Τότεναμ και Λίβερπουλ διεκδικούν απόψε, στο «Μετροπολιτάνο» της Μαδρίτης το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και οι δύο προκρίθηκαν από την ίσως καλύτερη ημιτελική σειρά όλων των εποχών στη διοργάνωση.
Η Τότεναμ στο πρώτο ματς στο Λονδίνο, ηττήθηκε 0-1 από τον Άγιαξ, ενώ στη ρεβάνς του Άμστερνταμ, ενώ ο Άγιαξ προηγείτο με 2-0 στο ημίχρονο, οι Λονδρέζοι έκαναν το 2-3 και πέρασαν.
Η Λίβερπουλ ηττήθηκε 3-0 από την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου», και στον επαναληπτικό του «Άνφιλντ» έκανε την ανατροπή και με 4-0 πήρε την πρόκριση.
Θα είναι η δεύτερη φορά που ομάδες από το Νησί θα τεθούν αντιμέτωπες στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό ήταν το 2008 στη Μόσχα, όπου η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε το τρόπαιο κόντρα στην Τσέλσι.
Μάλιστα, αν η Τότεναμ το κατακτήσει, θα μπει στο κλειστό κλαμπ των ομάδων που έχουν κατακτήσει και τις 3 ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δηλαδή το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ και το Κύπελλο Κυπελλούχων. Κάτι τέτοιο το έχουν καταφέρει η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η προϊστορία τους σε τελικούς:
Η Τότεναμ έγινε η δεύτερη ομάδα η οποία προκρίθηκε σε τελικό έχοντας ηττηθεί στο πρώτο ματς στην έδρα της. Η προηγούμενη ήταν… η ομάδα την οποία απέκλεισε, ο Άγιαξ το 1996. Όταν ηττήθηκε 0-1 από τον Παναθηναϊκό στο Άμστερνταμ και νίκησε 0-3 στο ΟΑΚΑ.
Μάλιστα, θα είναι ο πρώτος της τελικός Τσάμπιονς Λιγκ (ή Κυπέλλου Πρωταθλητριών), αλλά όχι και πρώτος της ευρωπαϊκός, μιας και έχει παίξει στο παρελθόν σε άλλους 4. Τρείς στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ εκ των οποίων στους δύο πανηγύρισε το τρόπαιο και ακόμη έναν νικηφόρο στο Κύπελλο Κυπελλούχων.
Το 1963 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων νικώντας στον τελικό του Ρότερνταμ την Ατλέτικο Μααδρίτης με 5-1.
Το 1972 κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (στην πρώτη χρονιά της διοργάνωσης, μετά την εποχή του Κυπέλλου Εκθέσεων) και μάλιστα, όπως και φέτος, σε «αγγλικό εμφύλιο». Στον διπλό τελικό επικράτησε με 1-2 στο «Μολινό» της Γουλβς, πριν το 1-1 στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν».
Δύο χρόνια μετά, το 1974 έπαιξε ξανά στον τελικό της διοργάνωσης, ωστόσο δεν στάθηκε τυχερή. Αγωνίστηκε κόντρα στη Φένενορντ, αλλά το 2-2 του Λονδίνου δεν της έδωσε ελπίδες, καθώς οι Ολλανδοί επικράτησαν με 2-0 στην έδρα τους.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1984 έπαιξε στον τελευταίο τελικό της πριν τον φετινό, κατακτώντας και το τρόπαιο. Με αντίπαλο την Άντερλεχτ (που το είχε πάρει την προηγούμενη σεζόν), έφερε δύο ισοπαλίες 1-1. Έτσι, η ρεβάνς των Βρυξελλών οδηγήθηκε στα πέναλτι όπου η τύχη χαμογέλασε στους Λονδρέζους που νίκησαν με 4-3.
Η Λίβερπουλ έχει παράδοση τόσο στους τελικούς όσο και στις ανατροπές.
Θα είναι ο 13ος ευρωπαϊκός τελικός της σε όλες τις διοργανώσεις, ενώ θα διεκδικήσει το 6ο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της και 9ο ευρωπαϊκό τρόπαιο συνολικά. Έχει παίξει σε 8 τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ έχοντας νικήσει στους 5, ενώ έχει παίξει σε 4 τελικούς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα Λιγκ, έχοντας νικήσει στους 3.
Εάν τα καταφέρει θα φτάσει τις 6 κούπες και θα περάσει μπροστά από Μπάγερν και Μπαρτσελόνα, που έχουν τον ίδιο αριθμό. Έτσι θα βρεθεί στην 3η θέση πίσω από Μίλαν που έχει 7 και φυσικά τη Ρεάλ Μαδρίτης που έχει 13.
Το 1973 πήρε τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο. Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ επί της Γκλάντμπαχ, με νίκη 3-0 στο Λίβερπουλ και ήττα 2-0 στο Μένχενγκλαντμπαχ.
Τη τριετία 1976-1978 κατέκτησε τρία συνεχόμενα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Το 1976 το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ επί της Μπριζ, με νίκη 3-2 στο «Άνφιλντ» και ισοπαλία 1-1 στο Βέλγιο. Το 1977 και το 1978 δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, 3-1 επί της Γκλάντμπαχ στη Ρώμη και 1-0 ξανά επί της Μπριζ στο Λονδίνο αντίστοιχα.
Το 1981 συνάντησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Παρίσι και το κατέκτησε νικώντας τη 1-0.
Το 1984 παίζει στον τελικό στο Ολίμπικο της Ρώμης εναντίον της «γηπεδούχου» Ρόμα, σε έναν τελικό που σημαδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια. Το 1-1 οδηγεί το ματς στα πέναλτι όπου με κορυφαίο τον τερματοφύλακα Μπρους Γκρόμπελαρ, ο οποίος έκανε τα… τσαλιμάκια του, πήρε τη νίκη με 4-2 και το τρόπαιο.
Ένα χρόνο μετά, αγωνίζεται στο «Χέιζελ» των Βρυξελών κόντρα στη Γιουβέντους στον πιο θλιβερό τελικό. Πριν το ματς, Άγγλοι χούλιγκαν επιτέθηκαν εναντίον Ιταλών και το αποτέλεσμα ήταν 39 νεκροί… Ο τελικός αν και δεν θα έπρεπε, ξεκίνησε και τον κέρδισε η Γιουβέντους νικώντας 1-0 με ανύπαρκτο πέναλτι. Μετά από αυτή την τραγωδία, η τιμωρία ήταν αποκλεισμός από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για 5 χρόνια για όλες τις αγγλικές ομάδες και 6 για τη Λίβερπουλ.
Το 2001 η Λίβερπουλ επιστρέφει στους ευρωπαϊκούς τίτλους, καθώς κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με 5-4 στην παράταση επί της Αλαβές στο Ντόρτμουντ, σε έναν συναρπαστικό τελικό.
Το 2005 στην Κωνσταντινούπολη είδαμε ίσως τον πιο συγκλονιστικό τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης. Οι «κόκκινοι» αντιμετώπισαν τη Μίλαν και ενώ οι ιταλοί προηγήθηκαν με 3-0 στο ημίχρονο, η Λίβερπουλ σε μια μεγάλη ανατροπή ισοφάρισε 3-3 σε 5 λεπτά για να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ στα πέναλτι με 3-2.
Δύο χρόνια μετά, το 2007 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας οι δύο ομάδες συναντήθηκαν ξανά στον τελικό, με διαφορετικό νικητή, καθώς η Μίλαν νίκησε με 2-1.
Το 2016 η Λίβερπουλ παίζει στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, όπου αντιμετωπίζει τη Σεβίλλη στη Βασιλεία. Ενώ στο ημίχρονο προηγείται 1-0, εν τέλει ηττάται 3-1 με τη Σεβίλλη να κατακτά το τρίτο συνεχόμενο τρόπαιό της.
Πέρυσι (2018) έπαιξε ξανά στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αντιμετωπίζοντας τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Κίεβο, ωστόσο έχοντας σε πολύ κακή μέρα τον τερματοφύλακά της ηττήθηκε ξανά με 3-1, ενώ και για τους Μαδριλένους ήταν το τρίτο συνεχόμενο τρόπαιό τους.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η λαμπερή ποδοσφαιρική γιορτή;
Τον Δεκέμβριο του 1954, στα γραφεία της γαλλικής εφημερίδας «L’ Eqipe» ο διευθυντής της, Ζακ Γκοντέ, έχει παραλάβει την ανταπόκριση από την Αγγλία του απεσταλμένου ρεπόρτερ Γκαμπριέλ Ανό. Είχε πάει για να καλύψει τους φιλικούς αγώνες της Γουλβς με την ουγγρική Χόνβεντ και την (τότε) σοβιετική Σπαρτάκ Μόσχας, παραδοσιακές δυνάμεις της εποχής.
Η Γουλβς πέτυχε δύο πολύ σημαντικές νίκες και ο βρετανικός Τύπος είχε σπεύσει να τη χαρακτηρίσει «πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ο Ανό στο σχολιασμό του ανέφερε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι εντελώς λάθος, καθώς θα πρέπει η Γουλβς να αγωνιστεί και στις έδρες των αντιπάλων της. Και πέρα από αυτό, υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν που θα μπορούσαν και εκείνες να χαρακτηριστούν ως ευρωπαϊκές πρωταθλήτριες.
Στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, πρότεινε τη δημιουργία μιας διοργάνωσης, στην οποία θα παίρνουν μέρος σύλλογοι από όλον τον κόσμο, ή έστω από την Ευρώπη, όπως και με τις εθνικές ομάδες. (Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, ωστόσο ήταν ήδη υπό συζητήσεις).
Το επόμενο διάστημα, η γαλλική εφημερίδα με σειρά άρθρων της, είχε βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης. Βασικές παράμετροι ήταν οι εξής:
Κάθε ομοσπονδία θα εκπροσωπείται από μία ομάδα, την πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς.
Οι αγώνες θα γίνονται στο μέσο κάθε εβδομάδας και θα είναι νυχτερινά.
Θα υπάρχει πανευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις, και αφού κάμφθηκαν και τα εμπόδια από πλευράς ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ οι οποίες διατηρούσαν επιφυλάξεις, στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας έγινε ο πρώτος αγώνας. Σπόρτιγκ Λισαβόνας και Παρτιζάν Βελιγραδίου ήρθαν ισόπαλες 3-3. Και στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρίσι έγινε ο πρώτος τελικός με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια επικρατώντας με 4-3 της Σταντ Ντε Ρεμς.
Αυτή η διοργάνωση συνεχίστηκε επί 36 χρόνια πριν αλλάξει, εκσυγχρονιστεί και γίνει η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ.
Ας δούμε συνοπτικά τις διοργανώσεις:
Κύπελλο Πρωταθλητριών (1955-1992): Συμμετείχαν οι πρωταθλήτριες ομάδες κάθε χώρας. Διεξαγόταν σε μορφή νοκ-άουτ αγώνων, με τον τελικό να είναι μονός αγώνας. Την τελευταία χρονιά της διοργάνωσης, το 1991-92, η οποία ονομάστηκε «πειραματικό Τσάμπιονς Λιγκ», μετά τις δύο πρώτες φάσεις, στα προημιτελικά εισήχθησαν δύο όμιλοι των 4 ομάδων. Οι επικεφαλής των δύο ομίλων έπαιξαν στον τελικό.
Τσάμπιονς Λιγκ (1992-σήμερα): Η εξέλιξη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την πρώτη σεζόν του, διεξήχθη όπως ακριβώς ένα χρόνο πριν. Στη δεύτερη σεζόν (1993-94) οι πρώτες δύο ομάδες από κάθε όμιλο αγωνίστηκαν σε μονό ημιτελικό στην έδρα της επικεφαλής κάθε ομίλου. Το 1994 η φάση των ομίλων μεταφέρθηκε στην αρχή της διοργάνωσης. 16 ομάδες συγκρότησαν 4 ομίλους, με τους δύο πρώτους από κάθε έναν να προκρίνονται στην προημιτελική φάση. Από εκεί και μετά αγωνίζονταν σε διπλούς νοκ-άουτ αγώνες μέχρι και τον τελικό. Το 1997-98 για πρώτη φορά συμμετείχαν και μη-πρωταθλήτριες ομάδες. Πλέον 24 ομάδες συγκροτούν 6 ομίλους, από τους οποίους περνάνε στην προημιτελικοί φάση οι πρώτοι και οι δύο καλύτεροι δεύτεροι. Το 1999-2000, χρονιά αλλαγών στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, οι ομάδες αυξάνονται σε 32, κάτι που παραμένει έως σήμερα. 8 όμιλοι των 4, με τους δύο πρώτους να περνούν στην φάση των «16», η οποία διεξήχθη σε 4 ομίλους των τεσσάρων. Στη συνέχεια ακολουθούσε η προημιτελική φάση με τους δύο πρώτους από κάθε όμιλο. Επίσης, στην πρώτη φάση των ομίλων, οι ομάδες που τερμάτιζαν στην τρίτη θέση, συνέχιζαν την πορεία τους στη φάση των «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ήταν η πρώτη χρονιά που οι δύο διοργανώσεις «ενώνονταν» σε φάση πέραν των προκριματικών. Το σύστημα αυτό υπήρξε έως και τη σεζόν 2002-03, καθώς από την επόμενη χρονιά, η φάση των «16» έπαψε να διεξάγεται σε ομίλους και διεξάγεται σε διπλούς νοκ-άουτ αγώνες. Από το καλοκαίρι του 2009, σημειώθηκε αλλαγή στην διεξαγωγή της προκριματικής φάσης με την καθιέρωση γύρου «πρωταθλητών» και «μη-πρωταθλητών» καθώς και ενός ακόμη γύρου «Play-off».
Οι τελικοί
| Χρονιά | Πόλη | Αγώνας |
| Κύπελλο Πρωταθλητριών | ||
| 1956 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 4-3 |
| 1957 | Μαδρίτη | Ρεάλ Μαδρίτης-Φιορεντίνα 2-0 |
| 1958 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Μίλαν 3-2 |
| 1959 | Στουτγκάρδη | Ρεάλ Μαδρίτης-Σταντ ντε Ρεμς 2-0 |
| 1960 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 |
| 1961 | Βέρνη | Μπενφίκα-Μπαρτσελόνα 3-2 |
| 1962 | Άμστερνταμ | Μπενφίκα-Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 |
| 1963 | Λονδίνο | Μίλαν-Μπενφίκα 2-1 |
| 1964 | Βιέννη | Ίντερ-Ρεάλ Μαδρίτης 3-1 |
| 1965 | Μιλάνο | Ίντερ-Μπενφίκα 1-0 |
| 1966 | Βρυξέλλες | Ρεάλ Μαδρίτης-Παρτιζάν Βελιγραδίου 2-1 |
| 1967 | Λισσαβώνα | Σέλτικ-Ίντερ 2-1 |
| 1968 | Λονδίνο | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπενφίκα 4-1 |
| 1969 | Μαδρίτη | Μίλαν-Άγιαξ 4-1 |
| 1970 | Μιλάνο | Φέγενορντ-Σέλτικ 2-1 |
| 1971 | Λονδίνο | Άγιαξ-Παναθηναϊκός 2-0 |
| 1972 | Ρότερνταμ | Άγιαξ-Ίντερ 2-0 |
| 1973 | Βελιγράδι | Άγιαξ-Γιουβέντους 1-0 |
| 1974 | Βρυξέλλες | Μπάγερν Μονάχου-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 & 4-0 |
| 1975 | Παρίσι | Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0 |
| 1976 | Γλασκώβη | Μπάγερν Μονάχου-Σέντ Ετιέν 1-0 |
| 1977 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Γλάντμπαχ 3-1 |
| 1978 | Λονδίνο | Λίβερπουλ-Μπριζ 1-0 |
| 1979 | Μόναχο | Νότιγχαμ Φόρεστ-Μάλμε 1-0 |
| 1980 | Μαδρίτη | Νότιγχαμ Φόρεστ-Αμβούργο 1-0 |
| 1981 | Παρίσι | Λίβερπουλ-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 |
| 1982 | Ρότερνταμ | Άστον Βίλα-Μπάγερν Μονάχου 1-0 |
| 1983 | Αθήνα | Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 |
| 1984 | Ρώμη | Λίβερπουλ-Ρόμα 1-1 (4-2 πεν) |
| 1985 | Βρυξέλλες | Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 |
| 1986 | Σεβίλλη | Στεάουα Βουκουρεστίου-Μπαρτσελόνα 0-0 (2-0 πεν) |
| 1987 | Βιέννη | Πόρτο-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 1988 | Στουτγκάρδη | Αϊντχόφεν-Μπενφίκα 0-0 (6-5 πεν) |
| 1989 | Βαρκελώνη | Μίλαν-Στεάουα Βουκουρεστίου 4-0 |
| 1990 | Βιέννη | Μίλαν-Μπενφίκα 1-0 |
| 1991 | Μπάρι | Ερυθρός Αστέρας-Μαρσέιγ 0-0 (5-3 πεν) |
| 1992 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Σαμπντόρια 0-0 (1-0 παρ) |
| Τσάμπιονς Λιγκ | ||
| 1993 | Μόναχο | Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0 |
| 1994 | Αθήνα | Μίλαν-Μπαρτσελόνα 4-0 |
| 1995 | Βιέννη | Άγιαξ-Μίλαν 1-0 |
| 1996 | Ρώμη | Γιουβέντους-Άγιαξ 1-1 (4-2 πεν) |
| 1997 | Μόναχο | Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 |
| 1998 | Άμστερνταμ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 1-0 |
| 1999 | Βαρκελώνη | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου 2-1 |
| 2000 | Παρίσι | Ρεάλ Μαδρίτης-Βαλένθια 3-0 |
| 2001 | Μιλάνο | Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια 1-1 (5-4 πεν) |
| 2002 | Γλασκώβη | Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν 2-1 |
| 2003 | Μάντσεστερ | Μίλαν-Γιουβέντους 0-0 (3-2 πεν) |
| 2004 | Γκελζενκίρχεν | Πόρτο-Μονακό 3-0 |
| 2005 | Κωνσταντινούπολη | Λίβερπουλ-Μίλαν 3-3 (3-2 πεν) |
| 2006 | Παρίσι | Μπαρτσελόνα-Άρσεναλ 2-1 |
| 2007 | Αθήνα | Μίλαν-Λίβερπουλ 2-1 |
| 2008 | Μόσχα | Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν) |
| 2009 | Ρώμη | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0 |
| 2010 | Μαδρίτη | Ίντερ-Μπάγερν Μονάχου 2-0 |
| 2011 | Λονδίνο | Μπαρτσελόνα-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1 |
| 2012 | Μόναχο | Τσέλσι-Μπάγερν Μονάχου 1-1 (4-3 πεν) |
| 2013 | Λονδίνο | Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ 2-1 |
| 2014 | Λισσαβώνα | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ) |
| 2015 | Βερολίνο | Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους 3-1 |
| 2016 | Μιλάνο | Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (5-3 πέν) |
| 2017 | Κάρντιφ | Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους 4-1 |
| 2018 | Κίεβο | Ρεάλ Μαδρίτης-Λίβερπουλ 3-1 |
| Ομάδα | Κυπ. | Φιν. | Χρονιές Κατάκτησης | Χρονιές Φιναλίστ |
| Ρεάλ Μαδρίτης | 13 | 3 | 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018 | 1962, 1964, 1981 |
| Μίλαν | 7 | 4 | 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 | 1958, 1993, 1995, 2005 |
| Μπάγερν Μονάχου | 5 | 5 | 1974, 1975, 1976, 2001, 2013 | 1982, 1987, 1999, 2010, 2012 |
| Λίβερπουλ | 5 | 3 | 1977, 1978, 1981, 1984, 2005 | 1985, 2007, 2018 |
| Μπαρτσελόνα | 5 | 3 | 1992, 2006, 2009, 2011, 2015 | 1961, 1986, 1994 |
| Άγιαξ | 4 | 2 | 1971, 1972, 1973, 1995 | 1969, 1996 |
| Ίντερ | 3 | 2 | 1964, 1965, 2010 | 1967, 1972 |
| Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ | 3 | 2 | 1968, 1999, 2008 | 2009, 2011 |
| Μπενφίκα | 2 | 5 | 1961, 1962 | 1963, 1965, 1968, 1988, 1990 |
| Γιουβέντους | 2 | 7 | 1985, 1996 | 1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 2 | – | 1979, 1980 | |
| Πόρτο | 2 | – | 1987, 2004 | |
| Σέλτικ | 1 | 1 | 1967 | 1970 |
| Αμβούργο | 1 | 1 | 1983 | 1980 |
| Στεάουα Βουκουρεστίου | 1 | 1 | 1986 | 1989 |
| Μαρσέιγ | 1 | 1 | 1993 | 1991 |
| Μπορούσια Ντόρτμουντ | 1 | 1 | 1997 | 2013 |
| Τσέλσι | 1 | 1 | 2012 | 2008 |
| Φέγενορντ | 1 | – | 1970 | |
| Άστον Βίλα | 1 | – | 1982 | |
| Αϊντχόφεν | 1 | – | 1988 | |
| Ερυθρός Αστέρας | 1 | – | 1991 | |
| Ατλέτικο Μαδρίτης | – | 3 | 1974, 2014, 2016 | |
| Ρεμς | – | 2 | 1956, 1959 | |
| Βαλένθια | – | 2 | 2000, 2001 | |
| Άιντραχτ Φρανκφούρτης | – | 1 | 1960 | |
| Παρτιζάν Βελιγραδίου | – | 1 | 1966 | |
| Παναθηναϊκός | – | 1 | 1971 | |
| Φιορεντίνα | – | 1 | 1957 | |
| Λίντς | – | 1 | 1975 | |
| Σεντ Ετιέν | – | 1 | 1976 | |
| Γκλάντμπαχ | – | 1 | 1977 | |
| Κλάμπ Μπρίζ | – | 1 | 1978 | |
| Μάλμε | – | 1 | 1979 | |
| Ρόμα | – | 1 | 1984 | |
| Σαμπντόρια | – | 1 | 1992 | |
| Λεβερκούζεν | – | 1 | 2002 | |
| Μονακό | – | 1 | 2004 | |
| Άρσεναλ | – | 1 | 2006 |
– Ο Κλάρενς Ζέεντορφ είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει κατακτήσει το Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες (1995, Άγιαξ, 1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2003, 2007, Μίλαν). Ο Μπομπ Πέισλι και ο Κάρλο Αντσελότι είναι οι τεχνικός με τρεις κατακτήσεις, το 1977, το 1978 και το 1981, όλες με τη Λίβερπουλ ο Πέισλι, 2003, 2007 (με τη Μίλαν) και 2014 (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) ο Αντσελότι.
– Πέντε προπονητές έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες. Πρώτος ήταν ο Ερνστ Χάπελ (1970, Φέγενορντ, 1983, Αμβούργο) και ακολούθησαν οι Ότμαρ Χίτσφελντ (1997, Ντόρτμουντ, 2001, Μπάγερν Μονάχου), Ζοζέ Μουρίνιο (2004, Πόρτο, 2010, Ίντερ), Γιουπ Χάινκες (1998, Ρεάλ Μαδρίτης, 2013, Μπάγερν Μονάχου) και Κάρλο Αντσελότι (2003, 2007, Μίλαν, 2014, Ρεάλ Μαδρίτης).
– Έξι άνθρωποι έχουν κατακτήσει το τρόπαιο τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές. Αυτοί είναι: Μιγκέλ Μουνιόθ (παίκτης: 1956, 1957, προπονητής: 1960, 1966, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Τζιοβάνι Τραπατόνι (παίκτης: 1963, 1969 με τη Μίλαν, προπονητής: 1985 με τη Γιουβέντους), Γιόχαν Κρόιφ (παίκτης: 1971, 1972, 1973 με τον Άγιαξ, προπονητής: 1992 με την Μπαρτσελόνα), Κάρλο Αντσελότι (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2003, 2007 με τη Μίλαν, 2014 με τη Ρεάλ Μαδρίτης), Φρανκ Ράικαρντ (παίκτης: 1989, 1990 με τη Μίλαν, προπονητής: 2006 με την Μπαρτσελόνα), Πεπ Γκουαρντιόλα (παίκτης: 1992, προπονητής: 2009, 2011, όλες με την Μπαρτσελόνα), Ζινεντίν Ζιντάν (παίκτης: 2002, προπονητής: 2016, 2017, 2018, όλες με τη Ρεάλ Μαδρίτης).
– Προηγουμένως αναφερθήκαμε στις ομάδες που έχουν κατακτήσει και τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια. Είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, ο Άγιαξ, η Τσέλσι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Υπάρχουν επίσης 10 ποδοσφαιριστές που κατάφεραν το ίδιο: οι Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Άρνολντ Μιούρεν, Σέρτζιο Μπρίο, Στέφανο Τακόνι, Σόνι Σιλόι, Ντάνι Μπλιντ, Τζιανλούκα Βιάλι, Βίτορ Μπαΐα.
– Μάλιστα, πλην των Ταρντέλι, Μπρίο και Μπαΐα, οι υπόλοιποι κατέκτησαν επιπλέον το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
– Οι προπονητές που κατάφεραν το ίδιο είναι ο Ούντο Λάτεκ και ο Τζιοβάνι Τραπατόνι. Μάλιστα ο Τραπατόνι κατέκτησε και Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό Κύπελλο. Σε αυτή την κατηγορία μπορεί να προστεθεί και ο Ζοσέ Μουρίνιο, ωστόσο το Κύπελλο Κυπελλούχων που κατέκτησε (με τη Μπαρτσελόνα το 1997), το έκανε ως βοηθός προπονητή.
Τα γήπεδα των τελικών
Οι 64 (μαζί με τον φετινό) τελικοί, έχουν φιλοξενηθεί σε 31 γήπεδα από 23 πόλεις και 16 χώρες.
Τη μερίδα του λέοντος έχει, από χώρες η Ιταλία με 9 τελικούς, ενώ πόλεις το Λονδίνο με 7. Μάλιστα όλοι διεξήχθησαν στο Γουέμπλεί, που είναι το γήπεδο με τους περισσότερους τελικούς. Το Μόναχο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα και πλέον η Μαδρίτη έχουν φιλοξενήσει τελικούς σε 2 διαφορετικά γήπεδά τους. Ενώ η Γερμανία έχει φιλοξενήσει τελικούς σε 4 διαφορετικές πόλεις της (Μόναχο, Στουτγκάρδη, Γκελζενκίρχεν και Βερολίνο).
| Χώρα | Πόλη | Γήπεδο |
| Ιταλία (9) | Μιλάνο (4) | Σαν Σίρο: 1965, 1970, 2001, 2016 |
| Ρώμη (4) | Ολίμπικο: 1977, 1984, 1996, 2009 | |
| Μπάρι (1) | Σαν Νικολά: 1991 | |
| Αγγλία (8) | Λονδίνο (7) | Γουέμπλεϊ: 1963, 1968, 1971, 1978, 1992, 2011, 2013 |
| Μάντσεστερ (1) | Όλντ Τράφορντ: 2003 | |
| Ισπανία (8) | Μαδρίτη (5) | Σαντιάγο Μπερναμπέου: 1957, 1969, 1980, 2010. Γουάντα Μετροπολιτάνο: 2019 |
| Βαρκελώνη (2) | Καμπ Νου: 1989, 1999 | |
| Σεβίλλη (1) | Σάντσες Πιθχουάν: 1986 | |
| Γερμανία (8) | Μόναχο (4) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1993, 1997. Αλιάνζ Αρένα: 2012 |
| Στουτγκάρδη (2) | Νέκαρσταντιον: 1959, 1988 | |
| Γκελζενκίρχεν (1) | Αρένα Αουφ Σάλκε (Φέλτινς): 2004 | |
| Βερολίνο (1) | Ολυμπιακό Στάδιο: 2015 | |
| Γαλλία (5) | Παρίσι (5) | Παρκ ντε Πρενς: 1956, 1975, 1981. Σταντ ντε Φρανς: 2000, 2006 |
| Αυστρία (4) | Βιέννη (4) | Ερνστ Χάπελ (Πράτερ): 1964, 1987, 1990, 1995 |
| Βέλγιο (4) | Βρυξέλλες (4) | Χέιζελ: 1958, 1966, 1974, 1985 |
| Ολλανδία (4) | Άμστερνταμ (2) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1962. Άμστερνταμ Αρένα: 1998 |
| Ρότερνταμ (2) | Ντε Κάιπ: 1972, 1982 | |
| Σκωτία (3) | Γλασκώβη (3) | Χάμπντεν Παρκ: 1960, 1976, 2002 |
| Ελλάδα (3) | Αθήνα (3) | Ολυμπιακό Στάδιο: 1983, 1994, 2007 |
| Πορτογαλία (2) | Λισαβόνα (2) | Νασιονάλ: 1967. Ντα Λουζ: 2014 |
| Ελβετία (1) | Βέρνη (1) | Βάνκντορφ: 1961 |
| Σερβία (1) | Βελιγράδι (1) | Στάδιο Ερυθρού Αστέρα: 1973 |
| Τουρκία (1) | Κωνσταντινούπολη (1) | Κεμάλ Ατατούρκ: 2005 |
| Ρωσία (1) | Μόσχα (1) | Λουζνίκι: 2008 |
| Ουαλία (1) | Κάρντιφ (1) | Μιλένιουμ: 2017 |
| Ουκρανία (1) | Κίεβο (1) | Ολιμπίνσκι: 2018 |