«Αλαζόνες» γονείς στις γραμμές του γηπέδου: Πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Όλοι αγαπάμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να παίζουν ποδόσφαιρο. Υπάρχουν όμως φορές που αντί να απολαμβάνουμε το παιχνίδι και τις προσπάθειες των παιδιών, κάποιος γονιός μας αποσπά συνέχεια την προσοχή (και των παιδιών δυστυχώς).
Τις περισσότερες φορές, οι συγκεκριμένοι γονείς, δεν συνειδητοποιούν πώς συμπεριφέρονται ή το ότι ενοχλούν τους γύρω τους. Ίσως η υπερηφάνεια, τα πιστεύω τους και οι τυχόν γνώσεις τους για το άθλημα, τους κάνουν να φέρονται αλαζονικά και επικριτικά προς το παιδί τους αλλά και προς τα αλλά παιδιά. Έχει τύχει να μιλήσω σε γονιό (να ζητήσω ίσως με αυστηρό και θυμωμένο ύφος να είναι πιο ήρεμος) ο οποίος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα φώναζε στο γιο του τί να κάνει – όπως για παράδειγμα «Τρέχα, τί κάθεσαι; Κόψτου τα πόδια!»- και δυστυχώς το μόνο που έλαβα ως απάντηση, με ύφος υπεροπτικό, ήταν ένα «Μα δε λέω κάτι κακό! Εξάλλου στον γιο μου μιλάω, τί σε νοιάζει;» και μου γύρισε την πλάτη συνεχίζοντας το ίδιο τροπάριο.
Άραγε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε έναν τέτοιο γονιό που είτε καυχιέται για το παιδί του, είτε το κριτικάρει, είτε επικρίνει τα αλλά παιδιά;
Για αρχή πρέπει να μπορέσουμε να του τραβήξουμε την προσοχή με σωστό τρόπο. Έτσι, ίσως, καταφέρουμε να τον κάνουμε να καταλάβει ότι ο τρόπος συμπεριφοράς του δημιουργεί μεγάλη πίεση στο παιδί του το οποίο ακούγοντας τις φωνές του, προσπαθεί περισσότερο να ικανοποιήσει και να εντυπωσιάσει αυτόν παρά τον ίδιο του τον εαυτό.
Μπορούμε, επίσης, να του δείξουμε πώς είναι τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Να τον κάνουμε να εστιάσει στην προσπάθεια που κάνει ένα παιδί, στο πόσο σκληρά προπονείται, στο πόσο του αρέσει να ανήκει σε μια ομάδα και το ποσό χαίρεται όταν έρχεται να παίξει αγώνα και να δείξει τις ικανότητες του. Με αυτό τον τρόπο, ίσως, ο συγκεκριμένος γονιός αποκτήσει καλύτερο αυτοέλεγχο του εαυτού του και αρχίσει να πιστεύει περισσότερο στο παιδί του αλλά και στην αξία των άλλων παιδιών.
Μια απλή ερώτηση που σίγουρα θα βάλει σε σκέψεις έναν «αλαζόνα» γονιό είναι το πώς θα αισθανόταν ο ίδιος αν οι άλλοι γονείς άρχιζαν να καυχιούνται για το παιδί τους και μείωναν το δικό του. Μπορούμε ακόμα και να του πούμε πώς νιώθουμε εμείς όταν βλέπουμε το παιδί μας να παίζει. Ότι ακόμα και αν κάνει λάθος κινήσεις, δεν πειράζει γιατί μαθαίνει μέσα από τα λάθη. Ότι όλα τα παιδιά προσπαθούν για το καλύτερο της ομάδας τους μέσα στο γήπεδο και ότι η καλή παρουσία της ομάδας είναι αποτέλεσμα ομαδικής και όχι ατομικής δουλειάς.
Στόχος μας είναι να δώσουμε κι άλλες απόψεις κι όχι να οδηγηθούμε σε αντιπαραθέσεις ή καβγάδες (αν δούμε βέβαια ότι δεν έχει την παραμικρή διάθεση να μας ακούσει, τότε καλύτερα να απομακρυνθούμε). Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί γονείς που έχουν μόνιμα μια «αλαζονική-επικριτική-προπονητική» συμπεριφορά όταν βλέπουν τα παιδιά τους να παίζουν και πολλές φορές δε θέλουν να αλλάξουν…
Για μένα; Η καλύτερη λύση θα ήταν όλοι οι γονείς να είναι απομακρυσμένοι από το γήπεδο. Ναι μεν να μπορούν να δουν τον αγώνα των παιδιών τους αλλά από τέτοια απόσταση που ούτε οι ίδιοι να μπορούν να κριτικάρουν τα παιδιά που παίζουν αλλά ούτε και αυτά να επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες και να αποσπάται η προσοχή τους. Το γήπεδο είναι ο χώρος τους και θα πρέπει τα ίδια τα παιδιά να αποφασίζουν -με τις συμβουλές και του προπονητή- τον τρόπο παιχνιδιού τους και όχι με φωνές που προέρχονται έξω από τις γραμμές του γηπέδου.
soccermum.gr