Παναγιώτης Βασιλόπουλος στο Kingsport.gr: «Δεν περιμέναμε ότι θα πάμε τόσο καλά και ότι θα έρθουν αυτά τα αποτελέσματα!»

O αρχηγός του Περιστερίου και της Εθνικής Ελλάδoς ανδρών, Παναγιώτης Βασιλόπουλος κάνει ποδαρικό για το 2019 με μια αποκλειστική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Kingsport.gr και στους Δημήτρη Μαγγανάρη και Θάνο Φωτόπουλο.

 Ο Έλληνας διεθνής αναφέρεται στους λόγους που επέλεξε το Περιστέρι, την εξαιρετική φετινή πορεία της ομάδας, τους στόχους για τη συνέχεια στην Α1 και για την συνεργασία του με τον coach Πεδουλάκη και την υπόλοιπη ομάδα.

Ακόμα, μιλάει για τις επιτυχίες του σε εθνικό επίπεδο με την πρόκριση στο Mundobasket, την μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ και το Πανευρωπαϊκό, αλλά και για όλους τους τίτλος που έχει κατακτήσει σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο.

Επίσης, σχολιάζει πώς βίωσε τον τραυματισμό του, τους νέους της εποχής του με τους σημερινούς, μας αποκαλύπτει ποιον αγώνα θα ήθελε να ξαναπαίξει στην καριέρα του και αν θα γινόταν προπονητής!

Αναλυτικά, όσα είπε στο Kingsport.gr:

‘’Δεν περιμέναμε ότι θα πάμε τόσο καλά και ότι θα έρθουν αυτά τα αποτελέσματα’’

Τo Περιστέρι ανέβηκε από την Α2 και έχει καταφέρει να είναι από τις ομάδες που πρωταγωνιστεί στην Α1. Περιμένατε ότι θα τα πηγαίνετε τόσο καλά:

«Όχι, κακά τα ψέματα. Όταν ξεκίνησε όλη αυτή η προσπάθεια, ναι μεν ήταν μία πολύ καλή η κατάσταση με ένα πολύ καλό προπονητή, με μια ομάδα που έχει πολύ καλά βασικά στοιχεία στην λειτουργία της. Δεν περιμέναμε ότι θα πάμε τόσο καλά και ότι θα έρθουν αυτά τα αποτελέσματα. Αυτό που ενδιαφέρει εμάς, ήταν να γίνουμε ομάδα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Να αφομοιώσουμε τα συστήματα του προπονητή  και τον τρόπο παιχνιδιού που θέλουμε να παίζουμε και να καταφέρουμε να σώσουμε την κατηγορία».

Ποια είναι η φιλοσοφία του Περιστερίου;

«Κοίτα να δεις το Περιστέρι, σαν Περιστέρι και σαν ομάδα είναι ένας ιστορικός σύλλογος που τον θυμάμαι πάρα πολλά χρόνια. Θεωρώ ότι είναι από τις ομάδες που έπρεπε να είναι στην Α1, είναι από τους μεγαλύτερους δήμους. Ένας δήμος που αγαπάει πάρα πολύ το μπάσκετ, το έχει δείξει με ακαδημίες τεράστιες. Βλέπεις μία φιλοσοφία που όλοι θέλουν να βάλουν τις βάσεις από τα παιδικο-εφηβικά μέχρι την πρώτη ομάδα. Να υπάρχει ένα πλάνο σε όλους και χαίρομαι πραγματικά, είναι μια οικογένεια και βλέπω ότι δουλεύει πάρα πολύ σωστά σε όλους τους τομείς».

 

‘’Ελπίζω να συνεχίσουμε να έχουμε την ανάλογη πορεία’’

Έχετε «απορροφήσει» 100% την τακτική και την μπασκετική νοοτροπία του coach Πεδουλάκη;

«Όχι, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο ακόμα. Είναι επειδή έχουν έρθει πολλά παιδιά διαφορετικά, από διαφορετικά πρωταθλήματα, νοοτροπίες, στυλ παιχνιδιού. Δυστυχώς είχαμε και έναν τραυματισμό με τον Κίκι Κλαρκ που μας έκανε μία αλλαγή, οπότε πρέπει λίγο πολύ να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Το παιχνίδι που θέλει ο coach είναι τρομερό! Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος, με τον οποίο έχει μάθει να δουλεύει, αλλά σίγουρα όταν έχεις 10-12 άτομα καινούρια θέλεις χρόνο για να τα αφομοιώσεις και για να είναι το ίδιο πράγμα.

Ποιοι ήταν οι αρχικοί στόχοι της ομάδας; Έχουν αλλάξει πλέον (μετά την καλή πορεία);

«Οι στόχοι μας που ελπίζω να συνεχίσουμε να έχουμε και στα επόμενα παιχνίδια και υπόλοιπη διάρκεια της χρονιάς, είναι να έχουμε την ανάλογη πορεία και τα ‘’πόδια μας να είναι στο έδαφος’’. Δεν έχουμε ψηλώσει, δεν θεωρούμε ότι έχουμε γίνει ομάδα ή ομάδα Ευρωλίγκα ή Champions league. Ναι μεν έχουμε κάνει κάποιες νίκες, αλλά εμείς το βλέπουμε ως έναν ακόμα λόγο για να δουλέψουμε ακόμα πιο πολύ».

 

‘’Δεν νομίζω να έχω την υπομονή να γίνω προπονητής!’’

Έχω παρατηρήσει πως την ώρα του παιχνιδιού, δίνεις συνέχεια συμβουλές και σχεδιάζεις επιθέσεις. Είναι ρόλος του αρχηγού και προσωπική σου ενέργεια ή είναι εντολή από τον προπονητή;

«Είναι κάτι που δεν παρεμβαίνει τις αρχές και την αξία του προπονητή. Είναι κάτι που το έχει βάλει και ο coach μέσα στο παιχνίδι μας, λόγω εμπειρίας και του ότι είμαι πιο μεγάλος από τα άλλα τα παιδιά. Οι τίτλοι και το να είσαι αρχηγός δεν έχει καμία αξία την ώρα του παιχνιδιού. Αυτό το δείχνεις με τον τρόπο που παίζεις και αν θες να σε ακολουθήσουν οι άλλοι, εσύ θα πρέπει να δίνεις το παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να παίζεις, για να παίζουν και οι υπόλοιποι. Οπότε είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά πιο πολύ είναι κάτι από μέσα, από το σύστημα και πιστέψτε με ότι δεν αφήνει τίποτα ο coach στην τύχη του. Είτε να δημιουργήσω εγώ μία επίθεση, είτε να κάνω μία πάσα, να βγει ένα σουτ, είναι όλα μέσα από την προπόνηση και δουλεμένα από τα συστήματα».

Άρα είναι μέσα στο μυαλό σου να γίνεις προπονητής; Επειδή λειτουργείς και σαν προπονητής.

«Μπα δεν νομίζω αν έχω την υπομονή αυτή, παιδιά! (γέλια). Όταν παίζεις και έχεις 100 σφυγμούς, τότε είναι καλά, ξεσπάς λίγο! Τώρα ως  προπονητής είναι αρκετά δύσκολο, θέλει υπομονή, δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου, να σας πω την αλήθεια, η προπονητική. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Εμείς δυστυχώς λίγοι αθλητές νομίζουμε ότι τα ξέρουν όλα και είμαστε και προπονητές, αλλά πιστέψτε με είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Ο προπονητής πρέπει να σκέφτεται για 12-15 άτομα, τον πρόεδρο, τον κόσμο, την πίεση, τα πάντα! Ενώ ο παίκτης το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πάρτη του! Πώς να καταφέρουμε εμείς να είμαστε καλά, ενώ ο προπονητής πρέπει να καταφέρει και να τους βάλει όλους στο ίδιο κλίμα».

 

 

‘’Δεν υπήρχε και ενδιαφέρον από την ΑΕΚ- μου άρεσε η προσέγγιση του Περιστερίου’’

Τι σε ώθησε να έρθεις το καλοκαίρι στο Περιστέρι; Αναδείχθηκες πρωταθλητής Ευρώπης με την ΑΕΚ και πλέον είσαι μέλος του ΓΣΠ. Το είδες σαν μία νέα πρόκληση;

«Δεν υπήρχε και ενδιαφέρον από την ΑΕΚ, αλλά επειδή ήξερα το πώς δουλεύει το Περιστέρι και το ενδιαφέρον της ομάδας και η διάθεση και η θέλησή μου να συνεργαστώ με τον coach Πεδουλάκη από τον τρόπο που με προσεγγίσανε, δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να αποφασίσω».

Ως αρχηγός της ομάδας, πως είναι η συνεργασία σου με τον coach, αλλά και με την υπόλοιπη ομάδα;

«Είναι άψογη! Από το πώς λειτουργεί ο coach, δίνοντας στα παιδιά να καταλάβουν ότι άμα πω κάτι ή οποιοσδήποτε πει κάτι στην ομάδα, δεν είμαι μόνο εγώ που μιλάω στην ομάδα. Είναι για το καλό της ομάδας, η συνεργασία μας μέχρι στιγμής είναι άψογη. Θεωρώ ότι αν τον είχα γνωρίσει στα 20 μου, θα είχα μία πολύ διαφορετική καριέρα και πολύ καλύτερη».

Ποιο είναι το μότο σου και τι προσπαθείς να περάσεις στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας;

«Το μότο μου είναι να δουλεύεις όσο πιο συχνά γίνεται, κάθε μέρα! Να μην αφήνεις καμία μέρα να πάει χαμένη. Αυτό θέλω εγώ να περνάω κάθε μέρα στα παιδιά. Να καταλάβουν ότι δεν μπορείς σε μία στιγμή, όταν έρθει στο παιχνίδι, η δύσκολη στιγμή του παιχνιδιού, να πατήσεις ένα κουμπί και να τα κάνεις όλα σωστά. Θα πρέπει κάθε μέρα και σε κάθε προπόνηση, να τα έχεις δουλέψει όλα τόσο τέλεια, που τη στιγμή της πίεσης που θα έχεις την κούραση, το άγχος και τίποτα δεν θα σου βγαίνει καλά. Αυτό που θα σου βγει, να είναι το ένστικτο και η συνήθεια. Δηλαδή όταν θα έχεις δουλέψει πάρα πολύ καλά, σε πάρα πολύ δυνατούς ρυθμούς μέσα στην προπόνηση, οπότε στο παιχνίδι θα σου φαίνεται πιο εύκολο μετά».

 

‘’Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον προπονητές παιδαγωγοί’’

Αυτό προσπαθείς να το περάσεις στα νέα παιδιά που είναι στην ομάδα;

«Ναι, κάθε μέρα. Δεν έχω κάτι και αυτό είναι που με κάνει να τσακώνομαι κάθε μέρα για να τους δώσω να καταλάβουν από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο που είναι στην ομάδα, ότι αν θες να κάνεις κάτι καλό και να κάνεις πρωταθλητισμό, θα πρέπει κάθε μέρα να είσαι το ίδιο συνεπής, σοβαρός και συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις».

Γιατί πιστεύεις πως πολλοί νέοι παίκτες δεν το έχουν νιώσει; Δηλαδή ότι θα μπουν μέσα και θα φάνε πχ τον Βασιλόπουλο, επειδή είναι 22 χρονών;

«Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον προπονητές παιδαγωγοί, έτσι ώστε να μπορέσεις να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν θα σου χαριστεί κάτι εύκολα. Παλιά εμείς όταν ήμασταν νέοι, για να μπούμε να παίξουμε, θα έπρεπε το παιχνίδι να είναι 30 πόντους και να μπούμε να παίξουμε τα τελευταία 2-3 λεπτά και να περιμέναμε και 3-4 μήνες μέχρι να ξαναπαίξουμε. Κάθε μέρα στην προπόνηση μας «πεθαίνανε». Τώρα τους χαρίζονται πιο εύκολα οι ευκαιρίες. Είναι καλό αυτό, είμαι υπέρ αυτού, γιατί μπορεί να υπάρχουν ταλέντα που πρέπει να πάρουν εμπειρίες, αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι με το ταλέντο μόνο και μόλις σου δώσει κάποιος την ευκαιρία, δεν πρέπει να το εκμεταλλεύεσαι και πρέπει να το σέβεσαι και να δουλεύεις ακόμα πιο πολύ. Να σου δίνει κίνητρο όλο αυτό, που δυστυχώς θέλει πάρα πολύ δουλειά και χαίρομαι για τα παιδιά που είναι στην πρώτη ομάδα, που έχουν προπονητή τον Πεδουλάκη, γιατί σίγουρα θα μάθουν πάρα πολλά».

 

‘’Τίποτα δεν ήρθε από μόνο του. Το κυνηγούσα πολύ και πάρα πολλές ώρες’’

Έχεις κατακτήσει όλα τα κύπελλα σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο. Ήταν κάτι που το κυνηγούσες ή ήρθε απλά από μόνο του;

«Δυστυχώς τίποτα δεν ήρθε από μόνο του. Το κυνηγούσα τόσο πολύ και πάρα πολλές ώρες. Το πιο δύσκολο είναι που το κυνηγάς και είσαι μόνος σου. Όταν δουλεύεις, όταν δεν είναι κανείς. Γιατί όλοι αυτό που βλέπουν είναι τα φωτά, όλοι αυτό που θέλουν είναι να παίξουν τα ντέρμπι, αλλά για να φτάσεις να παίξεις τα μεγάλα παιχνίδια, θα πρέπει να πιάσεις στα απλά καθημερινά πράγματα. Εκεί που δεν σε βλέπει κανείς και να προσπαθείς ακόμα περισσότερο, όταν απλά κάποιοι άλλοι κάθονται».

Από την συζήτηση έχω παρατηρήσει ότι έχεις γίνει πιο έμπειρος με τα χρόνια κλπ. Ήσουν έτσι από μικρός στην ίδια νοοτροπία;

«Ναι, πάντα έτσι ήμουν από μικρός. Όταν μας καλούσαν μικρούς στις εθνικές ομάδες, όλοι ήξεραν ότι τα παιδιά θέλουν να βάζουν τους περισσότερους πόντους. Δεν είχαμε εμείς ποτέ facebook, Instagram κλπ. social media να μαθαίνουνε, οπότε αυτός που ακουγόταν πάντα ήταν αυτός που θα έβαζε τους περισσότερους πόντους. οπότε αυτό κυνηγούσαν όλοι, ώστε να τους ακούνε όλοι για να τους γράφουν οι εφημερίδες. Και είχα έναν προπονητή τότε, που μου είχε πει να κάνεις αυτά, που δεν θέλουν να κάνουν όλοι οι άλλοι, «Πάσα- Άμυνα- Ριμπάουντ». Αυτό κάνω από τότε, ο στόχος μου είναι αυτός!

 

‘’Να καταφέρουμε να πάμε την Εθνική ψηλά- Έχουμε πάρα πολύ ταλέντο’’

Κεφάλαιο Εθνική ομάδα, ήσουν από τα βασικά γρανάζια της Εθνικής στην πρόκριση της Ελλάδας στο Μουντομπάσκετ. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;

«Όπως έγινε τώρα με τα παράθυρα, ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρεις να πάρεις μία πρόκριση.  Μαζευόμασταν 2-3  μέρες, πολλά νέα παιδιά, πολύ το άγχος, τα παιχνίδια, ταξίδια κλπ. Μια διαδικασία πάρα πολύ ψυχοφθόρα, από όλες τις απόψεις και με πάρα πολύ πίεση. Το συναίσθημά μου είναι ότι είμαι χαρούμενος που καταφέραμε και προκριθήκαμε, γιατί έχουμε πάρα πολύ ταλέντο. Και χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να βοηθήσω την Ελλάδα, να είναι σε ένα Παγκόσμιο που πραγματικά της αξίζει να είναι εκεί. Ανεξαρτήτως από το ποιοι θα είναι στο Παγκόσμιο».

Θεωρείς δίκαιο αυτό που συμβαίνει με το σύστημα της Fiba και την Εθνική. Άλλοι παίκτες να πηγαίνουν την Ελλάδα στο Μουντομπάσκετ και άλλοι να βρεθούν το καλοκαίρι εκεί;

«Δεν είναι θέμα δίκαιο και άδικο. Το σκεπτικό το δικό μου από το δικό σου διαφέρει. Είναι μία διαδικασία που εφόσον έχει γίνει έτσι, εγώ κοιτάζω πάντα και μόνο τα θετικά. Θεωρώ ότι δίνει την ευκαιρία σε παιδιά που δεν ήταν ποτέ στην εθνική να φορέσουν το εθνόσημο, να καταλάβουν ότι είναι κάποιος εκεί έξω και τους παρακολουθεί και εκτιμάει την προσπάθεια που κάνουν, ώστε να μην τα παρατήσουν και να προσπαθούν και να παλεύουν. Και στην τελική αυτή είναι η δουλειά μας. Πρέπει να το δούμε πώς είμαστε σαν στρατιώτες που πάμε να εκτελέσουμε μία αποστολή. Δεν έχει σημασία, ποιος θα είναι τώρα και ποιος μετά, αλλά στόχος μας είναι να καταφέρουμε να πάμε την Εθνική ψηλά. Είτε στα παράθυρα, είτε στο τελικό στάδιο το μόνο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει όλους, είναι το πόσο ψηλά θα φτάσει η Εθνική. Το πόσο χαρούμενη θα κάνουμε τη χώρα μας».

 

‘’Έχουμε ταλέντο και παίκτες , αλλά αν δεν γίνουμε ομάδα, δεν θα έρθουν οι επιτυχίες ποτέ!’’

Έχεις περάσει από όλα τα κλιμάκια της Εθνικής ομάδας και έχεις κατακτήσει από ένα μετάλλιο. Πώς νιώθεις για αυτό και που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό (το επίτευγμα);

«Κοίτα εμείς είμαστε και άτυχοι, η δική μας φουρνιά. Θεωρώ ότι είμαστε μία φουρνιά που θα μπορούσαμε να παίρνουμε μόνο χρυσά μετάλλια. Δυστυχώς, δεν έγινε έτσι. Είναι και φουρνιές- φουρνιές, ανάλογα με τις χρονιές, το τι ομάδες έχουν δημιουργηθεί. Από ένα σημείο και μετά είδαμε ότι έκανε μία κοιλιά. Είδαμε μία τρομερή εθνική με Παπανικολάου, Μάντζαρη, Σλούκα κλπ , η χρυσή γενιά που τα έπαιρναν όλα και φαίνεται ότι τα παιδιά όλα τους έχουν παίξει υψηλό μπάσκετ και μετά έκανε μία κοιλιά. Έτσι είναι το άθλημα, κάνει «κύκλους», αλλά θεωρώ ότι έχουμε πάρα πολύ ταλέντο σαν χώρα, δυστυχώς χανόμαστε λίγο στο μεσοδιάστημα. Μπαίνουν πάρα πολύ μέσα, τα χρήματα, τα social media, χάνουν τα παιδιά την συγκέντρωσή τους, τον στόχο τους και τον προσανατολισμό τους, για το που θα πρέπει να είναι συγκεντρωμένα και στο τι θα πρέπει να κάνουν. Που είναι φυσιολογικό, γιατί είναι νέα παιδιά και όμως θα πρέπει να υπάρχουν σωστές κατευθύνσεις, προπονητές και στελέχη μέσα στις ομάδες, ώστε να τα κατευθύνουν για να μπορέσουν να τα καθοδηγήσουν σωστά».

Ήσουν μέλος στην Χρυσή ομάδα της Ελλάδας του Ευρωμπάσκετ και στο αργυρό την επόμενη χρονιά (νίκη με τις ΗΠΑ). Πιστεύεις ότι οι επιτυχίες αυτές μπορούν να ξαναέρθουν στο άμεσο μέλλον;

«Θεωρώ ναι, έχουμε ταλέντο πάρα πολύ. Έχουμε παίκτες , αλλά αν δεν γίνουμε ομάδα, ποτέ! Αυτό που είχε καταφέρει η τότε ομάδα, είχε παικταράδες. Όμως αυτοί οι ‘’τύποι’’ όταν μπαίναμε στο παιχνίδι, το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να κερδίσει η ομάδα. Δεν τους ενδιέφερε τίποτε άλλο. Αυτό δεν έχουν καταλάβει. Απλά θεωρούν ότι όλοι από μόνοι τους, μπορούν να βοηθήσουν. Ο καθένας μπορεί να κάνει μικρά πράγματα, έτσι ώστε να μπορέσεις  να φτάσεις ψηλά. Να είσαι ομάδα! Με έναν και δύο παίκτες, ποτέ δεν κερδίζεις κανέναν. Να είσαι δεμένος σαν μια «μπουνιά» και ότι γίνει. Ο ένας υποστηρίζει τον άλλον και τότε θα είσαι ακόμα πιο δυνατός».

 

‘’Επειδή τους είχαμε κερδίσει τότε στο Παγκόσμιο, είχαν έρθει πωρωμένοι για να πάρουν το χρυσό’’

Πως νιώθεις που με την τότε νίκη ‘’αναγκάσατε’’ τον προπονητή της Dream Team, Σιζέφσκι να αλλάξει όλο τον τρόπο παιχνιδιού του;

«Μα δεν ανάγκασε μόνο τον προπονητή, ανάγκασε όλους τους παίκτες. Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει, βλέποντας την Dream team και την θαυμάζουμε, θυμάμαι όταν παίζαμε με τον Τζέισον Κιντ, ο ‘’τύπος’’ δεν έπαιρνε ούτε ένα σουτ! Ήταν ο σταρ της ομάδας του και επειδή ήξερε ότι έχει άλλους δίπλα, το μόνο που έκανε ήταν να πασάρει. Δηλαδή δεν το βλέπει κανείς αυτό, ότι έμπαινε μέσα, έδινε μόνο πάσες και έκανε φάουλ. Πήγαινες να βάλεις lay-up και δεν σε άφηνε ποτέ. Επειδή τους είχαμε κερδίσει τότε στο Παγκόσμιο, είχαν έρθει τόσο πολύ πωρωμένοι που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πάρουν το χρυσό μετάλλιο. Απλά να πάρουν το χρυσό, δεν τους ενδιέφερε η προσωπική διάκριση».

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με την τότε τριάδα (Σπανούλης, Διαμαντίδης και Παπαλουκάς). Είναι μία «ολοκληρωμένη» και ονειρεμένη τριάδα για κάθε ομάδα;

«Σίγουρα όταν έμπαινε ο ένας και έβγαινε ο άλλος, ήταν πάντα το επίπεδο πολύ υψηλό.  Αλλά βλέπεις ότι ακόμα και στο πανευρωπαϊκό που πήραμε στο Βελιγράδι, ο Διαμαντίδης δεν είχε παίξει καλά στο παιχνίδι με τη Γαλλία, το είχε γυρίσει ο Θοδωρής  (Παπαλουκάς) μόνος του. Κανείς δεν καταλόγισε ευθύνη, απλά όλοι στηρίζανε το πλάνο της ομάδας. Τέλος! Έπαιζε καλά ο Παπαλουκάς, στηρίζαμε όλοι αυτόν. Δεν έπαιζε καλά ο Μήτσος (Διαμαντίδης), στηρίζαμε όλοι τον Μήτσο. Δεν ήταν μόνο οι Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, ήταν όλοι που λειτουργούσαν έτσι».

 

‘’Δεν μπορούσα να δεχτώ, ότι ένας τραυματισμός θα με αφήσει εκτός τελείως’’

Είχες μία άσχημη στιγμή στην καριέρα σου με τον σοβαρό τραυματισμό. Σε αυτό σημείο ένιωσες ότι τελείωσε η καριέρα σου; και τι ψυχικά αποθέματα θέλει για να επανέλθεις;

«Ο τραυματισμός μου δεν ήταν σοβαρός, ήταν απλά ένας χιαστός. Ένας τραυματισμός που έχει συμβεί στο 80% των αθλητών. Απλά σε μένα πήγαν όλα στραβά, κακό χειρουργείο, στράβωσε από παντού το θέμα. Εκεί που περιμένεις ότι πας να κάνεις ένα χειρουργείο ‘’ρουτίνας’’ και σε 9 μήνες να είσαι έτοιμος. Στραβώνει το σύμπαν και σε κάνει 4 χρόνια να επανέλθεις. Μετά είναι λίγο δύσκολο. Είναι όπως αυτό που λέω, ότι η κατηφόρα και οι σφαλιάρες, έρχονται η μία μετά την άλλη και δεν σταματάνε. Απλά θέλει υπομονή, πάρα πολύ κουράγιο, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί που είναι στο πικ της καριέρας του, να πάει να κάνει την υπέρβαση και να του συμβαίνει αυτό. Αλλά επειδή έχω μάθει στην ζωή μου να κοιτάζω μόνο τα θετικά και από αυτό μόνο τα θετικά πήρα. Δεν το σκέφτομαι ούτε με κακία, ούτε με λύπη, με θυμό που το έπαθα. Ίσα ισα που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο που μέσα από αυτό έγινα καλύτερος άνθρωπος, έκανα οικογένεια. Σαν μία δοκιμασία».

Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις;

«Είχα σταματήσει. Όταν επέστρεψα από τη Βαγιαδολίδ, που τραυματίστηκα πάλι και είχα πει για 6 μήνες σταματάω. Το είχα κόψει τελείως το μπάσκετ, να σου πω την αλήθεια. Δεν έβλεπα καθόλου, με πείραζε πάρα πολύ. Αλλά μετά που σταμάτησα, είδα ότι μου έλειπε απίστευτα και με πείσμωσε, γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ, ότι ένας τραυματισμός θα με αφήσει εκτός τελείως. Τότε δούλεψα ακόμα περισσότερο από ότι είχα δουλέψει γενικά. Είναι πολύ πιο δύσκολο για το σώμα, όταν έχει τόσο μεγάλη αποχή, να καταφέρει να επανέλθει».

 

‘’Θα ξανάπαιζα τον τελικό με την Αργεντινή με την εθνική νέων’’

Πλούσια και γεμάτη καριέρα. Ποια στιγμή θεωρείς την κορυφαία, που σου έχει μείνει χαραγμένη;

«Είμαι τυχερός γιατί έχω ζήσει αρκετές στιγμές  και καλές και κακές. Όταν έχει να κάνει με τίτλους, είναι κάτι που σου μένει χαραγμένο και είναι μοναδικό, όπως το Πανευρωπαϊκό. Είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα».

Ποιο ματς από αυτά που έχασες, θα ξανάπαιζες;

«Τον τελικό με την Αργεντινή με την εθνική νέων που έκανα το φάουλ εγώ στο τέλος και χάσαμε για δύο βολές. Ήταν κρίμα, γιατί ήμουν ο καλύτερος παίκτης του παιχνιδιού. Έχω κάνει τρομερό παιχνίδι και δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα πάμε σε παράταση. Ήμουν πιτσιρικάς  και ήθελα να τελειώνει το παιχνίδι, ήμουν ανυπόμονος σαν χαρακτήρας και λέω ή όλα ή τίποτα και χάσαμε».

 

‘’Το χόμπι μου είναι ότι έχει να κάνει με τα παιδιά μου και.. το μαγείρεμα!’’

Ποια είναι τα χόμπι σου και πως σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

«Τα χόμπι μου είναι ότι έχει να κάνει με τα παιδιά μου. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο, θέλω να είμαι με τους γιούς μου, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαι σπίτι και να τους μαγειρεύω. Το χόμπι μου είναι το μαγείρεμα! Να μαγειρεύω για τα μικρά, για την οικογένεια, μπορώ να περνάω ώρες στην κουζίνα, να μαγειρεύουμε όλοι μαζί. Μου αρέσει πάρα πολύ».

Με την γυναίκα σου την Μαρία Τσουρή διαφωνείτε στο ποιο άθλημα θα κάνουν τα παιδιά, μπάσκετ ή πόλο;

«Όχι καθόλου! Η γυναίκα μου και αυτή πρωταθλήτρια, έχει κάνει χρόνια πρωταθλητισμό στο πόλο, γιατί στους ολυμπιακούς αγώνες του 2008 γνωριστήκαμε. Δεν τα πιέζουμε τα παιδιά ιδιαίτερα. Τώρα ο μεγάλος ασχολείται με ποδόσφαιρο, χάντμπολ, με όλα εκτός από μπάσκετ. Δεν έχω πιέσει, δεν έχω ασχοληθεί για να κάνει κάτι με το ζόρι πχ να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Ας κάνουν ότι θέλουν, δεν το θεωρώ σωστό. Εάν θέλει έχει καλώς, ένα έχει κλίση, θα τον βοηθήσω, όσο γίνεται, αλλά δεν θα τον πιέσω με το ζόρι. Θέλω να αθλούνται, δεν θέλω να είναι σπίτι και να ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά».