Ο Γιάννης Δρόσος γράφει στο Kingsport.gr για το πρωτάθλημα της Α’ εθνικής γυναικών που ξεκινάει, για τον πρόσφατο αγώνα της Εθνικής Γυναικών κόντρα στη Γερμανία, τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και το πώς μπορεί να προωθηθεί το γυναικείο ποδόσφαιρο στη χώρα μας.
Ξεκινά αυτό το Σαββατοκύριακο το πρωτάθλημα Α’ Εθνικής του γυναικείου ποδοσφαίρου. Δώδεκα ομάδες ρίχνονται στη μάχη, άλλες για τον τίτλο, άλλες για την αποφυγή του υποβιβασμού και άλλες απλώς για να κάνουν μια καλή πορεία.
Δώδεκα ομάδες και συγκεκριμένα οι: Αβάντες Χαλκίδας, Αγροτικός Αστέρας Εύοσμου, ΑΕΛ, Ελπίδες Καρδίτσας, Άρης Θεσσαλονίκης, Ατρόμητος Αθηνών, Γιάννενα, Μεσολόγγι, ΟΦΗ, ΠΑΟΚ, Τρίκαλα, Οδυσσέας Γλυφάδας.
Όλοι ελπίζουμε να δούμε φέτος ένα καλό θέαμα, που θα έχει και την ανταπόκριση του κόσμου. Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα και πολύ βασικό: Πώς γίνεται να πάει μπροστά το προϊόν όταν δεν προωθείται και δεν διαφημίζεται καθόλου;
Όταν γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για το ποια κανάλια θα δείξουν τους αγώνες των ανδρικών πρωταθλημάτων στην Ελλάδα (είτε με θετική είτε με αρνητική έκβαση), στην Ευρώπη και της εθνικής ανδρών, αλλά το παιχνίδι της γυναικείας εθνικής, τα κανάλια κρίνουν ότι δεν ενδιαφέρει τους τηλεθεατές, οπότε δεν χρειάζεται να το δείξουν.
Όταν διεξάγεται ένα πρωτάθλημα και οι μεταδόσεις των αγώνων είναι από πρωτοβουλίες των ομάδων και στο σύνολό τους διαδικτυακές.
Ωστόσο, υπάρχουν τόσο σωματεία, όσο και ιστοσελίδες που καλύπτουν, όσο μπορούν και με όσα μέσα και δυνάμεις διαθέτουν τα παιχνίδια γυναικών.
Υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Την περασμένη Τρίτη (8/10), η Εθνική Ελλάδας Γυναικών, αντιμετώπισε την αντίστοιχη της Γερμανίας για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Ο αγώνας έλαβε χώρα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» στη Θεσσαλονίκη, ενώ η είσοδος ήταν ελεύθερη. Και η Εθνική αντιμετώπιζε την ομάδα που βρίσκεται στο νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, την ομάδα που κατέκτησε 6 συνεχόμενα Euro (από το 1995 έως το 2013, ενώ είχε κατακτήσει και αυτά του 1989 και 1991), ενώ κατέκτησε τα Παγκόσμια Κύπελλα του 2003 και 2007.
Αυτό το παιχνίδι, καλύφθηκε από το ZDF της Γερμανίας, το οποίο ήρθε στην Ελλάδα με 16 κάμερες και συγκεκριμένα 8 για το ματς και άλλες τόσες για τις εκπομπές, αλλά και 97 διαπιστευμένους δημοσιογράφους, σχολιαστές, παραγωγούς και τεχνικούς. Με την υποσημείωση ότι δεν επρόκειτο για ματς τελικής φάσης, αλλά για ένα παιχνίδι προκριματικού ομίλου! Δεν είναι παράξενο όμως, μιας και η εθνική γυναικών της Γερμανίας, βρίσκεται στο τοπ-5 του γυναικείου ποδοσφαίρου σε θεαματικότητα. Αντιμετώπισαν δηλαδή το παιχνίδι ως μια τυπική διαδικασία.
Η Γερμανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αγόρασε τα δικαιώματα του αγώνα από την ΕΠΟ έναντι 60.000 ευρώ και είχε την αποκλειστική μεταχείρισή τους σε όλο τον κόσμο, με εξαίρεση βεβαίως την ελληνική αγορά.
Για την ελληνική αγορά, η ΕΠΟ προκήρυξε, ως όφειλε, διαγωνισμό για να προσελκύσει τους ενδιαφερόμενους τηλεοπτικούς σταθμούς να κάνουν την προσφορά τους και να πάρουν τα δικαιώματα του αγώνα, ορίζοντας ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό. Ο διαγωνισμός βγήκε άγονος και δεν υπήρξε δεύτερος. Αφού έληξε η προθεσμία, ένα κανάλι κατέθεσε μια προσφορά με μικρότερο τίμημα, με την ΕΠΟ να την αρνείται. Δεν μπήκε καν στη λογική «απ’ το να μην κερδίσω τίποτα, ας κερδίσω λιγότερα».
Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάτι αντίστοιχο και στα ματς των μικρών ηλικιακών κατηγοριών. Όταν οι εθνικές κορασίδων και νεανίδων παίζουν σε προκριματικές φάσεις ή elite round και αγωνίζονται κόντρα στην οικοδέσποινα χώρα, πέρα από την τηλεοπτική μετάδοση, βλέπουμε από το κανάλι εκείνης της χώρας και εκπομπές pre-game και post-game.
Και μιλάμε για διοργανώσεις στις οποίες η Ελλάδα παίζει πολύ καλή μπάλα και παίρνει προκρίσεις στις elite round. Τόσο στις κορασίδες όσο και στις νεάνιδες.
Στην Ελλάδα τι έγινε; Τίποτα! Το παιχνίδι της Εθνικής Ομάδας δεν καλύφθηκε από κανένα κανάλι. Ούτε καν από την κρατική τηλεόραση που κανονικά θα έπρεπε να είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα από τον ορισμό κιόλας του αγώνα.
Τα κορίτσια ηττήθηκαν με 0-5, ωστόσο στάθηκαν πολύ καλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αναλογιζόμενοι φυσικά και τη δυναμικότητα των δύο ομάδων. Μάλιστα, τα 5 τέρματα που πέτυχε η Γερμανία είναι τα λιγότερα που πετυχαίνει σε ματς. Στα προηγούμενα 3 ματς που έπαιξε (ξεκίνησε νωρίτερα από την Ελλάδα), πέτυχε 10 γκολ επί του Μαυροβουνίου και 8+8 στα δύο ματς με την Ουκρανία.
Αυτό με τη σειρά του δείχνει ότι η Εθνική δεν είναι (πλέον) ο «σάκος του μποξ» που ο αντίπαλος είχε σίγουρη τη νίκη, αλλά μια ομάδα που παλεύει. Και που είναι θέμα χρόνου να φτάσει στην πρόκριση σε μια τελική φάση διοργάνωσης.
Και όμως, το περασμένο καλοκαίρι, η κρατική τηλεόραση, φάνηκε σαν να πηγαίνει για την αλλαγή, καθώς έδειξε τόσο το Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων. Και πάνω που είχαμε μια αισιοδοξία ότι το πράγμα θα αλλάξει, τελικά ξαναγυρίσαμε στο μηδέν.
Φυσικά για να πάει μπροστά το ελληνικό πρωτάθλημα θα πρέπει να γίνουν και άλλα. Όπως το να μην υπάρχουν οι παθογένειες που υπάρχουν και στο ανδρικό. Οι παράγοντες θα πρέπει να νοιάζονται για το καλό της ομάδας τους και του αθλήματος και όχι για το προσωπικό τους κέρδος.
Και όχι μόνο αυτό. Πρέπει να γίνουν επενδύσεις σε υποδομές. Κάτι που θα βοηθήσει και το ανδρικό ποδόσφαιρο αλλά και τις ακαδημίες. Οι γυναικείες ομάδες, δεν έχουν διαθέσιμο γήπεδο για προπονήσεις, καθώς δίνεται προτεραιότητα στα ανδρικά τμήματα.
Επιπλέον, μπορεί όπως είπαμε οι εθνικές των κορασίδων και των νεανίδων να φέρνουν επιτυχίες, ωστόσο δεν υπάρχουν αντίστοιχης ηλικιακής κατηγορίας πρωταθλήματα. Κ17 και Κ19. Οι παίκτριες αγωνίζονται στους γυναικείους συλλόγους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και αποκτούν εμπειρίες, ωστόσο θα λειτουργούσε ευεργετικά το να υπάρχουν τα αντίστοιχα πρωταθλήματα. Τόσο για την εθνική ομάδα, όσο και για την ανάδειξη ταλέντων.
Στα εγχώρια τώρα, αυτή τη στιγμή υπάρχουν 12 ομάδες στην Α’, 35 ομάδες στη Β’ κατηγορία, συν όσες τελικά κατέβουν να αγωνιστούν στη Γ’ (δυστυχώς το ότι δήλωσαν συμμετοχή, δεν σημαίνει ότι θα παίξουν κιόλας).
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι αρχικά οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ (στην αρχή τουλάχιστον, για να ακολουθήσουν και οι άλλες ομάδες), να δημιουργήσουν και γυναικείο τμήμα. Η ΟΥΕΦΑ έχει εκδώσει σχετική οδηγία και πρέπει να εφαρμοστεί. Σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο στην Ελλάδα. Από τις ομάδες της φετινής Σούπερ Λιγκ, γυναικείο τμήμα έχουν ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, ο ΟΦΗ, ο Ατρόμητος και η ΑΕΛ. Πρέπει να δημιουργηθούν ομάδες για όλους τους συλλόγους, με την ανάλογη χρηματοδότηση φυσικά, να ενταθούν οι προπονήσεις και να διεξάγονται οι αγώνες σε τακτική εβδομαδιαία βάση.
Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να τεθούν επικεφαλής άνθρωποι που θα το πιστεύουν. Ήδη γίνεται μια προσπάθεια με τη διοργάνωση του Συνεδρίου για το γυναικείο ποδόσφαιρο στις 16 και 17 Οκτωβρίου, που ελπίζουμε να δώσει το έναυσμα.
Παγκοσμίως τουλάχιστον γίνονται πολύ καλές προσπάθειες. Ο Πρόεδρος της FIFA, Τζάνι Ινφαντίνο, ανέφερε: «Θα πρέπει να σταματήσουμε να το συγκρίνουμε με το ανδρικό ποδόσφαιρο, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που γίνονταν στο παρελθόν, όπου έβλεπαν το γυναικείο ποδόσφαιρο ως ένα ξεθωριασμένο αντίγραφο του ανδρικού». Και έχει δίκιο.
Και τέλος, μέσα από την προβολή, να πάνε περισσότερα κορίτσια και να παίξουν μπάλα. Καλό και το βόλεϊ και το μπάσκετ και το πόλο και η ρυθμική γυμναστική, αλλά όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο επειδή το αγαπούν (και όχι οι χούλιγκαν και οι προπονητές του πληκτρολογίου), ξέρουν ότι σαν άθλημα έχει πολύ μεγάλη μαγεία. Ανεξαρτήτως φύλου, ηλικιών και επιπέδου.
Και τέλος, οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον προπονητή της Εθνικής Γυναικών Αντώνη Πριόνα, στην προπονήτρια των Εθνικών Κορασίδων και Νεανίδων Κατερίνα Φαλίδα, στο επιτελείο τους αλλά και σε όλες τις παίκτριες που έστω και μία φορά φόρεσαν το εθνόσημο, γιατί υποστηρίζουν αυτό που αγαπούν και κάνουν τα πάντα για να το δουν να ανθίζει κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες. Με την υπόσχεση ότι και εμείς θα είμαστε δίπλα τους.