Ο ενθουσιασμός της νίκης, η ομαδική προσπάθεια, η χαρά του παιχνιδιού, το δέσιμο αλλά και οι τρελοί πανηγυρισμοί, είναι κάποια από τα συναισθήματα που μοιράζονται τα παιδιά σε ένα ομαδικό άθλημα. Τί γίνεται όμως όταν ένα παιδί, ακόμα κι αν αγαπάει αυτό που κάνει, λόγω της υπερβολικής του ανησυχίας για το αν είναι αρκετά καλός, δε μπορεί να χαρεί; Όταν το άγχος του πριν έναν αγώνα δεν τον αφήνει να δείξει τις ικανότητες του; Ή όταν η σκέψη ότι θα απογοητεύσει τον προπονητή και τους γονείς του, τον κρατάει πίσω;
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα αθλήματα συνοδεύονται από το άγχος. Μερικές φορές όμως αυτό μπορεί να καταλήξει σε φόβο κάνοντας έτσι τα παιδιά να μην μπορούν να απολαύσουν πραγματικά τις αγαπημένες τους δραστηριότητες. Τί κάνουμε εμείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Ήμαστε δίπλα τους, τους συμβουλεύουμε και προσπαθούμε να βρούμε σωστές απαντήσεις στους φόβους τους.
«Κι αν κάνω κάτι λάθος μέσα στο γήπεδο;». Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας ότι όλοι κάνουν λάθη και ότι μέσα από αυτά μαθαίνουμε και έτσι γινόμαστε καλύτεροι. Μπορούμε να τους δώσουμε και απτά παραδείγματα: ακόμα και οι καλύτεροι παίχτες κάνουν λάθη, όπως όταν χάνουν ένα πέναλτι ή παίρνουν κάρτα λόγω κάποιου σκληρού φάουλ, όμως δεν τα παρατάνε.
«Αγχώνομαι πολύ όταν παίζω μπροστά σε πολλούς ανθρώπους». Πολλά μικρά παιδιά αγχώνονται όταν νιώθουν πολλά βλέμματα στραμμένα πιάνω τους. Εμείς μπορούμε να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε το «κακό» τους άγχος σε «καλό», λέγοντας τους ότι είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθουν καθώς κάθε καλός παίχτης που προσπαθεί για το καλύτερο της ομάδας του διακατέχεται από άγχος.
«Κι αν σας απογοητεύσω;». Δυστυχώς πολλά είναι τα παιδιά που ασχολούνται με ένα άθλημα (π.χ. το ποδόσφαιρο) και νιώθουν ότι πρέπει πρώτα να ευχαριστήσουν τον προπονητή και τους γονείς τους και μετά τον ίδιο τον εαυτό τους. Ας μην ξεχνάμε ποτέ να τους λέμε ότι είμαστε περήφανοι για αυτά, ότι ήμαστε δίπλα τους και τους υποστηρίζουμε. Να μην ξεχνάνε το λόγο που ξεκίνησαν να ασχολούνται με το συγκεκριμένο άθλημα, που πρέπει να είναι η χαρά και η αγάπη τους προς αυτό και όχι η ικανοποίηση των άλλων.
«Κι αν χτυπήσω;». Οι τραυματισμοί σε όλα τα αθλήματα είναι πιθανοί. Ο υπερβολικός φόβος όμως ενός παιδιού για το αν χτυπήσει σε κάποια προπόνηση ή αγώνα, μπορεί εύκολα να τον κάνει να απουσιάζει συχνά από το γήπεδο. Η συνεχής προπόνηση και η εκμάθηση των σωστών κινήσεων -για αποφυγή τραυματισμών- όπως και το γεγονός ότι φοράει πάντα προστατευτικά (π.χ. επικαλαμίδες) είναι κάποια στοιχεία που μπορούν να του ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση, να νιώσει πιο σίγουρος για τον εαυτό του και έτσι να αποβάλλει το φόβο του τραυματισμού.
«Κι αν χάσουμε και οι υπόλοιποι με κατηγορήσουν ότι έφταιγα εγώ;» Αυτό, πιστεύω, είναι από τα μεγαλύτερα άγχη των παιδιών. Το φταίξιμο μιας ήττας. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας ότι όπως νικάνε έτσι και θα χάνουν. Και η νίκη και η ήττα είναι αποτέλεσμα της ομαδικής δουλειάς. Να μην ξεχνάνε να χαίρονται το παιχνίδι, να είναι δεμένα ως ομάδα και να προσπαθούν όλοι να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Έτσι αν στο τέλος νιώθουν όμορφα και νιώθουν ικανοποίηση για την παρουσία τους μέσα στο γήπεδο αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Οι νίκες και οι ήττες θα υπάρχουν πάντα, είναι όλα μέρος του παιχνιδιού. Το δέσιμο όμως και η αλληλοστήριξη ανάμεσα στους παίχτες μιας ομάδας είναι και αυτό που καθορίζει το μέλλον και την καλή πορεία της.
Πηγή: soccermum.gr