Έγινε 116 ετών η Ίντερ μία από τις σημαντικότερες ομάδες στην Ευρώπη.
Σαν σήμερα, πριν από 116 χρόνια, στις 9 Μαρτίου του 1908 γεννήθηκε η Ίντερ στο Μιλάνο. Το όνομα Ιντερνατσιονάλε το πήρε από την επιθυμία των ιδρυτικών μελών της με επικεφαλή τον Ελληνοβενετσιάνο επιχειρηματία Ιωάννη Παραμυθιώτη να περιλαμβάνει και ξένους παίκτες. Αυτή η βλέψη έφερε σε αντιπαράθεση τους παράγοντες της Μίλαν που επιθυμούσαν να περιλαμβάνει μόνο Ιταλούς.
Τον 20ο αιώνα στην πόλη δεν υπήρχε καμία ποδοσφαιρική ομάδα, παρά μόνο ο Σύλλογος Ποδοσφαίρου και Κρίκετ. Έτσι, οι ποδοσφαιρόφιλοι του συλλόγου αποφάσισαν ότι το άθλημα που εκφράζει περισσότερο τους Ιταλούς είναι το ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Ιντερνατσιονάλε ή αλλιώς Ίντερ. Με το όνομά της, τόνισε ότι οι πόρτες είναι ανοιχτές σε όλους τους παίκτες παγκοσμίως και δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος της αρχηγός καταγόταν από την Ελβετία ο οποίος ήταν ο Χερνστ Μαρτλ.
Ο Ιταλικός σύλλογος το πρώτο του πρωτάθλημα το κατέκτησε το 1910 λίγους μήνες μετά την ίδρυσή τους. Από τότε, ο Ιταλικός Σύλλογος έδειξε την δύναμή της κάτι που ενόχλησε τον Μουσολίνι. Ο δικτάτορας υποχρέωσε τους «νεραντζούρι» να συγχωνευτούν με την τοπική ομάδα, Ουνιόνε Σπορτίβο Μιλανέζε, να αλλάξουν τα χρώματά τους σε άσπρο με κόκκινες ρίγες, καθώς και το όνομά τους σε Αμπροσιάνα. Ως Αμπροσιάνα, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1930, 1938, 1940), αλλά οι οπαδοί φώναζαν συνθήματα της Ίντερ.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ιταλικός σύλλογος ξανά πήρε το όνομά του και τα παλιά της χρώματα. Η ανοδική πορεία συνεχιζόταν και το 1955 ο πρόεδρος Κάρλο Μασερόνι πούλησε μερίδιο του συλλόγου στον ανερχόμενο επιχειρηματία, Άντζελο Μοράτι, που την ανέδειξε σε μια από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη.
Η πρόσληψη του Ελένιο Ερέρα άλλαξε την ροη της ιστορίας, εφαρμόζοντας το αμυντικό σύστημα με αντεπιθέσεις. Με τις μεταγραφές του συνείσφερε στην «χρυσή εποχή» της ομάδας την δεκαετία του 1960. Ο Ερέρα ήταν λάτρης των αμυντικών συστημάτων και ήταν δημιουργός του «κατενάτσιο».
Τα πρωταθλήματα συνέχισαν να πηγαίνουν στο Μιλάνο, κέρδισε δύο διηπειρωτικά, ενώ έφτασε ως τον τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1967, χάνοντας από την Σέλτικ με 2-1 στην Λισσαβόνα.
Το 1968, ο Μοράτι αποχώρησε από την ομάδα, με την ομάδα να παίρνει την κάτω βόλτα. Μέχρι το 1980 κέρδισε μόλις ένα πρωτάθλημα. Ο Ερνέστο Πελεγκρίνι, ως νέος πρόεδρος, ήταν αυτός που έδωσε την ελπίδα στους οπαδούς της ομάδας, φέρνοντας τον Τζιοβάνι Τραπατόνι στον πάγκο του συλλόγου. Την περίοδο 1988-89, έκανε ρεκόρ βαθμών (58) κατακτώντας τον τίτλο. Η περίοδος… ανομβρίας εγχώριων τίτλων την 10ετία του `90 ήταν σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ευρωπαϊκή παρουσία της Ίντερ, αφού από την περίοδο 1990-91 έως το 1997-98 κατέκτησε τρία Κύπελλα UEFA. O πρώτος τίτλος στην Ιταλία, μετά από αυτόν του 1989, ήρθε τη σεζόν 2005-2006.
Από τότε κι έως το 2010, η Ίντερ με τους Ρομπέρτο Μαντσίνι (2004-2008) και Ζοζέ Μουρίνιο (2008-2010) στον πάγκο ήταν η απόλυτη κυρίαρχος στην Ιταλία: πέντε σερί πρωταθλήματα (2005-06, 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2009-10), δύο κύπελλα (2005-06, 2009-10), ενώ τη σεζόν 2009-2010 κατέκτησε το Champions League, αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων. Η Ίντερ το 2021 κατέκτησε το 19ο πρωτάθλημα και πρώτο μετά από 11 χρόνια, ρίχνοντας από τον θρόνο τη Γιουβέντους των 9 σερί κατακτήσεων.
Στον διεθνή ανταγωνισμό, ο σύλλογος έχει κατακτήσει τρεις τίτλους του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου/Τσάμπιονς Λιγκ (1964, 1965 και 2010), δύο τίτλους του Διηπειρωτικού Κυπέλλου Συλλόγων (νικώντας την Ιντεπεντιέντε της Αργεντινής το 1964 και το 1965) και τρία Κύπελλα της Ένωσης Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών (UEFA) (τώρα UEFA Europa League- 1991, 1994 και 1998).
Η Ίντερ μοιράζεται την έδρα της, το στάδιο Σαν Σίρο (1926), με τη μεγαλύτερη αντίπαλό της, τη Μίλαν. Ο πρώτος αγώνας που διεξήχθη στο Σαν Σίρο ήταν ένας αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων του Μιλάνου, με την Ίντερ να κερδίζει την Μίλαν με 6-3. Την επόμενη χρονιά ο σπουδαίος Τζουζέπε Μεάτσα έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι με την Ίντερ. Το τελευταίο του παιχνίδι θα γίνει το 1947, οπότε ο προικισμένος επιθετικός είχε πετύχει 287 γκολ για την Ίντερ σε 408 αγώνες. Το 1980, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Meazza, το γήπεδο μετονομάστηκε επίσημα προς τιμήν του, αν και συνεχίζει να είναι περισσότερο γνωστό ως San Siro.
Το πρώτο έμβλημα της ομάδας το δημιούργησε Τζόρτζο Μουτζάνι επίσης διάλεξε και τα χρώματα τα οποία είναι το μαύρο και το μπλε. Το μαύρο επιλέχτηκε για να εκπροσωπήσει τη νύχτα και το μπλε για τον ουρανό. Φυσικά ο Μουτζάνι με το μαύρο χρώμα ήθελε να αντιπαρατεθεί συμβολικά στο κόκκινο της Μίλαν.
Στην συνέχεια της ιστορίας των «νερτζούρι» ενσωματώθηκαν τα γράμματα «FCIM» στο κέντρο μιας σειράς από κύκλους που σχημάτιζαν το σήμα του συλλόγου. Τα βασικά στοιχεία του σχεδιασμού έχουν παραμείνει σταθερά ακόμη και ελάχιστες λεπτομέρειες τροποποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των χρόνων. Ξεκινώντας από την εποχή 1999-2000, το αρχικό έμβλημα του συλλόγου μειώθηκε σε μέγεθος, για να δώσει χώρο για την προσθήκη της ονομασίας και του έτους ίδρυσης του συλλόγου στο άνω και κάτω μέρος του εμβλήματος αντίστοιχα.
Το 2007, το έμβλημα επέστρεψε στην προ 1999-2000 περίοδο. Δόθηκε μια πιο μοντέρνα εμφάνιση με μικρότερο αστέρι και ελαφρύτερο συνδυασμό χρωμάτων. Αυτή η εκδοχή χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον Ιούλιο του 2014, όταν ο σύλλογος αποφάσισε να προβεί σε ανασχεδιασμό. Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ του νέου και της προηγούμενου λογότυπου είναι η παράλειψη του αστεριού εκτός από τη φανέλα.
Τα ζώα χρησιμοποιούνται συχνά ως σύμβολα των ποδοσφαιρικών συλλόγων στην Ιταλία. Το νερόφιδο, που ονομάζεται Il Biscione ή Serpente, αντιπροσωπεύει την Ίντερ. Χρησιμοποιήθηκε ως διακριτικό του συλλόγου για τελευταία φορά το διάστημα 1979-1988.Το φίδι είναι ένα σημαντικό σύμβολο για την πόλη του Μιλάνου, που εμφανίζεται συχνά στη μιλανέζικη εραλδική ως κουλουριασμένη οχιά με έναν άνδρα στα σαγόνια της. Το σύμβολο είναι διάσημο για την παρουσία του στο εθνόσημο της Βουλής των Σφόρτσα (που κυβέρνησε την Ιταλία από το Μιλάνο κατά την περίοδο της Αναγέννησης), στην πόλη του Μιλάνου, στο ιστορικό Δουκάτο του Μιλάνου (ένα κρατίδιο 400 ετών εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και στην Ινσούμπρια (μια ιστορική περιοχή της πόλης του Μιλάνου).
Από τις τάξεις της έχουν περάσει σπουδαία ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όπως οι Φοσάτι, Μεάτσα, Ματσόλα, Φακέτι, Κόρσο, Μπονινσένια, Μπούρνιτς, Μπαρέσι, Σουκούρ,Βιέρι Πασαρέλα, Ταρντέλι, Ιβάν Κόρντομπα, Αλτομπέλι, Μπάτζιο, Μπατιστούτα, Μπέργκομι, Ζένγκα, Μπλαν, Μπέργκαμπ, Πάουλο Σόουζα, Μπαρέζι, Σιμεόνε, Σολάρι, Πατρίκ Βιειρά, Ρουμενίγκε, Μπρέμε,Τόλντο, Ματέους, Ρεκόμπα, Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος,Ζανέτι,Σάμουελ,Μιλίτο, Ζούλιο Σέζαρ, Αντριάνο, Ιμπραίμοβιτς, Κρέσπο, Ντζέκο, Ματεράτσι,Καμπιάσο, Ζεέντορφ και Φίγκο.
Επίσης την φανέλα των «νερατζούρι» έχουν φορέσει και τρεις έλληνες ποδοσφαιριστές: Ο Γρηγόρης Γεωργάτος τις περιόδους 1999-2000 και 2001-2002 (38 συμμετοχές – 3 γκολ), ο Γιώργος Καραγκούνης από το 2003 έως το 2005 (32 συμμετοχές – 3 γκολ) και ο Λάμπρος Χούτος από το 2004, αγωνιζόμενος είτε ως αναπληρωματικός είτε ως δανεικός σε άλλες ομάδες.
Αναλυτικά οι τίτλοι:
Πρωταθλήτρια (19): 1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2021.
Κυπελλούχος (7): 1939, 1978, 1982, 2005, 2006, 2010, 2011.
3 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1964, 1965, 2010).
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1991,1994, 1998).
3 Διηπειρωτικά (1964, 1965, 2010).