Zé Elias στο Kingsport.gr: “Τα καλύτερα μου χρόνια στον Ολυμπιακό – είναι… τρελός ο Giovanni!”

Τα τρία χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού θυμήθηκε ο Βραζιλιάνος Moedim José Elias σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Kingsport.gr και στον Νίκο Στρατή, μιλώντας για τις καλύτερες στιγμές του, αλλά βγάζοντας και το μεγάλο παράπονο του για τον τρόπο που αποχώρησε από τους ‘‘ερυθρόλευκους‘‘…

Ήταν καλοκαίρι του 2000 όταν ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε έναν παίκτη που δεν ήταν άγνωστος στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ούτε στο Ελληνικό κοινό που παρακολουθούσε τα …στοιχειώδη τουλάχιστον στον διεθνή χώρο. Βλέπετε ο  Moedim José Elias ή Zé Elias, όπως τον είχαμε μάθει κυρίως το καλοκαίρι του 1997 όταν έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του φεύγοντας από το Γερμανικό πρωτάθλημα και τη Bayer Leverkusen για την Inter (που μόλις είχε χάσει το κύπελλο UEFA από τη Schalke του Huub Stevens!) με την οποία κατέκτησε το κύπελλο UEFA στην πρώτη του κιόλας σεζόν στους “nerazzurri” του Luigi Simoni.

Το καλοκαίρι του 2000 αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες μεταγραφές των Πειραιωτών (μαζί Zetterberg, Gabriel Alves, Πατσατζόγλου κλπ) που έδωσαν την ώθηση για ακόμα τρία πρωταθλήματα την επόμενη τριετία. Με τον τωρινό διευθυντή στρατηγικής των ‘‘ερυθρολεύκων‘‘ Christian Karembeu αποτέλεσαν ένα ακτύπητο δίδυμο αμυντικών χαφ στη μεσαία γραμμή των Πειραιωτών. Έπαιξε δίπλα σε Giovanni, Djordjevic, Γιαννακόπουλο, Γεωργάτο, Μαυρογενίδη, Ελευθερόπουλο, Χούτο, Αλεξανδρή κλπ, σε μία από τις καλύτερες εκδόσεις του Ολυμπιακού στο βάθος των ετών…

Ο Zé Elias που τα τελευταία χρόνια ζει στο Σάο Πάουλο της Βραζιλίας, εργάζεται ως τηλεσχολιαστής στο ESPN Brasil, ωστόσο δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην πατρίδα μας και… όχι μόνο για διακοπές. Τον ρωτήσαμε πρώτα από όλα αν έχει άποψη για το πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε πρόσφατα και για τον περσινό Ολυμπιακό.

‘‘Για να σου πω την αλήθεια δεν έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ Ελληνικό πρωτάθλημα εδώ στο Σάο Πάουλο και έτσι δεν έχω παρακολουθήσει αγώνες, μόνο στιγμιότυπα, οπότε δεν έχω συγκεκριμένη άποψη. Είναι πάντως είναι απόλυτα φυσιολογικό ο Ολυμπιακός να έχει αγωνιστική κάμψη,  έτσι είναι το ποδόσφαιρο, κάνει κύκλους όπως η ζωή. Κάποιες χρονιές είσαι καλός, κάποιες άλλες όχι. Κάποιους αγώνες παίζεις καλά, σε άλλους όχι. Πιστεύω ότι σύντομα ο Ολυμπιακός θα βρει έναν καλό δρόμο και θα επιστρέψει στην κορυφή‘‘.

Ποια η γνώμη σου για τον Matias Almeyda που πήρε το πρωτάθλημα με την AEK;

Για τον Matias Almeyda έχω να πω τα καλύτερα. Είναι πολύ σοβαρός επαγγελματίας. Έχουμε κοινούς γνωστούς και μου έχουν μεταφέρει πολύ θετικά σχόλια. Έχω σχηματίσει εξαιρετική άποψη για αυτόν και θεωρώ πως και για τη νέα σεζόν στο Ελληνικό πρωτάθλημα δεν αποκλείεται να ξαναπάρει το πρωτάθλημα αν ο Ολυμπιακός και οι άλλοι διεκδικητές δεν διορθώσουν τα λάθη και τις αδυναμίες τους!‘‘

Τι γεύση σου έχουν αφήσει τα τρία χρόνια που φόρεσες τη φανέλα του Ολυμπιακού;

Τα τρία χρόνια που έζησα στην Ελλάδα παίζοντας στον Ολυμπιακό δεν ήταν απλά τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου αλλά της ζωής μου! Ο κόσμος του Ολυμπιακού με αγάπησε και τον αγάπησα κι εγώ. Είχα ιδιαίτερη σχέση μαζί τους, έπαιζα με όλο μου το πάθος και την καρδιά. Έχουν μείνει στο μυαλό και την καρδιά μου, είναι μία μοναδική ανάμνηση. Φώναζαν ρυθμικά το όνομα μου πριν τα παιχνίδια και αυτό με έκανε να νιώθω ξεχωριστά. Έπαιζα και για αυτούς, έβγαζα παραπάνω πάθος γιατί εκείνοι μου είχαν δώσει την ώθηση και το έξτρα κίνητρο για να το κάνω.  Η Ελλάδα μου λείπει πολύ. Ίσως γυρίσω και μείνω για πάντα στην Ελλάδα. Σκέφτομαι πολλά! Έχω ξεκινήσει σπουδές για δίπλωμα προπονητικής, ίσως το προχωρήσω άμεσα, ίσως τα επόμενα χρόνια, δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Θα δούμε! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις…

Μπορείς να μου αναφέρεις την πιο δυσάρεστη στιγμή σου στον Ολυμπιακό;

‘Θα σου πω για τη χειρότερη ανάμνηση μου: Ήταν όταν με ενημέρωσε η ομάδα πως δεν θα συνεχίσω στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2003. Μου έδωσαν ένα γράμμα που έλεγε ότι δεν συνεχίζω την ομάδα γιατί δεν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση και τίθεμαι εκτός ομάδας. Εγώ έπαιζα με την καρδιά μου για τον Ολυμπιακό, όχι για τα χρήματα, ήμουν πάντα σοβαρός επαγγελματίας. Μου είπαν: ‘‘δεν σε θέλουμε άλλο, μπορείς να ψάξεις για ομάδα. Με πέταξαν σαν… σκουπίδι, δεν ήταν σωστή η συμπεριφορά που δέχτηκα στο τέλος και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω. Όλοι στην ομάδα, ο προπονητής, το τεχνικό τιμ κλπ έβλεπαν ότι έπαιρνα χάπια και ενέσεις για να παίζω και να μην πονάω. Όλα αυτά τα έκανα για τον Ολυμπιακό, έπαιζα και έκλαιγα από τον πόνο.  Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή μου στην ομάδα…‘‘

Μία από τις καλύτερες βραδιές του Ολυμπιακού στην  τριετία που αγωνίστηκες ήταν η νίκη 4-1 μέσα στην έδρα του Παναθηναϊκού για το κύπελλο Ελλάδας. Τι έχεις να πεις για αυτό το ματς;

‘‘Στο περίφημο 4-1 που νικήσαμε μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο (21 Μαρτίου 2001) ήταν ένα ξεχωριστό ματς για μένα αλλά και για όλο τον οργανισμό του Ολυμπιακού, φυσικά και τους οπαδούς μας. Θυμάμαι πως στο μεγαλύτερο μέρος του ματς έπαιζα με επίδεσμο στο κεφάλι. Βρισκόμουν στο σημείο του κόρνερ όταν δέχτηκα κάτι κέρματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και τραυματίστηκα, ο γιατρός της ομάδας μου τοποθέτησε τον επίδεσμο για να μπορέσω να συνεχίσω. Μετά από αυτό εγώ είχε περισσότερη δίψα και κίνητρο για να παίξω. Και βέβαια ήταν το παιχνίδι που ο Γεωργάτος μετά από ένα γκολ που έβαλε μας κάλεσε όλους στη σέντρα να δείξουμε τη πλάτη μας και το νούμερο της φανέλας μας. Ήταν η απάντηση στο Λυμπερόπουλο που στο πρώτο ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο είχε σκοράρει εναντίον μας και είχε δείξει τη φανέλα στους οπαδούς μας…‘‘

 

Έχεις βάλει κι ένα πανέμορφο γκολ σε εκείνο το απίθανο 5-4 με τον Ηρακλή την ίδια σεζόν και πάλι στο κύπελλο…

‘Το 5-4 με τον Ηρακλή στον ημιτελικό του κυπέλλου την ίδια σεζόν έγινε ένα συγκλονιστικό ματς! Εκεί κατά τη γνώμη μου πέτυχα το ωραιότερο γκολ στην  καριέρα μου ξεκίνησα λίγο μετά από τη σέντρα, πέρασα όποιον βρήκα μπροστά μου και σκόραρα!  Στο ξεκίνημα του αγώνα μου λέει ο Giovanni: ‘‘δώσε μου τη μπάλα, θα βάλω γκολ από τη …σέντρα!‘‘. Του λέω: ‘‘Ρε “Gio” τι λές, τρελάθηκες;”. ‘‘Όχι, όχι ξέρω τι λέω, ο τερματοφύλακας του Ηρακλή (σ.σ. ο Γερμανός Andreas Reinke) παίζει έξω από την εστία και θα του το κάνω!‘‘. Το είπε και …το ’κανε! Ο Giovanni είναι ιδιοφυία! Τον έζησα τρία χρόνια και το λέω με μεγάλη βεβαιότητα!‘‘

 

Έδωσες και μία πολύτιμη ασίστ στον Djordjevic σε ένα ματς που ήταν σαν …τελικός πρωταθλήματος το 2002…

‘‘Ναι ναι! Το περίφημο 4-3 με την ΑΕΚ, το θυμάμαι πολύ καλά. Ξεκίνησα από τον πάγκο και στη συνέχεια μπήκα στον αγώνα για να βοηθήσω σε ένα παιχνίδι που ουσιαστικά έκρινε το πρωτάθλημα υπέρ του Ολυμπιακού.  Όταν μου ήρθε η μπάλα είδα την κίνηση του Predrag Djordjevic και δεν το σκέφτηκα καθόλου, με μία επαφή του πέταξα κάθετα τη μπάλα κι αυτός επίσης με τη μία εκτέλεσε κάνοντας το 4-2. Έχω δώσει πολλές ασίστ, πάντα είχα στο μυαλό μου να δίνω την τελική πάσα και να βοηθάω την ομάδα μου, ήταν στη φύση του παιχνιδιού μου‘‘

Μία εβδομάδα μετά βέβαια χάσατε τον τελικό κυπέλου από την ΑΕΚ, γιατί;

“Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να πεις, απλά συνέβη! Είχαμε νικήσει και τις δύο φορές στο πρωτάθλημα με πολύ καλή μπάλα και κάπου χάσαμε τη συγκέντρωση μας στον τελικό, δεν κάναμε ανάλογη εμφάνιση και παράλληλα η ΑΕΚ έκανε ένα καλό παιχνίδι, ενώ εμείς μείναμε και με δέκα λόγω αποβολής του Giovanni. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο…”

Είχες και μερικές άτυχες στιγμές, όπως άσχημα φάουλ που έκανες απέναντι στον Γιάννη Οκκά και στον Juan Sebastian Veron και τον Ζωγραφάκη της Ξάνθης…

“Στο παιχνίδι εκείνο κόντρα στον ΠΑΟΚ δεν είχα πρόθεση να τραυματίσω κανέναν. Σε όλο το ματς ο Οκκάς μιλούσε πολύ και για αυτό πήγα δυνατά στη φάση, αλλά με πρώτο μου μέλημα να βρω τη μπάλα. Βέβαια πήγα από πίσω και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και ότι πιο… σωστό από μέρους μου. Αλλά επαναλαμβάνω, ήθελα να πάω για τη μπάλα. Κι αν προσέξετε και τη φάση θα δείτε ότι ο Οκκάς σηκώθηκε αμέσως μετά. Όσο για το παιχνίδι με τη Manchester United στο “Old Trafford”, δεν κάναμε καθόλου καλή εμφάνιση και δεν παίζαμε δυνατά. Χάναμε 4-0 και παίζαμε σα να μη θέλουμε να αντιδράσουμε κι αν συνεχίζαμε έτσι θα χάναμε… 10-0!

O Veron έπαιρνε σε όλο το ματς τη μπάλα από το ίδιο σημείο, έκανε την ίδια κίνηση και άρχιζε να δημιουργεί τη μία φάση μετά την άλλη. Πήγα δυνατά να τον ανακόψω αλλά αυτός πρόλαβε και έδωσε τη μπάλα και μετά τον βρήκα με δύναμη. Ήταν κι αυτό ένα άσχημο φάουλ και είδα τη κόκκινη κάρτα. Μετά από μέρες ο προπονητής μας Τάκης Λεμονής με φώναξε και μου είπε: ‘‘είδες τι τάκλιν έκανες στον Veron;‘‘. Του είπα ‘‘κόουτς ήταν ένα απλό φάουλ!‘‘ κι εκείνος μου απάντησε ‘‘όχι, όχι, δες το πάλι!‘‘. Πραγματικά είχε δίκιο, ήταν άσχημο φάουλ. Όσο για την κουτουλιά στο Ζωγραφάκη της Ξάνθης, με χτύπησε πρώτα εκείνος κι εγώ απάντησα . Μπορείς να με χτυπήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά από πίσω δεν μπορούσα να το δεχτώ! Σου είπα έπαιζα δυνατά, έδινα και την ψυχή μου. * (Είχε τιμωρηθεί αρχικά με 5 αγωνιστικές, αλλά η ποινή έπεσε στη… μία και έτσι πρόλαβε το ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ)

Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Ολυμπιακό;

“Ο Giovanni! Ήταν φανταστικός παίκτης! Σε τεχνική και εξυπνάδα. Είναι ποδοσφαιρική ιδιοφυία! Μερικές φορές σου έδινε την εντύπωση ότι αυτό που έπαιζε δεν ήταν ποδόσφαιρο, αλλά έκανε… πλάκα με τους αντιπάλους στον αγωνιστικό χώρο, σαν να παίζει… street football! Ο Djordjevic πολύ σπουδαίος παίκτης επίσης, μεγάλη προσωπικότητα, τεράστια η προσφορά του στον Ολυμπιακό, θα μπορούσε για μένα να σταθεί σε Ευρωπαϊκό κλαμπ και να κάνει καριέρα, να σου πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει, γιατί αυτός ο παίκτης δεν έφυγε για το εξωτερικό. Ο Γιαννακόπουλος είναι πολύ έξυπνος παίκτης, τακτικά ευέλικτος μπορούσε να προσαρμοστεί σε πολλές θέσεις και να είναι χρήσιμος. Ο Karembeu ήταν μεγάλο χαφ, φανταστικός ομαδικός, έκανε τα πάντα για την ομάδα και τους συμπαίκτες του, έδινε και την ψυχή του για την ομάδα, σπουδαία τεχνική, τρομερές κινήσεις μέσα στο γήπεδο”.

Ονόμασε μου τον καλύτερο προπονητή που είχες στον Ολυμπιακό…

“Δεν θα το σκεφτώ πολύ, νομίζω πως ήταν ο Τάκης Λεμονής! Ήξερε πώς να μιλήσει με τους παίκτες, πώς να τους κερδίσει και να πάρει το μάξιμουμ από αυτούς, ενώ παράλληλα ήταν δυνατός και στο κοουτσάρισμα στη διάρκεια του αγώνα και έδινε σημασία και στην κάθε λεπτομέρεια… Κι ο Ματζουράκης ήταν καλός κόουτς αλλά όχι τόσο επικοινωνιακός και καλός στη σχέση με τον ποδοσφαιριστή”.

Πες μου τον καλύτερο συμπαίκτη γενικά στην καριέρα σου!

“Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα στην καριέρα μου ήταν ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, το ‘‘φαινόμενο‘‘. Ήταν χαρισματικός, μπορούσε να κάνει τα ..πάντα! Ότι καλύτερο είχα δίπλα μου στην ποδοσφαιρική μου καριέρα! Απολάμβανα τα παιχνίδια μαζί του!”

Οι προπονητές που σε βοήθησαν περισσότερο σε ότι αφορά στην εξέλιξη σου ως παίκτη;

“Αρκετοί ήταν οι προπονητές που με βοήθησαν στην καριέρα μου. Ο Mario Sergio, ο πρώτος που με έβαλε στην πρώτη ομάδα της Corinthians, όταν ξεκίνησα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, o Wanderley Luxemburgo  (συνεργάστηκαν σε τρεις ομάδες, Corinthians, Santos και εθνική Βραζιλίας, με τη Santos μάλιστα κέρδισαν μαζί το πρωτάθλημα το 2004 με Robinho, Diego, Elano κλπ), ο Gigi Simoni (κατέκτησαν μαζί το κύπελλο UEFA 1998) στην Inter κλπ. Γενικά από όλους πήρα ότι καλύτερο μπορούσα…”

Ποιες άλλες στιγμές της καριέρας σου θέλει να αναφέρεις;

“Πρώτα από όλα να σου πω πως αν μπορούσα θα εμένα για όλη μου τη ζωή στον Ολυμπιακό, αν ήταν καθαρά στο χέρι μου, θα είχα μείνει! Μπορεί να γυρίσω κάποτε στο μέλλον, ποτέ δεν ξέρεις! Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω ποδοσφαιριστής και να ζήσω όλες αυτές τις εμπειρίες. Παντού είχα ωραίες στιγμές που θα θυμάμαι ευχάριστα. Στη Corinthians αν και ήμουν ακόμα άγνωστος στον πολύ κόσμο, οι οπαδοί μια μέρα μου τραγούδησαν “happy birthday” στα γενέθλια μου! Αξέχαστο! Και στην Inter ο κόσμος με αγάπησε, το ίδιο στη Bayer Leverkusen, στη  Santos κλπ. Είμαι ευγνώμων για όλα!

Συμμετείχες και σε δύο σημαντικές στιγμές της εθνικής Βραζιλίας, το 1996 στο Gold Cup και στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα…

“Ναι όντως, ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας μου, χάσαμε το Gold cup από to Μεξικό (1996, το Μεξικό του Bora Milutinovic επικράτησε της Βραζιλίας του Mario Zagallo με 2-0 ). Με τη διαφορά όμως ότι εκείνοι έπαιξαν με την κανονική εθνική τους ομάδα εμείς σχεδόν με την Κ23 (Ολυμπιακή ομάδα). Όσο για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα το 1996, παίζαμε ημιτελικό με τη Νιγηρία που ήταν πολύ καλή και ποιοτική ομάδα. Στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν καλύτεροι, μπορούσαμε να νικάμε μέχρι και 5-1! Στο β’ δεν παίξαμε το ίδιο καλά και μας το γύρισαν γιατί είχαν κι αυτοί ποιότητα. Συμβαίνει στο ποδόσφαιρο…”

Και μία τελευταία ερώτηση, πες μας για την οικογενειακή σου κατάσταση και τι κάνεις επαγγελματικά…

“Ζω κι εργάζομαι στο Σάο Πάουλο. Είμαι τηλεσχολιαστής στο ESPN Brasil κι έχω έναν γιο και μία κόρη (σ.σ από τον δεύτερο του γάμο)…”

Σε ευχαριστώ πολύ κι εύχομαι ότι καλύτερο σε σένα και στην οικογένεια σου!

“Ευχαριστώ κι εγώ για τη συνέντευξη φίλε μου. Να είσαι καλά!”