Δεν ήταν όμορφο. Δεν είχε κλάση. Δεν είχε υψηλή τεχνική ή κάποια ιδιοφυή τακτική του Πεπ. Είχε όμως κατάθεση ψυχής και άρνηση υποταγής.
Η Σίτι είχε μαζί της την πολυτραγουδισμένη καρδιά του πρωταθλητή. Είχε όμως και άστρο. Θα μπορούσε να βρεθεί πίσω στο σκορ από την χαμένη ευκαιρία της χρονιάς, όμως για 1,1 εκατοστό το πιο αστείο αυτογκόλ που θα έκανε το 0-1 δεν μπήκε ποτέ.
Δεν είχε καν τελική στο πρώτο ημίωρο, αλλά έκανε το 1-0 λίγο πριν το ημίχρονο με ένα απίθανο γκολ που δεν μπαίνει ποτέ, εκτός αν… λέγεσαι Κουν Αγκουέρο.
Την ώρα που η Λίβερπουλ πήρε μέτρα στο γήπεδο και έκανε το 1-1 με τον Φιρμίνο (64’) βρήκε το γκολ που της έδωσε ξανά σιγουριά, αυτοπεποίθηση και προβάδισμα στην επόμενη της τελική στην αντίπαλη εστία με το δοκάρι και μέσα του Σανέ (72’).
Οι «πολίτες» σε δύο περιπτώσεις είδαν τους αμυντικούς της να κόβουν πάνω στην γραμμή και να αρνούνται το δεύτερο γκολ στην Λίβερπουλ.
Είχαν ότι χρειαζόταν για να σπάσουν το κόκκινο αήττητο (2-1) να μειώσουν στους 4 βαθμούς την απόσταση από την κορυφή και να δώσουν νέο ενδαφέρον στην Premier League.
Ήταν ένα ματς δίχως αύριο και το πήρε η ομάδα που δεν θα είχε αύριο αν έχανε.
Η Σίτι εξακολουθεί να βλέπει την πλάτη της Λίβερπουλ, αλλά θα εξακολουθεί να αναπνέει στον σβέρκο της, να της βάζει πίεση και να της υπενθυμίζει ότι για να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να «σκοτώσει» την νυν πρωταθλήτρια