνια μετά αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Αθηνών), έπαιξε κι αυτό ρόλο στην ήττα μας.

ΝΣ: Μετά το ’74 προσπαθήσατε στα επόμενα τουρνουά να πάρετε έναν τίτλο αλλά δεν τα καταφέρατε. Ούτε το 1976 στο κύπελλο εθνών Ευρώπης, ούτε στο μουντιάλ της Αργεντινής το 1978, όπου υπήρξατε και ο αρχηγός της Ολλανδίας!

RK: Ισχύει. Το 1976 το κύπελλο Εθνών Ευρώπης ήταν μόνο δύο ματς στην τελική φάση, ημιτελικός και τελικός! Στον ημιτελικό με την Τσεχοσλοβακία είχαμε ατυχίες, κακός καιρός που δεν ευνόησε μία τεχνική ομάδα όπως εμείς, είχαμε και δύο αποβολές σημαντικών παικτών μας (σ.σ. Neeskens, Van Hanegem) είχε αποχωρήσει και ο Michels (τον διαδέχτηκε ο George Knobel κάτι που είχε γίνει ανάμεσα στους δύο και στον Ajax!) και δεν ήμασταν το ίδιο δεμένοι ως ομάδα. Όσο για το 1978, χωρίς τον Cruyff καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό αλλά πάλι παίξαμε με την ομάδα που ουσιαστικά έπαιζε στην έδρα της (ήττα 3-1 από την Αργεντινή στην παράταση).

Στον τελικό όμως ο Ιταλός διαιτητής είχε πίεση από την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αρχικά η FIFA είχε ορίσει τον Ισραηλινό Abraham Klein (είχε διευθύνει το Ιταλία – Αργεντινή 1-0 στη φάση των ομίλων αρνούμενος πέναλτι που ζήτησαν οι λατινοαμερικανοί) αλλά στη συνέχεια κατόπιν απαίτησης των Αργεντινών ο διαιτητής άλλαξε (σφύριξε ο Ιταλός Sergio Gonella). Πώς να μην έχει πίεση ο διαιτητής του αγώνα. Η FIFA έπρεπε να είναι το απόλυτο αφεντικό σε αυτά τα θέματα και να μην επηρεάζεται από διαμαρτυρίες αλλά και από την πολιτική κατάσταση που επικρατεί (κυβερνούσε τότε την Αργεντινή ο δικτάτορας στρατηγός Jorge Videla που χρησιμοποίησε το παγκόσμιο κύπελλο ως πολιτική προπαγάνδα).  Κάπως έτσι αυτή η μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ’70 έμεινε χωρίς τίτλο!